Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-93/16-2/JF
z 6 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 oraz deklaracji podsumowującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, rozliczenia w deklaracji podatkowej VAT-7 oraz deklaracji podsumowującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - posiada NIP-UE. Wnioskodawczyni dokonuje transakcji z kontrahentami unijnymi posługując się NIP-UE. Nie wszyscy kontrahenci unijni wystawiają faktury z 0% VAT, mimo że są zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. W swojej działalności Wnioskodawczyni miała sytuacje, gdzie kontrahenci unijni odmawiali wystawienia faktury z 0% stawką VAT zawierającej Wnioskodawczyni NIP-UE oraz NIP-UE sprzedawcy. W rezultacie Wnioskodawczyni płaciła za towar kwotę brutto z wliczoną stawkę VAT odpowiednią dla danego kraju, traktując te kwoty jako wartości netto, doliczając tym samym polską stawkę VAT do towaru przy sprzedaży.

Mając problem z faktem jak ująć te transakcje w deklaracji VAT-7 i VAT-UE, na podstawie przepisów prawa (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług), informacji otrzymanej z Krajowej Informacji Podatkowej oraz informacji zawartych na różnych portalach podatkowych i prawnych, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów wystąpi niezależnie od tego czy nabywca i dostawca przedstawią swój numer NIP-UE. Zatem nie zależy od rejestracji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawczyni traktowała te transakcje jako WNT.

W przypadku, gdy Wnioskodawczyni nie znała NIP-UE sprzedawcy (nie posłużył się on nim przy dokonaniu transakcji) zgodnie z uzyskanymi informacjami, Wnioskodawczyni nie wpisała takiej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE, natomiast uwzględnia ją w VAT-7 jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wnioskodawczyni do każdej deklaracji VAT-UE dołącza krótkie wyjaśnienie z czego wynikają rozbieżności w kwotach wykazanych w deklaracjach VAT-7 i VAT-UE za kwartał, tzn. że kontrahent unijny, z którym dokonała transakcji nie posłużył się NIP-UE, wobec czego powstały rozbieżności w kwotach wykazanych w deklaracjach VAT-7 i VAT-UE.

Postępowanie Wnioskodawczyni wynikało z interpretacji przepisów, informacji otrzymanej z Krajowej Informacji Podatkowej oraz informacji zawartych na różnych portach podatkowych i prawnych.

Wnioskodawczyni uważa swoje postępowanie za zgodne z przepisami mając poparcie takiego postępowania z kilku źródeł. Mimo to Urząd Skarbowy wezwał Wnioskodawczynię do wyjaśnienia powstałych rozbieżności.

W związku z tym, że wyjaśnienie Wnioskodawczyni dotyczące rozbieżności dołączone do każdej informacji podsumowującej VAT-UE okazało się niewystarczające, Wnioskodawczyni nie wie czy Jej postępowanie było prawidłowe oraz jak powinna traktować wyżej opisane transakcje oraz jak/czy wykazywać je w deklaracjach VAT-7 i VAT-UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Jak Wnioskodawczyni powinna traktować transakcje z kontrahentem unijnym, który posiada NIP-UE, ale odmawia wystawienia faktury zawierającej NIP-UE sprzedawcy/nabywcy oraz stawkę 0% VAT?
2. Jak Wnioskodawczyni powinna traktować transakcje z kontrahentem unijnym, który nie jest zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych lub nie jest w stanie zweryfikować czy posiada NIP-UE?
3. Czy wyżej opisane transakcje (pytanie 1 i 2) Wnioskodawczyni powinna traktować jako WNT i wykazywać je w deklaracji VAT-7, natomiast ze względu na fakt, że kontrahent unijny nie posłużył się NIP-UE przy dokonywaniu transakcji, Wnioskodawczyni nie powinna wykazywać tych transakcji w deklaracji VAT-UE?
4. Czy nie posiadając NIP-UE kontrahenta Wnioskodawczyni może w informacji podsumowującej VAT-UE wpisać samą kwotę transakcji bez wpisywania numeru NIP-UE kontrahenta?
5. Czy Wnioskodawczyni powinna sama próbować ustalić NIP-UE kontrahenta, jeżeli nie posłużył się on nim przy dokonywaniu transakcji (nie podał go na fakturze, nie wystawił faktury ze stawką 0% VAT?
6. Czy mając informację o NIP-UE kontrahenta, mimo że nie posłużył się nim przy dokonywaniu transakcji (nie podał go na dokumencie sprzedaży) Wnioskodawczyni powinna wykazać taką transakcję w deklaracji VAT-UE skoro wie, że dany kontrahent nie wykaże tej transakcji ze swojej strony i powstaną rozbieżności (Wnioskodawczyni wykaże transakcję jako WNT, a kontrahent unijny nie wykaże jej jako WDT)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jako właściciel towarami, które w wyniku dokonywanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Transakcje opisane w pytaniu nr 1 powinny być zatem traktowane jako WNT.

Ad. 2

Na podstawie informacji, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów wystąpi niezależnie od tego czy nabywca i dostawca przedstawią swój numer NIP-UE (zatem nie zależy od rejestracji dla celów wewnątrzwspólnotowych), to nie znając NIP-UE kontrahenta lub gdy kontrahent nie posiada NIP-UE, transakcja powinna być traktowana jako WNT, przy spełnieniu warunków określonych w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 3

Wykazanie transakcji w deklaracji VAT-7, a nie wykazanie w deklaracji VAT-UE jest według Wnioskodawczyni prawidłowe. Transakcje należy uznać za WNT zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 100 ust. 8 tej ustawy informacja podsumowująca powinna zawierać właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanych przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2. W związku z powyższym jeżeli kontrahent unijny nie posłużył się numerem NIP-UE przy dokonaniu transakcji/nie jest on znany Wnioskodawczyni – nie może wpisać tej transakcji w deklaracji VAT-UE.

Ad. 4

Zgodnie z art. 100 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług oraz załącznikiem nr 2 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 czerwca 2013 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach, informacja podsumowująca VAT-UE powinna zawierać ważny i właściwy numer identyfikacyjny kontrahenta, nie można więc wpisać w VAT-UE jedynie kwoty transakcji.

Ad. 5

Kontrahent unijny będąc zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych powinien posługiwać się NIP-UE przy dokonywaniu transakcji z kontrahentami unijnymi, jednak nie ma takiego obowiązku. Jeżeli nie chce się posłużyć NIP-UE przy dokonywaniu transakcji, Wnioskodawczyni jako nabywca nie jest zobowiązana do ustalania numeru NIP-UE kontrahenta oraz czy kontrahent posiada NIP-UE, czy nie.

Ad. 6

Zdaniem Wnioskodawczyni jeżeli kontrahent unijny nie posłużył się przy dokonywaniu transakcji NIP-UE, to Wnioskodawczyni jako nabywca nie powinna tej transakcji wykazywać w deklaracji VAT-UE, ponieważ sprzedawca nie wykaże jej w systemie jako WDT.

Jeżeli Wnioskodawczyni zgodnie z definicją potraktuje te transakcje jako WNT i wykaże je w deklaracji VAT-7 jako WNT, a nie wykaże w deklaracji VAT-UE powstaną rozbieżności między kwotami WNT wykazanymi w tych dwóch dokumentach.

Rozbieżności powstaną także w przypadku gdy te transakcje zarówno w VAT-7 jak i VAT-UE, ponieważ podczas sprawdzania transakcji wewnątrzwspólnotowych w systemie unijnym okaże się, że Wnioskodawczyni wykaże transakcję, a kontrahent unijny nie wykaże.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Zatem dla uznania przedstawionej transakcji nabycia towarów za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, muszą zostać spełnione określone warunki. Mianowicie nabywca tych towarów musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15, nabywane towary muszą służyć jego działalności gospodarczej a dokonujący dostawy towarów (przedsiębiorca zagraniczny) musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni będąca podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów dokonuje transakcji z kontrahentami unijnymi. Nie wszyscy kontrahenci unijni wystawiają faktury z 0% VAT, mimo że są zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Kontrahenci unijni odmawiali wystawienia Wnioskodawczyni faktury ze stawką w wysokości 0% zawierającej Wnioskodawczyni NIP-UE oraz NIP-UE sprzedawcy. W rezultacie Wnioskodawczyni płaciła za towar kwotę brutto z wliczonym podatkiem traktując te kwoty jako wartości netto i doliczając tym samym polską stawkę VAT do towaru przy sprzedaży. Wnioskodawczyni traktowała te transakcje jako WNT.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego czy powinna traktować transakcje z kontrahentem unijnym, który posiada NIP-UE oraz odmawia wystawienia faktury zawierającej NIP-UE bądź nie jest zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, jako WNT i wykazywać je w deklaracji VAT-7 oraz wykazywać te transakcje w deklaracji VAT-UE bez wpisywania numeru NIP-UE kontrahenta czy też próbować ustalić NIP-UE kontrahenta.

W świetle przedstawionej we wniosku sytuacji stwierdzić należy, że dla uznania przedstawionych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, oprócz przemieszczenia towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, muszą zostać spełnione również określone warunki. Mianowicie nabywca tych towarów (Wnioskodawca) musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15, a nabywane towary służyć jego działalności gospodarczej oraz dokonujący dostawy ww. towarów (kontrahent unijny) musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Z kontekstu sprawy wynika, że nabywane przez Spółkę towary służą wykonywaniu działalności gospodarczej. Tym samym, jest spełniony warunek o którym mowa w art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Dla uznania przedmiotowej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, musi być wypełnione przez dokonującego dostawy (kontrahenci unijni) kryterium bycia podatnikiem podatku od wartości dodanej (art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006r., nr 347, str. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W odniesieniu do sytuacji kiedy - jak wynika z wniosku - kontrahent unijny nie wskazuje swojego numeru identyfikacji dla prowadzonych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy wskazać, że brak rejestracji kontrahenta unijnego do celów VAT UE na terytorium państwa wspólnotowego lub też nieujawnienia Wnioskodawczyni swojego numeru rejestracji dla transakcji wspólnotowych, nie wpływa na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym. Zatem dla potrzeb tego przepisu należy rozpatrywać podatnika określonego w art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady, tj. osobę prowadzącą samodzielnie jakąkolwiek działalność gospodarczą (działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie) wykorzystującą w sposób ciągły majątek rzeczowy lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Wobec tego, w kontekście niniejszej sprawy należy stwierdzić, że kontrahenci unijni, wypełniają kryteria do uznania ich za podatników podatku od wartości dodanej, gdyż - jak wskazuje Wnioskodawca - albo są zarejestrowani dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, ale nie podają numeru NIP-UE, albo nie są zarejestrowani jako podatnicy od wartości dodanej dla transakcji wspólnotowych, albo Wnioskodawczyni nie jest w stanie tego faktu stwierdzić - ale przedmiotem nabycia są towary, których cena zawiera wartość podatku. Wobec tego takich dostawców należy uznać za podatników rozliczających podatek od wartości dodanej.

W analizowanej sprawie zostały spełnione więc łącznie warunki, o których mowa w art. 9 ust. 1-2 ustawy. Mianowicie w rozpatrywanej sprawie dochodzi do nabycia towarów między Wnioskodawcą będącym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a kontrahenci unijni działają w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Wobec tego, transakcja nabycia towarów od kontrahentów unijnych stanowi dla Wnioskodawczyni wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Tym samym podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Skoro w przedmiotowym przypadku Wnioskodawczyni jest zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, to jest ona również zobowiązana do wykazania tej transakcji w deklaracjach składanych do urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami obowiązującymi przy WNT.

W myśl art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Stosownie do art. 99 ust. 14 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą między innymi w art. 99 ust. 14 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 18 czerwca 2015 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2015 r., poz. 914 z późn. zm.) określając wzory deklaracji wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia.

W objaśnieniach do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), stanowiących załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia, wskazano, że deklaracje dla podatku od towarów i usług VAT-7 składają podatnicy, o których mowa w art. 15 ustawy, obowiązani do składania deklaracji za okresy miesięczne, zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy. W deklaracji VAT-7 w poz. 23 wykazuje się wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną zgodnie z art. 29a ustawy. Kwota będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej (…). Natomiast w poz. 24 wykazuje się łączną wartość podatku należnego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną wg obowiązujących stawek, z wyłączeniem transakcji, o których mowa w art. 136 ustawy.

Jak wskazano wyżej, nabycie przez Wnioskodawczynię towarów od kontrahenta unijnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Zatem Wnioskodawczyni przedmiotowe transakcje powinna wykazać w składanej w Polsce deklaracji VAT-7, odpowiednio w poz. 23 i 24.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

W myśl art. 100 ust. 3 ustawy, informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane: właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że w prowadzonej działalności kontrahenci unijni nie podają numerów dla potrzeb realizacji transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Skoro zatem, dostawca unijny nie podaje ważnego i właściwego numeru VAT-UE i Wnioskodawczyni nie jest w stanie uzyskać takiego numeru we własnym zakresie (z umowy, faktury, korespondencji handlowej) lub też dostawca nie jest zarejestrowany do celów VAT UE na terenie Wspólnoty, to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE.

Tym samym, w przedstawionych okolicznościach Wnioskodawczyni będzie zobowiązana rozpoznać transakcję nabycia, od kontrahenta unijnego, jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawczyni ponadto będzie zobowiązana do wykazania nabycia towarów od kontrahenta unijnego w deklaracji VAT-7 w poz. 23 i 24. Z kolei transakcji tej nie wykazuje w informacji podsumowującej VAT-UE, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.