INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 15.11.2011 r. (data wpływu 16.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uzupełnionym pismem (data nadania 17.02.2012 r., data wpływu 21.02.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1105/11-2/AM z dnia 13.02.2012 r. (data nadania 13.02.2012 r., data doręczenia 15.02.2012 r) w zakresie:

• określenia wartości początkowej nieruchomości - jest nieprawidłowe,

• stawki amortyzacyjnej– jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej nieruchomości oraz stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest płatnikiem podatku VAT. Wraz z żoną (istnieje między nimi ustawowa współwłasność małżeńska) otrzymali od jej rodziców nieruchomość w postaci gospodarstwa rolnego (akt darowizny z dnia 03.08.1999 r.). W skład darowanego gospodarstwa wchodzi budynek zbudowany w 1972 r. przeznaczony na potrzeby prowadzonego gospodarstwa (magazyn płodów rolnych) oraz do celów mieszkalnych (mieszkanie teściów).

Nigdy nie wykorzystywano budynku do pozarolniczej działalności gospodarczej, przez nikogo nie był uznany jako środek trwały i nie był amortyzowany. Budynek należy do majątku osobistego Wnioskodawcy. Wytworzenie budynku nie nastąpiło w ramach prowadzonej działalności.

W roku 2008 Wnioskodawca postanowił przeznaczyć część budynku na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Na podstawie decyzji z dnia 02.04.2008 r. otrzymał pozwolenie na przebudowę i rozbudowę tego budynku wraz ze zmianą sposobu użytkowania na budynek mieszkalno-usługowy. Od tego momentu zbiera faktury i odlicza VAT od wydatków ponoszonych na remont i rozbudowę. Przebudowa części gospodarczej ma na celu dostosowanie obiektu do prowadzenia w nim pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza w całości przeznaczyć ją na cele prowadzonej przez niego działalności. Część mieszkalną będzie wykorzystywał dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych swojej rodziny oraz teściów. Całość robót zamierza zakończyć w grudniu 2011 roku. Budynek będzie spełniał wymogi określone przepisami prawa podatkowego - będzie kompletny, zdatny do użytku, będzie go można uznać za środek trwały i rozpocząć jego amortyzację. Amortyzacja będzie dotyczyć części budynku przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie posiada rachunków i faktur wykazujących wysokość wydatków poniesionych na jego budowę i koszty remontu do chwili podjęcia decyzji o wprowadzeniu budynku do majątku firmy, ponieważ do tego momentu użytkował budynek do celów prywatnych i nie miał potrzeby gromadzenia w/w faktur.

Ponadto Wnioskodawca pismem z dnia 13.03.2012 r. ( data wpływu 19.03.2012 r.) uzupełnił przedstawiony we wniosku opis darzenia przyszłego o informacje, iż przedmiotowy budynek mieszkalno-usługowy, podzielony jest w proporcjach: 51,5% pow. – działalność usługowa, 48,5% pow. – część mieszkalna.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy mogę skorzystać z możliwości określonej w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i określić wartość początkową środka trwałego korzystając z wyceny dokonanej przez biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji...
2. Czy mogę po przyjęciu budynku do użytkowania i wpisaniu do ewidencji środków trwałych prowadzonej przeze mnie działalności przyjąć indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 6,67% i amortyzować go przez 15 lat...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

AD.1

Budynek powstał wiele lat przed rozpoczęciem prowadzenia przeze mnie działalności gospodarczej i był użytkowany do celów prywatnych i na potrzeby prowadzonego gospodarstwa. W momencie wybudowania, dla obiektu wykorzystywanego w gospodarstwie rolnym nie ustalono wartości początkowej i nie ewidencjonowano nakładów inwestycyjnych. Budynek nigdy nie był wykorzystywany do celów pozarolniczej działalności gospodarczej i nie był wyceniany dla potrzeb podatku dochodowego.

Od momentu darowizny do podjęcia decyzji o wykorzystaniu budynku na cele prowadzonej działalności upłynęło 9 lat. W tym czasie budynek był w dalszym ciągu użytkowany i remontowany. Nie zbierałem faktur, a ponosiłem koszty. Nie jestem w stanie udokumentować całości poniesionych wydatków.

Wycena biegłego ma zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie Z tego względu uważam, że mogę skorzystać z zasad określonych w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dla określenia wartości początkowej posłużyć się opinią biegłego rzeczoznawcy.

Ad.2

Budynek został wybudowany w 1972 roku i od tego czasu był wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem przez poprzednich właścicieli i przeze mnie przez ponad 30 lat, a więc zdecydowanie dłużej niż wymagane 60 miesięcy. Jako środek trwały budynek będzie wprowadzony do ewidencji po raz pierwszy. Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uważam, że mogę indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną na 6,67% dla tego środka trwałego wpisywanego po raz pierwszy do ewidencji, ponieważ był on wcześniej wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, co pozwala uznać go za „środek trwały używany” w myśl ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie określenia:

• wartości początkowej nieruchomości jest nieprawidłowe,

• wysokość stawki amortyzacyjnej jest nieprawidłowe.
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia

• w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia,

• w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
  
  

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze darowizny określony został w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Stosownie do uregulowań zawartych w tym przepisie, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych m.in. w drodze darowizny uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z powyższych przepisów wynika, iż zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Zauważyć przy tym należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonywaną przez podatnika (w przypadku nabycia w drodze kupna), bądź też w drodze wyceny dokonanej przez biegłego (w przypadku wytworzenia we własnym zakresie), ma charakter szczególny i stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, może mieć miejsce jedynie w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

Ponadto w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż z uwagi na fakt, że nieruchomość wskazana we wniosku została nabyta przez Wnioskodawcę w drodze darowizny niemożliwe jest, zatem ustalenie jej wartości poprzez wycenę dokonaną przez biegłego rzeczoznawcę, o której mowa w art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Ustalenie wartości początkowej środka trwałego w ten sposób jest możliwe, jak wskazano powyżej, jedynie w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wartość początkową przedmiotowego budynku należy ustalić według wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy darowizny chyba, że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości, zgodnie z art. 22 g ust.1 pkt 3 powiększając ją udokumentowane wydatki ponoszone na rozbudowę ww. nieruchomości.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia wartości nieruchomości należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia właściwej stawki dla celów amortyzacji ww. nieruchomości stwierdzić należy, iż w myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W zakresie możliwość ustalenia przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacji należy wskazać na regulacje zawarte w art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

W tym miejscu należy wskazać na przepis zawarty w pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), który stanowi, iż budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest, jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano – adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnych przeznaczeniach o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, iż nieruchomość Wnioskodawcy zgodnie z powyższą zasadą należy zakwalifikować, jako obiekt niemieszkalny gdyż powierzchnia budynku mieszkalno-usługowego w 51,5% ogólnej powierzchni budynku została przeznaczona na działalność usługowa.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca od 1999 r. jest właścicielem budynku, który został wybudowany w 1972 roku i był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli. Budynek ten po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Wobec powyższego dla przedmiotowego budynku, jako budynku niemieszkalnego będzie można ustalić stawkę indywidualną na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4. Przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż może ustalić indywidualną stawkę w oparciu o przepis art. 22j ust.1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 6,67% należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ zastrzega, iż jeżeli zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku będzie się różnić się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.