Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-321/15-2/RD
z 9 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2015 r. (data wpływu 20 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. sp. z o.o. (dalej A.) jest producentem energii elektrycznej, którą wytwarza na farmie elektrowni wiatrowych. W dniu 14 września 2012 r. A. zawarł umowę serwisową z B. Polska sp. z o.o. (dalej: B.) na okres 10 lat. Umowa może zostać przedłużona o 5 lat, jeżeli A. poinformuje o takim zamiarze B. najpóźniej 3 miesiące przed upływem 10 letnim okresem trwania umowy serwisowej.

Przedmiotem umowy serwisowej jest konserwacja, utrzymanie w gotowości technicznej i naprawy dwóch elektrowni wiatrowych na farmie wiatrowej oraz gwarancja dyspozycyjności w czasie trwania umowy. Elektrownie wiatrowe zostały dostarczone, wybudowane oraz uruchomione na farmie wiatrowej A. przez B.. Za powyższe czynności, wykonane przez B., otrzymuje on wynagrodzenie od A..

W czasie trwania umowy serwisowej B. przejmuje gwarancje za dyspozycyjność elektrowni wiatrowych. Gwarancja dyspozycyjności elektrowni wiatrowych polega na zapewnieniu, że średnia techniczna dostępność wszystkich elektrowni wiatrowych nie będzie mniejsza niż:

1. od 1 dnia po odbiorze elektrowni wiatrowej ewentualnie od początku trwania umowy do 90 dnia – 80%,
2. od 91 dnia po odbiorze elektrowni wiatrowej ewentualnie od początku trwania umowy do momentu upływu 10 letniej umowy typu Premium – 97%,
3. w przypadku wybrania opcji umowy typu Premium do roku 15, w latach 11-15 - 96%.
   
   

Po każdym roku eksploatacji, A. stwierdzi rzeczywistą dyspozycyjność wszystkich elektrowni wiatrowych. W przypadku nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez B., A. ma prawo do odszkodowania zryczałtowanego.

Na rzeczywistą dyspozycyjność wszystkich elektrowni wiatrowych nie wpływa przerwa w pracy z powodu:

• siły wyższej,
  
• uszkodzenia mienia elektrowni wiatrowych, które nie opiera się na naruszeniu obowiązków przez B., a jest przede wszystkim skutkiem wandalizmu,
  
• wyłączeń, które zlecił A.,
  
• przeprowadzania prac konserwatorskich w granicach, nieprzekraczających ilości godzin określonych w umowie serwisowej w skali roku,
  
• wyłączeń z powodu powstania lodu,
  
• wyłączeń z powodu rzucania cienia (w przypadku pracy modułu rzucającego cień),
  
• warunków otoczenia wykraczających poza dopuszczalne temperatury stosownie do specyfikacji technicznej,
  
• warunków otoczenia wykraczających poza prędkość wiatru stosowanie do specyfikacji technicznej,
  
• automatycznego odkręcania kabli,
  
• cotygodniowych testów baterii, zajmujący nie więcej niż 7 godzin rocznie,
  
• wyłączeń z powodu uderzenia pioruna pomimo prawidłowo działającego systemu ochrony przeciwpiorunowego,
  
• wyłączeń z powodu urzędowego lub sądowego rozporządzenia, o ile nie zostało zawinione przez B.,
  
• wyłączeń przez zakład energetyczny, o ile nie zostało zawinione przez B.,
  
• wyłączeń z powodu braku przyłącza do sieci lub z powodu błędów w sieci,
  
• braku dostępności do połączenia z danymi do elektrowni wiatrowej poprzez wymagane połączenie telekomunikacyjne, jednakże tylko wtedy, gdy turbina wiatrowa nie będzie w tym czasie pracowała.
  
  
  

Wyliczenie zryczałtowanego odszkodowania odbywa się poprzez odjęcie średniej faktycznej dostępności wszystkich elektrowni wiatrowych (wyrażonej w procentach) od gwarantowanej technicznej dostępności wszystkich elektrowni wiatrowych (wyrażonej w procentach) i pomnożenie powyższej różnicy razy średnią oczekiwaną roczną produkcję energii elektrycznej dla wszystkich elektrowni wiatrowych a następnie pomnożenie razy faktycznie osiągniętą przez A. łączną średnią cenę za 1 MWh energii elektrycznej (z uwzględnieniem systemu wsparcia), maksymalnie jednak netto 0,1/kW EURO. Strony umowy serwisowej ustaliły górny pułap wysokości dla zryczałtowanego odszkodowania za dany okres rozliczeniowy (trzyletni), wyliczany, jako: 30% iloczynu średniej oczekiwanej rocznej produkcji energii elektrycznej, gwarantowanej dostępności oraz faktycznej, średniej, łącznej ceny uzyskiwanej przez A. ze sprzedaży 1 MWh prądu, maksymalnie jednak netto 0,1 /kW EURO. Ponadto strony ustaliły, że w przypadku, gdy faktyczna produkcja farmy wiatrowej przekroczy 13 659 000 kWh, to zryczałtowane odszkodowanie nie należy się, nawet w przypadku nieosiągnięcia gwarantowanej technicznej dostępności.

W umowie serwisowej strony postanowiły, że zryczałtowane odszkodowanie będzie płatne w ciągu 30 dni od momentu wystawienia rachunku. A. dokumentuje należne odszkodowanie za pomocą noty księgowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota zryczałtowanego odszkodowania należna A., z tytułu nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez elektrownie wiatrowe, serwisowane przez B., nie jest zapłatą za czynności objęte zakresem podatku VAT i tym samym płatność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kwota zryczałtowanego odszkodowania z tytułu nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez elektrownie wiatrowe, serwisowane przez B., ma charakter odszkodowania i nie stanowi wynagrodzenia za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm.) - dalej zwana w skrócie: ustawa VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie wypowiadał się, kiedy dane zdarzenie może zostać potraktowane, jako podlegająca opodatkowaniu czynność (np. wyroki o sygnaturach: C-154/80, C-89/81, C-102/86, C-16/93, C-174/00, C-210/04, C-277/05). Zdarzenie takie jest traktowane, jako podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, gdy:

• istnieje stosunek prawny między pomiędzy podmiotami, w ramach którego dochodzi do wymiany wzajemnych świadczeń (np. z jednej strony - czynność, a z drugiej - płatność za czynność),
  
• istnieje możliwa do zdefiniowania czynność,
  
• wynagrodzenie przekazywane jest w zamian za czynność i jest ekwiwalentne do wartości tej czynności,
  
• odpłatność pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  
• istnieje podmiot będący beneficjentem czynności, inny niż wykonujący czynność.
  
  
  

Reasumując musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy wykonaniem czynności a uzyskiwanym wynagrodzeniem, a wypłacane wynagrodzenie musi pozostać w bezpośrednim związku z konkretną, wykonaną przez drugą stronę czynnością (ekwiwalentność wzajemnych świadczeń). Zatem w stanie faktycznym, będącym przedmiotem zapytania, B., jako wypłacający odszkodowanie, powinien uzyskać za odszkodowanie jakąkolwiek bezpośrednią korzyść (ekwiwalent odszkodowania).

B. świadczy na rzecz A. usługi serwisowe w ramach, których gwarantuje on A. minimalną dyspozycyjność elektrowni wiatrowych. Strony, w celu zapewnienia, że usługi serwisowe będą wykonywane prawidłowo, ustaliły w umowie minimalny poziom dyspozycyjności elektrowni wiatrowych, który powinien zostać zapewniony przez B.. Brak tej minimalnej dyspozycyjności w trakcie trwania umowy (po wyłączeniu przypadków, gdy brak dyspozycyjności wynikał z innych przyczyn niż zależnych od B.), powoduje, że A. ma prawo do odszkodowania.

Odszkodowanie, do którego ma prawo A., jest zatem zryczałtowaną rekompensatą za utracone korzyści, zyski, które mogłyby zostać uzyskane przez tą Spółkę, gdyby elektrownie wiatrowe działały prawidłowo przez okres trwania umowy serwisowej. Ponadto, kwota odszkodowania nie jest ekwiwalentem, za jakąkolwiek czynność wykonywaną przez A. na rzecz B., co oznacza, że odszkodowanie nie wiąże się z żadną czynnością A. i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego dla B.. Zatem odszkodowanie zawarte w umowie serwisowej ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia w zamian, np. powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, przez A..

Zatem odszkodowanie, jako wynikające z niewywiązania się przez B. z warunków umowy serwisowej nie stanowi ekwiwalentu za czynności objęte zakresem podatku VAT i tym samym nie jest zapłatą za taką czynność.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z opisu sprawy wynika, że A. jako producent energii elektrycznej zawarł umowę serwisową z B. na okres 10 lat. Umowa może zostać przedłużona o 5 lat, jeżeli A. poinformuje o takim zamiarze B. najpóźniej 3 miesiące przed upływem 10 letnim okresem trwania umowy serwisowej. Przedmiotem umowy serwisowej jest konserwacja, utrzymanie w gotowości technicznej i naprawy dwóch elektrowni wiatrowych na farmie wiatrowej oraz gwarancja dyspozycyjności w czasie trwania umowy. Elektrownie wiatrowe zostały dostarczone, wybudowane oraz uruchomione na farmie wiatrowej A. przez B.. Za powyższe czynności, wykonane przez B., otrzymuje on wynagrodzenie od A.. W czasie trwania umowy serwisowej B. przejmuje gwarancje za dyspozycyjność elektrowni wiatrowych. Gwarancja dyspozycyjności elektrowni wiatrowych polega na zapewnieniu, że średnia techniczna dostępność wszystkich elektrowni wiatrowych nie będzie mniejsza niż: od 1 dnia po odbiorze elektrowni wiatrowej ewentualnie od początku trwania umowy do 90 dnia – 80%, od 91 dnia po odbiorze elektrowni wiatrowej ewentualnie od początku trwania umowy do momentu upływu 10 letniej umowy typu Premium – 97%, w przypadku wybrania opcji umowy typu Premium do roku 15, w latach 11-15 – 96%. Po każdym roku eksploatacji, A. stwierdzi rzeczywistą dyspozycyjność wszystkich elektrowni wiatrowych. W przypadku nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez B., A. ma prawo do odszkodowania zryczałtowanego. Na rzeczywistą dyspozycyjność wszystkich elektrowni wiatrowych nie wpływa przerwa w pracy z powodu: siły wyższej, uszkodzenia mienia elektrowni wiatrowych, które nie opiera się na naruszeniu obowiązków przez B., a jest przede wszystkim skutkiem wandalizmu, wyłączeń, które zlecił A., przeprowadzania prac konserwatorskich w granicach, nieprzekraczających ilości godzin określonych w umowie serwisowej w skali roku, wyłączeń z powodu powstania lodu, wyłączeń z powodu rzucania cienia (w przypadku pracy modułu rzucającego cień), warunków otoczenia wykraczających poza dopuszczalne temperatury stosownie do specyfikacji technicznej, warunków otoczenia wykraczających poza prędkość wiatru stosowanie do specyfikacji technicznej, automatycznego odkręcania kabli, cotygodniowych testów baterii, zajmujący nie więcej niż 7 godzin rocznie, wyłączeń z powodu uderzenia pioruna pomimo prawidłowo działającego systemu ochrony przeciw piorunowego, wyłączeń z powodu urzędowego lub sądowego rozporządzenia, o ile nie zostało zawinione przez B., wyłączeń przez zakład energetyczny, o ile nie zostało zawinione przez B., wyłączeń z powodu braku przyłącza do sieci lub z powodu błędów w sieci, braku dostępności do połączenia z danymi do elektrowni wiatrowej poprzez wymagane połączenie telekomunikacyjne, jednakże tylko wtedy, gdy turbina wiatrowa nie będzie w tym czasie pracowała.

Wyliczenie zryczałtowanego odszkodowania odbywa się poprzez odjęcie średniej faktycznej dostępności wszystkich elektrowni wiatrowych (wyrażonej w procentach) od gwarantowanej technicznej dostępności wszystkich elektrowni wiatrowych (wyrażonej w procentach) i pomnożenie powyższej różnicy razy średnią oczekiwaną roczną produkcją energii elektrycznej dla wszystkich elektrowni wiatrowych a następnie pomnożenie razy faktycznie osiągniętą przez A. łączną średnią cenę za 1 MWh energii elektrycznej (z uwzględnieniem systemu wsparcia), maksymalnie jednak netto 0,1/kW EURO. Strony umowy serwisowej ustaliły górny pułap wysokości dla zryczałtowanego odszkodowania za dany okres rozliczeniowy (trzyletni), wyliczany, jako: 30% iloczynu średniej oczekiwanej rocznej produkcji energii elektrycznej, gwarantowanej dostępności oraz faktycznej, średniej, łącznej ceny uzyskiwanej przez A. ze sprzedaży 1 MWh prądu, maksymalnie jednak netto 0,1 /kW EURO. Ponadto strony ustaliły, że w przypadku, gdy faktyczna produkcja farmy wiatrowej przekroczy 13 659 000 kWh, to zryczałtowane odszkodowanie nie należy się, nawet w przypadku nieosiągnięcia gwarantowanej technicznej dostępności. W umowie serwisowej strony postanowiły, że zryczałtowane odszkodowanie będzie płatne w ciągu 30 dni od momentu wystawienia rachunku. A. dokumentuje należne odszkodowanie za pomocą noty księgowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy kwota zryczałtowanego odszkodowania należna A., z tytułu nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez elektrownie wiatrowe serwisowane przez B. będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć należy, że „odszkodowanie”, czy „kara umowna” są pojęciami niezdefiniowanymi w ustawie. Zagadnienie to regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Artykuł 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa. Kara umowna ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Zapłata kary umownej nie jest związana również ze zobowiązaniem otrzymującego zapłatę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Kara umowna ma w tym wypadku charakter odszkodowawczy. Co do zasady, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy. W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie zawiera ekwiwalentności w postaci świadczenia.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy prawa podatkowego zauważyć należy, że aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Mając zatem na uwadze powołane regulacje i przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że kwota zryczałtowanego odszkodowania należna Wnioskodawcy, z tytułu nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez elektrownie wiatrowe serwisowane przez kontrahenta, będzie rekompensatą za szkodę wynikającą z niewywiązywania się przez B. z warunków umowy serwisowej i nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług. W rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, gdyż płacona przez kontrahenta kwota wynika z konieczności wynagrodzenia straty wynikłej z niewywiązywania się przez kontrahenta z umowy, a więc ma na celu „naprawienie szkody”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że kwota zryczałtowanego odszkodowania należna Wnioskodawcy, z tytułu nieosiągnięcia gwarantowanej dyspozycyjności przez elektrownie wiatrowe serwisowane przez B. nie podlega opodatkowaniu w myśl art. 5 ust. 1 ustawy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.