INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 20 grudnia 2011r.), uzupełnionym w dniu 08 lutego 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżania stosowanych stawek amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości obniżania stosowanych stawek amortyzacyjnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 31 stycznia 2012r. wezwano do jego uzupełnienia, co tez nastąpiło w dniu 08 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej „SSE”) i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w zakresie wynikającym z przyznanego zezwolenia strefowego. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych metodą liniową. Wnioskodawca przewiduje, że w przyszłości może, działając na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o CIT”) dokonać obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności prowadzonej na terenie SSE w stosunku do stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o CIT (dalej: „Wykaz stawek amortyzacyjnych”).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności na terenie SSE do dowolnego poziomu (w tym również do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do obniżenia stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia działalności na terenie SSE do dowolnego poziomu (w tym również do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Powyższy przepis przewiduje prawo podatnika do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych. W żadnym przepisie ustawy o CIT, ustawodawca nie wyłączył możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do podatników prowadzących działalność na terenie SSE. W związku z powyższym, takie podmioty również mają prawo do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych. Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca może obniżyć stawki amortyzacji podatkowej dla środków trwałych wykorzystanych do prowadzenia działalności na terenie SSE. Jednocześnie, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie prowadzi do zmiany stosowanej przez podatnika metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych. Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ustawa o CIT nie definiuje, co należy rozumieć przez pojęcie metody amortyzacji, jednak w praktyce uznaje się, że na gruncie ustawy o CIT przewidziano trzy metody amortyzacji:

1. metodę amortyzacji liniową,
2. metodę amortyzacji degresywno – liniową,
3. metodę amortyzacji według stawek indywidualnych.
   
   

Mając na względzie powyższe, pojęcia stawki amortyzacyjnej nie należy utożsamiać z metodą amortyzacji – te dwa terminy mają odrębne znaczenia. Stawką amortyzacyjną jest bowiem procentowy współczynnik, w oparciu o który podatnik ustala wysokości odpisów amortyzacyjnych, natomiast na metodę amortyzacji składa się zespół zasad określających sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Analizowane pojęcia odróżnia także ustawodawca – w przepisie art. 16h ust. 2 ustawy o CIT wskazuje bowiem na zakaz zmiany przyjętej przez podatnika metody amortyzacji, natomiast w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, normodawca dopuszcza możliwość zmiany przez podatnika stawek amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych. Mając na względzie powyższe uwagi, zdaniem Wnioskodawcy, podatnicy mogą w trakcie amortyzacji danego środka trwałego dokonać obniżenia przyjętych stawek amortyzacji podatkowej i takie działanie nie prowadzi do zmiany metody amortyzacji w rozumieniu przepisu art. 16h ust. 2 ustawy o CIT. Ponadto, obniżenie stawek amortyzacji podatkowej, nie jest uzależnione od wystąpienia dodatkowych okoliczności i pozostaje całkowicie w gestii podatnika. Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, nie określa także dolnej granicy obniżenia stawek przez podatnika. Posługując się zatem wykładnią językową wspomnianego przepisu należy uznać, że podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacji do dowolnego poziomu (w tym również do 0%) i takie działanie jest zgodne z brzmieniem przepisów ustawy o CIT. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie podatkowej, wykładnia językowa (stanowiąca podstawową metodę interpretacji przepisów podatkowych – B. Brzezińki, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 64), jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także „zakreśla granice interpretacji prawa w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym”(R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, 2008, LEX), „Sens słów i zwrotów jest bowiem nieprzekraczalną barierą procesów wykładni, a jej przełamanie prowadzi nieuchronnie do rozstrzygnięcia interpretacyjnego contra legem” (B. Brzezińki, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 41). W konsekwencji, wykładnia nie znajdująca oparcia w literalnym brzmieniu przepisów jest sprzeczna z regułami interpretacji tekstu aktu prawnego i nieuchronnie prowadzi do rozstrzygnięć contra legem. Mając zatem na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że skoro ustawodawca w przepisie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie wprowadził żadnej dolnej granicy w odniesieniu do wysokości stawek amortyzacji podatkowej, to podatnik może obniżyć ich wysokość do dowolnego poziomu. Przyjęcie przeciwnego stanowiska (tj. wprowadzenie limitu obniżenia stawek amortyzacji podatkowej przez podatnika niewskazanego w przepisach ustawy o CIT), jest sprzeczne z brzmieniem przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT i należy je uznać za niedopuszczalne. Powyższy wniosek potwierdza również wykładnia historyczna analizowanych przepisów. W brzmieniu obowiązującym do dnia 01 stycznia 2003r. art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, stanowił bowiem, iż podatnicy mogą obniżać podane w Wysadzie stawek amortyzacyjnych stawki dla środków trwałych nie więcej niż o połowę ich wysokości. W poprzednio obowiązującym brzmieniu ustawy, normodawca określił zatem poziom, do którego podatnik mógł obniżyć stosowane stawki amortyzacyjne. Od dnia 01 stycznia 2003r. przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie określa już takiego limitu. Skoro zatem ustawodawca zrezygnował z wprowadzenia takiego ograniczenia, to jego zamiarem było pozostawienie podatnikom możliwości obniżenia stawek amortyzacji podatkowej do dowolnej wysokości (w tym również do 0%). Za taką interpretacją analizowanych przepisów przemawia także uzasadnienie do projektu ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o zmianie ustawy o CIT, druk sejmowy nr 411 (na podstawie której nadano art. 16i ust. 5 ustawy o CIT obecnie obowiązuje brzmienie), w którym stwierdza się, że „wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.” Z powyższego uzasadnienia zdaniem Wnioskodawcy wynika jednoznacznie, że celem zmiany przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, było wprowadzenie dla podatników możliwości swobodnego kształtowania polityki podatkowej oraz obniżania wysokości ponoszonych kosztów uzyskania przychodów. Cel ten może zostać najpełniej zapewniony w sytuacji, w której podatnik ma możliwość obniżenia stawek amortyzacji podatkowej do dowolnego poziomu (w tym także do 0%, co skutkuje czasowym zaprzestaniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych), a poprzez to może swobodnie prowadzić politykę podatkową w zakresie kształtowania wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Zdaniem Wnioskodawcy, Jego wnioski potwierdzają także poglądy prezentowane w doktrynie podatkowej.

Przykładowo Wnioskodawca wskazuje:

• W. Nykiel. A Mariański „Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”, Gdańsk 2010, s. 731
• J. Marciniuk „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz”, Legalis 2011,
• P. Małecki, M. Mazurkiewicz „CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz”, Lex 2011,
• A. Mariański, D. Strzelec, M. Wilk „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz” Lex 2011.
  
  

W świetle powyższych uwag, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że może obniżać stawki amortyzacji podatkowej dla poszczególnych środków trwałych do dowolnego poziomu (w tym także do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych lub też do pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał także interpretacje indywidualnej wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 lutego 2011r. Znak: IBPBI/2/423-1599/10/AP oraz z dnia 16 września 2011r. Znak: IBPBI/2/423-720/11/MS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 maja 2011r. Znak: IPPB5/423-201/11-2/AM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 03 listopada 2010r. Znak: ILPB4/423-125/10-2/ŁM oraz z dnia 08 lipca 2011r. Znak: ILPB4/423-125/11-2/ŁM
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.