Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-436/15-2/AG
z 16 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie składek wpłacanych na PFRON w części dotyczącej:

• możliwości zaliczenia składek na PFRON do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• sposobu księgowania tych składek jako pozostałe wydatki (koszt) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie składek opłacanych na PFRON.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą - agencję pracy tymczasowej. Agencja pracy tymczasowej zajmuje się leasingiem pracowników tymczasowych do przedsiębiorstw. Działalność jest regulowana przez ustawę o zatrudnieniu pracowników tymczasowych.

W 2014 roku, w związku z zatrudnieniem powyżej 25 pracowników tymczasowych i braku zatrudnienia osób niepełnosprawnych, powstał obowiązek uiszczenia składki na PFRON. Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę. Pracownicy są formalnie zatrudnieni w jego firmie. Osoby te faktycznie wykonują pracę na rzecz różnego rodzaju przedsiębiorstw, tzw. pracodawców użytkowników. Firmy te zlecają zatrudnienie osób nieposiadających orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Z uwagi na fakt, iż pracownicy tymczasowi są zatrudniani bezpośrednio przez Wnioskodawcę, to na nim ciąży obowiązek opłacenia składek na PFRON. Składki te są doliczane przez Zainteresowanego do faktury pracodawcy użytkownika jako koszt zatrudnienia pracownika. Na fakturze wystawianej na rzecz pracodawcy użytkownika jest wyszczególniony całkowity koszt zatrudnienia pracownika oraz marża. Klient na podstawie faktury zwraca Wnioskodawcy poniesione składki na PFRON, a Wnioskodawca je odprowadza, jednak nie może ich zaliczyć jako koszt, jednocześnie nie są one zyskiem. Jako pośrednik firma Wnioskodawcy płaci składki otrzymane od klientów (pracowników użytkowników) na rzecz PFRON. Jednak doliczane do faktury składki na PFRON generują zwiększony przychód, który w rzeczywistości nie nastąpił i który nie ma pokrycia w kosztach. Wobec powyższego dochodzi do sytuacji, w której Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od wartości składek PFRON, które nie są jego dochodem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca może jako agencja pracy tymczasowej świadcząca usługi leasingu pracowniczego dla pracodawców użytkowników składki PFRON dotyczące leasingowanych pracowników zaliczyć do kosztów działalności lub pozostałych wydatków (koszt)?

Wnioskodawca prosi o wyjaśnienie sposobu księgowania składek na PFRON, które są doliczane do faktur dla pracodawców użytkowników, a nie stanowią dochodu, gdyż w całości są przekazywane na PFRON.

Zdaniem Wnioskodawcy, na fakturze z pracodawcami użytkownikami wyodrębnia marżę, która stanowi jego dochód oraz koszty zatrudnienia pracownika, tj. wynagrodzenie brutto, zasiłki, obowiązkowe składki na ZUS oraz składka PFRON - obliczona proporcjonalnie do ilości pracowników. Oczywistym jest, że dochód Wnioskodawcy stanowi jedynie marża, którą aby być konkurencyjny Wnioskodawca nie może zwiększyć o zapłacony podatek dochodowy od składek PFRON z faktury. Należy zaznaczyć, iż w przeciwieństwie do przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą niezwiązaną z leasingiem pracowniczym, gdzie PFRON jest tylko wydatkiem, firma Wnioskodawcy jest pośrednikiem pomiędzy pracodawcą użytkownikiem a Państwowym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, opłaca składki na PFRON w imieniu swojego klienta.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami składek na PFRON nie można traktować jako koszt uzyskania dochodu. Jednak należy zaznaczyć, iż składki te nie są dla Wnioskodawcy dochodem.

W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że składki na PFRON powinny być księgowane jako pozostałe wydatki (koszt), tak jak pozostałe koszty. Bowiem taki sposób rozliczania tych składek umożliwiłby nie opłacanie podatku dochodowego od kwot, które nie są w żadnym wypadku dochodem, a jedynie kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie składek opłacanych na PFRON w części dotyczącej:

• możliwości zaliczenia składek na PFRON do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• sposobu księgowania tych składek jako pozostałe wydatki (koszt) – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki, powinien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w charakterze Agencji Pracy Tymczasowej, zajmującej się leasingiem pracowników tymczasowych dla przedsiębiorstw. W 2014 roku, w związku z zatrudnieniem powyżej 25 pracowników tymczasowych na umowę o pracę i braku zatrudniania osób niepełnosprawnych, powstał obowiązek uiszczenia składki na PFRON.

W związku z faktem, że pracownicy tymczasowi są zatrudnieni bezpośrednio przez firmę Wnioskodawcy (na podstawie umowy o pracę tymczasową), na tej firmie ciąży obowiązek opłacenia składek na PFRON. Składki na PFRON doliczone są przez firmę Wnioskodawcy do faktury jako koszt zatrudnienia pracownika. Jako pośrednik firma płaci składki otrzymane od Klientów na rzecz PFRON. Składki doliczone do faktury generują zwiększony przychód.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku gdy sytuacja dotyczy agencji pośrednictwa pracy, składki na PFRON tak jak pozostałe koszty związane z zatrudnieniem powyżej 25 osób, powinny być księgowane jako pozostałe wydatki (koszt), natomiast wartość składek na PFRON jest dla firmy kosztem uzyskania przychodu. Z analizy przedstawionych informacji wynika, że w firmie Zainteresowanego prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wpłat, o których mowa w art. 21 ust. 1 i w art. 23 ustawy o rehabilitacji zawodowej.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, z późn. zm.), pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i art. 22, dokonywać miesięcznych wpłat na Fundusz, w wysokości kwoty stanowiącej iloczyn 40,65% przeciętnego wynagrodzenia i liczby pracowników odpowiadającej różnicy między zatrudnieniem zapewniającym osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości 6% a rzeczywistym zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, stwierdzić należy, że brzmienie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wyklucza możliwość zaliczenia wpłat wnoszonych na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na podstawie art. 21 ust. 1 ww. ustawy o rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że jako agencja pracy tymczasowej, świadcząca usługi leasingu pracowniczego dla Pracodawców Użytkowników, Wnioskodawca nie może składek PFRON, dotyczących leasingowanych pracowników zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro zatem, jak wskazano powyżej, uiszczone przez Wnioskodawcę składki na PFRON nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, to nie mogą one być księgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako pozostałe wydatki (koszt). A więc w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.