Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/1/4511-268/15/MCZ
z 9 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura – 30 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 7 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń uzyskanych od australijskiego pracodawcy w Australii:

• w części dotyczącej uznania za przychód ze stosunku pracy podatku od nieodpłatnych świadczeń (fringe benefits tax) zapłaconego w Australii przez pracodawcę – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej braku powstania zaległości podatkowej – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń uzyskanych od australijskiego pracodawcy w Australii.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 27 sierpnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-268/15/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 7 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W okresie od stycznia do maja 2014 r. Wnioskodawca przebywał w Australii (pobyt na podstawie wizy z pozwoleniem na pracę). Pobyt w Australii trwał od 16 stycznia 2014 r. do 29 maja 2014 r. Okres zatrudnienia w Australii trwał od 20 stycznia 2014 r. do 30 maja 2014 r. Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez firmę zarejestrowaną w Australii. Od otrzymywanego wynagrodzenia odprowadzano podatki zgodnie z przepisami australijskimi.

Zgodnie z treścią umowy o pracę pracodawca pokrywał przez cały okres zatrudnienia koszty związane z zakwaterowaniem Wnioskodawcy w Australii. W tym celu zatrudniająca Wnioskodawcę firma wynajęła mieszkanie, w którym Wnioskodawca mieszkał w czasie pobytu w Australii i pokrywała bezpośrednio wszystkie koszty z związane z wynajmem (czynsz, prąd, gaz, woda i in.). Firma pokryła także koszty pobytu Wnioskodawcy w hotelu przez pierwsze kilka dni po przylocie do Australii.

Świadczenia powyższe dotyczyły na tych samych zasadach Wnioskodawcy oraz jego małżonki (będącej również pracownikiem tego samego pracodawcy).

Umowa o pracę przewidywała, że pracodawca zapłaci za koszty zakwaterowania maksymalnie 250,00 AUD tygodniowo dla każdego z małżonków oraz, dodatkowo, że firma będzie płacić „podatek od świadczeń dodatkowych” (fringe benefits tax) z tym związany.

Fringe benefits tax („FBT”, „podatek od świadczeń dodatkowych”) to podatek stosowany w australijskim systemie prawa podatkowego, płacony przez pracodawców, pobierany od większości świadczeń niepieniężnych spełnianych przez pracodawców na rzecz pracowników w związku z ich zatrudnieniem. Świadczenia te (fringe benefits) często stanowią część pakietu wynagrodzenia pracownika, są one jednak oddzielnie opodatkowane (niezależnie od „zwykłego” podatku dochodowego). FBT jest obliczany na podstawie wartości podlegającej opodatkowaniu z tytułu „świadczeń dodatkowych”. Rok podatkowy dla potrzeb obliczenia FBT trwa od 1 kwietnia do 31 marca. Pracodawca w celu wyliczenia obciążenia podatkiem FBT musi dokonać ubruttowienia podlegającej opodatkowaniu wartości świadczenia. Ma to na celu odzwierciedlenie wynagrodzenia brutto, jakie pracownik musiałby zarobić przy zastosowaniu najwyższej stawki podatku dochodowego, by samodzielnie „zakupić” przedmiotowe świadczenie ze swojego wynagrodzenia po zapłaceniu podatku. W celu ubruttowienia wartości świadczenia mnoży się wartość świadczenia przez 2,0647 (jeśli pracodawca może odliczyć podatek VAT). W celu obliczenia zobowiązania podatkowego tak ubruttowioną wartość należy pomnożyć przez najwyższą stawkę podatkową 46,5%. Obie stawki podano dla roku podatkowego dla FBT zakończonego 31 marca 2014 r. Jeśli pracownik otrzymał określone świadczenia dodatkowe o łącznej wartości podlegającej opodatkowaniu ponad 2.000,00 AUD w roku podatkowym dla FBT, pracodawca ma obowiązek zaraportować ubruttowioną kwotę podlegającą opodatkowaniu („grossed-up taxable value”, „reportable fringe benefits amount”) tych świadczeń na tzw. „payment summary” za odpowiadający rok podatkowy dla podatku dochodowego (tj. od 1 lipca do 30 czerwca). „Payment summary” to dokument wystawiany przez pracodawcę każdemu pracownikowi po zakończeniu roku podatkowego podsumowujący jego dochody, pobrane podatki itd. za dany rok podatkowy.

Jak wspomniano, chociaż FBT jest płacony przez pracodawcę z własnych środków (nie podlega potrąceniu z wynagrodzenia pracownika), świadczenia otrzymane przez pracownika muszą być również zgłaszane przez pracodawcę na „payment summary” pracownika oraz także przez pracownika w jego rocznym zeznaniu podatkowym. Raportowana kwota to opisana wyżej ubruttowiona wartość świadczenia podlegająca opodatkowaniu. Kwota ta nie jest jednak doliczana do przychodów podatkowych pracownika dla celów wyliczenia obciążenia podatkiem dochodowym.

Zgodnie z umowami o pracę Wnioskodawcy i jego małżonki pracodawca udostępnił jedno mieszkanie, za które tygodniowy czynsz wynosił 355,00 AUD. Do tego pracodawca pokrył drobne koszty opłat eksploatacyjnych oraz zakwaterowanie w hotelu przez pierwsze dni pobytu w Australii (łącznie ok. 650 AUD za 2 osoby). Na wystawionych Wnioskodawcy i jego małżonce australijskich rocznych rozliczeniach podatkowych za rok podatkowy zakończony 30 czerwca 2014 r. znalazła się ubruttowiona kwota świadczenia za okres do 31 marca 2014 r. Zaraportowana kwota wynosiła 4.335,00 AUD w przypadku każdego z pracowników i została wyliczona jako łączna wartość rzeczywistych kosztów poniesionych przez pracodawcę na zakwaterowanie w okresie do 31 marca 2014 r., tj. 4.199,00 AUD pomnożona w celu ubruttowienia przez 2,0647 i podzielona przez 2 osoby. Podatek FBT zapłacony przez pracodawcę od tych świadczeń za okres do 31 marca 2014 r. wyniósł łącznie 4.031,00 AUD. Świadczenia otrzymane w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do końca zatrudnienia w Australii przypadają już na kolejny rok podatkowy dla podatku FBT i powinny zostać zaraportowane na australijskim rozliczeniu rocznym za rok podatkowy kończący się 30 czerwca 2015 r. W związku w tym na dzień 30 kwietnia 2015 r. nie jest znana Wnioskodawcy dokładna kwota otrzymanego świadczenia i podatku FBT zapłaconego przez pracodawcę za ten okres.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał że:

1. Opcjonalność (alternatywność) wskazania podmiotu (pracodawca lub pracownik) jest „skrótem myślowym”. Jedynym publicznoprawnym podmiotem obowiązanym do uiszczenia podatku jest pracodawca. Fringe benefits tax płaci pracodawca (od świadczeń dla pracowników). Pracodawca podlega obowiązkowi podatkowemu, a pracownik dostaje świadczenia nieobciążające jego (podatnika) majątku (dochodu).
2. „Skrót myślowy” wynika z faktu, że prawo australijskie (regulując stosunki pracodawcy i pracownika) dopuszcza, iż w umowie między pracodawcą a pracownikiem zawarty jest zapis, że pracodawca odzyska zapłacony FBT od pracownika. W przypadku Wnioskodawcy nie zastosowano klauzuli zwrotu, a zatem zgodnie z prawem podatkowym – definitywnie (bez klauzuli refundacyjnej) – podatek zapłacił pracodawca. A zatem FBT nie wpłynął na obciążenie podatkowe pracownika (Wnioskodawcy), tj. na zapłacony podatek dochodowy przez pracownika. Kwota dotycząca FBT była raportowana przez pracownika na rozliczeniu rocznym, ale głównie do celów związanych z wyliczeniem dochodu do różnych świadczeń publicznych, zasiłków itp. a nie do określenia podatku dochodowego.
3. Podsumowując, jedyną stroną zobowiązaną do zapłacenia FBT wg przepisów australijskich jest pracodawca. Pracodawca może przerzucić koszty na pracownika poprzez zapisy w umowie – co w przypadku Wnioskodawcy nie miało miejsca.
4. Opisana powyżej „alternatywność” oznacza, iż podatek płaci pracodawca. Możliwość prywatnoprawnej umowy o refundacji podatku przez pracownika pracodawcy nie została w przypadku Wnioskodawcy zastosowana.
5. Zobowiązany do uiszczenia podatku sensu stricto jest jedynie pracodawca.
6. Pracodawca wykonuje jedynie swoje zobowiązanie podatkowe. Niezależnie od tego, pracodawca i pracownik mogą ustanowić – na mocy umowy – mechanizm zwrotu wartości podatku (w opisywanej sprawie nie zastosowano go).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wartość podatku FBT zapłaconego przez Pracodawcę jest przychodem Wnioskodawcy?
2. Czy wartość przychodu za okres od 1 kwietnia 2014 r. powinna być ustalona w sposób szacunkowy?
3. Czy korekta rozliczenia „in plus” (zwiększająca dochód) zrodzi zaległość podatkową?
   
   

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie zawierają regulacji dotyczących wprost opisanych powyżej instytucji prawa australijskiego. W polskim systemie podatkowym nie jest znana instytucja płacenia podatku dochodowego pracownika ze środków pracodawcy. Należy zatem zastosować ogólne reguły opodatkowania. Dla celów rozliczenia podatkowego w Polsce jako przychód należy uznać rzeczywistą wartość otrzymanego świadczenia oraz wartość podatku FBT zapłaconego przez pracodawcę. Podatek ten – chociaż obciążający pracodawcę i nie będący świadczeniem na rzecz Wnioskodawcy, jest pochodną zapewnienia pracownikowi (Wnioskodawcy) świadczenia mieszkaniowego. Jako tego rodzaju koszt, jest kosztem zapewnienia świadczenia mieszkaniowego – rodzi więc przychód ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy, należy dodatkowo doliczyć do przychodów podatek dochodowy zapłacony przez pracodawcę, gdyż jest to forma korzyści Wnioskodawcy (wg prawa australijskiego innym rozwiązaniem jest zapłata podatku przez samego pracownika).

Chociaż Wnioskodawca stawia tezę opodatkowania przychodu, ocenie Organu pozostawia analizę, czy w sytuacji dualizmu możliwości rozliczenia w Australii, możliwe jest rozliczenie w Polsce z uznaniem tezy, że Wnioskodawca nie uzyskał przychodu. Pracodawca zrealizował bowiem obowiązek publicznoprawny (zapłata podatku), zgodnie z ciążącym na nim alternatywnie obowiązkiem podatkowym. Nie zapłacił on podatku za Wnioskodawcę, gdyż był alternatywnym podatnikiem. W prawie polskim obowiązywała w uchylonym stanie prawnym zasada wyboru podatnika (podatek od spadków i darowizn z tytułu darowizny, podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu pożyczki). Wybór podatnika nie był zaś uznawany za zdarzenie rodzące przychód drugiej strony.

Ponieważ za okres od 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nie dysponuje informacją („payment summary”) o rzeczywistej wartości świadczenia, dla rozliczenia podatkowego za 2014 r. należy przyjąć szacunkowe koszty poniesione przez pracodawcę i przeliczyć podatek proporcjonalnie do poprzedniego okresu. Oznacza to doliczenie do przychodów wartości świadczenia za okres do końca marca wg. australijskich informacji podatkowych.

Za pozostały okres przychód szacunkowy może być obliczony opierając się na informacji od pracodawcy o ponoszonych przez ten podmiot wydatkach.

W ocenie Wnioskodawcy, brak posiadania przez Wnioskodawcę informacji od pracodawcy o wysokości przychodu nie jest argumentem uzasadniającym odroczenie rozpoznania w Polsce przychodu z tego tytułu aż do momentu powstania w Australii zobowiązania podatkowego i przesłania Wnioskodawcy stosownej informacji o wysokości świadczenia. Po otrzymaniu informacji od pracodawcy, jeżeli wynikająca z niej wartość przychodu będzie wyższa niż oszacowana przez Wnioskodawcę, różnica zostanie odniesiona do rozliczenia roku 2014 (poprzez korektę). Nie zrodzi ona jednak zaległości podatkowej, gdyż w momencie dokonywania rozliczenia Wnioskodawca rozpoznał przychód bazując na posiadanych dokumentach.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 9 ust. 1 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w okresie od 16 stycznia 2014 r do 29 maja 2014 r. przebywał w Australii na podstawie wizy z pozwoleniem na pracę. Okres zatrudnienia w Australii trwał od 20 stycznia 2014 r. do 30 maja 2014 r. Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez firmę zarejestrowaną w Australii. Od otrzymywanego wynagrodzenia odprowadzano podatki zgodnie z przepisami australijskimi. Umowa o pracę przewidywała, że Wnioskodawca oprócz wynagrodzenia za pracę otrzyma również świadczenia dodatkowe nieodpłatne, tj. pracodawca zapłaci koszty zakwaterowania ( koszty wynajęcie mieszkania i wszystkie koszty związane z wynajmem (czynsz, prąd, gaz, woda, itp.)). Pracodawca pokrył również koszty pobytu Wnioskodawcy w hotelu przez pierwsze kilka dni po przylocie do Australii.

Umowa o pracę przewidywała również, że pracodawca zapłaci „podatek od świadczeń dodatkowych” (fringe benefits tax). Jedynym publicznoprawnym podmiotem obowiązanym uiścić „podatek od świadczeń dodatkowych” jest australijski pracodawca, który jest obowiązany odprowadzić podatek od niepieniężnych świadczeń dla pracowników. Pracodawca podlega obowiązkowi podatkowemu (wykonuje swoje zobowiązanie podatkowe), a pracownik dostaje świadczenia nieobciążające jego dochodu. Powyższy podatek jest płacony ze środków własnych pracodawcy i zgodnie z zapisami umowy o pracę, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą, nie podlegał potrąceniu z wynagrodzenia pracownika. Świadczenia otrzymane przez pracownika są wyszczególnione przez pracodawcę w dokumencie „payment summary” wystawionym pracownikowi po zakończeniu roku podatkowego, który w Australii kończy się 30 czerwca. W dokumencie tym podsumowane są dochody pracownika i pobrane podatki za dany rok podatkowy. Natomiast rok podatkowy dla potrzeb obliczenia podatku od świadczeń dodatkowych trwa od 1 kwietnia do 31 marca. Wobec tego w wystawionym Wnioskodawcy australijskim rocznym rozliczeniu podatkowym za rok podatkowy zakończony 30 czerwca 2014 r. znalazła się ubruttowiona kwota świadczeń dodatkowych za okres do 31 marca 2014 r. Świadczenia dodatkowe otrzymane w okresie od 1 kwietnia 2014 r. do końca zatrudnienia w Australii, tj. do 30 maja 2014 r. zostaną ujęte w następnym okresie rozliczeniowym właściwym dla podatku od świadczeń dodatkowych. Na dzień 30 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca nie zna zatem dokładnej kwoty otrzymanego świadczenia dodatkowego za okres od 1 kwietnia 2014 r. do 30 maja 2014 r. i wysokości zapłaconego przez pracodawcę podatku.

Mając na uwadze treść wniosku oraz wskazane powyżej przepisy prawa wskazać należy, że przychód pracownika obejmuje nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W rozpatrywanej sprawie świadczenie w postaci zapłacenia przez australijskiego pracodawcę kosztów zakwaterowania, (wynajęcia mieszkania i opłacenia mediów) oraz kosztów pobytu Wnioskodawcy w hotelu przez pierwsze kilka dni po przylocie do Australii jest świadczeniem nieodpłatnym, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartość otrzymanych od australijskiego pracodawcy nieodpłatnych świadczeń należy uznać za przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy i doliczyć do przychodów pieniężnych, otrzymanych za pracę wykonywaną w Australii.

Jak wskazano wyżej wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się w sposób wskazany w art. 11 ust. 2a ustawy. Wobec tego w analizowanej sprawie przychodem z nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez Wnioskodawcę od australijskiego pracodawcy będzie kwota stanowiąca równowartość czynszu najmu mieszkania i cena wynajmu pokoju w hotelu oraz cena eksploatacji wynajętego mieszkania (mediów) za okres od stycznia do maja 2014 r.

Zatem jeżeli ubruttowiona kwota nieodpłatnego świadczenia za okres do 31 marca 2014 r. wykazana w dokumencie „payment summary”, który Wnioskodawca otrzymał od australijskiego pracodawcy stanowi wartość pieniężną, o której mowa w art. 11 ust. 2a ustawy, to Wnioskodawca postąpił prawidłowo uznając ją za przychód z nieodpłatnych świadczeń za okres do 31 marca 2014 r.

Natomiast w odniesieniu do dokonanego przez Wnioskodawcę „oszacowania” wartości nieodpłatnych świadczeń za okres od 1 kwietnia do 30 maja 2014 r. należy wskazać, że ustawa o podatku odchodowym od osób fizycznych w swej treści nie zawiera odrębnego przepisu, który wskazywałby czy i w jaki sposób podatnik może oszacować przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Wobec tego Wnioskodawca powinien ten przychód ustalić zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli zatem, sposób ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń za okres od 1 kwietnia do 30 maja 2014 r., określony przez Wnioskodawcę mianem „oszacowania” czy „przychodem szacunkowym” odpowiada wartości pieniężnej tych świadczeń wskazanych w art. 11 ust. 2a ustawy, to należy przyjąć, że Wnioskodawca prawidłowo określił wysokość nieodpłatnych świadczeń za ten okres.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że brak posiadania w powyższym zakresie informacji od australijskiego pracodawcy (z przyczyn wskazanych w opisie stanu faktycznego sprawy) nie jest argumentem uzasadniającym odroczenie określenia wysokości nieodpłatnego świadczenia w rozliczeniu rocznym za 2014 r.

Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w sytuacji, gdy wartość przychodu w istocie będzie wyższa, niż została przez niego przyjęta pierwotnie do wykazania w zeznaniu podatkowym – nie zrodzi to powstania zaległości podatkowej.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku odchodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1, zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników – art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 45 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 w związku z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca jest zobowiązany wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym przychód w takiej wysokości, w jakiej faktycznie uzyskał w danym roku podatkowym. Winien więc dołożyć należytej staranności, aby ten przychód wykazać w takiej wysokości, jaki faktycznie otrzymał i od tego przychodu winien zapłacić należny podatek w terminie do 30 kwietnia następnego roku podatkowego.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że jeżeli Wnioskodawca poweźmie informację o wyższej wartości przychodu z nieodpłatnych świadczeń za okres od 1 kwietnia do 30 maja 2014 r., np. po otrzymaniu australijskiego dokumentu „payment summary” za następny okres rozliczeniowy podatku od niepieniężnych świadczeń dla pracowników, to zobowiązany jest oczywiście złożyć korektę do zeznania podatkowego za 2014 r. Jeżeli w wyniku korekty wystąpi podatek do dopłaty to tym samym powstanie zaległość, gdyż do 30 kwietnia 2015 r. podatek nie został zapłacony w prawidłowej wysokości.

Natomiast odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie uznania za przychód z nieodpłatnych świadczeń także zapłaconego w Australii przez pracodawcę podatku od świadczeń dodatkowych (fringe benefits tax) wskazać należy, że w sytuacji gdy – jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku – australijski pracodawca, jest obowiązany odprowadzić podatek od niepieniężnych świadczeń dla pracowników, gdyż to pracodawca podlega obowiązkowi podatkowemu (wykonuje swoje zobowiązanie podatkowe), płacąc ten podatek ze środków własnych i zgodnie z zapisami umowy o pracę podatek ten nie podlegała potrąceniu z wynagrodzenia Wnioskodawcy – podatek ten nie stanowi przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Nie należy go więc doliczać do przychodu ze stosunku pracy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania za przychód ze stosunku pracy podatku od nieodpłatnych świadczeń (fringe benefits tax) zapłaconego w Australii przez pracodawcę oraz w części dotyczącej braku powstania zaległości podatkowej – jest nieprawidłowe, w pozostałej części jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.