Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1125/14-2/MS
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2014r. (data wpływu 3 listopada 2014 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ujęcia w przychodach podatkowych (zgodnie z tzw. zasadą kasową) kwot stanowiących zwrot wydatków związanych z wezwaniami do zapłaty, którymi obciążani są klienci zalegający ze spłatą pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ujęcia w przychodach podatkowych (zgodnie z tzw. zasadą kasową) kwot stanowiących zwrot wydatków związanych z wezwaniami do zapłaty, którymi obciążani są klienci zalegający ze spłatą pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegają w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: Wnioskodawca lub Spółka). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności udzielanie pożyczek poza systemem bankowym. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę związana z udzielaniem pożyczek wiąże się z dużym ryzykiem braku spłaty pożyczek lub też poważnego opóźnienia spłaty pożyczek. W przypadku zalegania klientów (pożyczkobiorców) ze spłatą pożyczek, Spółka podejmuje działania windykacyjne mające na celu odzyskanie wymagalnych należności, jednakże często okazuje się, że mimo tego w dalszym ciągu nie jest w stanie skutecznie ich odzyskać. W przypadku przekroczenia terminu płatności o określony czas, Spółka zawiadamia (kilkukrotnie) klienta o wystąpieniu zaległości w spłacie, informowanie klienta o istnieniu opóźnienia w spłacie pożyczki następuje listownie na adres korespondencyjny pożyczkobiorcy, bądź też inną drogą (przykładowo pocztą elektroniczną, za pomocą wiadomości tekstowej SMS). Jednocześnie Spółka ponosi wydatki na sporządzenie i wysłanie wezwań do zapłaty. Spółka obciąża klienta kosztami wezwań do zapłaty, przesyłanych za pośrednictwem poczty. Niewykluczone jest, iż Spółka w przyszłości może obciążać klienta także kosztami wezwań do zapłaty przesyłanych pocztą elektroniczną (emailem) lub za pośrednictwem wiadomości tekstowej (SMS). Czynność wysłania do klienta wezwania do zapłaty nie jest równoznaczna z wykonaniem jakiegokolwiek świadczenia na rzecz klienta przez Spółkę. Wysyłane wezwania do zapłaty mają charakter wyłącznie informacyjny i monitorujący, a ich wystosowanie jest czynnością techniczną, wynikającą z zapisów umowy pożyczki zawieranej z klientem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty wezwań do zapłaty, którymi obciążani są klienci zalegający ze spłatą pożyczki, Wnioskodawca powinien ujmować jako przychód podatkowy na tzw. zasadzie kasowej, czyli w momencie otrzymania spłaty tych kosztów od klienta?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy koszty wezwań do zapłaty, którymi obciążani są klienci zalegający ze spłatą pożyczki, powinny być rozpoznawane jako przychód podatkowy na dzień faktycznego otrzymania spłaty tych kosztów od klienta, zgodnie art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień; wystawienia faktury albo uregulowania należności. Kolejno w art. 12 ust. 3c ustawy o CIT wskazano, że jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż art. 12 ust. 3a ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania w opisanym stanie faktycznym. Spółka nie świadczy oraz nie będzie świadczyć na rzecz klienta, któremu wysyłane są wezwania do zapłaty, żadnej usługi. Ponadto, w związku z czynnością przesłania do klienta wezwania do zapłaty, nie nastąpi ani wydanie rzeczy, ani też zbycie prawa majątkowego.

Wnioskodawca, pragnie zauważyć, że ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia usługi. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN słowo „usługa" oznacza „pomoc okazaną komuś" a liczba mnoga tego słowa: „usługi" oznacza „działalność gospodarczą służącą do zaspokajania potrzeb ludzi". Zdaniem Wnioskodawcy podejmowane przez niego czynności polegające na wzywaniu do zapłaty dłużników nie prowadzą do tego, że klienci odnoszą jakąkolwiek korzyść, czy też otrzymują świadczenie wzajemnie. W przypadku obciążania pożyczkobiorców kosztami wezwań do zapłaty, nie otrzymują oni od Spółki żadnego świadczenia zwrotnego, które przynosiłoby im jakikolwiek pożytek (wartość dodaną). Słowo „świadczenie" zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN oznacza „obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz" a także „to, co jest z tytułu takich zobowiązań wykonywane lub przekazywane". Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji nie wystąpi jednak żadne, chociażby potencjalne świadczenie dla klienta, również w postaci zobowiązania się Spółki do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Uregulowanie przez dłużnika naliczonych kosztów wezwań do zapłaty, nie powoduje dla niego żadnych konsekwencji (tak negatywnych, jak i pozytywnych) w postaci przykładowo zawieszenia biegu okresu opóźnienia w spłacie, powstrzymania się Spółki od naliczania ewentualnych odsetek karnych lub innych kosztów określonych w umowie, czy też rozpoczęcia okresu naliczania innego rodzaju kosztów. Spółka poprzez czynność wysłania wezwania do zapłaty nie jest zobowiązana również do tolerowania w żaden sposób stanu, w którym pożyczka jest niespłacana. Co więcej, jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, poprzez wysłanie wezwania do zapłaty Spółka komunikuje o przekroczeniu przez klienta terminu ustalonego na spłatę zaciągniętej pożyczki, wezwanie do zapłaty ma więc funkcję informacyjną i monitorującą.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca uważa, że przychód podatkowy z tytułu spłaty przez dłużników kosztów wezwań do zapłaty powstanie zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, tzn. w dacie otrzymania zapłaty.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, stoją na stanowisku, iż w przypadku kiedy nie dochodzi do wydania rzeczy bądź wykonania usługi, za dzień powstania przychodu podatkowego należy uznać dzień otrzymania zapłaty.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. ITPB3/423-506/13/PST stwierdził, iż:

„(....) uzyskane opłaty sankcyjne od klientów, którzy zalegają ze spłatą pożyczki - w kontekście prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - ma bezpośredni związek z tą działalnością. Nie mniej jednak, co należy podkreślić, w przypadku przedmiotowych opłat, nie występuje ani wydanie rzeczy, ani zbycie prawa majątkowego ani też wykonanie usługi (Kasa pobierając opłatę nie jest zobowiązana do żadnego świadczenia wzajemnego) (...). W konsekwencji, przepisy art. 12 ust. 3a, art. 12 ust. 3c oraz art. 12 ust. 3d ustawy, nie znajdą zastosowania w odniesieniu do wskazanych we wniosku przychodów z tytułu opłat sankcyjnych od klientów, którzy zalegają ze spłatą pożyczki. Moment rozpoznania przychodu z tego tytułu powinien zatem zostać określony stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy. Wobec powyższego datą powstania przychodu podatkowego będzie dzień otrzymania zapłaty."

Również Dyrektor izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2013 r., sygn. IPPB5/423-1064/12-2/MW potwierdził prawidłowość następującego stanowiska: „Reasumując przedstawione powyżej stanowisko, Spółka uważa, że skoro: a) opłaty za monity [...] nie są wynagrodzeniem za dostawę towarów, sprzedaż praw ani też wynagrodzeniem za świadczenie usług; oraz b) na gruncie podatku od towarów i usług stanowisko takie potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2010 roku (nr IPPP1-443-1317/09-2/PR), co biorąc pod uwagę fakt, iż definicja usług na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza od definicji usług wynikającej z ustawy o CIT, to interpretacja dotycząca braku opodatkowania monitów na gruncie VAT-u potwierdza, że opłaty za monity nie są wynagrodzeniem za świadczenie usług w rozumieniu CIT-u - to przychód z tytułu opłat za monity powinien powstawać na zasadzie kasowej, czyli w momencie otrzymania płatności a nie w momencie wystawienia monitu."

Na marginesie Wnioskodawca pragnie wskazać, że przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT regulujący moment powstania przychodu z tytułu usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych nie ma zastosowania w sytuacji Spółki, z uwagi na fakt, że sporządzając i wysyłając wezwania do zapłaty Spółka nie świadczy żadnej usługi, a tym bardziej usługi rozliczanej w okresach rozliczeniowych. Podobnie art. 12 ust. 3d ustawy o CIT nie ma zastosowania w sytuacji wskazanej przez Wnioskodawcę w zdarzeniu przyszłym.

Reasumując, Wnioskodawca jest zdania, że przychód podatkowy z tytułu kosztów wezwań do zapłaty którymi obciążani są klienci, należy rozpoznawać, zgodnie z art. 12 ust. 3e, na tzw. zasadzie kasowej, czyli za datę jego powstania należy uznać dzień otrzymania zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.