INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2011r., (data wpływu 12 maja 2011r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 lipca 2011r. (data wpływu 2 sierpnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie stwierdzenia:

• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę napojów (kawy, herbaty, soków, wody mineralnej), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT – jest prawidłowe,
• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę słodyczy (ciastek, paluszków), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2011r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę napojów (kawy, herbaty, soków, wody mineralnej), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT,
• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę słodyczy (ciastek, paluszków), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.
  
  

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 lipca 2011r. (data wpływu 2 sierpnia 2011r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-794,795/11/MS z dnia 20 lipca 2011r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług księgowych i zatrudnia kilku pracowników. Wnioskodawca kupuje na faktury napoje (kawa, herbata, soki, woda mineralna) oraz słodycze (ciastka, paluszki) w niewielkich ilościach.

Artykuły te są zużywane przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy oraz w trakcie spotkań z klientami również odbywanych w lokalu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od 1993r. z tytułu wykonywanych usług prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia w całości podatku VAT z faktur dokumentujących zakup artykułów spożywczych zużywanych przez klientów i pracowników na terenie biura.

Zakupy wymienionych we wniosku towarów, nie są zużywane na potrzeby osobiste (inne niż związane z wykonywaniem pracy) pracowników. Napoje (mleko, woda, kawa) są im wydawane w ramach obowiązku pracodawcy na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Pozostałe artykuły spożywcze przeznaczone są dla klientów w ramach skromnego zwyczajowego poczęstunku, mającego na celu podtrzymanie dobrych z nimi relacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakupione dla pracowników napoje oraz słodycze zużywane przez nich w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy są uznawane za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r....

Zdaniem Wnioskodawcy opisane powyżej sytuacje nie stanowią dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 cytowanej ustawy ponieważ w art. 7 użyto sformułowania „przekazanie nieodpłatne” podczas gdy w sytuacji Wnioskodawcy towary są zużywane, a nie przekazywane ani darowane, natomiast zużycie tych towarów nie jest zużyciem na potrzeby osobiste pracowników jest zużyciem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą tak samo jak innych towarów kupowanych do tego celu np. materiałów biurowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie stwierdzenia:

• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę napojów (kawy, herbaty, soków, wody mineralnej), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT – za prawidłowe,
• czy zużycie przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy zakupionych przez Wnioskodawcę słodyczy (ciastek, paluszków), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT – za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy o VAT przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Jak wynika z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy

Od dnia 1 kwietnia 2011r. nieodpłatne przekazywanie towarów lub zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, co do zasady, w każdym przypadku, gdy podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Wyjątek od tej zasady dotyczy nieodpłatne przekazywanych przez podatników drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Typowym przykładem (wymienionym przez ustawodawcę wprost) sytuacji nieodpłatnego przekazania przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa jest zatem sytuacja przekazania towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Wnioski powyższe potwierdza analiza orzecznictwa sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 8 kwietnia 1997r., Sygn. akt SA/Ka 2978/95, NSA stwierdził, że „nie każde bowiem przekazanie towaru rodzi skutki podatkowe lecz jedynie przekazanie na potrzeby określone przez ustawodawcę. Chodzi w tym przypadku o przekazanie na „potrzeby osobiste”, a więc na cele prywatne osób wymienionych w cytowanym przepisie.”

Z kolei w wyroku z dnia 5 maja 2000r., Sygn. akt I SA/Lu 176/99, niepubl., NSA wyjaśnił jak należy rozumieć pojęcie przekazania towarów na cele osobiste pracowników. W wyroku tym czytamy, że: „przez przekazywanie towarów lub świadczenie usług na potrzeby osobiste pracowników należy rozumieć zaspakajanie takich potrzeb pojedynczych pracowników lub ogółu pracowników, które nie są przez odpowiednie przepisy prawa uznane za potrzeby pracownicze - nie są one, w świetle regulacji prawnej stosunku pracy, potrzebami pracowniczymi, są zatem potrzebami osobistymi pracowników. Ustawa nie wiąże sposobu opodatkowania towarów przekazanych pracownikom z tym, czy obowiązek przekazania wynika z przepisów, czy też nie, to jednak zakres praw pracowniczych i odpowiadających im obowiązków pracodawcy rozgranicza potrzeby pracownicze (te potrzeby pracownika, które pracodawca obowiązany jest zaspokoić) od potrzeb osobistych pracowników (te potrzeby pracownika, których pracodawca nie jest obowiązany zaspokoić).”

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na fakt, iż przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy w związku z nabyciem bądź wytworzeniem towarów będących przedmiotem przekazania podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia.

A zatem aby uznać za opodatkowaną dostawę towarów w postaci przekazania nieodpłatnego przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa muszą zostać spełnione dwa warunki łącznie:

1. dostawa ta musi stanowić przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług księgowych i zatrudnia kilku pracowników. Wnioskodawca kupuje na faktury napoje (kawa, herbata, soki, woda mineralna) oraz słodycze (ciastka, paluszki) w niewielkich ilościach.

Artykuły te są zużywane przez pracowników w trakcie pracy w lokalu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazał, że przysługiwało mu prawo do odliczenia w całości podatku VAT z faktur dokumentujących zakup artykułów spożywczych zużywanych przez pracowników na terenie biura.

W ocenie Wnioskodawcy zakupy wymienionych we wniosku towarów, nie są zużywane na potrzeby osobiste (inne niż związane z wykonywaniem pracy) pracowników. Napoje (mleko, woda, kawa) są im wydawane w ramach obowiązku pracodawcy na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych (…).

Stosownie do art. 237¹⁵ § 1 Kodeksu pracy, Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac (art. 237¹⁵ § 2 Kodeksu pracy).

Przepisy wykonawcze regulujące powyższe obowiązki to:

• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. z 2003r. Dz. U. Nr 169, poz. 1650 ze zm.).
  
  

Na podstawie § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych zapewnić oprócz wody, inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego tut. organ stoi na stanowisku, iż zużycie przez pracowników takich produktów jak kawa, herbata, soki, woda mineralna nie będzie nosiło znamion przekazania towarów na swoje cele osobiste lub cele osobiste pracowników gdyż konieczność zapewnienia tychże napojów przez Wnioskodawcę swoim pracownikom w czasie pracy wynika bezpośrednio z cyt. przez Wnioskodawcę przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Tym samym, ponieważ nie został spełniony jeden z warunków koniecznych do uznania za opodatkowaną dostawę towarów w postaci zużycia przez pracowników towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, tj. brak uznania zużycia tychże towarów w celach osobistych przez pracownika, stwierdzić należy, iż nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie przepis art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowe zużycie towarów nie będzie podlegało przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowe zużycie nie stanowi również darowizny towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż zużycie produktów tj. kawy, herbaty, soków, wody mineralnej przez pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny stwierdzić należy, że zużycie przez pracowników takich produktów jak ciastka i paluszki będzie nosiło znamiona przekazania towarów na cele osobiste pracowników gdyż w ocenie tut. organu konieczność zapewnienia tychże towarów przez Wnioskodawcę swoim pracownikom nie wynika z powołanych przez Wnioskodawcę przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, jak również w ocenie tut. organu nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku jaki serwuje im z własnej woli pracodawca. To do pracownika należy wybór posiłku oraz ustalenie miejsca i czasu jego spożycia. Zatem wydawanie pracownikom takich produktów jak ciastka i paluszki ma na celu zaspokojenie ich potrzeb prywatnych.

Zgodnie z dyspozycją art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, o czym stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

W myśl powyższego przepisu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku czy też niepodlegających temu podatkowi.

Zużycie przez pracowników takich produktów jak ciastka i paluszki nosi znamiona przekazania towarów na cele osobiste pracowników, tym samym przekazanie to nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, zatem zakupy przedmiotowych towarów nie mają związku z wykonanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi.

Zatem skoro wydatki na nabycie przedmiotowych artykułów (ciastka, paluszki) nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki w zakresie, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia w istocie ze zużyciem towarów na potrzeby osobiste pracowników jednakże z uwagi na fakt, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (gdyż już w momencie nabycia znane jest przeznaczenie tego typu towarów i jeśli zatem mają one służyć zaspokojeniu potrzeb osobistych pracowników, to zakup taki nie może dawać podstaw do odliczenia podatku naliczonego), zużycie to nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż zużycie przez pracowników ciastek i paluszków nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług gdyż nie jest zużyciem na potrzeby osobiste należało uznać za nieprawidłowe, gdyż podstawą do nieopodatkowania tej transakcji jest nie to, że jest to zużycie na cele związane z prowadzoną działalnością, lecz to, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ciastek i paluszków przeznaczonych na przekazanie pracownikom.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie stwierdzenia czy zużycie przez klientów w ramach poczęstunku zakupionych przez Wnioskodawcę napojów (kawy, herbaty, mleka, soków, wody mineralnej) oraz słodyczy (ciastek i paluszków), należy uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.