2015.11.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-882/15/WN
z 24 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2015 r. (data wpływu 13 października 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską oraz przynależnym miejscem postojowym w garażu podziemnym wielostanowiskowym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2015r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską oraz przynależnym miejscem postojowym w garażu podziemnym wielostanowiskowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest spółką celową realizującą przedsięwzięcie deweloperskie polegające na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z garażem podziemnym. Inwestycja prowadzona jest w sześciu etapach. Dwa etapy zostały zakończone natomiast pozostałe cztery są w trakcie realizacji. Po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego lokale mieszkalne, komórki lokatorskie i miejsca parkingowe w garażu podziemnym zostaną sprzedane nabywcom. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach przedsięwzięcia deweloperskiego w kolejnych czterech etapach powstają budynki mieszkalne posiadające 4 kondygnacje nadziemne i 1 kondygnację podziemną. Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki będące przedmiotem przedsięwzięcia deweloperskiego klasyfikuje się pod symbolem 1122 tj. Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Powierzchnia użytkowa poszczególnych lokali mieszkalnych nie przekroczy 150 m².

Wraz z lokalem mieszkalnym Spółka będzie sprzedawać: Miejsca postojowe w garażu podziemnym wielostanowiskowym oznaczone wyrysowanymi na podłodze liniami i odpowiednimi numerami (dalej „Miejsca postojowe") oraz Komórki lokatorskie w kondygnacji podziemnej stanowiące odrębne pomieszczenia, wydzielone trwałymi ścianami i zamykane na klucz (dalej: Komórki). Komórki i Miejsca postojowe będą przedmiotem dostawy tylko i wyłącznie wraz z lokalem mieszkalnym. Komórki i Miejsca postojowe nie będą wydzielone jako samodzielne lokale niemieszkalne i nie będzie dla nich zakładana samodzielna Księga Wieczysta.

Komórki i Miejsca postojowe stanowią część wspólną nieruchomości. Klienci nabywając lokal mieszkalny nabywają również udział w częściach wspólnych nieruchomości i na zasadzie umowy Quod usum (czyli umowa podziału do korzystania) mogą wyłącznie korzystać z miejsca postojowego albo Komórki. Właścicielem miejsca lub komórki nie może być każda osoba, lecz wyłącznie osoba będąca właścicielem lokalu mieszkalnego.

Nie będzie możliwości, aby Miejsce postojowe lub Komórka stanowiące udział w części wspólnej nieruchomości (budynku), zostały nabyte przez podmiot, który nie jest właścicielem lokalu mieszkalnego w budynku.

Jednocześnie Spółka dopuszcza sytuacje, w których nabywca nabędzie sam lokal mieszkalny, bez prawa do Miejsca postojowego lub Komórki. Możliwe są również sytuacje, gdy nabywca lokalu nabędzie więcej niż jedno Miejsce postojowe lub Komórkę.

Wraz z nabywanymi lokalami mieszkalnymi, przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez Spółkę będzie również udział w prawie własności gruntu, a także udział w częściach wspólnych nieruchomości, nie objęty prawem do wyłącznego korzystania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo postąpi stosując przy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym miejscem postojowym oraz komórką lokatorską w garażu podziemnym wielostanowiskowym jednolitą stawkę w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym miejscem postojowym i komórką lokatorską zastosowanie będzie miała stawka 8%.

Przeniesienie prawa do wyłącznego korzystania z wyznaczonej komórki lokatorskiej i miejsca postojowego nie jest możliwe w oderwaniu od dostawy lokalu mieszkalnego. Postanowienia umowne umożliwiają zakup komórki lokatorskiej i miejsca postojowego pod warunkiem zakupu lokalu mieszkalnego i zobowiązują strony do dostawy lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym w ramach jednej transakcji. Przedmiotem dostawy będą obiekty zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i na mocy art. 41 ust. 12 ustawy o VAT stawka podatku wyniesie 8%. W ustawie o VAT i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku. Według art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt l i 2 ustawy, w okresie od dnia stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%. Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Według art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w pierwszej kolejności należy potwierdzić, że dostawa lokali mieszkalnych, w ramach opisanego zdarzenia przyszłego, stanowić będzie dostawę towarów opodatkowaną preferencyjną stawką VAT 8%. Jak bowiem wskazano, lokale mieszkalne będące przedmiotem planowanej sprzedaży, stanowić będą części budynku mieszkalnego klasyfikowanego w dziale 11 PKOB. Jednocześnie powierzchnia użytkowa przedmiotowych lokali mieszkalnych nie będzie przekraczać 150 m².

Zdaniem Spółki analogiczna stawka powinna mieć zastosowanie do kwoty składającej się na cenę sprzedaży Miejsca postojowego i Komórki lokatorskiej. Należy bowiem wskazać, iż w opisanych okolicznościach Miejsca postojowe i Komórki nie będą stanowić odrębnego od lokali mieszkalnych, tj. samodzielnego w stosunku do nich, przedmiotu własności, a co za tym idzie dostawy. Prawo do Miejsca postojowego lub Komórki będzie ściśle i bezpośrednio powiązane z własnością lokalu mieszkalnego (prawo związane), co w ocenie Spółki należy uznać za okoliczność kluczową dla oceny skutków analizowanej transakcji na gruncie VAT.

Ustalenie właściwej stawki podatku VAT dla sprzedaży komórki lokatorskiej i miejsca postojowego wymaga analizy okoliczności, w których dochodzi do tego zbycia. Zgodnie z uregulowaniami art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347, s. 1) dalej „Dyrektywa VAT, każde świadczenie powinno być uznawane zasadniczo za odrębne i niezależne gruncie VAT. W przypadku zatem, gdy równocześnie realizowane jest więcej niż jedno świadczenie zasadą jest, iż dla każdego z takich świadczeń odrębnie należy określić elementy konstrukcyjne podatku VAT, takie jak podstawa opodatkowania, obowiązek podatkowy, stawka VAT. W wyjątkowych sytuacjach poszczególne świadczenia charakteryzują się tak silnym związkiem gospodarczym, że stanowią jedno świadczenie (tzw. świadczenie złożone). Ma to konsekwencje na gruncie VAT. Przy świadczeniu o charakterze złożonym, wszystkie elementy takiego świadczenia należy dla celów VAT potraktować jednakowo. W omawianym przypadku pomiędzy sprzedawanym lokalem mieszkalnym, komórką lokatorską i miejscem postojowym zachodzi ścisły związek natury prawnej. Postanowienia umowne umożliwiają zakup komórki lokatorskiej lub miejsca postojowego pod warunkiem zakupu lokalu mieszkalnego i zobowiązują strony do dostawy lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską i miejscem postojowym w ramach jednej transakcji. Zdaniem Spółki dla sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską i przynależnym miejscem postojowym zastosowanie będzie miała stawka 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, według art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.).

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 1422).

Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z pkt 12 wskazanego wyżej paragrafu - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w części w której znajdują się konkretne garaże lub miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, stanowi lokal użytkowy.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania z określonego miejsca to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlega jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu; miejsce postojowe czy komórki lokatorskie znajdujące się w podziemnej części budynku mieszkalnego jest częścią nieruchomości wspólnej. Zatem nie ma możliwości nabycia prawa do korzystania z miejsca postojowego w oderwaniu od nabycia samego lokalu mieszkalnego, jako że miejsca postojowe nie są w opisanym przypadku samodzielnymi lokalami użytkowymi, nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie jednego budynku. Nie można również nabyć w oderwaniu od lokalu mieszkalnego części wspólnych budynku mieszkalnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca realizuje przedsięwzięcie deweloperskie polegające na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z garażem podziemnym. Po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego lokale mieszkalne, komórki lokatorskie i miejsca parkingowe w garażu podziemnym zostaną sprzedane nabywcom. Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki będące przedmiotem przedsięwzięcia deweloperskiego klasyfikuje się pod symbolem 1122 tj. Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Powierzchnia użytkowa poszczególnych lokali mieszkalnych nie przekroczy 150 m².

Wraz z lokalem mieszkalnym Spółka będzie sprzedawać: Miejsca postojowe w garażu podziemnym wielostanowiskowym oznaczone wyrysowanymi na podłodze liniami i odpowiednimi numerami oraz Komórki lokatorskie w kondygnacji podziemnej stanowiące odrębne pomieszczenia, wydzielone trwałymi ścianami i zamykane na klucz. Komórki i Miejsca postojowe będą przedmiotem dostawy tylko i wyłącznie wraz z lokalem mieszkalnym. Komórki i Miejsca postojowe nie będą wydzielone jako samodzielne lokale niemieszkalne i nie będzie dla nich zakładana samodzielna Księga Wieczysta,

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia stawki podatku VAT, jaką należy opodatkować dostawę lokalu mieszkalnego wraz z przynależną komórką lokatorską oraz miejscem postojowym w garażu podziemnym wielostanowiskowym.

Z opisu wniosku jednoznacznie wynika, że nie ma możliwości nabycia komórki lokatorskiej oraz miejsca postojowego w oderwaniu od nabycia samego lokalu mieszkalnego, jako że pomieszczenia te, w opisanym przypadku, nie mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży - nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych i nie będzie dla nich zakładana samodzielna Księga Wieczysta. Przeniesienie własności lokalu mieszkalnego wraz z przynależną komórką lokatorską oraz miejscem postojowym będzie dokonane jedną transakcją.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w sytuacji gdy w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż lokalu mieszkalnego zaliczonego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym wraz z przynależną komórką lokatorską oraz miejscem postojowym, które są integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego, objętych jedną księgą wieczystą, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego, tj. 8% podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy, z uwzględnieniem przepisów art. 41 ust. 12c ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Spółki. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Podkreślić też należy, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy ponadto zauważyć, iż tut. organ nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości, dokonanego przez Wnioskodawcę, przyporządkowania formalnego budynku do grupowania statystycznego. Stosownie do zasad metodycznych klasyfikacji statystycznych – na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin