Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-258/16/WM
z 6 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2016 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z dnia 31 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalenia wartości początkowej środka trwałego metodą uproszczoną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalenia wartości początkowej środka trwałego metodą uproszczoną.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką są współwłaścicielami nieruchomości. We współwłasności nieruchomości posiadają 3,125 % udziału. Nieruchomość tę posiada ogółem 17 współwłaścicieli - osób fizycznych (jest jedna Księga Wieczysta - nie ma podziału na odrębne lokale mieszkalne i handlowe). Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 1093.42 m2, wynajmowanych na umowy najmu jest 449,32 m2, współwłaściciele na swoje potrzeby używają 644,1 m2.

Nikt ze współwłaścicieli nie prowadzi działalności gospodarczej i nie zawiera umów najmu z najemcami lokali mieszkalnych, ani użytkowych.

Nieruchomością zarządza wynajęty zarządca, który w imieniu współwłaścicieli zawiera umowy najmu oraz prowadzi księgowość i nalicza amortyzację metodą uproszczoną od całej powierzchni nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przychody z tytułu wynajmu powierzchni handlowych i mieszkalnych rozlicza w zeznaniu PIT-36, wskazał również, że wynajmowany budynek jest budynkiem mieszkalnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy amortyzacja powinna być naliczana (przez zarządcę nieruchomości) tylko od powierzchni wynajmowanej, czy można naliczać ją od całej powierzchni nieruchomości łącznie z powierzchnią wykorzystywaną przez współwłaścicieli na własne cele?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarządca powinien naliczać amortyzację tylko od powierzchni wynajmowanej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

–zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z treści powyższych przepisów wynika, że amortyzacji podlegają m.in. stanowiące współwłasność podatnika składniki majątku spełniające definicję środka trwałego w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oddane do używania na podstawie umowy najmu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3.

Tym samym podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

W przypadku gdy amortyzacji podlegał będzie środek trwały stanowiący budynek istotne znaczenie dla sposobu ustalenia jego wartości początkowej do celów amortyzacji ma m.in. właściwe zakwalifikowanie budynku jako budynku mieszkalnego lub budynku niemieszkalnego. Wartość początkową budynków mieszkalnych podatnicy mogą bowiem ustalić w różny sposób.

W świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem najmu w jego sytuacji jest budynek mieszkalny.

Zauważyć zatem należy, że podatnicy w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Z treści art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Analiza treści tego przepisu prowadzi do wniosku, że dla celów ustalenia wartości początkowej środka trwałego metodą uproszczoną nie należy uwzględniać powierzchni wykorzystywanej przez właściciela (współwłaściciela) na własne cele mieszkaniowe. Użyte w tym przepisie stwierdzenie „używanej przez właściciela powierzchni” należy bowiem czytać łącznie z pierwszą częścią przepisu, gdzie jest mowa o budynkach lub lokalach używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Potwierdzeniem powyższego jest również definicja środka trwałego zawarta w przepisie art. 22a ust. 1 ustawy, zgodnie z którą, jednym z warunków uznania budynku (lokalu) za środek trwały jest jego wykorzystywanie na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze.

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W przedmiotowej sprawie, skoro budynek będący przedmiotem najmu jest budynkiem mieszkalnym, to Wnioskodawca może ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku budynku w sposób uproszczony, o którym mowa w cyt. powyżej art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Przy ustaleniu wartości początkowej tego budynku, Wnioskodawca będzie zatem zgodnie z treścią tego przepisu zobowiązany przyjmować w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Ponieważ wynajmowany budynek mieszkalny jest przedmiotem współwłasności, przy ustalaniu wartości początkowej tego środka trwałego, będącej podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca powinien mieć na uwadze zapisy art. 22g ust. 11 ww. ustawy, tzn. ustalić wartość początkową budynku w proporcji do posiadanego przez siebie udziału we współwłasności.

Zasadnie zatem Wnioskodawca wskazał, że podstawą ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego, którego wartość początkowa ustalona jest metodą uproszczoną o której mowa w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł. Do ustalenia tej wartości nie należy brać pod uwagę powierzchni użytkowej budynku przeznaczonej na inne cele, np. na własne potrzeby współwłaścicieli.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Przy czym organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności (art. 199a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy jako współwłaścicielki nieruchomości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.