Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-81/15-4/JK3
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data nadania 31 marca 2015 r., data wpływu 2 kwietnia 2015 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie z dnia 23 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-81/15-2/JK3 (data nadania 23 marca 2015 r., data doręczenia 25 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do nierezydenta świadczącego swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do nierezydenta świadczącego swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 23 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-81/15-2/JK3 (data nadania 23 marca 2015 r., data doręczenia 25 marca 2015 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku.

Pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data nadania 31 marca 2015 r., data wpływu 2 kwietnia 2015 r.), Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca uzyskał informację, że spółka z siedzibą w Indiach narusza jego prawa do znaku towarowego K., opatrując tym znakiem produkowane przez siebie towary. W związku z tym Wnioskodawca zawarł umowę z adwokatem, mającym miejsce zamieszkania w Indiach, który w imieniu K. S.A. przygotował stosowny pozew, złożył go w miejscowym sądzie i będzie reprezentował Wnioskodawcę w postępowaniu sądowym o ochronę jego znaku towarowego, w tym należne odszkodowanie. W przypadku, gdy wyrok będzie uwzględniał roszczenia spółki K. S.A. zapłaci ona hinduskiemu adwokatowi umówione wynagrodzenie.

Wnioskodawca zawarł umowę zlecenia, na podstawie której adwokat, mający miejsce zamieszkania w Indiach, świadczy usługi prawne.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy, czy adwokat posiada certyfikat rezydencji. Przedmiotowy wniosek dotyczy odpowiedzi na pytanie, czy Wnioskodawca, wypłacając wynagrodzenie adwokatowi za usługi wykonane przez niego poza terytorium Polski, jest zobowiązany jako płatnik do pobrania tzw. podatku u źródła. A więc, czy taki przychód podlega opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych -niezależnie od umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeżeli nie podlega, to kwestia posiadania certyfikatu nie ma znaczenia. Jeżeli zaś ten przychód podlega w Polsce opodatkowaniu, Wnioskodawca pobierze zryczałtowany podatek w wysokości określonej w art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, chyba że inaczej stanowi umowa z Indiami o unikaniu podwójnego opodatkowania, a jej zastosowanie będzie uzależnione od posiadanego przez adwokata certyfikatu rezydencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód adwokata, niemającego miejsca zamieszkania ani nieprowadzącego działalności gospodarczej poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład, z tytułu usług prawnych świadczonych w Indiach na rzecz Wnioskodawcy stanowi przychód osiągnięty na terytorium Polski ?
2. Czy Wnioskodawca wypłacając ewentualne wynagrodzenie ww. adwokatowi za usługi prawne świadczone przez niego na terytorium Indii zobowiązany jest jako płatnik do pobrania tzw. podatku u źródła ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W ocenie Wnioskodawcy w sytuacjach, gdy usługa świadczona jest poza terytorium Polski dochód (przychód) osiągnięty z tytułu wykonania tej usługi nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Takie stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładem są orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 lipca 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 430/14), WSA w Krakowie z 3 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1371/13), z 5 kwietnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 229/13) i z 17 lipca 2014 r. (sygn. akt I SA/Kr 865/14), a także Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. akt II FSK2200/11).

W sposób jednoznaczny zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego sprecyzował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku z 16 lipca 2014 r., w którym stwierdził: jeżeli podmioty zagraniczne wykonują swoje usługi poza terytorium Polski, to jest to wystarczający powód do stwierdzenia, że nie można przypisać im ograniczonego obowiązku podatkowego. Nie ma zatem znaczenia, czy polska spółka wypłaca wynagrodzenie i co robi z otrzymanymi od swoich kontrahentów efektami ich pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z 4 lipca 2013 r. (sygn. akt II FSK 2200/11) stwierdził, że dochód jest osiągnięty na terytorium RP wtedy, gdy rezultat usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodów następuje u usługodawcy na terytorium Polski. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny w pełni zaaprobował jednolitą co do zasady linię orzeczniczą dotyczącą omawianej kwestii, zgodnie z którą „o zastosowaniu ograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można mówić tylko wówczas, kiedy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce” (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2009 r.,sygn. II FSK 2194/08, podobnie NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. II FSK 2144/08 oraz z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. II FSK 1454/09). Nie wystarczy zatem, aby łącznik osobowy, a więc że rezultat takiej usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta będzie się odnosił do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy). Mówiąc inaczej, konieczne jest spełnienie łącznika terytorialnego, a więc opodatkowanie związane jest z faktem, powodującym powstanie przychodu, właśnie na terytorium Polski. Przypomnieć warto, że w piśmiennictwie przyjmuje się, że łącznik powinien zostać expressis verbis zawarty w treści przepisów prawa i mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania. Za pośrednictwem łączników podatkowych możliwe jest w procesie stosowania prawa ustalenie zasięgu jurysdykcji podatkowej danego państwa”.

Z powołanego wyżej orzecznictwa jednoznacznie wynika, że przychód z tytułu usługi prawnej świadczonej w Indiach przez osobę fizyczną niemająca miejsca zamieszkania w Polsce nie stanowi przychodu uzyskanego na terytorium Polski, a więc nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, jeżeli przychód ten nie podlega opodatkowania, Wnioskodawca nie jest płatnikiem, o którym mowa w art. 41 ust. 4 ustawy, zobowiązanym do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od ewentualnej wypłaty wynagrodzenia adwokatowi indyjskiemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie „doprecyzowanie pojęcia dochodów”. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług prawnych z osobą mająca miejsce zamieszkania w Indiach, zatem zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w umowie zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 21 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 8 poz. 46).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności o podobnym charakterze, może być opodatkowany tylko w tym Państwie, z wyjątkiem następujących okoliczności, kiedy taki dochód może być również opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie:

1. jeżeli dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona zwykle stałą placówką; w takim przypadku dochód może być opodatkowany w tym drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko o tyle, o ile może być przypisany tej stałej placówce, lub
   
2. jeżeli przebywa ona w drugim Umawiającym się Państwie przez okres lub okresy wynoszące lub przekraczające łącznie 183 dni w odpowiednim „poprzednim roku” lub „roku dochodowym” w zależności od przypadku; wówczas dochód tej osoby może być opodatkowany w tym drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w tej części, w jakiej pochodzi z wykonywania działalności w tym drugim Państwie.
   
   

Określenie „wolny zawód” obejmuje samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, chirurgów, prawników, inżynierów, architektów, dentystów oraz księgowych (art. 15 ust. 2 umowy).

Stosownie do art. 13 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
   
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
   
   - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.
   
   

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów z tytułu umów m.in. zlecenia reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepis art. 29 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca uzyskał informację, że spółka z siedzibą w Indiach narusza jego prawa do znaku towarowego K., opatrując tym znakiem produkowane przez siebie towary. W związku z tym Wnioskodawca zawarł umowę z adwokatem, mającym miejsce zamieszkania w Indiach, który w imieniu Wnioskodawcy przygotował stosowny pozew, złożył go w miejscowym sądzie i będzie reprezentował Wnioskodawcę w postępowaniu sądowym o ochronę jego znaku towarowego, w tym należne odszkodowanie. W przypadku, gdy wyrok będzie uwzględniał roszczenia Wnioskodawcy zapłaci ona hinduskiemu adwokatowi umówione wynagrodzenie. Wnioskodawca zawarł umowę zlecenia, na podstawie której adwokat, mający miejsce zamieszkania w Indiach, świadczy usługi prawne. Wnioskodawca nie posiada wiedzy, czy adwokat posiada certyfikat rezydencji.

Z treści art. 3 ust. 2a ustawy wynika, że opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z usługami, które będą wykonywane na rzecz Wnioskodawcy – podmiotu z siedzibą w Polsce, przez osobę fizyczną mające miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Efekt usług prawnych, wykorzystywany będzie natomiast przez Wnioskodawcę – polski podmiot w Polsce. Ponadto rozstrzygając niniejszą sprawę nie można całkowicie oderwać się od istniejących w międzynarodowym prawie podatkowym zasad. W szczególności należy podkreślić, że nie wszystkie rodzaje dochodów powiązane są fizycznie z miejscem ich osiągania. Dotyczy to wszelkiego rodzaju praw/usług niematerialnych.

Należy jeszcze raz podkreślić, że istotnym jest, że efekt świadczonych usług będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę – polski podmiot – na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem należy stwierdzić, że w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, należy wskazać, że do przychodów, uzyskiwanych przez osobę wskazaną przez Wnioskodawcę (adwokata), bezsprzecznie zastosowanie będą miały uregulowania zawarte w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem ww. osoba świadczy usługi prawne, a zatem ww. osoba otrzymuje przychody, o których mowa w pkt 5 analizowanego przepisu.

To oznacza, że jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował stosownym certyfikatem rezydencji, uzyskanym od adwokata, będzie bezwzględnie zobligowany do poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 20% przychodu. Obowiązek poboru takiego podatku, tj. w wysokości 20% przychodu, nie wystąpi jeżeli Wnioskodawca będzie dysponował stosownym certyfikatem rezydencji adwokata, dokumentującym jego miejsca zamieszkania a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie zawierała postanowienia o opodatkowaniu tegoż dochodu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazują, że miejsce uzyskania dochodów z tytułu wskazanych powyżej usług określa się w świetle tejże ustawy poprzez pryzmat siedziby osoby, na rzecz której będą wykonywane dane usługi. Skoro zatem Wnioskodawca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to bez znaczenia jest fakt, że świadczenia wykonywane są poza terytorium Polski. Źródło dochodu znajduje się bowiem na terytorium RP. Tym samym, w takim przypadku opodatkowanie wypłaconych z tego tytułu dochodów jest uzależnione od przedstawionego płatnikowi –certyfikatu rezydencji podatkowej osoby świadczącej daną usługę. Jeżeli płatnik nie dysponuje certyfikatem rezydencji tej osoby, to winien pobierać podatek u źródła zgodnie art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższych przepisów dochody osiągnięte przez osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Indii są dochodami uzyskanymi na terytorium Polski. Zatem, jeżeli osoba świadcząca ww. usługi nie przedstawi Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, to Wnioskodawca będzie obowiązany do pobrania od wypłacanego wynagrodzenia 20% podatku (art. 41 ust. 1 i 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy (osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej) są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Podsumowując, przychód adwokata, niemającego miejsca zamieszkania ani nieprowadzącego działalności gospodarczej poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład, z tytułu usług prawnych świadczonych w Indiach na rzecz Wnioskodawcy stanowi przychód osiągnięty na terytorium Polski. Zatem jeżeli Wnioskodawca nie będzie dysponował certyfikatem rezydencji adwokata, mającego miejsce stałego pobytu na terytorium Indii, to będzie obowiązany do pobierania 20% zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy. Natomiast jeżeli adwokat, mający miejsce zamieszkania w Indiach, przedłoży Wnioskodawcy certyfikat rezydencji i tym samym udokumentuje dla celów podatkowych miejsce zamieszkania na terytorium Indii, to - zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie miał zastosowanie art. 15 ww. umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., Nr 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.