Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP2-1.4512.71.2016.2.MK
z 28 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2016 r. (data wpływu 16 września 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 22 października 2016 r. i 16 listopada 2016 r. (data wpływu 25 października 2016 r. i 21 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji. Dnia 25 października 2016 r. i 21 listopada 2016 r. uzupełniono wniosek o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2007 Wnioskodawca zakupił od Agencji Nieruchomości Rolnej w A. grunty rolne o powierzchni 233 ha położone w Gminie B.

Ponieważ siedziba gospodarstwa Wnioskodawcy mieści się pod adresem, C. – odległość między nimi wynosi 250 km. Ta odległość jest kłopotliwa i uciążliwa dla prowadzenia normalnej działalności rolniczej z uwagi na dojazdy do pracy. Dlatego Wnioskodawca zamierza pobudować na gruncie gospodarstwa budynek mieszkalno-administracyjno-gospodarczy z przeznaczeniem na:

• mieszkanie dla rodziny,
• biuro administracji,
• pokoje dla pracowników gospodarstwa,
• garaż dla samochodów służbowych.
  
  

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (podatku VAT), a deklaracje VAT-7K składa w Urzędzie Skarbowym. Rozpoczęcie budowy – rok 2017.

Dnia 25 października 2016 r. Zainteresowany doprecyzował opis sprawy wskazując, że:

1. Faktury VAT dokumentujące zakup materiałów, robót budowlanych, nadzoru, dokumentację, itp. wystawiane będą na Wnioskodawcę, tj. „D”.
2. Opisany we wniosku budynek służył będzie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług.
3. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości przyporządkowania poniesionych nakładów do poszczególnych części budynku. Jedyną możliwością podziału ponoszonych wydatków na poszczególne części budynku będzie powierzchnia użytkowa w m² figurująca w kosztorysie wykonawczym budowy, umożliwiająca procentowy podział ponoszonych nakładów na poszczególne części budynku.
   
   

Z kolei dnia 21 listopada 2016 r. wniosek doprecyzowano o elementy stanu sprawy wskazując, że wydzielone w budynku 2 pokoje z odrębnym wejściem będą przeznaczone dla pracowników gospodarstwa rolnego, którzy będą dojeżdżać samochodem z pow. E. do F. (150 km) na tygodniowe pobyty do pracy. Udostępnienie pokoi będzie bezpłatne. Nie stanowi to żadnych „usług związanych z zakwaterowaniem” i nie ma nic wspólnego z najmem czy dzierżawą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od poniesionych nakładów na budowę tego budynku (dokumentacja, zakup materiałów, roboty budowlane, nadzór, itp.), można odliczyć naliczony w fakturach podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, budowa powyższego budynku jest ściśle związana z funkcjonowaniem gospodarstwa rolnego (mieszkanie dla rodziny, pomieszczenie biurowe, mieszkanie dla kilku pracowników gospodarstwa, garaż dla samochodu służbowego, likwidacja dojazdu do pracy 250 km) i dlatego są warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego w fakturach VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że od dnia 1 stycznia 2016 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 605) – zwanej dalej ustawą nowelizującą – do ustawy dodane zostały m.in. przepisy art. 86 ust. 2a-2h, natomiast na podstawie art. 1 pkt 9 dodane zostały przepisy art. 90c.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W świetle art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

W myśl art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

W świetle art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Ponadto, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 7b ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów wykonywanej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, o których mowa w art. 8 ust. 2, gdy przypisanie tych nakładów w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej.

Przy czym przez wytworzenie nieruchomości – stosownie do treści art. 2 pkt 14a ustawy – rozumieć należy wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Należy w tym miejscu wskazać, że wprowadzenie przepisu art. 86 ust. 7b ustawy jest implementacją zapisów zawartych w dyrektywie Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r. zmieniającej niektóre przepisy dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 10 z dnia 15 stycznia 2010 r., s. 14). Zgodnie z preambułą do niej, regulacje te mają zapewniać identyczne traktowanie podatników zawsze, gdy nieruchomości, które wykorzystują oni do celów działalności zawodowej, nie są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z tą działalnością.

Zgodnie z przepisami wspólnotowymi, w przypadku nieruchomości stanowiącej część majątku przedsiębiorstwa danego podatnika i wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności, jak i do celów prywatnych podatnika, czy też ogólnie – do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, podatek VAT od wydatków związanych z taką nieruchomością podlega odliczeniu wyłącznie do wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została wykorzystana do celów działalności prowadzonej przez podatnika.

Zatem powyższy przepis nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość zostanie lub została wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z nieruchomością stanowiącą majątek przedsiębiorstwa podatnika, wykorzystywaną zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów osobistych, i jest zgodny z normą prawną wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy.

Nadmienia się również, że zgodnie z art. 90a ust. 1 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 7b, gdy w ciągu 120 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nieruchomość stanowiąca część przedsiębiorstwa podatnika została przez niego oddana do użytkowania, nastąpi zmiana w stopniu wykorzystania tej nieruchomości do celów działalności gospodarczej, dokonuje się korekty podatku naliczonego odliczonego przy jej nabyciu lub wytworzeniu.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca w roku 2007 zakupił od Agencji Nieruchomości Rolnej grunty rolne o powierzchni 233 ha położone w innej Gminie. Ponieważ pomiędzy siedzibą gospodarstwa a gospodarstwem zakupionym odległość wynosi 250 km, to odległość ta jest kłopotliwa i uciążliwa dla prowadzenia normalnej działalności rolniczej z uwagi na dojazdy do pracy. Dlatego Wnioskodawca zamierza pobudować na gruncie zakupionego gospodarstwa budynek mieszkalno-administracyjno-gospodarczy z przeznaczeniem na:

• mieszkanie dla rodziny,
• biuro administracji,
• pokoje dla pracowników gospodarstwa,
• garaż dla samochodów służbowych.
  
  

Pokoje dla pracowników to wydzielone w budynku 2 pokoje z odrębnym wejściem. Przeznaczone są dla pracowników gospodarstwa rolnego, którzy będą dojeżdżać samochodem na tygodniowe pobyty do pracy. Takie udostępnienie pokoi będzie bezpłatne. Nie stanowi to żadnych „usług związanych z zakwaterowaniem” i nie ma nic wspólnego z najmem czy dzierżawą.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Rozpoczęcie budowy nastąpi w roku 2017. Faktury VAT dokumentujące zakup materiałów, robót budowlanych, nadzoru, dokumentację, itp. wystawiane będą na Wnioskodawcę. Opisany we wniosku budynek służył będzie czynnościom opodatkowanym podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości przyporządkowania poniesionych nakładów do poszczególnych części budynku. Jedyną możliwością podziału ponoszonych wydatków na poszczególne części budynku będzie powierzchnia użytkowa w m² figurująca w kosztorysie wykonawczym budowy, umożliwiająca procentowy podział ponoszonych nakładów na poszczególne części budynku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy od poniesionych nakładów na budowę budynku mieszkalno-administracyjno-gospodarczego (dokumentacja, zakup materiałów, roboty budowlane, nadzór, itp.), można odliczyć naliczony w fakturach podatek VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany do celów prowadzonej działalności gospodarczej (biuro administracji, garaż dla samochodów służbowych), do celów prywatnych (mieszkanie dla rodziny) oraz do celów innych (pokoje dla pracowników gospodarstwa).

Odnosząc się do bezpłatnego udostępniania pokoi pracownikom gospodarstwa rolnego należy zauważyć, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach, takich jak: lokalizacja zakładu pracy w małej miejscowości, gdzie występują trudności w wynajęciu mieszkania, a pracownicy pochodzą z odległych regionów, wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa, tj. zatrudnienie pracowników na stanowiska specjalistów) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy. W takich specyficznych okolicznościach służy to działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego użyczenia wydaje się mieć drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika należy uznać, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom lokali mieszkalnych związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej. W rozpatrywanej sprawie wydzielone w budynku 2 pokoje z odrębnym wejściem będą przeznaczone dla pracowników gospodarstwa rolnego, którzy będą dojeżdżać samochodem z pow. E. do G. (150 km) na tygodniowe pobyty do pracy. Tym samym należy uznać, że nieodpłatne udostępnienie pokoi znajdujących się w budynku mieszkalno-administracyjno-gospodarczym pracownikom związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W konsekwencji powyższego w rozpatrywanej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 86 ust. 2a – 2h ustawy.

Przechodząc natomiast do oceny wydatków związanych z budową budynku mieszkalno-administracyjno-gospodarczego w części dotyczącej wykorzystania na cele prywatne, należy wskazać, że w tej sytuacji będzie miał zastosowanie powołany wyżej przepis art. 86 ust. 7b ustawy, regulujący zakres odliczenia podatku VAT w przypadku wykorzystania nieruchomości do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej oraz celów osobistych.

Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany będzie do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą będzie można przypisać prowadzonej działalności. W związku z tym, że w aktualnie obowiązującym stanie prawnym ani przepisy ustawy, ani przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają zapisu dotyczącego sposobu wyliczenia tych części można przyjąć różne rozwiązania. Należy podkreślić, że zastosowane przez Zainteresowanego metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona on wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część realizowanej inwestycji związana będzie z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana będzie dla celów/potrzeb osobistych, spoczywa na Wnioskodawcy. Natomiast ocena prawidłowości przyjętych rozwiązań może nastąpić jedynie w drodze przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Zatem biorąc pod uwagę powołany przepis art. 86 ust. 7b ustawy, Zainteresowany będzie zobowiązany do obliczenia udziału procentowego, w jakim budynek mieszkalno-administracyjno-gospodarczy wykorzystywany będzie do celów działalności gospodarczej.

Podsumowując, od poniesionych nakładów na budowę opisanego we wniosku budynku (dokumentacja, zakup materiałów, roboty budowlane, nadzór, itp.), Wnioskodawca będzie mógł odliczyć naliczony w fakturach podatek VAT, jednakże nie w pełnej wysokości, lecz na zasadach określonych w art. 86 ust. 7b ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym : „budowa powyższego budynku jest ściśle związana z funkcjonowaniem gospodarstwa rolnego (mieszkanie dla rodziny, pomieszczenie biurowe, mieszkanie dla kilku pracowników gospodarstwa, garaż dla samochodu służbowego, likwidacja dojazdu do pracy 250 km) i dlatego są warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego w fakturach VAT”, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.