Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-727/16-2/JK3
z 26 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z poźn. zm. ) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w związku z wypłatą wynagrodzeń pracownikom z tytułu pracy wykonywanej we Francji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w związku z wypłatą wynagrodzeń pracownikom z tytułu pracy wykonywanej we Francji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność jako agencja pracy tymczasowej. W ramach prowadzonej działalności zatrudnia pracowników i oddelegowuje ich do pracy na terenie Francji. Wnioskodawca zawiera z pracownikami tymczasowymi umowy na czas określony o pracę tymczasową oraz dopełnia inne obowiązki, które na agencję pracy tymczasowej nakłada ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego.

Warunki zatrudnienia regulują umowy o pracę, akty wewnątrzzakładowe Wnioskodawcy oraz przepisy prawa pracy. Wnioskodawca zawiera umowy z pracodawcami użytkownikami, którymi są podmioty mające siedziby we Francji. Przedmiotem umów jest zapewnienie pracodawcom użytkownikom pracowników tymczasowych, za umówionym przez strony wynagrodzeniem.

Praca jest wykonywana w miejscach wskazanych przez pracodawców użytkowników, tj. na terenie Francji. Pracodawcy użytkownicy zobowiązani są do wykonania ciążących na nich obowiązków pracodawcy użytkownika, zgodnie z ustawą o zatrudnianiu pracowników tymczasowych i innych obowiązujących przepisów prawa.

Pracownicy delegowani do pracy u pracodawców użytkowników na terenie Francji mają miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca nie kontroluje w jakim kraju pracownicy przebywają w dni wolne od pracy (np. soboty, niedziele, urlopy, święta, okresy choroby). Wnioskodawca nie wymaga od pracowników oświadczeń co do ilości dni pobytu we Francji. Wnioskodawca nie posiada na terenie Francji zakładu lub stałej placówki.

Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą pracodawcy użytkownika. Czas pracy jest ewidencjonowany przez pracodawcę użytkownika. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez pracodawcę użytkownika. Pracodawca użytkownik zapewnia pracownikom odpowiednie szkolenia w zakresie wykonywanej pracy. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych.

Pracownicy tymczasowi otrzymują wynagrodzenie od agencji pracy tymczasowej, tj. od Wnioskodawcy, przy czym jest ono naliczane na podstawie ewidencji godzin monitorowanych, ewidencjonowanych i zatwierdzonych przez pracodawcę użytkownika. Pracownicy tymczasowi nie otrzymują świadczeń od pracodawców użytkowników. Wnioskodawca nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych.

Wnioskodawca delegując pracowników nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji z reguły dlatego, że to kontrahent francuski decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę - jeśli pracownik wywiązuje się w sposób satysfakcjonujący ze swych obowiązków.

Do chwili obecnej spółka odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego w Polsce, jednakże w świetle licznych interpretacji zasady 183 dni wobec pracowników tymczasowych oddelegowanych do pracy we Francji spółka uznała, że do zaistniałej sytuacji nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Francją i nie powinna pobierać zaliczek na podatek dochodowy swoich pracowników do odprowadzenia w Polsce, ale będzie odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy pracowników delegowanych od 1-go dnia ich pobytu do odpowiedniego biura podatkowego we Francji. Dotyczyć to będzie zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu, jak i tych którzy nie przekroczą tego okresu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy - użytkownika w stosunku do wszystkich pracowników delegowanych, bez względu czy przekroczą, czy nie przekroczą okres 183 dni pobytu na terenie Francji?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za pracę, które pracownicy tymczasowi otrzymują od Wnioskodawcy za pracę wykonywaną we Francji podlega opodatkowaniu na terenie Francji, niezależnie od tego jak długo dany pracownik przebywa we Francji w danym roku podatkowym. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 roku. Z przepisu tego wynika, że w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochody z pracy najemnej wykonywanej we Francji, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania wyjątek opisany w art. 15 ust. 2 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 roku, który nakazuje dochody z pracy najemnej opodatkować wyłącznie w miejscu zamieszkania pracownika. Warunkiem zastosowania tego wyjątku jest spełnienie trzech przesłanek (1.) pracownik przebywa w drugim umawiającym się Państwie krócej niż 183 dni w roku podatkowym, (2.) wynagrodzenie wypłacane jest przez pracodawcę, który nie ma siedziby w drugim umawiającym się Państwie, (3.) wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub placówkę pracodawcy znajdującą się w drugim umawiającym się Państwie. Na gruncie powyższych okoliczności uzasadnione jest stanowisko, że wynagrodzenie pracowników Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu we Francji a zatem nie znajduje zastosowania wyjątek od reguły, który pozwalałby na opodatkowanie dochodów pracownika wyłącznie w Polsce.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że - odnosząc się do przesłanki drugiej - występuje w roli pośrednika a nie pracodawcy i nie spełnia równocześnie trzech warunków obligujących Wnioskodawcę do obowiązkowego odprowadzenia zaliczek do polskiego urzędu skarbowego dla pracowników, których pobyt we Francji nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym (art. 15 ust. 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku).

Zdaniem Wnioskodawcy faktycznym pracodawcą (na gruncie konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania) jest pracodawca użytkownik. Dlatego należy uznać, że warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 roku nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na terenie Francji.

W związku z faktem, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu we Francji, Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanego wynagrodzenia. Stanowisko takie wynika z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym, który przewiduje, że pracodawca nie pobiera zaliczek na podatek, w sytuacji gdy wynagrodzenie podlegać będzie opodatkowaniu poza granicami Polski. W związku z tym w sytuacji, gdy wynagrodzenie za pracę wypłacane pracownikowi podlega opodatkowaniu w innym kraju (we Francji), wówczas Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania zaliczek zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, iż przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r., Nr 1, poz. 5) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie
   
   

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to wynagrodzenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie we Francji).

Z kolei w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 umowy zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

W konsekwencji, jeżeli wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę we Francji, dochód pracownika od początku jego pobytu we Francji i niezależnie od okresu jego tam przebywania podlega opodatkowaniu zarówno we Francji, jak i w Polsce.

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania znajduje natomiast zastosowanie tzw. metoda wyłączenia z progresją określona w art. 23 ust. 1 pkt a) ww. umowy oraz w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Wobec powyższego, pracodawca odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie zacytowanym powyżej, tj. w przypadku gdy wypłacane przez niego dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Ze względu na fakt, że postanowienia ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji „pracodawcy”, zasadne zatem jest, w myśl art. 3 ust. 2 ww. umowy, dokonanie interpretacji tego pojęcia na gruncie krajowych przepisów podatkowych lub innych właściwych przepisów prawa wewnętrznego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ww. umowy przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy.

Podstawowa definicja „pracodawcy” znajduje się w art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), zgodnie z którym pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Dodatkowo pojęcie „pracodawcy użytkownika” wprowadza ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 166, poz. 1608, z późn. zm.). Ustawa ta reguluje zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej, zatem celowościowo właściwe jest stosowanie jej przepisów przy interpretacji istoty stosunku pracy, którego stroną jest agencja pracy tymczasowej.

Ustawa ta odróżnia pojęcia „pracodawcy” i „pracodawcy użytkownika”.

Zgodnie z art. 7 tej ustawy, agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy.

Stosownie do art. 4 tej ustawy, pracodawca nie może być pracodawcą użytkownikiem w stosunku do pracowników pozostających z nim w stosunku pracy.

Natomiast art. 2 pkt 1 tej ustawy, wprowadza definicję pojęcia „pracodawcy użytkownika”, które oznacza pracodawcę lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy wyznaczający pracownikowi skierowanemu przez agencję pracy tymczasowej zadania i kontrolujący ich wykonanie.

Należy podkreślić, że przepisy ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych zostały wypracowane w celu uregulowania stosunku pracy, który powstaje na gruncie relacji trójstronnej: między pracodawcą, będącym stroną umowy o pracę, pracownikiem oraz pracodawcą użytkownikiem, który pomimo, że nie jest formalnie stroną stosunku pracy, wstępuje w miejsce pracodawcy ze względu na to, że pracownik świadczy pracę na jego rzecz i za wypłacanym przez niego wynagrodzeniem. Przepisy te znajdą zatem zastosowanie przy definiowaniu pojęcia pracodawcy na gruncie prawa krajowego na potrzeby stosunku pracy zawiązanego przez agencję pracy tymczasowej.

Dokonując wykładni celowościowej, należy podkreślić, że pojęcie „pracodawcy użytkownika”, wprowadzone przepisami ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, nie jest tożsame z pojęciem „pracodawca” zastosowanym w art. 15 ust. 2 pkt b) polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zawierane przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są wzorowane na Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, zatem interpretacja ich postanowień powinna uwzględniać ustalenia przyjęte na szczeblu OECD, znajdujące wyraz w wypracowanym przez państwa członkowskie tej organizacji, w tym również Polskę, Komentarzu do Modelowej Konwencji (MK).

W tym miejscu należy podkreślić, że właściwe są wyjaśnienia dotyczące interpretacji pojęcia „ekonomicznego pracodawcy” na gruncie pkt 8-8.13 Komentarza do art. 15 MK. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pod pojęciem „pracodawcy” zastosowanym w art. 15 ust. 2 pkt b) MK mieści się podmiot spełniający kryteria „ekonomicznego pracodawcy”.

Jak stanowi przytoczony pkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 MK, oceniając czy podmiot, na którego rzecz jest wykonywana praca spełnia wszystkie elementy pozwalające uznać go za „pracodawcę”, należy poddać analizie szereg elementów stanu faktycznego, wskazujących na to, że pracownik stanowi integralną część przedsiębiorstwa pracodawcy, między innymi oceniając: kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników, czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika, czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika, czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika, czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy, czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

Jednocześnie fakt, że podmiot mieści się w definicji „pracodawcy użytkownika”, o którym mowa w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczasowych nie przesądza, że podmiot ten jest „faktycznym pracodawcą”, do którego odwołuje się art. 15 ust. 2 pkt b) umowy. Jak wynika z przytoczonych wyżej wyjaśnień, pojęcie „faktycznego pracodawcy” ma charakter szerszy niż wynika to z definicji krajowej „pracodawcy użytkownika”. Pojęcie umowne odwołuje się bowiem nie tylko do wyznaczania zadań pracownikowi i kontroli ich wykonania, lecz również m.in. do ponoszenia odpowiedzialności i ryzyka za wyniki pracy oraz kontroli nad miejscem pracy.

Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wskazał, że Wnioskodawca - agencja pracy tymczasowej, oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Spółka zawiera umowy z o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych) ze spółkami francuskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć pracowników za odpowiednim wynagrodzeniem. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę na czas określony. Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celu oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego. Spółka nie posiada zakładu lub stałej placówki we Francji. Praca we Francji wykonywana jest zarówno przez okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w roku podatkowym, jak i okresy przekraczające w danym roku podatkowym 183 dni. Wnioskodawca nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji, gdyż to francuski kontrahent decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu umowy o pracę. Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych. Godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego. Koszty wynagrodzeń ww. pracownika w całości ponosi Spółka i są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego. Spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy oddelegowanych pracowników.

Mając zatem na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że Wnioskodawca (agencja pracy tymczasowej) nie występuje w roli wypłacającego wynagrodzenia pracodawcy w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, a tym samym nie została spełniona przesłanka określona w tym przepisie. W konsekwencji, wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenia pracowników tymczasowych z tytułu pracy wykonywanej we Francji na rzecz podmiotu mającego siedzibę we Francji, przebywających we Francji podczas okresów przekraczających i nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym podlegają opodatkowaniu stosownie do art. 15 ust. 1 ww. umowy, tj. zarówno w Polsce, jak i we Francji. Od ww. wynagrodzeń Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce, z uwzględnieniem dyspozycji art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.