Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-415/15-4/AS
z 2 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2015 r. (data wpływu 29 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia do spółki w formie aportu wkładu niepieniężnego w postaci udziału w prawach ochronnych do znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia do spółki w formie aportu wkładu niepieniężnego w postaci udziału w prawach ochronnych do znaku towarowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 lipca 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza założyć spółkę jawną wraz z inną osobą fizyczną.

Wnioskodawca, jak i przyszły wspólnik spółki jawnej otrzymali tytułem darowizny od małżonków do majątku osobistego prawa do znaku słowno-graficznego (dalej: znak).

Na skutek ww. darowizny, Wnioskodawca i przyszły wspólnik spółki jawnej stali się współwłaścicielami praw do znaku w równych częściach (50/50).

Znak został wyceniony wg wartości rynkowej na dzień darowizny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą, jednakże znak stanowi jego majątek prywatny, niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Znak zostanie objęty prawem ochronnym.

Wnioskodawca planuje wnieść tytułem wkładu niepieniężnego (aport) prawa ochronne do zarejestrowanego znaku do spółki jawnej. Znak będzie wykorzystywany przez spółkę jawną do celów prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej, w szczególności stanowić będzie przedmiot umowy licencyjnej z podmiotami gospodarczymi. Wspólnicy spółki jawnej - Wnioskodawca oraz przyszły wspólnik - posiadać będą udziały w równych częściach, po połowie (50/50).

Z uzupełnienia z dnia 24 lipca 2015 r. do wniosku wynika, że:

1. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Wnioskodawca nie czerpał korzyści majątkowych ze znaku towarowego. Ponadto we wniosku wyraźnie podkreślono, że: „Znak będzie wykorzystywany przez spółkę jawną do celów prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej, w szczególności stanowić będzie przedmiot umowy licencyjnej z podmiotami gospodarczymi.” Jest to zdarzenie przyszłe, a zatem do chwili obecnej znak towarowy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej.
3. Nadto Wnioskodawca wskazał, że nie prowadzi działalności gospodarczej, jak błędnie podano we wniosku.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wniesienie do spółki jawnej, z majątku osobistego Wnioskodawcy, wkładu niepieniężnego w postaci posiadanego udziału w prawach ochronnych do znaku towarowego, jest czynnością podlegającą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie do spółki jawnej, z majątku osobistego Wnioskodawcy, wkładu niepieniężnego w postaci posiadanego udziału w prawach ochronnych do znaku towarowego, nie stanowi czynności podlegającej VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (w skrócie: „ustawy o VAT”), opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług.

Z całą pewnością wniesienie do spółki jawnej wkładu niepieniężnego nie jest czynnością nieodpłatną, w zamian bowiem za ten wkład wspólnik spółki uzyskuje udział w zyskach spółki ustalony wg wniesionego wkładu.

Niemniej jednak, art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle zaś ust. 2 art. 15 tej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z momentem wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki jawnej, znaku stanowiącego składnik majątku osobistego, dochodzi do jego zbycia na rzez spółki.

Na gruncie jednak przywołanego art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, czynność ta nie będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej, bowiem w tym zakresie Wnioskodawca nie występuje w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy.

Działalność gospodarcza związana jest z profesjonalnym obrotem. Powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością wykonywania. Oznacza to, że celem ustawodawcy było obciążenie podatkiem, z uwagi na jego charakter, podmiotów profesjonalnych. Podatek od towarów i usług jest bowiem szczególną formą podatku obrotowego pobieranego w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego, realizowanego w sposób zorganizowany i ciągły. Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową)/świadczenie usług, uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w odniesieniu do tej transakcji podatnik działał w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi, zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, działanie to nie będzie wykonywane w ramach profesjonalnego obrotu prawami. Znak będzie stanowił wartość niematerialną i prawną dopiero z chwilą wprowadzenia go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych spółki jawnej.

Zarówno Wnioskodawca, jak i przyszły wspólnik dokonują wniesienia prawa do znaku do spółki jawnej z majątku osobistego, nie zaś z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, zatem czynność wniesienia znaku do spółki jawnej nie będzie podlegała VAT.

Reasumując, wniesienie wkładu niepieniężnego z majątku osobistego do spółki jawnej przez Wnioskodawcę nie stanowi czynności opodatkowanej VAT po stronie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną, jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku C-102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410), na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.
   
   

W myśl art. 10 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa ochronnego na wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub prawa ochronnego. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego wzoru.

Prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

Umowa o przeniesienie prawa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej (art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 153 ust. 1 cyt. ustawy, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Zarówno dostawa towarów, jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wniesienie aportem towarów jako odpłatna dostawa towarów, jak również wniesienie aportem praw do wartości niematerialnych i prawnych, które w świetle ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług, do spółki prawa handlowego lub cywilnego w rozumieniu powołanego art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

Z uwagi na powyższe, wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci towarów do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję dostawy towarów - następuje tutaj przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wobec powyższego, mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast, gdy przedmiotem aportu jest świadczenie usług w rozumieniu wskazanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych na rzecz otrzymującego aport, mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić należy, że z odpłatnością za dane świadczenie mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy - nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., dalej: Dyrektywa, w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, ze zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl ust. 5 tego artykułu, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z ust. 9 cyt. artykułu, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym kwoty określonej w ust. 1.

Jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 10 ustawy).

Z treści wniosku oraz uzupełnienia do wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącą podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany otrzymał w formie darowizny od małżonka 50% udziału w prawie do znaku słowno-graficznego. Znak zostanie objęty prawem ochronnym. Wnioskodawca nie czerpał korzyści majątkowych ze znaku towarowego i planuje wnieść tytułem aportu prawa ochronne do zarejestrowanego znaku do spółki jawnej, którą zamierza założyć z drugim wspólnikiem. Znak towarowy będzie wykorzystywany przez spółkę do celów prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej, w szczególności stanowić będzie przedmiot umowy licencyjnej z podmiotami gospodarczymi. Pozostałe 50% udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego również zostanie wniesione do spółki przez drugiego współwłaściciela znaku towarowego.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego (oraz znaku towarowego) do spółki jawnej nie spełnia definicji odpłatnego świadczenia usług, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, nie jest uznawane za sprzedaż. Zatem nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a Wnioskodawca nie będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Mimo, że samo dokonanie aportu jest czynnością objętą zakresem zastosowania przepisów ustawy jako świadczenie usług, to niezbędną przesłanką opodatkowania danej czynności jest to, by była ona wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do wniosku, że przesłanki uznania danego podmiotu w odniesieniu do dokonania konkretnej czynności za podatnika podatku od towarów i usług wymagają każdorazowej oceny czynności faktycznych danej sprawy, bowiem podatnikiem jest się w stosunku do konkretnej czynności, a nie co do zasady. Uznanie osoby za podatnika wymaga samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej przez daną osobę. Należy przez to rozumieć prowadzenie działalności na własne ryzyko, w warunkach niepewności rynkowej. Jednorazowa czynność będzie opodatkowana wyłącznie w przypadku, jeśli towarzyszące jej okoliczności pozwolą uznać, że działalność w tym zakresie będzie kontynuowana przez daną osobę, a więc uznać, że dany podmiot dokonuje czynności w ramach podejmowanej działalności gospodarczej. Nie jest przy tym konieczne faktyczne kontynuowanie działalności, wystarczający jest zamiar jej kontynuowania w chwili wykonywania danej czynności. Nie ma tu znaczenia zaprzestanie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie, po dokonaniu tej jednorazowej czynności.

Opisane w zdarzeniu przyszłym okoliczności zaprzeczają zamiarowi prowadzenia i kontynuowania działalności w tym zakresie przez Wnioskodawcę. Zainteresowany wszedł w posiadanie prawa do znaku słowno-graficznego w wyniku darowizny, nie podjął jakichkolwiek działań, aby rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej w tym zakresie, między innymi nie posiadał, ani nie nabył praw do innych znaków, lub choćby podobnych praw majątkowych, nie udostępniał dotychczas ww. znaku osobom trzecim, czyli nie wykorzystywał w działalności gospodarczej (nie czerpał korzyści majątkowych ze znaku towarowego).

Działalność gospodarcza w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje w szczególności wykorzystywanie składników majątku, tj. towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, przy czym ustawa o VAT nie konstytuuje w tym przypadku wymogu utrzymania określonej częstotliwości ich wykorzystywania, lecz wprowadza przesłankę ciągłości oraz elementu zarobkowego. Zatem wykorzystywanie towarów dla celów zarobkowych, aby mogło być uznane za ciągłe i decydować o uznaniu danej czynności za działalność gospodarczą, musi charakteryzować się stałą powtarzalnością lub długim okresem trwania. Po otrzymaniu prawa do udziału w znaku towarowym, Wnioskodawca pragnie rozporządzić nim jednorazowo i definitywnie, poprzez wniesienie go aportem do spółki jawnej. Nie będzie wykorzystywał znaku towarowego w sposób ciągły, bowiem czynność dokonania aportu ma charakter incydentalny, jest jednorazowym rozporządzeniem i z chwilą jej dokonania Wnioskodawca utraci wszelkie prawa do wykorzystywania tego składnika majątku, w tym również posługiwania się nim, czy czerpania z niego korzyści. Czynność wniesienia aportu nie będzie zatem działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy ze względu na brak powtarzalności tej czynności oraz brak jej ciągłego charakteru. Tym samym, należy zaliczyć tę czynność do czynności zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Uznanie jednorazowej czynności w postaci aportu prawa do udziału w znaku towarowym za działalność gospodarczą wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji Wnioskodawca, działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym taka sytuacja nie występuje.

Reasumując, wniesienie do spółki jawnej, z majątku osobistego Wnioskodawcy, wkładu niepieniężnego w postaci posiadanego udziału w prawach ochronnych do znaku towarowego, nabytego uprzednio w drodze darowizny od małżonka, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.