2015.12.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-302/15-2/AG
z 3 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej dla automatycznych ekspresów do kawy – jest prawidłowe;
stosowania stawki amortyzacyjnej dla mebli ekspozycyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej dla automatycznych ekspresów do kawy oraz stosowania stawki amortyzacyjnej dla mebli ekspozycyjnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

J. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na dystrybucji ekspresów do kawy marki J., akcesoriów do ekspresów do kawy a także zastawy stołowej oraz kawy. Ponadto, Spółka prowadzi działalność usługową w zakresie pomocy w doborze odpowiedniego urządzenia oraz naprawy urządzeń (automatycznych ekspresów do kawy). Ekspresy do kawy dystrybuowane i serwisowane przez Spółkę są produktami spółki matki Spółki, szwajcarskiego podmiotu J. E. AG. Dystrybuowane przez Spółkę urządzenia to automatyczne ekspresy do kawy, które są technologicznie zaawansowane i sterowanie których opiera się na układach mikroprocesorowych. Urządzenia takie, zazwyczaj, posiadają wyświetlacze TFT LCD (tzn. ciekłokrystaliczne, zawierające cienkowarstwowe tranzystory), a zastosowane podzespoły elektroniczne, oprogramowanie, technologie (jak np. fine foam technology & thermoblock) czy inteligentne systemy ogrzewania wody, pozwalają na zaprogramowanie sposobu parzenia, a w części również mielenia kawy. Dodatkowo urządzenia wyposażone są w nowoczesne technologie pozwalające na optymalizację wykorzystania i oszczędzanie energii (np. Energy Saving Mode, Zero Energy Switch), a część również w technologie optymalizujące czas ekstrakcji.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera umowy o współpracy z podmiotami zajmującymi się sprzedażą detaliczną, na podstawie których w tego rodzaju obiektach (głównie sklepy wielkopowierzchniowe, sklepy alokowane w centrach handlowych) organizowane są stoiska, za pomocą których przeszkolone przez Spółkę osoby prezentują (promują) urządzenia dystrybuowane przez Spółkę – tzw. Punkty Obsługi Sprzedaży (POS). Na potrzeby organizacji stoisk Spółka udostępnia specjalnie przygotowane do eksponowania ekspresów meble ekspozycyjne, automatyczne ekspresy do kawy, akcesoria. Na tego rodzaju stoiskach prezentowane są urządzenia, wyjaśniane są zasady korzystania z ekspresów, sposoby obsługi, programowania etc. a także organizowane są degustacje kawy. Tak meble jak i automatyczne ekspresy do kawy klasyfikowane są na potrzeby podatku dochodowego jako środki trwałe. Przy czym, meble są środkami trwałymi o wartości początkowej nieprzekraczającej 3500 zł, natomiast automatyczne ekspresy do kawy mają wartość początkową przewyższającą powyższą kwotę. Zarówno dla mebli jak i ekspresów roczna stawka amortyzacji identyfikowana na podstawie wykazu zamieszczonego w załączniku nr 1 do ustawy o CIT wynosi 20%, przy czym, ze względu na wartość początkową meble mogą być zamortyzowane jednorazowo lub cena ich nabycia może być uwzględniona w rachunku podatkowym jednorazowo, w trybie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT. Przewidywany przez Spółkę okres używania ekspresów oraz mebli, zdefiniowany zgodnie z wewnętrznymi zasadami obowiązującymi w Spółce (i w innych podmiotach z grupy, w której Spółka funkcjonuje), a te ustalone z uwzględnieniem trwałości urządzeń, postępu technologicznego spodziewanej aktualności technologii, wynosi cztery lata. Stąd właśnie Spółka zamierza amortyzować zarówno ekspresy jak i meble przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacji 25%. Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z polityką rachunkowości stosowaną przez Spółkę a spójną z zasadami grupy, w ramach której Spółka funkcjonuje i konsolidowane jest sprawozdanie finansowe Spółki, zarówno meble jak i automatyczne ekspresy do kawy wykorzystywane (używane aktywnie) w POS, klasyfikowane są jako towary handlowe. W pewnym uproszczeniu należy wskazać, że taki sposób klasyfikacji determinowany jest tym, że chociaż używane, tak jedne jak i drugie finalnie będą zbyte przez Spółkę jak również w okresie używania, na wyraźne żądanie klienta lub przy braku stanów magazynowych, mogą w każdej chwili być sprzedane finalnemu użytkownikowi. Jednocześnie podkreślić należy, że tak od mebli jak i od ekspresów dokonywane są bilansowe odpisy aktualizujące w wysokości 25%, które materializują bilansowo zużywanie się takich składników majątku i urealniają ich aktualną wartość. Oczywiście odpisy takie, zgodnie z zasadami prawa podatkowego, nie stanowią podatkowego kosztu uzyskania przychodu ani w żaden inny sposób nie oddziałują na wynik podatkowy Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółka ma prawo stosować przy amortyzacji automatycznych ekspresów do kawy, które są technologicznie zaawansowane, i sterowanie których opiera się na układach mikroprocesorowych, stawki amortyzacji podwyższonej do 25% w oparciu o przepisy uprawniające do podwyższenia stawki amortyzacji przy zastosowaniu maksymalnego współczynnika 2, który może mieć zastosowanie przy identyfikacji stawki amortyzacji dla urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu?
Czy Spółka ma prawo stosować przy amortyzacji środków trwałych – mebli, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł i mogłyby być jednorazowo zamortyzowane, stawkę roczną 25%?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Spółka ma prawo stosować przy amortyzacji automatycznych ekspresów do kawy, które są technologicznie zaawansowane, i sterowanie których opiera się na układach mikroprocesorowych, stawki amortyzacji podwyższonej do 25%, w oparciu o przepisy uprawniające do podwyższenia stawki amortyzacji przy zastosowaniu maksymalnego współczynnika 2, który może mieć zastosowanie przy identyfikacji stawki amortyzacji dla urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zaznaczyć należy, że na płaszczyźnie prawa podatkowego obowiązuje powyższa definicja środka trwałego. Zgodnie z taką zarówno meble jak i ekspresy do kawy wykorzystywane do wykonywania działań promocyjnych w POS klasyfikowane są jako środki trwałe Spółki. Zgodnie z przyjętą polityką uwzględniającą przesłanki obiektywne przywołane w części Stan faktyczny, planowane wykorzystywane przez okres czterech lat od dnia przyjęcia do używania. Uzasadniając odpowiedź na pytanie nr 1, w myśl której Spółka ma prawo do podwyższenia rocznej stawki amortyzacji do 25%, wskazać należy, że stosownie do przepisu art. 16i ust. 2 pkt 3 w związku z objaśnieniami do załącznika nr 1 stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych mogą być podwyższane o współczynnik nie wyższy niż 2. Według takich regulacji podwyższenie może mieć zastosowanie przy amortyzacji maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) poddanych szybkiemu postępowi technicznemu. Przy czym (jak wynika z objaśnień do załącznika nr 1 do ustawy o CIT), przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 KŚT, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, dla których możliwe jest podwyższenie rocznej stawki amortyzacji, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że ekspresy do kawy wykorzystywane przez Spółkę w celu degustacji i prezentacji produktu w POS zaliczane są do grupy 8 KŚT, co pozwala na stwierdzenie, iż spełniona jest pierwsza przesłanka zapisana w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT. Jednakowoż kluczowe znaczenie ma to, że wbrew temu co mogłoby się wydawać osobie korzystającej z prostych ekspresów do kawy, urządzenia takie są dalece zautomatyzowanymi maszynami opierającymi swoje działanie na układach mikroprocesorowych, wykorzystujących najnowsze osiągnięcia techniki, elektroniki. Są to technologicznie zaawansowane urządzenia, sterowanie którymi opiera się na układach mikroprocesorowych. Urządzenia takie, zazwyczaj posiadają wyświetlacze TFT LCD (tzn. ciekłokrystaliczne, zawierające cienkowarstwowe tranzystory), a zastosowane podzespoły elektroniczne, oprogramowanie, technologie (jak np. fine foam technology & thermoblock, Intelligent Pre-Brew Aroma System – I.P.B.A.S.©) czy inteligentne systemy ogrzewania przewodów, pozwalają na zaprogramowanie sposobu parzenia, a w części również mielenia, kawy. Dodatkowo urządzenia wyposażone są w nowoczesne technologie pozwalające na optymalizację wykorzystania i oszczędzanie energii (np. Energy Saving Mode, Zero Energy Switch), a część również w technologie optymalizujące czas ekstrakcji.

To właśnie zastosowane zdobycze techniki pozwalają na pełne funkcjonowanie urządzeń, co jednak ma swoje odzwierciedlenie w cenach, wysokość których przekracza niekiedy 10.000 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że urządzenia, których dotyczy pierwsze pytanie winno być uznane za poddane szybkiemu postępowi technicznemu, co, dzięki zaliczeniu do grupy 8 KŚT, uprawnia Spółkę do podwyższenia rocznej stawki amortyzacji do 40%, co oznacza, że Spółka może stosować stawkę 25%.

Ad. 2

Spółka ma prawo stosować przy amortyzacji środków trwałych – mebli, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł i mogłyby być jednorazowo zamortyzowane, stawkę roczną 25%.

Uzasadniając możliwość amortyzowania mebli o wartości początkowej nie wyższej niż 3500 zł przy zastosowaniu stawki 25%, należy w pierwszej kolejności odwołać się do przepisu art. 16d ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z takim, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei według art . 16f ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art . 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. Na podstawie art . 16f ust. 3 ustawy o CIT, w przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art . 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższego wynika, że jednorazowa amortyzacja dokonywana na podstawie art. 16f ust. 1 jest de facto sposobem amortyzacji – jej istota sprowadza się do amortyzacji przy zastosowaniu stawki amortyzacji 100%. Należy bowiem odróżnić taką metodę rozliczenia w kosztach podatkowych wartości początkowej środka trwałego od jednorazowego ujęcia w kosztach podatkowych ceny nabycia lub kosztu wytworzenia w trybie art. 16d ust. 1 ustawy o CIT.

Ergo, jednorazowa amortyzacja pozostaje amortyzacją a skoro tak, to należy stwierdzić, iż jest ona dokonywana przy zastosowaniu stawki 100%. Jeżeli więc przy środkach trwałych o wartości początkowej nie wyższej niż 3500 zł podatnik może w ten sposób podwyższyć stawkę amortyzacji nawet do 100%, to stosując wykładnię a maiore ad minus należy przyjąć, że tym bardziej może zastosować mniejsze podwyższenie bo do stawki 25%.

Podkreślić trzeba, że jednorazowe rozliczenie kosztu nie jest obowiązkiem, a prawem podatnika i nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby dokonywał odpisów amortyzacyjnych w czasie nawet przy niskiej wartości początkowej. W tym zakresie prawodawca pozostawił podatnikowi swobodę, jest to jego autonomiczna decyzja.

Skoro tak, to kierując się intencjami prawodawcy stwierdzić należy, że w przypadku środków trwałych o wartości nie wyższej niż 3500 zł podatnik może nie tylko zdecydować o dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych ale również o wysokości rocznej stawki amortyzacji. Swoistym potwierdzeniem powyższego jest to, że w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT prawodawca wyraził zgodę na obniżenie stawki amortyzacji, i w tym przypadku pozostawiając decyzję nie tylko o samym obniżeniu, ale i o wysokości stawki samemu podatnikowi. Co ważne, podatnik ma pełną swobodę przy identyfikacji wysokości stawki. I tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2010 r., znak: IPPB5/423-586/10-3/JC stwierdził, że: „(...), stosownie do cytowanego art. 16i ust. 5 ustawy o p.d.o.p., Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Spółka ma prawo stosować obniżoną stawkę jedynie do wybranych przez siebie środków trwałych, pozostałe zaś amortyzować według dotychczas stosowanych stawek”.

Pomimo, iż ze względu na zastosowane przez ustawodawcę odwołanie do Wykazu stawek amortyzacyjnych przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie ma bezpośredniego zastosowania w przypadku amortyzacji według stawki 100%, to jednak stanowi potwierdzenie tego, że głównym celem przepisów o amortyzacji jest wyznaczenie maksymalnego okresu, w którym podatnik może aktywować w kosztach wartość początkową środka trwałego a ewentualne skrócenie, definicja okresu amortyzacji pozostaje w gestii samego podatnika.

Zatem biorąc pod uwagę intencje prawodawcy i uwzględniając funkcje przypisane przepisom o amortyzacji należy stwierdzić, że jeżeli Spółka uzna, iż okres używania mebli wynosi cztery lata to przy ich wartości początkowej nie wyższej niż 3500 zł może amortyzować je stosując roczną stawkę 25%.

Na zakończenie należy wskazać, że zarówno w odniesieniu do ekspresów jak i mebli ich bilansowe klasyfikowanie jako towary handlowe, w połączeniu z rocznymi odpisami aktualizacyjnymi (niepodatkowymi) nie tylko przeczy ich podatkowemu przyporządkowaniu do środków trwałych ale wręcz uzasadnia czteroletnią amortyzację podatkową.

Tak jak bowiem zostało wskazane w części wniosku zawierającej opis stanu faktycznego działanie takie determinowane jest polityką rachunkowości stosowaną przez Spółkę, spójną z zasadami grupy, w ramach której Spółka funkcjonuje. To właśnie w tej grupie działa również spółka będąca producentem ekspresów oraz części mebli wykorzystywanych w POS, tworząca koncepcje marketingowe. Jest to więc najlepsze źródło informacji nt. samych urządzeń, wykorzystywanych w nich podzespołów elektronicznych, technologii, etc. Zgodnie z takimi, okres czterech lat to maksymalny czas pełnej funkcjonalności i używalności takich urządzeń, co nie tylko uzasadnia dokonywanie dwudziestopięcioprocentowych bilansowych odpisów aktualizujących ale również ich czteroletnią amortyzację podatkową. Z kolei w przypadku mebli wykorzystywanych w POS niepodatkowe bilansowe odpisy aktualizujące dokonywane za pomocą wskaźnika 25% a determinowane nie tylko trwałością samych składników majątku ale również strategią marketingową grupy potwierdzają prawo Spółki do tego aby pomimo iż ma fiskalną możliwość aktywacji ich wartości początkowej w jednym roku, za pomocą 25% podatkowych odpisów amortyzacyjnych aktywowała je w wyniku podatkowym przez cztery lata ich rzeczywistego wykorzystania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

możliwości stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej dla automatycznych ekspresów do kawy – jest prawidłowe;
stosowania stawki amortyzacyjnej dla mebli ekspozycyjnych – jest nieprawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i–16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie zaś z art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j–16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują możliwość podwyższenia stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Przesłanki tego podwyższenia zostały wskazane w art. 16i ust. 2 ww. ustawy i są uzależnione m.in. od rodzaju środka trwałego i warunków, w których jest on użytkowany. Częstotliwość dokonywania zmian stawek amortyzacyjnych (uzależniono od określonych okoliczności) została wskazana w art. 16i ust. 3-4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4–6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją”, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Podwyższenie stawek amortyzacyjnych wiąże się zwykle z większym od standardowego zużyciem środków trwałych. Art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy pozwala na podwyższenie podstawowych stawek amortyzacyjnych zawartych w załączniku do ustawy przy pomocy współczynników zwiększających stawkę. Zastosowanie współczynnika polega na przemnożeniu stawki podstawowej przez wartość współczynnika.

Jak stanowi art. 16i ust. 7 ustawy, wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z punktem 4 Objaśnień do Załącznika Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Jeżeli więc środek trwały należy do którejś z grup 4-6 i 8 KŚT i spełnia jednocześnie przesłanki określone w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych do uznania go za składnik poddany szybkiemu postępowi technicznemu, to wówczas będzie można zmienić stawkę amortyzacyjną dla takiego środka trwałego podwyższając ją przy uwzględnieniu współczynnika nie wyższego niż 2,0.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na dystrybucji ekspresów do kawy, akcesoriów do ekspresów do kawy a także zastawy stołowej oraz kawy. Posiada on urządzenia w postaci automatycznych ekspresów do kawy, które na potrzeby podatku dochodowego klasyfikowane są jako środki trwałe. Urządzenia te są technologicznie zaawansowane, ich sterowanie opiera się na układach mikroprocesorowych. Roczna stawka dla amortyzacji ekspresów identyfikowana na podstawie wykazu zamieszczonego w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynosi 20%.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z możliwością stosowania stawki amortyzacyjnej podwyższonej do 25 % dla wspomnianych ekspresów do kawy.

W oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca może stosować podwyższoną stawkę amortyzacyjną 25% dla ekspresów do kawy, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe. Jak wskazał Wnioskodawca, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stawka amortyzacyjna dla ekspresów do kawy wynosi 20%, dlatego maksymalna stawka przy zastosowaniu współczynnika 2,0, o którym mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, wynosi 40%.

W związku z powyższym Wnioskodawca uprawniony jest do stosowania stawki amortyzacyjnej 25% dla ekspresów do kawy poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej automatycznych ekspresów do kawy, jest prawidłowe.

Ad. 2

W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1–3 oraz w art. 16b.

Stosownie do art. 16f ust. 3, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h–16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z przytoczonego powyżej art. 16f ust. 3 wynika, że podatnicy posiadający środek trwały (wartość niematerialną i prawną) o wartości początkowej nie wyższej niż 3500 zł sami decydują o sposobie rozliczenia kosztów i mogą wybrać jedną z trzech możliwości:

zaliczenie wydatku bezpośrednio w koszty podatkowe bez amortyzacji (art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych);
jednorazowy odpis amortyzacyjny w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym;
dokonywanie regularnych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca posiada meble ekspozycyjne, o wartości początkowej nieprzekraczającej 3500 zł, które dla celów podatku dochodowego stanowią dla niego środki trwałe. Roczna stawka amortyzacji dla mebli, identyfikowana na podstawie wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynosi 20%.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z możliwością stosowania stawki amortyzacyjnej 25% dla mebli ekspozycyjnych.

Należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje podwyższania stawek amortyzacyjnych dla dowolnego rodzaju środków trwałych, ponad stawkę określoną w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy. Możliwość podwyższenia stawki wynika z art. 16i ust. 2 ustawy, jednak jest ona uzależniona od rodzaju środka trwałego i warunków, w których jest on użytkowany. Z przepisu tego nie wynika, jakoby meble ekspozycyjne opisane w przedmiotowym stanie faktycznym spełniały warunki umożliwiające podwyższenie stawki amortyzacyjnej.

Podwyższeniem stawki amortyzacyjnej, w myśl przepisów prawa podatkowego, nie jest ustanowienie stawki z poziomu wynikającego z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych do poziomu 100%, wynikającego z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, o którym mowa w art . 16f ust. 3 ustawy. Należy bowiem odróżnić metodę jednorazowej amortyzacji środka trwałego od dokonywania regularnych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art . 16h-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem Wnioskodawca rozliczając koszty mebli ekspozycyjnych, będących środkiem trwałym o wartości początkowej poniżej 3500 zł, może wybrać jedną z trzech możliwości:

zaliczyć wydatek bezpośrednio w koszty podatkowe bez amortyzacji (art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych);
dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym;
dokonywać regularnych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m ustawy przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej nie wyższej niż stawka określona w Wykazie stanowiącym załącznik do ustawy, tj. 20%.

Zgodnie z art. 16i ust. 5, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Powyższy przepis, jak wskazuje sam Wnioskodawca, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, gdyż obniżeniu podlegają jedynie stawki, które podane są w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawka dla mebli, jak wynika z przedmiotowego wniosku, według tego Wykazu wynosi 20%, zaś Wnioskodawca zamierza amortyzować meble według stawki 25%, czyli stawka ta uległaby podwyższeniu.

Co wykazano powyżej, w odniesieniu do mebli ekspozycyjnych o wartości poniżej 3500 zł, nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające podwyższenie stawki amortyzacyjnej. Sam fakt, że są one wykorzystywane w ramach organizowanych Punktów Obsługi Sprzedaży technologicznie zaawansowanych urządzeń dystrybuowanych przez Spółkę nie powoduje, że tego rodzaju środek trwały może zostać zakwalifikowany jako składnik poddany szybkiemu postępowi technologicznemu. Dla zastosowania stawki 25% odpisu amortyzacyjnego dla mebli ekspozycyjnych nie znajduje uzasadnienia ich ujęcie bilansowe w taki sposób, wynikające ze strategii marketingowej grupy, w której Wnioskodawca funkcjonuje.

Należy bowiem wskazać, że sposób rozliczania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego w księgach rachunkowych nie może wpływać na sposób rozliczenia kosztu podatkowego, jeżeli ustawa podatkowa nie umożliwia takiego rozliczania dla celów podatkowych z uwagi na autonomię prawa podatkowego. To ustawa podatkowa decyduje o rozliczeniu danego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów.

Podsumowując należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma możliwości zastosowania stawki 25% dla mebli, stanowiących środki trwałe dla celów podatku dochodowego, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stosowania stawki amortyzacyjnej dla mebli ekspozycyjnych, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin