Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB3.4510.927.2016.1.JBB
z 28 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015r., poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz.643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19.09.2016r. (data wpływu 26.09.2016r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2016r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wpłaty na rzecz Funduszu Wsparcia Kredytobiorców mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów Banku, oraz potwierdzenia, że przekazywanie z Funduszu środków na spłatę zobowiązań kredytobiorców oraz zwrot niezrealizowanych środków nie będzie stanowiło przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest bankiem z siedzibą w Polsce, prowadzi działalność bankową zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (dalej: Wnioskodawca, Bank). Bank świadczy za wynagrodzeniem szereg usług finansowych na rzecz klientów indywidualnych oraz instytucjonalnych, na które składają się m.in. czynności wymienione w treści art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 6 ust. 1 Prawa Bankowego, w tym usługi w zakresie udzielania kredytów hipotecznych. Bank jest kredytodawcą w rozumieniu ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925, dalej: Ustawa), określającą zasady przyznawania finansowego wsparcia osobom fizycznym zobowiązanym do spłaty kredytu mieszkaniowego, które znalazły się w trudnej sytuacji finansowej.

Celem tej ustawy jest zapewnienie wsparcia finansowego kredytobiorcom, którzy na skutek obiektywnych okoliczności znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, a jednocześnie są zobowiązani do spłaty rat kredytu mieszkaniowego, stanowiących znaczne obciążenie dla ich domowych budżetów. Istotnym jest fakt, że ww. ustawa zakreśla horyzont czasowy przedmiotowego wsparcia, ograniczając go do możliwości składania wniosków przez kredytobiorców do dnia 31 grudnia 2018 r.

Źródłem finansowania przedmiotowego wsparcia oraz kosztów jego realizacji jest powołany przez Ustawę Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej „Fundusz”). Głównym zadaniem Funduszu jest zapewnienie wsparcia określonej grupie kredytobiorców, poprzez przekazywanie (za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego) kredytodawcom, kwoty środków pieniężnych na spłatę zobowiązań kredytobiorcy, z tytułu kredytu mieszkaniowego, w sytuacji gdy ten kredytobiorca nie ma możliwości dokonania spłaty kredytu, bądź spłata taka zagrażałaby jego egzystencji. W konsekwencji czego zobowiązanie kredytobiorcy wobec Banku zostaje uregulowane/spełnione poprzez wpłatę dokonaną przez Fundusz. Należy jednak zaznaczyć, że wysokość przedmiotowego wsparcia jest ograniczona przepisami prawa określonymi w art. 5 ust. 2 Ustawy.

Ustawa precyzuje równocześnie podstawowe zasady oraz parametry gospodarki finansowej Funduszu, określając sposób jego funkcjonowania, finansowania, wykorzystywania zgromadzonych środków, horyzont czasowy istnienia Funduszu, a także zwrotu środków Funduszu po wygaśnięciu okresu jego funkcjonowania.

Zgodnie z postanowieniami Ustawy, Fundusz jest jednostką samobilansującą się. Stosownie bowiem do art. 14 ust 6 Ustawy Bank Gospodarstwa Krajowego sporządza dla Funduszu odrębny bilans oraz rachunek i strat. Ponadto Ustawa określa źródła finansowania Funduszu, którymi są:

• wpłaty kredytodawców (banki krajowe, oddziały instytucji kredytowych, oddziały banków zagranicznych oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, które udzieliły kredytu mieszkaniowego),
  

• zwroty wsparcia, o którym mowa w art. 19, art. 20 i art. 22 Ustawy,
  

• dochody z inwestowania środków Funduszu oraz
  

• inne wpływy
  
  
  

Ustawa określiła również wysokość środków którymi będzie dysponował Fundusz, w okresie jego funkcjonowania, tak aby móc realizować cele określone Ustawą, tj. zapewniać wsparcie finansowe określonym kredytobiorcom. Zgodnie bowiem z przepisem art. 16 ust. 1,2 i 3 Ustawy, kredytodawcy są zobowiązani do:

• zasilenia Funduszu, w dniu jego uruchomienia, kwotą 600 mln PLN – proporcjonalne do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni,
  

• uzupełniania środków Funduszu, w przypadku gdy ich wielkość w Funduszu spadnie poniżej 100 min PLN, przy czym kwota przedmiotowego uzupełnienia musi zapewnić aby stan środków pieniężnych w Funduszu był w wysokości nie mniejszej niż 300 min PLN.
  
  
  

Zgodnie z Ustawą szczegółowy tryb występowania z wnioskiem o wsparcie przez kredytobiorców oraz zasady i warunki przekazywania kredytodawcą środków pieniężnych na spłatę zobowiązań ich kredytobiorców, ograniczony jest czasowo do dnia 31 grudnia 2018 r. W celu uzyskania wsparcia kredytobiorca składa wniosek do kredytodawcy, a więc do Banku, który to następnie ten wniosek rozpatruje. W przypadku spełnienia warunków określonych w art. 6 Ustawy przez kredytobiorcę, Bank zawiera umowę z Bankiem Gospodarstwa Krajowego w sprawie realizacji założeń Ustawy, a także zawiera kolejną umowę z kredytobiorcą zgodnie z art. 8 Ustawy. Co więcej, to Bank dochodzi roszczeń w stosunku do kredytobiorcy w zakresie zwrotu udzielonego wsparcia na podstawie wspomnianej powyżej umowy z kredytobiorcą dotyczącej przedmiotowego wsparcia.

Sposób rozdysponowania środków Funduszu, po zakończeniu okresu jego funkcjonowania również został określony w Ustawie. W myśl przepisu art. 16 ust. 7 Ustawy, środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zwracane są kredytodawcom, proporcjonalnie do sumy dokonanych wpłat i uzupełnień, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego dokonywane przez Bank wpłaty na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy na rzecz Funduszu Wsparcia Kredytobiorców oraz na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy ewentualne wpłaty uzupełniające środki Funduszu przez kredytodawców w wysokości proporcjonalnej do wielkości wsparcia udzielonego ich klientom w okresie od utworzenia Funduszu do jego ostatniego uzupełnienia, na zasadzie art. 15 ust.l pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią dla Banku koszty uzyskania przychodów ?
2. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego ewentualnie otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty o których mowa w art. 16 ust. 7 Ustawy, tj. środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zwrócone Wnioskodawcy, stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ?
   
3. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego kwoty przekazane przez Fundusz na zasadach określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy, stanowią przychód dla Banku na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania pierwszego), w świetle przedstawionego stanu faktycznego dokonywane przez Bank wpłaty na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy na rzecz Funduszu Wsparcia Kredytobiorców oraz na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy ewentualne wpłaty uzupełniające środki Funduszu przez kredytodawców w wysokości proporcjonalnej do wielkości wsparcia udzielonego ich klientom w okresie od utworzenia Funduszu do jego ostatniego uzupełnienia, na zasadzie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią dla Banku koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania drugiego), ewentualnie otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty o których mowa w art. 16 ust. 7 Ustawy, tj. środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zwrócone Wnioskodawcy, stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania trzeciego), kwoty przekazane przez Fundusz na zasadach określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy, nie stanowią przychodu dla Banku - na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP, w części jakiej te przekazane kwoty dotyczą rat kapitałowych.

Uzasadnienie

W ocenie Wnioskodawcy wydatek ponoszony przez Bank w związku z przepisami Ustawy, tj. obowiązkowa opłata na rzecz Funduszu Wsparcia Kredytobiorców (dalej „wpłata główna”) oraz ewentualne wpłaty uzupełniające środki Funduszu przez kredytodawców w wysokości proporcjonalnej do wielkości wsparcia udzielonego ich klientom w okresie od utworzenia Funduszu do jego ostatniego uzupełnienia (dalej „wpłata uzupełniająca”), stanowią dla Banku koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust.l UPDOP.

W myśl przywołanych przepisów, istnieją dwa warunki, których łączne spełnienie pozwala podatnikowi uznać dany koszt za koszt uzyskania przychodów. Jest to:

• cel w jakim dany koszt jest ponoszony, tj. koszt jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów lub też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
  

• dany koszt nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 UPDOP, a tym samym wyłączony z kosztów uzyskania przychodów podatnika.
  
  
  

Koszty z tytułu obowiązkowych wpłat tj. wpłaty głównej oraz ewentualnej wpłaty uzupełniającej na rzecz Funduszu nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 UPDOP. Wyżej wymienionych wpłat na Fundusz nie można również utożsamić z żadną sytuacją, o której mowa w art. 16 ust. 1 UPDOP. Charakter obowiązkowej wpłaty głównej oraz wpłaty uzupełniającej na rzecz Funduszu nie odpowiada bowiem żadnemu z przypadków wymienionych w:

• art. 16 ust. 1 pkt 9 UPDOP gdyż Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stworzony został w drodze ustawy, a nie suwerennej decyzji Banku, zaś norma ta wskazuje, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika;
  

• art. 16 ust. 1 pkt 14 UPDOP, ponieważ przepis ten odnosi się do darowizn i ofiar udzielanych przez podatnika, czyli świadczeń co do zasady dobrowolnych, w przeciwieństwie do obowiązkowego charakteru wpłaty na Fundusz;
  

• art. 16 ust 1 pkt 37 UPDOP, który to przepis traktuje o składakach na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa, podczas gdy wydatek ponoszony jest obligatoryjnie.
  
  
  

W związku z powyższym o możliwości podatkowego rozpoznawania kosztu z tytułu wpłaty głównej oraz wpłaty uzupełniającej na rzecz Funduszu decyduje spełnienie warunku dotyczącego celu w jakim dany koszt jest ponoszony.

Nie ulega wątpliwości, że zarówno wpłaty główne jak i wpłaty uzupełniające na rzecz Funduszu ponoszone są zarówno w celu zabezpieczenia źródła przychodów, jak i w celu osiągnięcia przychodów i stoją bezpośrednio w związku z prowadzoną działalnością przez Wnioskodawcę, Tak jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym, z punktu widzenia kredytodawców, Fundusz ten zapewnia jego uczestnikom, na zasadzie wzajemności i proporcjonalności, dodatkową ochronę najważniejszego aktywa finansowego jakim w działalności bankowej są udzielone kredyty (w przedmiotowym stanie faktycznym kredyty mieszkaniowe). W zamian za uczestnictwo w tak zorganizowanym Funduszu, tj. w zamian za partycypowanie we wpłatach głównych i wpłatach uzupełniających na rzecz Funduszu, Banku zyskuje dodatkową ochronę powierzonych klientom środków pieniężnych w postaci udzielonych kredytów mieszkaniowych oraz korzyści w postaci należnych Bankowi odsetek.

W myśl bowiem art. 5 ust. 1 i 2 Ustawy, kredytodawca - w sytuacjach określonych Ustawą - otrzymuje od Funduszu za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego kwoty środków pieniężnych na spłatę zobowiązań kredytobiorcy z tytułu kredytu mieszkaniowego. Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, dzięki wpłaconej do Funduszu „składce” (wpłat głównych i wpłat uzupełniających), Bank uzyskuje dodatkowe zabezpieczenie źródła swojego przychodu, tj. aktywów w postaci udzielonych kredytów mieszkaniowych, a także samego przychodu w postaci odsetek.

Uczestnictwo w Funduszu oraz ochrona wynikająca z tego tytułu, zbliżona jest do ochrony jaką zapewnia ubezpieczenie spłaty kredytu. Bank dokonuje bowiem wpłat głównych w oparciu o wysokość posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni oraz wpłat uzupełniających środki Funduszu przez kredytodawców w wysokości proporcjonalnej do wielkości wsparcia udzielonego ich klientom w okresie od utworzenia Funduszu do jego ostatniego uzupełnienia, i równocześnie uprawniony jest do uzyskania wypłaty z Funduszu - w oparciu o kryteria, określone w art. 3 Ustawy.

Tym samym, w zamian za uczestnictwo Banku w finansowaniu Funduszu, tj. w zamian za partycypowanie w ww. wpłatach na Fundusz, Bank uzyskuje dodatkową ochronę nie tylko powierzonych klientom środków pieniężnych w postaci kredytów mieszkaniowych ale także uzyskuje korzyści w postaci należnych Bankowi odsetek.

Metodologia ponoszenia wpłat głównych i uzupełniających versus otrzymywania quasi „odszkodowania” może prowadzić do sytuacji, w której kwoty wpłacone przez kredytodawcę do Funduszu będą wyższe niż kwota uzyskanej wypłaty, co nie zmienia faktu, iż uczestnictwo przez Bank w Funduszu zapewnia mu realne korzyści (w zamian za ponoszone koszty).

Niezależnie od powyższej argumentacji, w ocenie Wnioskodawcy możliwość traktowania wpłaty głównej i wpłaty uzupełniającej na Fundusz jako koszt podatkowy, znajduje również uzasadnienie w kontekście, stanowiska Banku w zakresie podatkowego traktowania środków, które Bank może uzyskać od Funduszu na podstawie art. 16 ust. 7 Ustawy, tj. środków wypłaconych przez Fundusz które nie zostały użyte lub zarezerwowane przez Fundusz na udzielenie wsparcia.

W ocenie Wnioskodawcy środki zwrócone Bankowi proporcjonalnie do sumy dokonanych wypłat głównych i wpłat uzupełniających, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy stanowią one przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art, 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP. Wynika to z faktu spełnienia przesłanki, o której mowa w treści ww. przepisu, a także faktu, że przysporzenie to ma charakter ostateczny i definitywny. Definitywność przedmiotowego przysporzenia wynika zaś z treści art. 16 ust. 7 Ustawy, w związku z jej art. 6 ust. 1, tj. są to środki niewykorzystane na cele statutowe Funduszu, do wypłaty których dochodzi 6 miesięcy po ostatecznym terminie składania przez kredytobiorców wniosków o wsparcie (tj. 6 miesięcy po 31 grudnia 2018 r.).

Rozpatrując możliwość rozpoznawania jako koszt podatkowy przedmiotowych wpłat na rzecz Funduszu, Wnioskodawca dokonał również analizy prawno-podatkowej pod kątem definitywności wydatków na rzecz Funduszu w kontekście możliwości otrzymania zwrotu w trybie art. 16 ust. 7 Ustawy. W ocenie Banku, dokonywane wpłaty główne i wpłaty uzupełniające na rzecz Funduszu, jak zostało to już wspomniane powyżej - mają charakter ostateczny. Wynika to z dyspozycji zawartej treści art. 16 ust 1, 2, 3 Ustawy oraz zasady dotyczącej stworzenia, a także pozyskiwania środków przez Fundusz zawartej w art. 14 i 17 Ustawy. Przywołane przepisy określają bezwzględny nakaz dokonywania wpłat przez kredytodawcę w wysokości ściśle określonej. Wpłata oraz wysokość przedmiotowych kwot odbywa się na podstawie informacji Rady Funduszu skierowanej do danego kredytodawcy, która to informacja ma charakter czynności administracyjnej.

O definitywnym charakterze wpłat głównych i wpłat uzupełniających na Fundusz, świadczy fakt, iż Bank nie jest dysponentem wpłaconych uprzednio środków pieniężnych do Funduszu. W szczególności, Bank ani żaden uczestnik Funduszu nie jest uprawniony do żądania, w okresie funkcjonowania Funduszu, zwrotu przekazanych Funduszowi środków finansowych. Co więcej, uczestnicy Funduszu nie mają wpływu na sposób rozdysponowywania środków Funduszu. Zgodnie ze stanem faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, rola uczestników Funduszu sprowadza się do pełnienia funkcji techniczno-administracyjnych. Kredytobiorca spełniający przesłanki art. 3 Ustawy składa wniosek o wsparcie do Banku, który to następnie go rozpatruje i weryfikuje. W przypadku pozytywnej decyzji, Wnioskodawca zawiera umowę z kredytobiorcą na przedmiotowe wsparcie. Jednakże do realizacji wsparcia nie będzie mogło dojść jeśli Bank nie zawrze umowy z Bankiem Gospodarstwa Krajowego, za pośrednictwem którego otrzyma środki pieniężne z Funduszu.

Należy zatem stwierdzić, że umowa zawarta pomiędzy Bankiem, a kredytobiorcą jest swego rodzaju zabezpieczeniem własnego źródła przychodów, na podstawie którego Wnioskodawca może następnie dochodzić roszczeń w zakresie zwrotu udzielonego wsparcia, co dodatkowo potwierdza, że wpłaty Wnioskodawcy na Fundusz są kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, definitywnego charakteru wpłat na rzecz Funduszu nie zmienia użycie w art. 16 ust. 7 Ustawy sformułowania „zwrot” środków, które nie zostały wykorzystane lub zarezerwowane na realizowane przez Fundusz wsparcie kredytobiorców, podczas okresu funkcjonowania Funduszu. Potwierdza, to fakt, zgodnie z którym, w momencie dokonywania wpłaty głównej oraz wpłaty uzupełniającej możliwość otrzymania środków finansowych przez kredytodawców będących skutkiem rozliczenia funkcjonowania Funduszu na moment jego likwidacji jest niemożliwa do przewidzenia i oszacowania. Ponadto, zasadniczym celem kredytodawców związanym z uczestnictwem w Funduszu jest uzyskanie, w zamian za wpłacone środki, dodatkowej ochrony swoich aktywów, a nie kalkulowanie ewentualnych przysporzeń po rozwiązaniu Funduszu.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zwracane są kredytodawcom, proporcjonalnie do sumy dokonanych wpłat i uzupełnień, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy.

W kontekście powyższego istotne jest, że ewentualnie otrzymywane w przyszłości, w wyniku likwidacji Funduszu środki, są „innymi” środkami niż te wpłacone do Funduszu. W myśl bowiem art. 14 Ustawy, Fundusz ma możliwość inwestowania niewykorzystanych środków pieniężnych, a w konsekwencji czerpania korzyści z tych inwestycji. Zatem środki wypłacone po likwidacji Funduszu mogą stanowić zasadniczo środki wynikające z korzyści ekonomicznych uzyskanych przez Fundusz w wyniku podjętych inwestycji, a tym samym nie będącymi środkami pochodzącymi z wpłat kredytobiorców.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania trzeciego), kwoty przekazane przez Fundusz na zasadach określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy, nie stanowią przychodu dla Banku - na podstawie art. 12 ust, 4 pkt 1 UPDOP, w części jakiej te przekazane kwoty dotyczą rat kapitałowych. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W świetle przepisu art. 5 ust. 1 Ustawy z którego wynika, że środki Funduszu przekazywane są na spłatę zobowiązań kredytobiorców, zdaniem Wnioskodawcy w związku z przytoczonym powyżej przepisem UPDOP uzasadnione jest twierdzenie, iż środki te nie stanowią dla Banku przychodu podatkowego w części w jakiej splata ta dotyczy raty kapitałowej.

Bank dokonuje pomiaru utraty wartości dla ekspozycji kredytowych zgodnie z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości 39. W celu weryfikacji utraty wartości ekspozycji dokonywana jest identyfikacja ekspozycji kredytowych z przesłanką utraty wartości. Następnie przeprowadzane jest porównanie wartości bilansowej brutto ekspozycji kredytowej z wartością oszacowanych przyszłych przepływów pieniężnych, zdyskontowanych z zastosowaniem pierwotnej efektywnej stopy procentowej, która pozwala stwierdzić czy nastąpiła utrata wartości. W przypadku gdy zdyskontowana wartość przyszłych przepływów pieniężnych nie jest niższa od wartości bilansowej brutto, nie stwierdza się utraty wartości i nie dokonuje się odpisu. Mając na względzie powyższe oraz w związku z otrzymywanymi środkami pieniężnymi z Funduszu stanowiącymi spłatę kredytu, Bank ogranicza możliwość wystąpienia utraty wartości przysługującej mu od kredytobiorcy wierzytelności (należności).

W sytuacji opisanej w stanie faktycznym niniejszego wniosku, Bank może więc nie tworzyć w związku z otrzymywanymi wypłatami z Funduszu odpisów aktualizacyjnych, które mogłyby stanowić koszt uzyskania przychodów, lub zmniejszyć ich wysokość.

Należy zwrócić uwagę, iż w analogicznym stanie faktycznym zostały wydane interpretacje indywidualne potwierdzające powyższe stanowisko, tj. interpretacje wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 lipca 2016 r., IBPB-1-2/4510-454/16/BD, z 25 maja 2016 r., IPPB3/4510-214/16-2/JBB, z 17 maja 2016 r., IPPB3/4510-163/16-3/JBB;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 maja 2016 r.: IBPB-1-2/4510-240/16/MM, IBPB-1 -2/4510-322/16/MM, IBPB-1-2/4510-323/16/MM
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późń. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.