2016.08.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-407/16-1/ES
z 4 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 czerwca 2016 r. (data wpływu 2 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wydania działki nr 69/1 w ramach wywłaszczenia w zamian za odszkodowanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wydania działki nr 69/1 w ramach wywłaszczenia w zamian za odszkodowanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego i jako rolnik i jednocześnie przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą. Wnioskodawca zanim otrzymał w drodze darowizny od rodziców (…) na podstawie aktu notarialnego z dnia 16 czerwca 2008 r. przedmiotowy grunt rolny od 9 maja 2007 r. prowadził działalność w zakresie: hurtownia artykułów dekoracyjnych, sklep monopolowy, produkcja kotylionów. W związku z tą działalnością zrezygnował ze zwolnienia z VAT i zarejestrował się jako podatnik VAT od 11 maja 2007 r.

Grunt był nabyty w roku 2008, ale do momentu przekazania Wnioskodawcy gruntu przez jego rodziców, mimo iż nie był właścicielem, był we wspólnym gospodarstwie domowym z rodzicami i pomagał rodzicom w wykonywaniu działalności rolniczej. W momencie objęcia całego gospodarstwa rolnego w 2008 r. jako sukcesor zaczął prowadzić obok działalności gospodarczej pozarolniczej również działalność rolniczą. Całkowita powierzchnia przejętego gospodarstwa rolnego wynosi 13,5906 ha.

W skład gospodarstwa rolnego wchodziła również niezabudowana działka gruntu ornego nr 69/1 o pow. 0,6462 ha w wyniku podziału dokonanego na wniosek Prezydenta miasta. Działka ta nie była wykorzystywana do działalności rolniczej, gdyż od początku Wnioskodawca wykorzystywał ją wyłącznie na potrzeby własne i swojej rodziny tj. obsiewał ją zbożem, które wykorzystywał wyłącznie na swoje potrzeby i potrzeby swojej rodziny, między innymi do karmienia kur, które są następnie spożytkowane dla jego rodziny oraz na karmę dla ptaków hodowanych hobbystycznie przez ojca H. (gołębie, papugi, kury) oraz dla kur Wnioskodawcy.

Na areale o pow. 0,80 ha, obejmującym również wyłonioną działkę nr 69/1 Wnioskodawca nie stosuje nawozów sztucznych, co ma wpływ na ilość plonu, który Wnioskodawca zbiera i przechowuje oddzielnie, żeby mieć zdrową paszę ekologiczną, którą karmi kury, by posiadać świeżą zdrową żywność tj. jajka i kury brojlery na mięso, które zużywa tylko na potrzeby rodziny.

Plon uzyskiwany z wyżej opisanej powierzchni nie przynosi dochodu ponieważ nie jest sprzedawany, a jedynie spożytkowany na potrzeby własne. Działalność rolnicza Wnioskodawcy nie obejmuje sprzedaży drobiu i jaj. W ramach tej działalności sprzedaje wyłącznie zboża.

Na części działki Wnioskodawca uprawiał również jęczmień, który służy mu do ogrzewania domu, w którym mieszka. Uprawiany produkt nie nadawał się na sprzedaż, gdyż jest ekologiczny tj. niepryskany i narażony na choroby nasion (owady). Zboże i słomę z tego gruntu jako najniższej kategorii zboże Wnioskodawca używa jako ekologiczny i najtańszy opał po zmieszaniu go w 50% z węglem do ogrzewania domu. Całkowita powierzchnia gruntu rolnego pod uprawy, przejętego w drodze darowizny wynosi 13,5906 ha. Z tego od samego początku zaledwie 0,80 ha Wnioskodawca wykorzystywał ze względu na położenie działki i swoje potrzeby na cele własne tj. na uprawę zbóż niesłużących odsprzedaży tylko na zużycie własne dla celów określonych we wniosku.

Działki gruntu, stanowiącego własność Wnioskodawcy nie były nigdy przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Nie zostały na nich dokonane żadne ulepszenia.

Działka 69/1 nie była nigdy też używana do działalności gospodarczej, ani nie była na środkach trwałych w ramach firmy Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, której przedmiotem jest obrót nieruchomościami.

Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży działek.

Wnioskodawca nie poniósł żadnych czynności w celu przygotowania dostawy przedmiotowej działki przed wywłaszczeniem.

Odgórnie na wniosek Prezydenta miasta (…) - jako zarządcy drogi do Wojewody (…), Wojewoda (…) wydał decyzję, a Minister Infrastruktury dokonał podziału gruntu rolnego, posiadanego i uprawianego przez Wnioskodawcę, zakończonego ostateczną decyzją Wojewody. Przyczyną tego podziału było uzyskanie zezwolenia przez miasto na realizację inwestycji drogowej pn. „B.”.

Zleceniodawcą dokonania podziału był więc Prezydent miasta. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności, związanych z podziałem. W wyniku podziału została m. in. wyodrębniona działka o nowym numerze 69/1, która to jest przedmiotem wywłaszczenia, a która była w całości uprawiana na potrzeby własne Wnioskodawcy, a nie na potrzeby działalności rolniczej, bądź też działalności gospodarczej. Działka nr 69/1 w momencie wywłaszczenia nie była działką zabudowaną.

Za wywłaszczoną działkę, będącą w uprawie na potrzeby własne, a nie działalności rolniczej decyzją Wojewody (…) z dnia 25 stycznia 2016 r. przyznano Wnioskodawcy odszkodowanie, które otrzymał.

Od momentu otrzymania darowizny, aż do momentu wywłaszczenia Wnioskodawca wykorzystywał działkę tylko i wyłącznie na swoje własne i swojej rodziny cele konsumpcyjne. Nigdy nie wykorzystywał tego areału na cele działalności gospodarczej bądź rolniczej, objętej podatkiem VAT.

Od momentu otrzymania darowizny, aż do momentu wywłaszczenia działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tj. opodatkowanych lub zwolnionych. Działka nie była nigdy wykorzystywana do produkcji zbóż, będących przedmiotem odsprzedaży.

Z tytułu nabycia gruntu i działki powstałej w wyniku wydzielenia nr 69/1 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Było to jak wspomniano wcześniej gospodarstwo przejęte umową darowizny od rodziców Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wywłaszczenie rolnika z działek gruntów rolnych, które stanowiły jego majątek osobisty i nie były wykorzystywane w ramach działalności rolniczej czyli zarobkowej, ani w działalności gospodarczej, a były jedynie wykorzystywane na cele potrzeb osobistych i otrzymanie rolnika z tego tytułu odszkodowania od wyżej wymienionej jednostki jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT u rolnika płatnika podatku VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej bądź działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy grunt został nabyty jako majątek osobisty w celu prowadzenia gospodarstwa rolnego nie zaś z zamiarem jego odsprzedaży. Brak jest więc podstaw do uznania, że transakcja powinna być opodatkowana jako czynność handlowa. Wywłaszczenie tej działki nie może być również uznane za czynność dokonaną w związku z prowadzoną przez zbywającego działalnością rolniczą z powodu okoliczności zmiany charakteru przedmiotowego gruntu z rolniczego na grunt przeznaczony pod budowę drogi krajowej, jak i z tego powodu że grunt wywłaszczonej działki nr 69/1 użytkowany był na cele osobiste Wnioskodawcy a nie zarobkowe. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. III SA/Wa 562/08 z dnia 19 września 2008 r. jeżeli rolnik wskutek wywłaszczenia niezależnie od swojej woli zadecyduje o zaprzestaniu wykorzystywania gruntu w działalności rolniczej - grunt ten staje się majątkiem osobistym.

W związku z powyższym transakcja wywłaszczenia działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9.

W świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przepis powyższy określa szczególny przypadek dostawy towarów, który ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejszą cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako „zmuszona” jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

Zatem jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zaznaczyć należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

W tym przypadku nastąpiła sprzedaż własnego gruntu używanego na potrzeby własne Wnioskodawcy, a nie na potrzeby własnej działalności gospodarczej czy też prowadzonej działalności rolniczej. Dlatego też jako czynność jednorazowa dokonana co prawda pod przymusem, ale w ramach zwykłego zarządu swym majątkiem nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma związku z prowadzoną działalnością rolniczą czy gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z przywołanego powyżej przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Zakres opodatkowania wyznacza jednak nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy o VAT:

przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...), a także świadczenie usług rolniczych;
przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;
przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;
przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zatem zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Wskazane orzeczenie Trybunału odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 9 maja 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą, w związku z którą zrezygnował ze zwolnienia z VAT i zarejestrował się jako podatnik VAT od 11 maja 2007 r. Ponadto Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego, które otrzymał w drodze darowizny od rodziców na podstawie aktu notarialnego z dnia 16 czerwca 2008 r. W momencie objęcia całego gospodarstwa rolnego w 2008 r. Wnioskodawca zaczął prowadzić obok działalności gospodarczej pozarolniczej również działalność rolniczą.

W skład gospodarstwa rolnego wchodziła również niezabudowana działka gruntu ornego nr 69/1 o pow. 0,6462 ha powstała w wyniku podziału dokonanego na wniosek Prezydenta miasta, która była przedmiotem wywłaszczenia. Wnioskodawca nie dokonał żadnych czynności, związanych z podziałem. Za wywłaszczoną działkę, decyzją Wojewody z dnia 25 stycznia 2016 r. przyznano Wnioskodawcy odszkodowanie, które otrzymał.

Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotową działkę wyłącznie na potrzeby własne i swojej rodziny tj. obsiewał ją zbożem, które wykorzystywał wyłącznie na swoje potrzeby i potrzeby swojej rodziny, m.in. do karmienia kur, które były spożytkowane przez jego rodzinę oraz na karmę dla ptaków hodowanych hobbystycznie przez ojca Wnioskodawcy (gołębie, papugi, kury) oraz dla kur Wnioskodawcy.

Na areale o pow. 0,80 ha, obejmującym również działkę nr 69/1 Wnioskodawca nie stosował nawozów sztucznych, co miało wpływ na ilość plonu, który Wnioskodawca zbierał i przechowywał oddzielnie, żeby mieć zdrową paszę ekologiczną, którą karmił kury, by posiadać świeżą zdrową żywność tj. jajka i kury brojlery na mięso, które zużywał tylko na potrzeby rodziny. Plon uzyskiwany z wyżej opisanej powierzchni nie przynosił dochodu ponieważ nie był sprzedawany, a jedynie spożytkowany na potrzeby własne. Działalność rolnicza Wnioskodawcy nie obejmuje sprzedaży drobiu i jaj. W ramach tej działalności Wnioskodawca sprzedaje wyłącznie zboża.

Na części działki Wnioskodawca uprawiał również jęczmień, który służył mu do ogrzewania domu, w którym mieszka. Uprawiany produkt nie nadawał się na sprzedaż, gdyż był ekologiczny tj. niepryskany i narażony na choroby nasion (owady). Zboże i słomę z tego gruntu jako najniższej kategorii zboże Wnioskodawca używał jako ekologiczny i najtańszy opał po zmieszaniu go w 50% z węglem do ogrzewania domu.

Działka 69/1 nie była nigdy przedmiotem najmu, ani dzierżawy. Nie zostały na niej dokonane żadne ulepszenia. Działka ta nie była nigdy też używana do działalności gospodarczej, ani nie była środkiem trwałym firmy Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, której przedmiotem jest obrót nieruchomościami. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży działek i nie dokonywał żadnych czynności w celu przygotowania dostawy przedmiotowej działki przed wywłaszczeniem.

Z tytułu nabycia gruntu i działki powstałej w wyniku wydzielenia nr 69/1 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wydanie działki nr 69/1 w ramach wywłaszczenia w zamian za odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższego opisu sprawy wynika, że grunt będący przedmiotem wywłaszczenia, nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Wprawdzie Wnioskodawca od 11 maja 2007 r. zrezygnował ze zwolnienia w ramach własnej działalności gospodarczej i dokonał rejestracji w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w momencie objęcia całego gospodarstwa rolnego w 2008 r. zaczął prowadzić obok działalności gospodarczej pozarolniczej również działalność rolniczą, jednakże wydzielona z gospodarstwa na wniosek Prezydenta miasta działka nr 69/1 była przez Wnioskodawcę wykorzystywana wyłącznie na potrzeby własne i jego rodziny tj. Wnioskodawca obsiewał ją zbożem, które wykorzystywał m.in. do karmienia kur spożytkowanych przez jego rodzinę oraz na karmę dla ptaków hodowanych hobbystycznie przez ojca Wnioskodawcy (gołębie, papugi, kury). Na działce nr 69/1 Wnioskodawca nie stosował nawozów sztucznych, co miało wpływ na ilość plonu, który Wnioskodawca zbierał i przechowywał oddzielnie, żeby mieć zdrową paszę ekologiczną, którą karmił kury, by posiadać świeżą zdrową żywność zużywaną tylko na potrzeby rodziny. Uzyskiwany plon nie był sprzedawany. Na części działki Wnioskodawca uprawiał również jęczmień, który nie nadawał się na sprzedaż, gdyż był ekologiczny tj. niepryskany i narażony na choroby nasion (owady). Zboże i słomę z tego gruntu jako najniższej kategorii zboże po zmieszaniu go w 50% z węglem Wnioskodawca używał jako opał do ogrzewania domu. Ponadto niezabudowana działka nr 69/1 nie była nigdy przedmiotem najmu, ani dzierżawy.

Zatem nie można uznać, iż niezabudowana działka nr 69/1 w jakimkolwiek okresie jej posiadania przez Wnioskodawcę była związana z działalnością gospodarczą opodatkowaną.

Powyższe oznacza, że dostawa niezabudowanej działki nr 69/1 (będącej przedmiotem wywłaszczenia), nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce, gdyż z wniosku wynika, że Wnioskodawca wykorzystywał posiadaną nieruchomość gruntową (działkę o nr 69/1) do celów osobistych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto z wniosku nie wynika aby Wnioskodawca w odniesieniu do przedmiotowej działki dokonywał jakichkolwiek czynności, o których mowa w orzeczeniach TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10.

Dokonana dostawa gruntu – działki nr 69/1 - stanowiącej część gospodarstwa rolnego, w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy, nie stanowi zatem dostawy dokonywanej przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a więc przez podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W tej sytuacji należy uznać, że dostawa ta stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa gruntu za odszkodowaniem stanowi czynność niepodlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

W tej sytuacji brak jest podstaw do ustalenia dla działki stawki podatku bądź zwolnienia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że dokonana przez Wnioskodawcę dostawa w ramach wywłaszczenia działki nr 69/1 nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż czynność ta nie ma związku z prowadzoną działalnością rolniczą czy gospodarczą, należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć jednak należy, że skoro dostawa przedmiotowego gruntu stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wskazane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku zwolnienie od podatku VAT określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Końcowo należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osądzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin