Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-184/11/15-5/S/MG
z 16 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt II FSK 2451/12 z dnia 30 października 2014 r. (data wpływu 29 stycznia 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011 r. (data wpływu 24 lutego 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników Spółki z tytułu uczestnictwa w programie rabatowym oraz wynikających z tego tytułu obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników Spółki z tytułu uczestnictwa w programie rabatowym oraz wynikających z tego tytułu obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży detalicznej sprzętu oraz akcesoriów sportowych, poprzez sieć sklepów zlokalizowanych na terenie całego kraju. W toku swojej działalności, jako podmiotu ukierunkowanego na zysk, podejmuje różnego rodzaju działania promocyjne, zmierzające do zwiększenia wolumenu sprzedaży, a w konsekwencji również jej przychodów.

Jedną z form wspomnianych działań stanowią rabaty cenowe udzielane przez Spółkę różnym grupom klientów. Dla przykładu, na koniec sezonu ceny na wybrany asortyment, obniżane są np. o 30-40%. Promocje te prowadzone są w sklepach należących do Spółki i często mają charakter cykliczny. Główną ich ideą jest zachęcenie i przywiązanie klientów do dokonywania zakupów w sklepach Spółki, co z kolei przekłada się na zwiększenie realizowanych przez nią przychodów ze sprzedaży.

Spółka wdrożyła również program promocyjny adresowany do jej pracowników, który to program umożliwia uzyskanie przez tych pracowników rabatu na zakup określonych towarów w sklepach Spółki (obecnie rabat ten wynosi 25%).

Zgodnie z założeniami programu, objęci są nim ci pracownicy Spółki, którzy zgłosili chęć uczestnictwa w tym programie. Każdy pracownik otrzymał specjalną przypisaną do niego kartę rabatową (tzw. Indywidualną Kartę Zakupów Pracownika), po okazaniu której może nabyć określone towary z rabatem, przy czym wartość towarów zakupionych po obniżonych cenach przez każdego pracownika objętego programem nie będzie mogła przekroczyć w roku kalendarzowym określonej kwoty (obecnie kwota ta wynosi 3.000 zł, po rabacie). Rabaty nie są udzielane na towary objęte promocją lub wyprzedażą.

Celem programu lojalnościowego jest przede wszystkim (podobnie jak w przypadku pozostałych akcji promocyjnych), zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, rozszerzenie kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie tychże nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę, ale także poprawa relacji Spółki z pracownikami – w konsekwencji zwiększenie efektywności ich pracy, co w ocenie Spółki będzie skutkowało zwiększeniem sprzedaży i zysku Spółki w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z realizacją opisanego w stanie faktycznym programu rabatowego, adresowanego do pracowników Spółki, udzielane w ramach tego programu rabaty będą stanowiły dla pracownika przychód, od którego Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznanie przez Spółkę jej pracownikom opisanych w stanie faktycznym rabatów, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Odnosząc powyższe regulacje do analizowanego stanu faktycznego, Spółka pragnie wskazać, iż, w jej ocenie, rabat udzielany pracownikom nie wiąże się z powstaniem u tych osób przychodu ze stosunku pracy. Należy bowiem zauważyć, iż w wyniku udzielenia rabatu pracownikom Spółki, podobnie jak ma to miejsce w przypadku rabatów udzielanych innym klientom (nie będących pracownikami Spółki), obniżeniu ulega cena nabywanych towarów. W rezultacie, zapłacona kwota stanowi dla nabywcy rzeczywistą cenę zakupu.

Taki mechanizm udzielania rabatów jest powszechną formą stymulowania sprzedaży, stosowaną przez podmioty gospodarcze na rynku coraz częściej, gdzie rabaty te niejednokrotnie sięgają nawet 60-70% pierwotnej ceny. Skierowane są one do określonych grup społecznych, aby w sposób szczególny zachęcić te osoby do dokonywania zakupów. Jako przykład można podać stosowane często przez sprzedawców rabaty np. z okazji urodzin - po okazaniu dowodu osobistego, rabaty na Dzień Kobiet, itp. Nie ulega wątpliwości, iż przyznanie takiego rabatu nie wiąże się z koniecznością odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu przez osobę dokonującą zakupu.

Podkreślić również należy, iż jak wskazano w opisie stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, rabaty udzielane pracownikom Spółki, nie będą odbiegały w sposób istotny od rabatów, które Spółka, co do zasady udziela pozostałym klientom.

Skierowanie tego programu dla pracowników, ma na celu uzyskanie przez Spółkę (a nie pracownika) konkretnej korzyści. Pracownik, korzystając z Indywidualnej Karty Zakupów, dokona nabycia określonych towarów właśnie od Spółki, a nie innego, konkurencyjnego sprzedawcy. Ponadto, program ten, w ocenie Spółki, może wpłynąć korzystnie na relacje danego pracownika z pracodawcą, co może przełożyć się na jakość wykonywanej przez niego pracy.

Powyższe pozwala zdaniem Spółki przyjąć, iż pracownicy Spółki, którzy skorzystają z programu, nie osiągną przychodu w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT, nie ma bowiem w tym przypadku mowy o świadczeniu w naturze, świadczeniu pieniężnym ponoszonym za pracownika ani żadnym innym świadczeniu nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym. Jest to natomiast standardowa sprzedaż z rabatem realizowana przez Spółkę, jako podmiot gospodarczy nastawiony na zysk. Celem jest tu przede wszystkim, jak wspomniano powyżej - zwiększenie wolumenu sprzedaży towarów Spółki, kręgu jej potencjalnych nabywców, przyzwyczajenie tychże nabywców do towarów oferowanych przez Spółkę, stworzenie pewnej dodatkowej grupy zakupowej, a także poprawa jakości pracy wykonywanej przez pracownika, co w ocenie Spółki będzie skutkowało zwiększeniem sprzedaży (a w konsekwencji - zysku Spółki) w przyszłości.

Jest to więc, bez wątpienia, korzyść dla Spółki ze zwiększenia sprzedaży. Nie można w tym przypadku mówić o jakimkolwiek dodatkowym świadczeniu (przychodzie) po stronie pracownika, podobnie jak każdego innego nabywcy, który dokona zakupów z rabatem.

W analizowanej sprawie zasadnicze znaczenie ma fakt, iż analogiczne programy rabatowe są organizowane często, jako handlowe narzędzie zwiększenia obrotu. Zdaniem Spółki, kwestią drugorzędną jest fakt skierowania omawianego programu rabatowego do określonej grupy nabywców (pracowników Spółki). Fakt ten jedynie pozornie może wskazywać na zamiar uprzywilejowania pracowników Spółki. Zasadnicza cecha tego programu, tj. wysokość przyznanego rabatu, jest jednakże analogiczna, jak w przypadku innych programów promocyjnych realizowanych przez Spółkę, a skierowanych do zupełnie innych osób. Podstawowym celem jest zwiększenie sprzedaży i osiągnięcie zysku przez Spółkę, a nie świadczenie wobec pracowników. Określenie adresatów programu następuje jedynie w wyniku oszacowania jego skuteczności, oraz dodatkowych korzyści, jakie Spółka może w związku z nim osiągnąć (przywiązanie pracownika do danej marki sprzedawanej przez Spółkę, skorzystanie z rabatu oferowanego przez Spółkę, a w konsekwencji nabycie jej towarów, a nie innego sprzedawcy podobnych produktów, itp.).

Nie można z tego względu uznać, iż opisany przez Spółkę program jest wyjątkowy i niepowtarzalny i sprawia, iż pracownicy uzyskują korzyść dodatkową, znacznie odbiegającą od tej, jaką mogą uzyskać pozostali klienci (nabywcy towarów Spółki, niebędący jej pracownikami). Dlatego też, nie można w tym przypadku mówić o jakimkolwiek dodatkowym, szczególnym świadczeniu na ich rzecz ze strony Spółki, które to świadczenie podlegałoby opodatkowaniu PIT.

Stanowisko takie potwierdzone zostało w licznych interpretacjach przepisów podatkowych, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 grudnia 2010 r., sygn. IPPB2/415 -920/10-2/AK, w której Dyrektor uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, iż udzielenie pracownikom rabatu na zakup paliwa w punktach sprzedaży należących do tego podatnika, nie powoduje konieczności zapłaty podatku dochodowego przez pracowników, którzy z rabatu skorzystają.

Podobne stanowisko prezentują również sądy administracyjne. Jako przykład można podać tu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2010 r. (sygn. akt. III SA/Wa 1683/09), w którym Sąd wskazał, iż: „(...) z punktu widzenia art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ewentualna korzyść, jaką odniosą pracownicy Spółki lub podmiotu z nią współpracującego, którzy skorzystają z programu, nie będzie stanowić przychodu (dochodu) - nie jest świadczeniem w naturze, świadczeniem pieniężnym ponoszonym za pracownika ani żadnym innym świadczeniem nieodpłatnym lub częściowo odpłatnym. W sprawie niniejszej zasadniczą okolicznością faktyczną jest właśnie to, że - jak podała Spółka - analogiczne programy rabatowe są organizowane stale jako handlowe narzędzie zwiększenia obrotu, zaś kryterium podmiotowe, według którego programy te są konstruowane (tzn. określenie jego adresatów) następuje jedynie w wyniku oszacowania skuteczności realizowanego w danym czasie programu. W ocenie Sądu kwestią drugorzędną jest fakt nazwania programu w taki sposób, który wskazuje pozornie na zamiar jakiegoś nadzwyczajnego uprzywilejowania pracowników Spółki albo pracowników podmiotu z nią współpracującego, a także fakt, że opisana akcja rabatowa przyjęła formalnie odrębny kształt organizacyjny”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, przyznanie przez Spółkę pracownikom opisanych powyżej rabatów, nie będzie skutkowało dla uczestników programu powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o PIT. W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT.

W dniu 13 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-184/11-2/MG, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011 r. (data wpływu 24 lutego 2011 r.) jest nieprawidłowe.

W interpretacji organ uznał, że w związku z realizacją opisanego w stanie faktycznym programu rabatowego, adresowanego tylko do pracowników Spółki, udzielane w ramach tego programu rabaty stanowią dla pracownika przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka powinna pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tut. organu i w dniu 31 maja 2011 r. wezwał organ podatkowy (data wpływu 3 czerwca 2011 r.) do usunięcia naruszenia prawa, na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wnosząc wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w dniu 4 lipca 2011 r. pismem Nr IPPB2/415-184/11-4/MG stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Strona wniosła pismem z dnia z dnia 4 sierpnia 2011 r. (data stempla pocztowego 5 sierpnia 2011 r., data wpływu 8 sierpnia 2011 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 30 sierpnia 2012 r.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2500/11 oddalił skargę na interpretację indywidualną z dnia 13 maja 2011 r. Nr IPPB2/415-184/11-2/MG.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2500/11 Wnioskodawca wniósł w dniu 7 sierpnia 2012 r. skargę kasacyjną.

W dniu 29 stycznia 2015 r. do tut. organu wpłynął wyrok z dnia 30 października 2014 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 2451/12 uchylający zaskarżony wyrok w całości oraz uchylający interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 13 maja 2011 r. Nr IPPB2/415-184/11-2/MG, a następnie w dniu 6 lutego 2015 r. do organu podatkowego wpłynęło pismo z dnia 3 lutego 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2500/11 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przesyłające akta sprawy rozstrzygniętej przez Naczelny Sąd Administracyjny sygn. akt II FSK 2451/12 z dnia 30 października 2014 r., który uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna wobec usprawiedliwionych podstaw zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wszystkie podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez dokonanie ich błędnej wykładni oraz niewłaściwe zastosowanie zasługiwały w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym na uwzględnienie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można bowiem zgodzić się ze stanowiskiem Sądu przedstawionym w zaskarżonym wyroku, że rabaty uzyskiwane przez pracowników Spółki w ramach realizowanego przez Skarżącą programu premiowego stanowią dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez przyjęcie, że osoba korzystająca z rabatu nabywając towar po cenie niższej od pierwotnej osiąga korzyść majątkową odpowiadającą różnicy w cenie produktu (przed i po rabacie), przy czym owo zmniejszenie ceny jest finansowane przez podmiot udzielający rabatu, który rezygnuje z części ustalonej pierwotnie marży/zysku, a więc Spółka częściowo finansuje dokonanie zakupu towaru przez pracownika, co należy utożsamiać z „częściowo nieodpłatnym świadczeniem” na rzecz pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. i w związku z powyższym uzyskany przez pracownika przychód pozostaje w związku ze stosunkiem pracy, czego konsekwencją jest konieczność pobrania przez Skarżącą jako płatnika, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 31 u.p.d.o.f.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji wysnuł nieprawidłowy wniosek, że programy rabatowe kierowane do pracowników różnią się od programów przeznaczonych dla wszystkich klientów.

Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy podkreślić, że jak słusznie wskazano w skardze kasacyjnej, nie ma wątpliwości, że każdy rabat udzielany przez Spółkę stanowi określoną korzyść dla nabywcy towaru objętego rabatem. Nie ulega także wątpliwości, że przyznanie takiego rabatu w przedstawionym stanie faktycznym, nie jest „częściowo nieodpłatnym świadczeniem” i nie wiąże się z koniecznością odprowadzenia podatku dochodowego z tego tytułu. Stanowisko przeciwne prowadziłoby do nieuzasadnionej konkluzji, że każdy konsument nabywający towar po obniżonej cenie w stosunku do pierwotnej ceny towaru, każdorazowo powinien wykazywać przychód podlegający opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych w części odpowiadającej różnicy pomiędzy ceną pierwotną, a rzeczywistą ceną zapłaconą za dany towar.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, pracownicy korzystający z takich akcji promocyjnych nie różnią się od innych klientów - konsumentów i nie mogą, tak jak to wskazał Sąd pierwszej instancji, ponosić z tego tytułu dodatkowych obciążeń podatkowych. Akcje promocyjne kierowane są bowiem do różnych odbiorców, a skierowanie tej akcji do pracowników spółki ma wydźwięk jedynie marketingowy, promocyjny mający na celu zwiększenie sprzedaży i różniący się jedynie czasem możliwości skorzystania z rabatu (pracownik może skorzystać z 25% rabatu po otrzymaniu Karty Indywidualnego Zakupu, a pozostali konsumenci korzystają z rabatu 30 - 40% na koniec danego sezonu). W praktyce jednak „korzyści” otrzymywane przez poszczególnych adresatów promocji są analogiczne. W konsekwencji, zdaniem Sądu nie można zatem mówić o jakimkolwiek faktycznym uprzywilejowaniu którejkolwiek z tych grup. Jak wyraźnie wskazano we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji programy udzielania rabatów, jak i poziom samego rabatu oferowanego pracownikom nie odbiega od programów i rabatów odnoszących się do innych klientów. Tym samym, pracownicy Spółki nie uzyskują jakiejkolwiek dodatkowej korzyści względem osób korzystających z pozostałych programów promocyjnych organizowanych przez Spółkę. Ponadto jak trafnie zauważono w skardze kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie wykazał w żaden sposób, na czym poza formalnym wskazaniem, iż ten konkretny program jest skierowany do pracowników Spółki - miałoby polegać owe faktyczne uprzywilejowanie pracownika Skarżącej Spółki.

W opinii Sądu, nie można także twierdzić, że udzielając rabatu Spółka de facto częściowo finansuje zakup towarów kupującemu. Przeciwnie, w dłuższej perspektywie program rabatowy ma pozytywny skutek ekonomiczny dla Spółki poprzez zwiększenie sprzedaży i osiągnięcie z tego tytułu przychodu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, powyższa argumentacja wskazuje, że w przedmiotowej sprawie nie może być mowy o występowaniu jakiegokolwiek „częściowo nieodpłatnego świadczenia” ze strony Spółki na rzecz pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto jak słusznie wskazano w skardze kasacyjnej bezpośrednim skutkiem przyjęcia przez Sąd błędnej wykładni art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. jest również niewłaściwe zastosowanie art. 31 u.p.d.o.f. Zgodnie bowiem z tym przepisem osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Jak wynika z brzmienia przywołanej regulacji znajduje on zastosowanie wyłącznie do świadczeń wiążących się z przychodem, a taka sytuacja w świetle przedstawionej argumentacji, zdaniem Sądu nie zachodzi.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zasługiwał na uwzględnienie także kolejny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji, tj. art. 2 oraz 32 w zw. z art. 8 Konstytucji RP poprzez brak ich zastosowania, skutkujący uznaniem, że rabaty udzielone przez Skarżącą na analogicznych warunkach pracownikom oraz pozostałym konsumentom podlegają różnemu ciężarowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przyznać należy rację Skarżącej, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem zasady równości wobec prawa oraz zasady sprawiedliwości społecznej. W szczególności, co zostało już wskazane powyżej przyjęcie stanowiska prezentowanego przez Sąd w uzasadnieniu wyroku prowadziłoby do sytuacji, w której pracownicy Spółki korzystający z analogicznych programów rabatowych jak ogół klientów, byliby traktowani w mniej korzystny sposób z punktu widzenia obciążeń finansowych niż pozostałe osoby korzystające z takich akcji promocyjnych. Biorąc zatem pod uwagę fakt, że w porównaniu z innymi grupami klientów pracownicy nie uzyskują jakiejkolwiek dodatkowej korzyści, formalne kryterium statusu danej osoby jako pracownika Spółki nie może, w ocenie Sądu różnicować konsekwencji podatkowych omawianego zdarzenia. To naruszałoby bowiem nie tylko przepisy prawa materialnego podatkowego, ale także podstawowe zasady praworządności i sprawiedliwości społecznej wskazane w ustawie zasadniczej.

Mając na uwadze, że w powyższej sprawie doszło do naruszenia jedynie przepisów prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację i oddalił skargę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2451/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.