Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-498/16-4/DG
z 28 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. (data wpływu 1 września 2016 r.) na wezwanie z dnia 10 sierpnia 2016 r. nr IPPP2/4512-498/16-2/DG o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług polegających na sprzedaży bonów dotyczących usług hotelowych oraz usług restauracyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. (data wpływu 1 września 2016 r.) na wezwanie z dnia 10 sierpnia 2016 r. nr IPPP2/4512-498/16-2/DG o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług polegających na sprzedaży bonów dotyczących usług hotelowych i restauracyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - (dalej „Spółka”) - na podstawie umów zawartych z hotelami i restauracjami prowadzi działalność w zakresie ich promocji w ramach Programu (dalej „Program”).
Program polega na wydawaniu przez Spółkę osobom zainteresowanym kart oraz bonów: bonu na bezpłatny nocleg i/lub bonu restauracyjnego. Karta uprawnia jej posiadacza do świadczeń o rodzajowo odmiennym charakterze niż ww. bony. Mianowicie karta uprawnia jej posiadacza do określonych rabatów (upustów) w hotelu lub restauracji uczestniczących w Programie przez czas obowiązywania karty (1 rok). Natomiast bon hotelowy i odpowiednio bon restauracyjny, uprawnia jego posiadacza do jednorazowego skorzystania z noclegu lub posiłku, bez ponoszenia bezpośredniej odpłatności na rzecz hotelu lub restauracji.

Karty oraz bony hotelowe lub restauracyjne Spółka wydaje osobom zainteresowanym (potencjalnym klientom hoteli/restauracji uczestniczących w Programie) za odpłatnością, przy czym ustalone jest odrębne wynagrodzenie za wydanie karty (karty rabatowej) oraz odrębne wynagrodzenie za wydanie bonu hotelowego/restauracyjnego.

Z tytułu dokonania tych transakcji Spółka wystawia na rzecz nabywców kart i bonów faktury VAT, przy czym do wynagrodzenia z tytułu wydania karty rabatowej Spółka nalicza 23% podatek VAT.

W związku z wydaniem kart Spółka nie ponosi żadnych odpłatności na rzecz hoteli i restauracji uczestniczących w Programie i tym samym zobowiązujących się do honorowania rabatów, do których uprawniają ww. karty. Korzyść hotelu/restauracji ma w tym przypadku charakter marketingowy (możliwość skorzystania z rabatów na podstawie karty stanowi rodzaj promocji hotelu/restauracji).

Odmiennie rzecz się przedstawia w przypadku bonów hotelowych i restauracyjnych. Klient wykorzystujący bon w hotelu lub restauracji otrzymuje nocleg lub posiłek bez ponoszenia odpłatności na rzecz hotelu. Natomiast hotel w takim wypadku obciąża kosztami noclegu lub posiłku Spółkę, wystawiając na jej rzecz fakturę VAT za usługi hotelowe (noclegowe) lub gastronomiczne, i stosując w każdym przypadku stawkę 8% VAT. Ceny ww. usług, świadczonych przez hotele na rzecz okaziciela bonu, są określone w zawartych ze Spółką umowach dotyczących warunków uczestnictwa w Programie. Przy czym w każdym hotelu uczestniczącym w Programie obowiązują inne stawki.

Natomiast wydany klientowi bon może być wykorzystany przez niego w dowolnym spośród hoteli (restauracji) uczestniczących w Programie.

Mając na względzie stosowanie przez poszczególne hotele różnych stawek za usługi, w zależności od konkretnego przypadku, odpłatność pobierana przez Spółkę od klienta za wydanie bonu hotelowego lub restauracyjnego może być wyższa lub niższa od ceny usługi noclegowej lub gastronomicznej, z której skorzysta klient, a którą hotel obciąży Spółkę.

Z reguły sprzedaży karty na rzecz danego klienta towarzyszy sprzedaż bonu, jednakże Spółka dopuszcza również możliwość zakupu samej karty.

Wnioskodawca w odpowiedzi na wezwanie z dnia 10 sierpnia 2016 r. nr IPPP2/4512-498/16-2/DG pismem z dnia 26 sierpnia 2016 r. wyjaśnił, że:

• Konkretyzacja usługi gastronomicznej nie następuje w chwili otrzymania bonu restauracyjnego, ale dopiero w chwili jego realizacji. Bon może być wykorzystany przez niego w dowolnej spośród restauracji uczestniczących w Programie i dotyczy dowolnej usługi gastronomicznej oferowanej przez te restauracje.
  
• Bony restauracyjne są przyznawane na usługi gastronomiczne. Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z hotelami nie regulują kwestii stawek VAT, jakimi są opodatkowane produkty, które można nabyć w ramach bonu. Niemniej jednak z uwagi na to, że bony uprawniają do korzystania z usług gastronomicznych, oznacza to, że uprawniają do nabycia wyłącznie tych usług, według przewidzianej dla nich jednolitej stawki 8% VAT.
  
• Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z hotelami oraz regulaminy stanowiące załączniki do nich nie określają szczegółowo zakresu świadczeń (produktów), które klient może nabyć w ramach bonu restauracyjne, lecz stanowią jedynie że:
  
  1. są one przyznawane na usługi gastronomiczne i
  2. mogą być realizowane w dowolnej spośród restauracji uczestniczących w Programie - do wysokości wartości bonu.
• Nie jest przewidziana możliwość zwrotu różnicy w sytuacji, gdy cena usługi będzie niższa od wartości bonu.
  
  

Usługi hotelowe, do których uprawniają sprzedawane przez Wnioskodawcę bony noclegowe, mieszczą się zdaniem Wnioskodawcy w grupowaniu PKWiU (według klasyfikacji z 2008 r.) 55.10.10.0 „Usługi w zakresie noclegów i usługi towarzyszące świadczone przez hotele, motele, pensjonaty i inne obiekty hotelowe”.

Usługi gastronomiczne, do których uprawniają sprzedawane przez wnioskodawcę bony restauracyjne, mieszczą się zdaniem Wnioskodawcy w grupowaniu PKWiU (według klasyfikacji z 2008 r.) 56.10.11.0 „Usługi przygotowywania i podawania posiłków w restauracjach”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku od towarów i usług obciążone jest wynagrodzenie pobierane przez Spółkę z tytułu wydania klientowi bonu hotelowego lub restauracyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie pobierane przez Spółkę z tytułu wydania klientowi bonu hotelowego lub restauracyjnego jest obciążone podatkiem od towarów i usług według stawki 8%.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  
  

Przywołane przepisy ustawy o VAT ujmują zatem pojęcie „świadczenia usług”, podlegającego opodatkowaniu VAT, w sposób bardzo szeroki - jest nim każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Przy czym zgodnie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten rozszerza zatem pojęcie „świadczenia usług” na sytuacje, w których podatnik, nie świadczy faktycznie usługi, ale jedynie pośredniczy w jej świadczeniu pomiędzy rzeczywistym usługodawcą i jej faktycznym beneficjentem (organizuje, zapewnia dostęp do usługi świadczonej faktycznie przez inny podmiot) - z tym, że dokonuje w imieniu własnym rozliczenia płatności za te usługi: dokonuje zapłaty z tytułu jej zakupu na rzecz usługodawcy i pobiera wynagrodzenie z tytułu jej sprzedaży od faktycznego beneficjenta tej usługi. Dodać należy, że instytucja przewidziana w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT oznacza zarazem, że przewidziany w niej model rozliczeń jest w pełni dopuszczalny z punktu widzenia podatku VAT. O ile nic innego nie wynika z odrębnych przepisów podatnik pośredniczący w świadczeniu usług pomiędzy innymi podmiotami, może w zależności od ustaleń między stronami działać bądź w cudzym imieniu (usługodawcy lub beneficjenta usługi), bądź w imieniu własnym, z wykorzystaniem konstrukcji przewidzianej w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie nakazuje, ani w żaden sposób nie preferuje któregokolwiek z opisanych sposobów sprzedaży usług.

W praktyce konstrukcja przewidziana w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT najczęściej jest wykorzystywana w przypadku tzw. refakturowania usług, wiążącego się z odsprzedażą usługi na rzecz jej rzeczywistego beneficjenta po kosztach jej nabycia. Należy jednak podkreślić, że zgodnie z literalną treścią tego przepisu, nie stanowi to bezwzględnego warunku jego zastosowania - odsprzedaż usługi może zatem nastąpić po cenie różniącej się od ceny jej nabycia, i okoliczność ta, w świetle art. 8 ust. 2a ustawy o VAT nie stanowi sama w sobie przestanki uznania, że nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, o którym mowa w tym przepisie.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawcy nie ma przeszkód do zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przedstawionym stanie faktycznym. Sprzedaż przez Spółkę bonów hotelowych i restauracyjnych stanowi przejaw uczestniczenia przez nią w świadczeniu usług hotelowych i restauracyjnych w imieniu własnym, ale na rzecz osoby trzeciej (rzeczywistego odbiorcy usługi). Kwota pobierana przez Spółkę od klienta z tytułu wydania mu bonu hotelowego lub restauracyjnego powinna być zatem traktowana jako wynagrodzenie z tytułu sprzedaży (odsprzedaży) usługi hotelowej/restauracyjnej.

Za taką kwalifikacją przemawia po pierwsze fakt, że w opisanej sytuacji usługa jest w sensie faktycznym świadczona pomiędzy hotelem/restauracją a klientem - przy czym bezspornym jest, że usługa otrzymywana przez klienta, przedstawiającego bon wydany przez Spółkę, jest usługą hotelową/restauracyjną. Nie ulega również wątpliwości, że klient usługę tę otrzymuje odpłatnie, gdyż zapłacił za nią poprzez zakup od Spółki bonu hotelowego (restauracyjnego),

Skoro zatem mamy do czynienia z:

1. świadczeniem usługi hotelowej/restauracyjnej na rzecz klienta,
2. świadczenie jej następuje odpłatnie klient ponosi odpłatność z tego tytułu

to okoliczność, że zapłaty klient dokonał na rzecz innego podmiotu niż hotel, nie może prowadzić do uznania, że zapłata ta nie stanowiła wynagrodzenia za usługę hotelową/ restauracyjną, ze wszystkimi tego konsekwencjami w podatku VAT. W szczególności brak jest podstaw do obciążania kwoty uiszczanej przez klienta na rzecz Spółki inną stawką VAT niż stawka, jaką byłaby obciążona kwota uiszczana przez klienta bezpośrednio na rzecz hotelu.

Odmienny wniosek, tzn. przyjęcie, że wydanie bonu hotelowego/restauracyjnego stanowi świadczenie zupełnie innego rodzaju niż sprzedaż usługi hotelowej/restauracyjnej byłoby niezgodne z rzeczywistością. Oznaczałoby bowiem m.in. to, że osoba, która za odpłatnością (pobieraną przez Spółkę) faktycznie skorzystała z usługi hotelowej/restauracyjnej otrzymywałaby fakturę za zupełnie inne świadczenie (względnie w ogóle nie otrzymywałaby faktury - w przypadku ew. przyjęcia stanowiska, że odpłatne wydanie bonu nie podlega opodatkowaniu VAT). Tak dalekie różnicowanie skutków w zakresie VAT w zależności wyłącznie od przyjętego systemu rozliczeń nie ma uzasadnienia w przepisach ustawy o VAT.

Jednocześnie należy ponownie podkreślić, że przyjęty sposób rozliczeń, polegający na sprzedaży przez Spółkę bonów w imieniu i własnym oraz obciążaniu przez hotele Spółki - a nie posiadacza bonu - za świadczone usługi hotelowe i restauracyjne jest dozwolony prawnie, zgodnie z zasadą swobody umów. W związku z tym przepisy ustawy o VAT nie mogą „wymusić” na stronach transakcji przyjęcia odmiennego systemu rozliczeń; nie jest możliwe uznanie, że nie odpowiada on regulacjom ustawy o VAT, lecz konieczne jest zastosowanie do nich tych konstrukcji przewidzianych w ustawie o VAT, które w najbardziej adekwatny sposób odpowiadają rzeczywistemu przebiegowi transakcji.

Z powodów przedstawionych powyżej uzasadnione jest więc zdaniem Wnioskodawcy przyjęcie, że w przypadku wydania bonu hotelowego lub restauracyjnego mamy do czynienia ze sprzedażą przez Spółkę usługi hotelowej lub restauracyjnej w trybie przewidzianym w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT (tzn. pobraniem 100% przedpłaty na poczet takiej usługi, która będzie świadczona w przyszłości).

Z tego względu uzasadnione jest uwzględnienie w kwocie wynagrodzenia pobieranego przez Spółkę z tytułu wydania klientowi bonu hotelowego lub restauracyjnego kwoty VAT należnego według stawki właściwej dla sprzedaży usług hotelowych i restauracyjnych, wynoszącej 8% VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 163 Załącznika nr 3 do ustawy o VAT (w przypadku usług hotelowych) oraz zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 7 załącznika nr 1 do rozporządzenia (w przypadku usług restauracyjnych).

Całokształt przedstawionych okoliczności przemawia za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, że wynagrodzenie pobierane przez Spółkę z tytułu wydania klientowi bonu hotelowego lub restauracyjnego jest obciążone podatkiem od towarów i usług według stawki 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii;

Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy ).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać więc dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych i zwolnień przedmiotowych w niektórych przypadkach odwołują się do grupowań PKWiU. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją poz. 163 – wymieniono „Usługi związane z zakwaterowaniem” - PKWiU 55.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, do dnia 31 grudnia 2017 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.). Niniejsza klasyfikacja stosowana jest na potrzeby podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca Spółka cywilna (Spółka) - na podstawie umów zawartych z hotelami i restauracjami prowadzi działalność w zakresie ich promocji w ramach Programu (Program).

Program polega na wydawaniu przez Spółkę osobom zainteresowanym kart oraz bonów: bonu na bezpłatny nocleg i/lub bonu restauracyjnego. Karta uprawnia jej posiadacza do określonych rabatów (upustów) w hotelu lub restauracji uczestniczących w Programie przez czas obowiązywania karty (1 rok). Natomiast bon hotelowy i odpowiednio bon restauracyjny, uprawnia jego posiadacza do jednorazowego skorzystania z noclegu lub posiłku, bez ponoszenia bezpośredniej odpłatności na rzecz hotelu lub restauracji.

Karty oraz bony hotelowe lub restauracyjne Spółka wydaje osobom zainteresowanym (potencjalnym klientom hoteli/restauracji uczestniczących w Programie) za odrębnie ustaloną odpłatnością. W związku z wydaniem kart Spółka nie ponosi żadnych odpłatności na rzecz hoteli i restauracji uczestniczących w Programie.

W przypadku bonów hotelowych i restauracyjnych klient wykorzystujący bon w hotelu lub restauracji otrzymuje nocleg lub posiłek bez ponoszenia odpłatności na rzecz hotelu. Natomiast hotel obciąża kosztami noclegu lub posiłku Spółkę, wystawiając fakturę VAT za usługi hotelowe (noclegowe) lub gastronomiczne, z zastosowaniem stawki 8% VAT. Ceny ww. usług, świadczonych przez hotele na rzecz okaziciela bonu, są określone w zawartych ze Spółką umowach dotyczących warunków uczestnictwa w Programie. Przy czym w każdym hotelu uczestniczącym w Programie obowiązują inne stawki.

W zależności od konkretnego przypadku, odpłatność pobierana przez Spółkę od klienta za wydanie bonu hotelowego lub restauracyjnego może być wyższa lub niższa od ceny usługi noclegowej lub gastronomicznej, z której skorzysta klient, a którą hotel obciąży Spółkę.

Wnioskodawca wskazał również, że:

• Konkretyzacja usługi gastronomicznej następuje w chwili realizacji bonu restauracyjnego. Bon może być wykorzystany w dowolnej restauracji uczestniczącej w Programie i dotyczy dowolnej usługi gastronomicznej oferowanej przez te restauracje.
  
• Bony restauracyjne są przyznawane na usługi gastronomiczne. Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z hotelami nie regulują kwestii stawek VAT, jakimi są opodatkowane produkty, które można nabyć w ramach bonu. Skoro bony uprawniają do korzystania z usług gastronomicznych, oznacza to, że uprawniają do nabycia wyłącznie ww. usług opodatkowanych VAT wg stawki 8%.
  
• Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z hotelami oraz regulaminy stanowiące załączniki do nich nie określają szczegółowo zakresu świadczeń (produktów), które klient może nabyć w ramach bonu restauracyjne, lecz stanową jedynie że:
  
  • są one przyznawane na usługi gastronomiczne i
  • mogą być realizowane w dowolnej spośród restauracji uczestniczących w Programie - do wysokości wartości bonu.
• Nie jest przewidziana możliwość zwrotu różnicy w sytuacji, gdy cena usługi będzie niższa od wartości bonu.
  
  
  

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy działalność polegająca na sprzedaży bonu restauracyjnego oraz bonu hotelowego będzie podlegała opodatkowaniu preferencyjną, 8% stawką podatku VAT.

Należy zauważyć, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia bonu. Natomiast Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) definiuje „bon” jako „dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług”.

W związku z tym w kontekście przywołanego wcześniej przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT bon nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu ww. przepisu ustawy o VAT, gdyż nie jest towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do nabycia usług świadczonych przez restauracje hotelowe sprecyzowanych dopiero w momencie realizacji usługi gastronomicznej. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi, natomiast wydanie tego bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych przez nabywcę tego bonu na rzecz Wnioskodawcy. Konsekwentnie zatem, czynności sprzedaży ww. bonów klientom nie można utożsamiać z dostawą towarów, czy świadczeniem usług, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez nabywcę na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji wydania bonu nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością.

Z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca stawiał jakiekolwiek ograniczenia lub warunki jakie klient musiałby spełnić aby nabyć bon. W konsekwencji w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz klientów Wnioskodawcy.

A zatem, czynność odpłatnego przekazania bonu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonów nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego PWN”, zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Stosownie do powyższego, zaliczka jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonu nie jest związana z nabyciem określonej i konkretnej usługi, gdyż bon ten uprawnia klientów do zakupu rożnych usług gastronomicznych oferowanych przez różne podmioty – restauracje hotelowe. Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku to od klienta zależy z jakich elementów składać się będzie usługa i to on dokonuje konkretyzacji usługi w momencie jej realizacji, natomiast w momencie zakupu bonu dotyczy on usługi bliżej nieokreślonej.

W związku z tym sprzedaż bonu restauracyjnego nie będzie stanowiła ani dostawy towarów ani świadczenia usług i nie będzie podlegała opodatkowaniu w momencie jego sprzedaży przez Spółkę. Dopiero realizacja zakupionego przez klienta bonu restauracyjnego w podmiocie bezpośrednio świadczącym usługi gastronomiczne poprzez zakup tych usług będzie generować należny podatek VAT.

Również w odniesieniu do sprzedaży bonu hotelowego należy wskazać, że nabywca bonu dokonuje wpłaty na poczet bliżej niesprecyzowanego noclegu w obiekcie hotelowym. Klient przy zakupie bonu nie wskazuje bezpośrednio, w którym z obiektów hotelowych będzie korzystał z usługi noclegowej. Dopiero w momencie realizacji bonu dochodzi do konkretyzacji świadczenia, a mianowicie w jakim obiekcie i o jakiej wartości klient nabędzie usługę noclegową. Istotne znaczenie ma również to, że w przypadku nabycia bonu o wartości wyższej niż cena realizowanej usługi noclegowej, nie dochodzi do zwrotu niewykorzystanej wartości bonu. Tak więc podobnie jak w przypadku bonów restauracyjnych dopiero faktyczne wykorzystanie bonu hotelowego będzie skutkowało powstaniem obowiązku podatkowego u konkretnego podmiotu realizującego tę usługę.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do opodatkowania podatkiem VAT wg stawki 8% sprzedaży bonów restauracyjnych i hotelowych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.