Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-23/15/BD
z 8 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2015 r. (data wpływu do Biura – 8 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym 17 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconej pracownikowi zapomogi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłaconej pracownikowi zapomogi.

Z uwagi na braki formalne wniosku, w piśmie z 3 czerwca 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-23/15/BD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 17 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zapomogi w całości wypłacane są z funduszu socjalnego. Zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zapomogi przysługują pracownikom oraz członkom ich rodzin. Za członka rodziny uważa się pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci własne i przysposobione oraz przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej, dzieci współmałżonka w wieku do 18 lat a jeśli kształcą się w szkole do ukończenia szkoły, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 lat, oraz współmałżonkowie w tym także pracujący. Środki finansowe przyznawane z funduszu przeznaczone są m.in. na pomoc bezzwrotną w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci, szczególnie trudnej sytuacji materialnej, rodzinnej i życiowej.

Pracownik złożył podanie o udzielenie zapomogi z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ponieważ znalazł się w trudnej sytuacji materialnej. Jego syn w wyniku nieszczęśliwego wypadku doznał złamania piątej kości śródstopia lewego. Wnioskodawca posiada informację z wypisu szpitalnego, że gips założono na 6 tygodni i syn pracownika ma chodzić o kulach. W szpitalu wykonano otwarte nastawienie złamania z wewnętrzną stabilizacją kości śródstopia; pacjent przebywał 3 dni w szpitalu; przebieg hospitalizacji niepowikłany. Po zdjęciu gipsu lekarz wystawił zaświadczenie, że pacjent wymaga dalszego leczenia.

Wnioskodawca przyznał pracownikowi zapomogę na podstawie regulaminu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jako zapomogę na syna. Przedmiotową zapomogę Wnioskodawca potraktował jako tytułem nieszczęśliwego wypadku, gdyż pracownik znajduje się w trudnej sytuacji materialnej i należy tu zastosować zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik Wnioskodawcy podważył słuszność zastosowania przez płatnika art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych gdyż uważa on, że jest to „indywidualne zdarzenie losowe” i powinien tu zastać zastosowany art. 21 ust. 1 pkt 26 „zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.”

Wobec powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy zastosował właściwe zwolnienie podatkowe w przedmiotowej sytuacji.

Wnioskodawca uważa, że w przedmiotowej sytuacji należy zastosować art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Złamanie nastąpiło w skutek nieszczęśliwego wypadku, syn pracownika mógł źle stanąć na nogę, mógł w jakiś przedmiot uderzyć; pracownik nie powiedział w jakiej sytuacji nastąpiło złamanie. W związku zaistniałą sytuacją pracownik musi ponosić dodatkowe koszty m.in. na rehabilitację syna. Z karty informacyjnej z leczenia szpitalnego wynika, że przyjęcie do szpitala nastąpiło w dniu 02 lutego 2015 r. a wypisanie w dniu 04 lutego 2015 r. (pobyt 3 dni). Przebieg hospitalizacji niepowikłany, wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym. W punkcie „wskazania dotyczące dalszego sposobu leczenia” zaznaczone zostało dalsze leczenie i kontrola w poradni ortopedycznej, chodzenie o kulach, gips na 6 tygodni.

Z tych informacji wynika, że w związku z urazem nogi nie nastąpiły żadne komplikacje, pobyt w szpitalu był krótki, a dalsze leczenie jest naturalnym procesem po różnego rodzaju złamaniach. Pracownik dostarczył też zaświadczenie od lekarza po zdjęciu gipsu, że chory wymaga dalszego leczenie stopy lewej, ale nie zaznaczył na czym to leczenie ma polegać. Po zdjęciu gipsu zazwyczaj jest rehabilitacja, która uznawana jest jako dalsze leczenie. Wnioskodawca nie ma informacji, że nastąpiły jakieś komplikacje związane ze złamaniem, czy błędem podczas operacji, który spowodowałby dalsze poważne leczenie, lecz jest to rutynowa procedura leczenia po złamaniu śródstopia.

Z dokumentów i informacji szpitalnej, które Wnioskodawca posiada nie może tego przypadku zakwalifikować ani jako „indywidualne zdarzenie losowe” ani „przewlekła choroba”, do których stosuje się zwolnienie podatkowe zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca może ten przypadek zakwalifikować jako nieszczęśliwy wypadek, który spowodował pogorszenie się sytuacji materialnej i zastosować tu zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle przywołanego przepisu, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z wniosku wynika, że pracownik złożył podanie o udzielenie zapomogi ponieważ znalazł się w trudnej sytuacji materialnej. Jego syn w wyniku nieszczęśliwego wypadku doznał złamania piątej kości śródstopia lewego. Wnioskodawca przyznał pracownikowi zapomogę na podstawie regulaminu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jako zapomogę na syna. Przedmiotową zapomogę Wnioskodawca potraktował jako nieszczęśliwy wypadek, do której zastosował zwolnienie z podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik Wnioskodawcy podważył słuszność zastosowania przez płatnika art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych gdyż uważa on, że jest to „indywidualne zdarzenie losowe” i powinien tu zostać zastosowany art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

W powyższym przepisie ustawodawca rozgraniczył przypadki, w związku z którymi przyznane zapomogi zwolnione są z podatku dochodowego. Jednym z takich przypadków jest „indywidualne zdarzenie losowe”, innym – „długotrwała choroba”. Przy czym przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „zdarzenie losowe”, „zapomoga” czy „długotrwała choroba”. Zatem wykładnia tych pojęć winna odbywać się przy zastosowaniu wykładni językowej lub zgodnie ze znaczeniem jakie terminy te mają w języku potocznym.

Według słowników języka polskiego, pod pojęciem „indywidualnego zdarzenia losowego” można rozumieć wszelkie nagłe, niespodziewane, pojedyncze zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności jak np. kradzieże, włamania, zniszczenie domu lub mieszkania spowodowane zalaniem wodą lub pożarem, nieszczęśliwe wypadki powodujące uszczerbek na zdrowiu, śmierć.

W sytuacji, gdy źródłem finansowania świadczeń zagwarantowanych pracownikom są środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – przychód ten może być zwolniony z opodatkowania również na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione wszystkie przesłanki zawarte w tym przepisie.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że zwalnia się od podatku dochodowego, wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 111), działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Zatem zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest jedynie wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,
• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• jest finansowane ze środków pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych.
  
  

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że świadczenie zostało wypłacone w związku z nieszczęśliwym wypadkiem (złamaniem nogi). Niewątpliwie nieszczęśliwy wypadek – jak wynika z przywołanej powyżej definicji słowników języka polskiego – mieści się w kategorii indywidualnego zdarzenia losowego. To oznacza, że brak jest przeciwskazań aby do zapomogi wypłaconej w związku z tym zdarzeniem nie zastosować zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.