Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-320/15/NL
z 28 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 15 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej roweru – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej roweru.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi projektowania specjalistycznego i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi podlegają opodatkowaniu. Wartość przychodu Wnioskodawcy ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła i nie przekroczy w żadnym z lat podatkowych, wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Wnioskodawca kupił rower, który będzie wykorzystywał, jako środek transportu na dojazdy do kontrahentów oraz podmiotów publicznych i prywatnych, z którymi zobligowany będzie się kontaktować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz benchmarking (analizy porównawcze i testy wzorcowe) w studiach projektowania i salonach samochodowych. Zakupiony rower będzie więc pośrednio wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Dodatkowo rozbudowa rowerowej infrastruktury miejskiej sprzyja szybkiemu i efektywnemu korzystaniu z takiego środka transportu, jakim jest rower.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie posiada innych środków transportu klasyfikowanych jako środki trwałe.

Wartość początkowa roweru jest wyższa niż 3.500 złotych. Nabycie roweru zostało udokumentowane fakturą VAT. Przewidywany okres używania roweru będzie dłuższy niż rok. Rower był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. W roku podatkowym, w którym rower został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej roweru. Łączna wartość wszystkich odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Wnioskodawcę w sposób jednorazowy nie przekroczy w tym roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 złotych (winno być: euro). Wnioskodawca zaliczył jednorazowy odpis amortyzacyjny dokonany od wartości początkowej roweru do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego, zawarto również w stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że rowery klasyfikowane są jako „środki transportu pozostałe" i są zaliczane do grupy 7 (podgrupa 79 rodzaj 790) Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego roweru?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej roweru może zostać przez niego uznany za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o ww. ustawy, z uwzględnieniem art. 23 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ww. ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że środek transportu może zostać zaliczony do środków trwałych i amortyzowany, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

1. stanowi własność lub współwłasność podatnika,
2. został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres jego używania na potrzeby działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
5. jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
   
   

Rowery klasyfikowane są jako „środki transportu pozostałe" i są zaliczane do grupy 7 (podgrupa 79 rodzaj 790) Klasyfikacji Środków Trwałych.

Skoro rower, który zakupił Wnioskodawca:

1. jest środkiem trwałym w rozumieniu Klasyfikacji Środków Trwałych, klasyfikowanym jako „środek transportu pozostały",
2. został nabyty przez Wnioskodawcę,
3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. jest/będzie używany w przewidywanym okresie dłuższym niż rok,
5. jest/będzie wykorzystywany na dojazdy do klientów, sądów i urzędów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. na potrzeby związane z tą działalnością,

to należy uznać, że rower jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przepis ten nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ww. ustawy). Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyjątkiem, gdy zostaną wypełnione przesłanki określone w art. 22k ust. 11 ww. ustawy

Małym podatnikiem, zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy, jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W kontekście powyższych rozważań, skoro rower jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy, to Wnioskodawca, jako mały podatnik, w odniesieniu do którego nie zachodzą przesłanki określone w art. 22k ust. 11 ww. ustawy, może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej roweru w roku podatkowym, w którym rower został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Odpis amortyzacyjny dokonany w sposób określony powyżej stanowi koszt uzyskania przychodów z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane w imieniu Ministra Finansów przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 września 2013 r., Znak: IPPB1/415-710/13-2/JB oraz z 26 maja 2010 r., Znak: IPPB1/415-252/10-2/ES,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 kwietnia 2013 r., Znak: IBPBI/1/415-95/13/SK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku roweru, za koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego roweru a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie roweru do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia. Kosztem uzyskania przychodu są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. (art. 22 ust. 8 ww. ustawy). Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja, której warunki stosowania przewidziane są w art. 22k ust. 7 – 13 ww. ustawy.

Jak stanowi art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Jak wynika z cyt. przepisów z „jednorazowej amortyzacji” mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2015 r. za małego podatnika można zatem uznać tego, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług za 2014 r. nie przekroczyła kwoty 5.015.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2014 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2014 r. Nr 190/A/NBP/2014) wynosił 4,1792zł x 1.200.000 = 5.015.040 zł, w zaokrągleniu 5.015.000 zł. Natomiast dopuszczalny w 2015 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 209.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,1792 zł x 50.000 = 208.960 zł, w zaokrągleniu 209.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Wnioskodawca kupił rower, który będzie wykorzystywał w ramach i na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Rower ten, jako środek transportu użytkowany jest/będzie przede wszystkim w celu dojazdu do kontrahentów oraz podmiotów publicznych i prywatnych z którymi Wnioskodawca będzie musiał się kontaktować z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą oraz benchmarking w studiach projektowania i salonach samochodowych. Rower został zaliczony do grupy 79 Klasyfikacji Środków Trwałych. Wartość początkowa roweru jest wyższa niż 3.500 zł. Ponadto jak wynika z wniosku wartość przychodów Wnioskodawcy ze sprzedaży wraz z należnym podatkiem od towarów i usług nie przekroczyła w poprzednich latach równowartości 1.200.000 euro.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazany we wniosku rower wykorzystywany jest/będzie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stanowiąc środek trwały w tej działalności prawidłowo zaliczony do grupy 79 KŚT, to Wnioskodawca mógł dokonać jego jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w cyt. art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w granicach limitu wskazanego w tych przepisach.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.