Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-592/15-4/MD
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 października 2015 r. (data wpływu 12 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania czynności obciążenia innego podmiotu kosztami naprawy dystrybutora oraz ustalenia, czy w przypadku uznania tego obciążenia za odszkodowanie, ma ono zostać naliczone w kwocie netto czy brutto – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania czynności obciążenia innego podmiotu kosztami naprawy dystrybutora oraz ustalenia, czy w przypadku uznania tego obciążenia za odszkodowanie, ma ono zostać naliczone w kwocie netto czy brutto. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 października 2015 r. o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 31 lipca 2015 r. Spółka „A”, obciążyła Spółkę „B” Sp. z o.o. SKA, kwotą 170,97 PLN tytułem: poniesionych kosztów naprawy dystrybutora oraz kary umownej za zablokowanie wjazdu do warsztatu. Na ww. kwotę składały się: 70,97 PLN koszty materiałów i za malowanie netto oraz 100,00 zł kara umowna. Ustawa o rachunkowości dopuszcza dowody zewnętrzne własne. Nota obciążeniowa może być wystawiona w celu obciążenia kaucją gwarancyjną, odsetkami, udokumentowania wydania bonów towarowych, udokumentowania wpłaconej kaucji, obciążenia karą umowną, udokumentowania żądania wypłaty odszkodowania.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku z dnia 9 października 2015 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

1. do uszkodzenia dystrybutora doszło podczas wjazdu do warsztatu firmy Spółki „A”, w którym miał być legalizowany tachograf w samochodzie ciężarowym, będącym własnością „B” Sp. z o.o. SKA. Kierowca nie dochował ostrożności – odpowiedniej odległości podczas skrętu do warsztatu – i zahaczył dystrybutor zderzakiem. Dystrybutor został uszkodzony z winy kierowcy „B” Sp. z o.o. SKA;
2. pomiędzy „B” Sp. z o.o. SKA a Spółką „A” nie miało miejsca świadczenie usług ani dostawy towarów związane z dystrybutorem;
3. Spółka „A” zawarła z „B” Sp. z o.o. SKA umowę na legalizację tachografów. Umowa nie regulowała kwestii obciążania Spółki kosztami napraw dystrybutora;
4. w związku z uszkodzeniem dystrybutora i zablokowaniem wjazdu do warsztatu Spółka „A” nie mogła świadczyć usług innym podmiotom. Aby jak najszybciej udrożnić wjazd, strony uzgodniły, że naprawę dystrybutora dokona pracownik Spółki „A” Sp. z o.o. SKA, która posiadała na stanie farbę o odpowiednim kolorze. Uzgodniono również, że Spółka zostanie obciążona karą umowną za ww. szkodę.

Spółka „A” zgodnie z umową miała świadczyć na rzecz „B” Sp. z o.o. SKA usługi legalizacji tachografów w samochodach ciężarowych będących własnością ww. Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kosztami naprawy (wg f-ry wystawionej przez „A” Sp. z o.o. SKA) Spółka „A” może obciążać „B” Sp. z o.o. SKA notą obciążeniową, czy powinna być wystawiona faktura VAT? Jeżeli ma to być odszkodowanie, to czy w wartości netto, czy brutto?

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami naprawy Spółka „A” powinna obciążyć „B” Sp. z o.o. SKA notą. Koszty naprawy są składnikiem kary umownej.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku z dnia 9 października 2015 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że zgodnie z Ustawą o rachunkowości, Spółka wystawiła notę obciążeniową, w której obciążyła „B” Sp. z o.o. SKA karą umowną w wysokości 170,97 PLN (100,00 zł kara + 70,97 zł usługa).

W skład kary wchodzą materiały i usługa w wartości netto, gdyż wartość netto faktury za farbę i malowanie jest kosztem Spółki „A” VAT naliczony w fakturze kosztowej został odliczony od VAT należnego w deklaracji VAT-7 zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług.

Spółka „A” prawidłowo obciążyła „B” Sp. z o.o. SKA karą umowną za zablokowanie wjazdu do warsztatu wystawiając notę obciążeniową. Kara umowna nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest towarem ani usługą. Kara umowna stanowi formę odszkodowania za poniesione szkody i w zaistniałej sytuacji pokryła koszty naprawy dystrybutora i straty związane z brakiem możliwości sprzedaży usług przez Spółkę „A” Odszkodowanie powinno być wyliczone w wartości netto, gdyż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a VAT naliczony w fakturach zakupu materiałów i usług podlega odliczeniu od podatku należnego w deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W tym miejscu wskazać należy, że w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto wskazać należy, że czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Tym samym muszą być spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że obydwa ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca obciążył Spółkę kwotą 170,97 zł tytułem: poniesionych kosztów naprawy dystrybutora oraz kary umownej za zablokowanie wjazdu do warsztatu. Na ww. kwotę składały się: 70,97 PLN koszty materiałów i za malowanie netto oraz 100,00 zł kara umowna. Do uszkodzenia dystrybutora doszło podczas wjazdu do warsztatu Wnioskodawcy, w którym miał być legalizowany tachograf w samochodzie ciężarowym, będącym własnością Spółki. Kierowca nie dochował ostrożności – odpowiedniej odległości podczas skrętu do warsztatu – i zahaczył dystrybutor zderzakiem. Dystrybutor został uszkodzony z winy kierowcy Spółki. Pomiędzy Spółką a Zainteresowanym nie miało miejsca świadczenie usług ani dostawy towarów związane z dystrybutorem. Wnioskodawca zawarł ze Spółką umowę na legalizację tachografów. Umowa nie regulowała kwestii obciążania Spółki kosztami napraw dystrybutora. W związku z uszkodzeniem dystrybutora i zablokowaniem wjazdu do warsztatu Zainteresowany nie mógł świadczyć usług innym podmiotom. Aby jak najszybciej udrożnić wjazd, strony uzgodniły, że naprawę dystrybutora dokona pracownik innej Spółki, który posiadała na stanie farbę o odpowiednim kolorze. Uzgodniono również, że Spółka zostanie obciążona karą umowną za ww. szkodę. Wnioskodawca zgodnie z umową miał świadczyć na rzecz Spółki usługi legalizacji tachografów w samochodach ciężarowych będących własnością ww. Spółki.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności kwestii sposobu dokumentowania czynności obciążenia innego podmiotu kosztami naprawy dystrybutora.

Wskazać należy, że zapłata za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty jest – w świetle regulacji Kodeksu cywilnego – odszkodowaniem. Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kwestię odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c.

Na mocy art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Powołany powyżej artykuł 361 § 1 k.c. stosuje się do obowiązku naprawienia szkody bez względu na źródło jej powstania – dotyczy on zarówno szkód z czynów niedozwolonych (ex delicto), naruszenia obowiązków umownych (ex contractu), jak i naruszenia obowiązków naprawienia szkody opartych na innych tytułach (komentarz System informacji Prawnej LEX, A.Rzetecka-Gil).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu podkreślić należy, że ustawa Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

W myśl postanowień art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W sprawie będącej przedmiotem analizy warto również zwrócić uwagę na przepisy art. 429 i art. 430 k.c., zgodnie z którymi:

• kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności;
• kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.
  
  

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Odnosząc powołane przepisy w kontekście przedstawionego opisu sprawy uznać należy, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie przez Wnioskodawcę odszkodowania nie wiąże się bowiem z żadnym świadczeniem na rzecz kontrahenta. Odszkodowanie jest efektem powstałej szkody. Zatem w niniejszej sprawie wypłata odszkodowania stanowi rekompensatę finansową za poniesioną szkodę.

Jednocześnie wskazać należy, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji kar, odszkodowań czy rekompensat brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, a zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta.

W konsekwencji wypłacenie odszkodowania za straty stanowiące rekompensatę za szkodę, nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem nałożona w opisanej sytuacji kwota za powstałą szkodę (uszkodzenie dystrybutora) ma charakter odszkodowawczy i jako rekompensata za szkodę nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym zapłaty za usługę. Obciążenie kontrahenta dokonane przez Wnioskodawcę z tytułu pokrycia kosztów szkody powstałej w związku z uszkodzeniem dystrybutora stanowi rekompensatę finansową dla Zainteresowanego, jako strony poszkodowanej, i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego. Wynagrodzenie pełniące funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tych kwot nie jest związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Tym samym nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy.

Tym samym Spółka nie jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT z tego tytułu. Obciążenie kontrahenta może być więc udokumentowane na podstawie innego dokumentu księgowego, w tym chociażby notą księgową.

Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ponadto kwestii ustalenia, czy w przypadku uznania obciążenia innego podmiotu kosztami naprawy dystrybutora za odszkodowanie, ma ono zostać naliczone w kwocie netto czy brutto.

Odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie dotyczące ww. kwestii stwierdzić należy, że skoro obciążenie kontrahenta dokonane przez Spółkę z tytułu pokrycia kosztów szkody powstałej w związku z uszkodzeniem dystrybutora nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to podatek ten nie wystąpi, zatem bezprzedmiotowe stanie się ustalanie, czy odszkodowanie ma zostać naliczone w kwocie netto czy brutto.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, że Wnioskodawca może obciążyć Spółkę komandytowo-akcyjną „B” Sp. z o.o. kosztami pokrycia szkody powstałej w związku z uszkodzeniem dystrybutora na podstawie noty obciążeniowej. Z uwagi bowiem na fakt, że czynność obciążenia kontrahenta dokonana przez Spółkę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT z tego tytułu.

Tym samym z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie bezprzedmiotowe stało się pytanie dotyczące ustalenia, czy w przypadku uznania obciążenia innego podmiotu kosztami naprawy dystrybutora za odszkodowanie, ma ono zostać naliczone w kwocie netto czy brutto.

Jednocześnie należy zauważyć, że w kompetencji tut. Organu nie leży dokonywanie oceny, czy Wnioskodawca prawidłowo naliczył kwotę odszkodowania w części dotyczącej kosztów materiałów i za malowanie jako kwotę netto z otrzymanej od Spółki komandytowo-akcyjnej „A” Sp. z o.o. faktury kosztowej. Wynika to z faktu, że kwestia wysokości poniesionych kosztów i w związku z tym wysokości należnego odszkodowania, nie mieści się w ramach postępowania określonego w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), zgodnie z którym – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z cytowanym art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem – w szczególności kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze zakupu materiałów i usług służących naprawieniu opisanej we wniosku szkody – nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.