INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 03.01.2012 r. (data wpływu 16.01.2012 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 05.03.2012 r., data wpływu 07.03.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-33/11-2/AM z dnia 24.02.2012 r. (data nadania 24.02.2012 r., data doręczenia 27.02.2012 r) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wartości początkowej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, osoba fizyczna, w 2004 r. nabył prawo do nieruchomości: użytkowanie wieczyste działki gruntu oraz własność budynku (pawilon handlowy). Od 2010 r. prawo użytkowania wieczystego działki gruntu oraz własności budynku przysługuje Wnioskodawcy oraz jego dwóm synom. W czerwcu 2010 r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na rozbiórkę budynku handlowego usytuowanego na ww. działce oraz na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. W 2011 r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową. W 2011 r. Wnioskodawca wraz z synami zawarł umowę spółki cywilnej w celu prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Nieruchomość będzie w całości wykorzystywana w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 29.02.2012 r. będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 16.01 2012 roku Wnioskodawca uzupełnił informacje dotyczące przedstawionego zdarzenia przyszłego, a mianowicie wskazał, iż:

• Budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową budowany był z zamiarem wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej.

• Spółka nie stanie się właścicielem budynku, o którym mowa powyżej, ponieważ spółka cywilna nie ma podmiotowości prawnej. W związku z powyższym, to wspólnicy spółki cywilnej są właścicielami budynku, a nie spółka cywilna. Budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową formalnie zostanie wprowadzony do spółki w drodze aportu.

• Jak już wspomniano powyżej, budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową został wybudowany z zamiarem wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej.

• Pozwolenie na użytkowanie ww. budynku zostało wydane 26 sierpnia 2011 r. (decyzja stała się ostateczna 6 października 2011 r.).

• Umowa spółki cywilnej została zawarta 01 września 2011
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wolno amortyzować w spółce cywilnej nieruchomość wybudowaną przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej przez wspólników, której koszty wytworzenia zostały wycenione przez rzeczoznawcę zgodnie z art. 22g ust. 8 i 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy

W myśl art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w cela osiągnięcia przychodów lab za chowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zażycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a -22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lab współwłasność podatnika, nabyte lab wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dnia przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - O przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy wynajmu, dzierżawy lab umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy dokonają odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia, zaś w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Przepisy ustawy o PIT w szczególnych sytuacjach zezwalają na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego. Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych. o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia. W myśl natomiast przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o PIT, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie. Również w sytuacji przewidzianej w art. 22g ust. 8 ww. ustawy podatnik może, przy dokonywaniu wyceny nabytego środka trwałego, posłużyć się opinią biegłego rzeczoznawcy.

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie, z ww. generalną zasadą ma niewątpliwie charakter obiektywny, tzn. podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie nieruchomości będącej środkiem trwałym. Wnioskodawca nabył na cele prywatne nieruchomość, którą następnie przeniósł umową darowizny na swoich dwóch synów (w udziale po 1/3). Na tej nieruchomości został wzniesiony budynek komercyjny, który będzie wykorzystywany w celu prowadzenia działalności gospodarczej w spółce cywilnej, której wspólnikami jest Wnioskodawca wraz z dwoma synami. W okresie, od momentu nabycia gruntu i wzniesienia na nim budynku aż do podjęcia decyzji o przeznaczeniu nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, podatnicy nie zbierali dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z przedmiotowym gruntem i budynkiem. Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku nabyty uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Wobec tego wskazany sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w treści art. 22g ust. 3 ustawy o PIT.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca nabywając przedmiotową nieruchomość na cele prywatne nie był - co do zasady - obowiązany do posiadania i gromadzenia dokumentów potwierdzających wysokość wydatków. Dopiero, bowiem w późniejszym okresie podjęto decyzję, że przedmiotowa nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej

Zatem wartość początkową tego budynku można ustalić na podstawie przeprowadzonej wyceny biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 29g ust. 9 ustawy o PIT. W tym miejscu należy podkreślić, że podjęcie decyzji podatnika o amortyzowaniu lokalu mieszkalnego jest możliwe po spełnieniu warunku, iż nieruchomość stanowi w myśl definicji zawartej w powołanym powyższej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT środek trwały. Odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w art. 22a ust. 1 cyt. ustawy składników majątku W przypadku spółki cywilnej, przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje spółka a nie poszczególni jej wspólnicy. Środek trwały może podlegać amortyzacji w spółce cywilnej, jeśli wchodzi w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki). Dlatego wspólnicy postanowili wprowadzić nieruchomość do spółki.

Art. 862 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) reguluje kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Współwłasność łączna ma, więc charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Aby uznać, że nieruchomość stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzacji, konieczny jest dowód potwierdzający tę okoliczność.

W związku z powyższym, wspólnicy spółki cywilnej chcąc, aby składnik majątku stanowiący ich własność prywatną stał się własnością tej spółki winni go wnieść do spółki w formie aportu. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. Wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci ruchomości lub nieruchomości polega na przeniesieniu własności rzeczy na wszystkich wspólników. Oznacza to, iż każdy środek trwały należy wnieść do spółki, i przenieść jego własność na siebie oraz pozostałych wspólników. Zatem nawet w sytuacji, gdy wspólnicy są współwłaścicielami rzeczy będącej przedmiotem aportu, to i tak należy go wnieść do spółki gdyż przed jego wniesieniem będzie to współwłasność w częściach ułamkowych poszczególnych wspólników, a po wniesieniu będzie to współwłasność łączna wszystkich wspólników spółki. Skuteczne przeniesienie własności nieruchomości na spółkę cywilną daje prawo do uznania tej nieruchomości za środek trwały tej spółki podlegający amortyzacji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż aby wspólnicy spółki cywilnej mogli uznać przedmiotową nieruchomość za środek trwały i dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych niezbędne jest formalne wniesienie tej nieruchomości do spółki tj. przekazanie jej z majątku prywatnego małżonków do majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej W przeciwnym razie, wspólnicy spółki nie będą mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej nieruchomości.

Resumując wspólnicy spółki cywilnej mają prawo do amortyzowania nieruchomości komercyjnej, która zostanie wprowadzona do spółki po określeniu wartości początkowej przez rzeczoznawcę.

Podobne stanowisko przedstawił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych z dnia 1 października 2009 r. nr ILPBI/415-762/09-3/TW oraz nr ILPBI/415-762/09-2/TW

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm. – dalej k.c.) przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 k.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

W myśl art. 862 k.c., regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 k.c).

W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Spółka cywilna nie posiada własnego majątku. W spółce tej właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, lecz jest konstrukcją regulowaną przez prawo zobowiązań (art. 860-875 k.c.). Nie stanowi, więc samodzielnego podmiotu prawa, podmiotami prawa pozostają wspólnicy spółki cywilnej. W konsekwencji nieruchomość wniesiona do tej spółki w formie wkładu niepieniężnego nie stanowi odrębnej własności spółki cywilnej.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych reguluje art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia tej wartości uzależniony jest od sposobu nabycia danego środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej.

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z powyższych przepisów wynika, iż zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Zauważyć przy tym należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonywaną przez podatnika (w przypadku nabycia w drodze kupna), bądź też w drodze wyceny dokonanej przez biegłego (w przypadku wytworzenia we własnym zakresie), ma charakter szczególny i stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych, w sytuacji ich wniesienia do spółki cywilnej, jako wkładu niepieniężnego, reguluje przepis art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.
   
   

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej.

Z treści wniosku wynika, że budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową budowany był z zamiarem wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej oraz, że nieruchomość ta będzie w całości wykorzystywana w celu prowadzenia działalności gospodarczej a nie na cele prywatne. Fakt ten potwierdza również sytuacja, gdzie Wnioskodawca wraz z synami niezwłocznie po wydaniu pozwolenia na użytkowanie budynku tj. 26.08.2011 r., ale jeszcze, przed datą, gdy ta decyzja stała się ostateczna zwarł umowę spółki cywilnej. Celem wybudowania przedmiotowego obiektu była inwestycja zarobkowa, mająca przynosić określone przychody. Przedmiotowa nieruchomość do spółki cywilnej zostanie wprowadzona w drodze aportu.

Mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, wartość początkową ww. budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią usługową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według kosztów wytworzenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko w wyjątkowych sytuacjach dopuszcza ustalenie wartości początkowej środka trwałego wniesionego aportem według wartości rynkowej

Z uwagi na fakt, iż budynek mieszkalny wielorodzinny z częścią usługową budowany był z zamiarem wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawca, zobowiązany był gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie wartości początkowej budynku. Dlatego organ nie znajduje podstaw do ustalenia wartości początkowej w oparciu o art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym, brak jest również podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku w oparciu o przepis art. 22g ust.8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym wydana interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.