Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-91/15/DP
z 5 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 stycznia 2015 r. (data wpływu do Biura – 2 lutego 2015 r.), uzupełnionym 16 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z przyznaniem wynagrodzeń dla biegłych sądowych, tłumaczy przysięgłych, mediatorów i kuratorów prowadzących działalność gospodarczą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z przyznaniem wynagrodzeń dla biegłych sądowych, tłumaczy przysięgłych, mediatorów i kuratorów prowadzących działalność gospodarczą.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 1 kwietnia 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-91/15/DP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 16 kwietnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sędziowie Sądu Rejonowego K. (Wnioskodawcy) zlecają wykonanie określonych czynności biegłym sądowym, tłumaczom przysięgłym, adwokatom, radcom prawnym, mediatorom oraz kuratorom, powołując ich do spraw toczących się w Sądzie. W świetle obowiązujących przepisów Wnioskodawca (Sąd) nie zawiera umowy cywilno-prawnej z biegłymi sądowymi, tłumaczami przysięgłymi, adwokatami, radcami prawnymi, mediatorami oraz kuratorami, jednakże zleca im wykonanie określonych czynności poprzez wydanie postanowienia o powołaniu danej osoby. Osoba ubiegająca się o przyznanie należności po wykonaniu pracy składa w Sądzie rachunek lub fakturę VAT zawierającą wszystkie niezbędne dane do ustalenia wysokości wynagrodzenia za wykonaną na zlecenie Wnioskodawcy czynność związaną z prowadzonym postępowaniem sądowym. Przedmiotowe rachunki/faktury VAT podlegają sprawdzeniu przez głównego księgowego lub innego wyznaczonego pracownika pod względem formalno-rachunkowym. Sprawdzone przez służby finansowo-księgowe rachunki/faktury VAT są następnie przekazywane do uprawnionej osoby – sędziego celem wydania orzeczenia o przyznaniu należności. Przedmiotowe rachunki/faktury VAT nie są źródłowymi dowodami i nie stanowią podstawy wypłaty wynagrodzenia za wykonane na zlecenie Wnioskodawcy czynności związane z prowadzonym postępowaniem sądowym. Jedynym źródłowym dokumentem księgowym jest prawomocne/wykonalne orzeczenie Wnioskodawcy o przyznaniu danej należności (wynagrodzenia biegłego sądowego, tłumacza przysięgłego, adwokata, radcy prawnego, mediatora czy kuratora). W orzeczeniach przyznających wynagrodzenie można zauważyć różnorodność formułowanych przez sędziów treści tenoru wyroku/postanowienia, i tak np. spotykamy:

1. przyznać J. K. wynagrodzenie w kwocie...,
2. przyznać K&N J. K., J. N. S.C. wynagrodzenie w kwocie...
   
   

Zatem biegli sądowi (w charakterze, których występują m.in. doradcy podatkowi), tłumacze przysięgli, adwokaci, radcowie prawni, mediatorzy czy kuratorzy niejednokrotnie prowadzą działalność gospodarczą w różnych formach prawnych. Są to jednoosobowe działalności gospodarcze, spółki osobowe jak również spółki kapitałowe. Naczelny Sąd Administracyjny 21 października 2013 r. podjął uchwałę, w której stwierdził, iż „wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy”.

W związku z powyższym Wnioskodawca na gruncie interpretacji ogólnej nr DD3/033/181/CRS/13/RD-90955/13 Ministra Finansów z dnia 21 listopada 2013 r. wypłacając należne wynagrodzenie obrońcy z urzędu wypłaca je bez potrącenia zaliczki na podatek dochodowy w sytuacji, gdy adwokat prowadzi działalność gospodarczą, a w sytuacji, gdy adwokat pozostaje w stosunku pracy (czyli nie spełnia kryterium uznania jego działalności za działalność gospodarczą) wypłata następuje po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (plus obowiązki wynikające z art. 41 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ww. interpretacja nie odnosi się do pozostałych grup zawodowych – biegłych sądowych (w charakterze, których występują m.in. doradcy podatkowi), tłumaczy przysięgłych, mediatorów czy kuratorów (w charakterze kuratorów procesowych często powoływani są adwokaci – jednakże nie jest to pomoc prawna świadczona z urzędu), dlatego uzyskiwane przez nich wynagrodzenie z tytułu wykonania na zlecenie Wnioskodawcy różnych czynności jest kwalifikowane – bez względu na formę prowadzonej działalności – do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji również na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika, określone w art. 41 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 22 maja 2014 r. nr DD2/033/30/KBF/14/RD-47426 (Dz.Urz. Min.Fin. z 2014 r., poz. 21), w której stwierdzono, iż jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej – płatnik nie jest obowiązany do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i pkt 8, po czym w podsumowaniu stwierdzono, iż ta wykładnia ma zastosowanie do przychodów z tytułów wymienionych w art. 13 pkt 2-8. Z uwagi na rozbieżność w tejże interpretacji (raz odwołania się do art. 13 pkt 2 i pkt 8 ustawy o podatku dochodowym a raz do art. 13 pkt 2-8 tejże ustawy) Wnioskodawca pobiera zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku powołania ich przez Sąd w charakterze biegłego sądowego (w tym doradcy podatkowi jako biegli sądowi), tłumacza przysięgłego, mediatora, kuratora procesowego (bez względu na wykonywanie zawodu w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej) kwalifikując wykonane przez nich czynności jako działalność wykonywaną osobiście określoną w art. 13 pkt 6.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• Czy Wnioskodawca (płatnik) ma prawo w przypadku biegłego sądowego (w charakterze którego występują m.in. doradcy podatkowi), tłumacza przysięgłego, mediatora czy kuratora (w tym adwokata, radcy prawnego powołanego jako kuratora procesowego) na podstawie złożonego przez niego oświadczenia, o którym mowa w art. 41 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tzn. oświadczenia, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej – odstąpić od poboru zaliczek na podatek dochodowy?
• Czy złożone oświadczenie winno być składane raz, czy do każdej opinii osobno, mając na uwadze iż przedmiotowe wypłaty dokonywane są czasem kilka miesięcy później niż złożenie faktury na podstawie prawomocnych/wykonalnych orzeczeń?
• Na kim spoczywa odpowiedzialność za aktualność takiego oświadczenia w przypadku wypłaty wynagrodzenia w terminie znacznie późniejszym niż data złożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 41 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on obowiązek, jako płatnik, pobierać od przychodów z działalności wykonywanej osobiście na podstawie art. 13 pkt 6 zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych niezależnie od tego czy dana osoba (biegły, doradca podatkowy, tłumacz przysięgły, mediator, kurator procesowy) prowadzi dodatkowo działalność gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. l pkt 3, bowiem art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i pkt 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku uznania, iż Sąd jako płatnik może zaniechać poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie uzyskanego oświadczenia o prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) to biegły, doradca podatkowy, tłumacz przysięgły, mediator, kurator procesowy powinien każdorazowo do składanego rachunku lub faktury zamieścić oświadczenie, iż zalicza wskazane przychody do prowadzonej działalności gospodarczej i samodzielnie odprowadzi zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że za złożone oświadczenie oraz jego rzetelność i aktualność odpowiedzialność ponosi osoba je składająca tj. biegły sądowy, doradca podatkowy, tłumacz przysięgły, mediator, kurator procesowy – prowadzący działalność gospodarczą z art. 10 ust. 1 pkt 3.

Wnioskodawca zaznaczył, że interpretacja DD3/033/181/CRS/l3/RD-90955/13 Ministra Finansów z dnia 21 listopada 2013 r. dotyczy tylko i wyłącznie powołania adwokata (radcy prawnego) w charakterze pełnomocnika z urzędu, w przypadku powołania adwokata (radcy prawnego) w charakterze kuratora procesowego (art. 143 Kodeksu postępowania cywilnego) Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Z uwagi na rozbieżność w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 22 maja 2014 r. nr DD2/033/30/KBF/14/RD-47426 (raz odwołania się do art. 13 pkt 2 i pkt 8 ustawy o podatku dochodowym a raz do art. 13 pkt 2-8 tejże ustawy) Wnioskodawca pobiera zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w przypadku powołania ich przez Wnioskodawcę w charakterze biegłego sądowego (w tym doradcy podatkowi jako biegli sądowi), tłumacza przysięgłego, mediatora, kuratora procesowego (bez względu na wykonywanie zawodu w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej) kwalifikując wykonane przez nich czynności jako działalność wykonywaną osobiście określoną w art. 13 pkt 6.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na podstawie przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są m.in.:

• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście,
• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 cyt. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej − oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Definicję powyższą uzupełnia regulacja zawarta w art. 5b ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którą za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Zatem – co do zasady − nie są przychodami z działalności gospodarczej takie przychody, które zostały zaliczone przez ustawodawcę do pozostałych źródeł przychodów znajdujących się w katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ww. ustawy), tj. m.in. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Ustawodawca wyraźnie bowiem rozróżnił w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródła przychodu m.in. z działalności wykonywanej osobiście oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej; dokonany podział ma charakter rozłączny.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów o których mowa w pkt 9.

Jak z powyższego wynika ustawodawca wyraźnie rozróżnia działalność wykonywaną osobiście i działalność gospodarczą jako dwa różne źródła przychodu.

Na gruncie powołanych wyżej przepisów prawa pojawiły się jednak wątpliwości w zakresie kwalifikacji przychodów do właściwego źródła w sytuacji, gdy przychody uzyskiwane przez podatnika są wymienione w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście i jednocześnie działalność prowadzona przez podatnika spełnia warunki określone w definicji działalności gospodarczej. Jako przykłady można podać m.in. przychody uzyskiwane przez artystów, sportowców, sędziów sportowych, pełnomocników świadczących obronę z urzędu, czy też biegłych i tłumaczy.

W związku z powstałymi wątpliwościami, kierując się orzecznictwem, Minister Finansów w dniu 21 listopada 2013 r. wydał interpretację ogólną, znak: DD3/033/181/CRS/13/RD–90955/13, dotyczącą kwalifikacji do źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu. W interpretacji tej uznał, iż kwalifikacja przychodu do odpowiedniego źródła jest zależna od formy prawnej wykonywania przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu zawodu adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, czy rzecznika patentowego. Zatem przychody uzyskiwane z tego tytułu mogą zostać zaliczone do źródła przychodów – działalność gospodarcza, pomimo iż są wymienione w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Skoro tak, to nie ma też powodów, aby inaczej traktować przychody innych osób, które działają na zlecenie organów władzy, administracji państwowej lub samorządowej, sądu czy prokuratora.

Kontynuacją zagadnień związanych z kwalifikacją do źródła przychodu jest interpretacja ogólna Ministra Finansów wydana w dniu 22 maja 2014 r. znak: DD2/033/30/KBF/14/RD-47426. Minister Finansów wskazał w niej, że podatnik może, jeżeli uzyskuje przychody w warunkach spełniających przesłanki działalności gospodarczej, zakwalifikować te przychody do źródła – działalność gospodarcza, nawet w sytuacji gdy wymienione są w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Do takiego wniosku doprowadza analiza przepisu art. 13 pkt 8 i 9 oraz art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tylko w art. 13 pkt 9 ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że przychody w nim wymienione zawsze będą kwalifikowane do źródła przychodów – „działalność wykonywana osobiście”, nawet jeżeli będą uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Ustawodawca dopuszcza więc możliwość zaliczenia przychodów – z działalności wykonywanej osobiście do działalności gospodarczej, jeżeli są uzyskiwane w warunkach spełniających przesłanki działalności gospodarczej.

W związku z powyższym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza, aby przychody uzyskiwane z działalności wykonywanej osobiście zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej, jeśli wykonywane są one właśnie w warunkach spełniających przesłanki „działalności gospodarczej”. Powyższy sposób kwalifikacji należy stosować wobec wszystkich grup zawodowych wymienionych w art. 13 pkt 2-8 ustawy, a zatem także wobec biegłych sądowych, tłumaczy przysięgłych, mediatorów, kuratorów czy innych osób działających na zlecenie podmiotów wymienionych w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć przy tym należy, iż skoro ustawa dopuszcza możliwość takiej kwalifikacji jak wskazano powyżej, to nie oznacza to, że przychody uzyskiwane przez ww. osoby muszą być zawsze zaliczane do działalności gospodarczej. Analiza wskazanych przepisów doprowadza do wniosku, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza możliwości osiągania przychodów z działalności wykonywanej osobiście we wskazanym zakresie w ramach działalności gospodarczej. A zatem wskazane przychody mogą być kwalifikowane zarówno do działalności gospodarczej jak i działalności wykonywanej osobiście. Zależy to od warunków w jakich osoba je uzyskująca wykonuje daną czynność.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że sędziowie Sądu Rejonowego K. (Wnioskodawcy) zlecają wykonanie określonych czynności biegłym sądowym, tłumaczom przysięgłym, adwokatom, radcom prawnym, mediatorom oraz kuratorom, powołując ich do spraw toczących się w Sądzie. W świetle obowiązujących przepisów Wnioskodawca (Sąd) nie zawiera umowy cywilno-prawnej z biegłymi sądowymi, tłumaczami przysięgłymi, adwokatami, radcami prawnymi, mediatorami oraz kuratorami, jednakże zleca im wykonanie określonych czynności poprzez wydanie postanowienia o powołaniu danej osoby. Osoba ubiegająca się o przyznanie należności po wykonaniu pracy składa w Sądzie rachunek lub fakturę VAT zawierającą wszystkie niezbędne dane do ustalenia wysokości wynagrodzenia za wykonaną na zlecenie Wnioskodawcy czynność związaną z prowadzonym postępowaniem sądowym. Przedmiotowe rachunki/faktury VAT podlegają sprawdzeniu przez głównego księgowego lub innego wyznaczonego pracownika pod względem formalno-rachunkowym. Sprawdzone przez służby finansowo-księgowe rachunki/faktury VAT są następnie przekazywane do uprawnionej osoby – sędziego celem wydania orzeczenia o przyznaniu należności. Przedmiotowe rachunki/faktury VAT nie są źródłowymi dowodami i nie stanowią podstawy wypłaty wynagrodzenia za wykonane na zlecenie Wnioskodawcy czynności związane z prowadzonym postępowaniem sądowym. Jedynym źródłowym dokumentem księgowym jest prawomocne/wykonalne orzeczenie Wnioskodawcy o przyznaniu danej należności (wynagrodzenia biegłego sądowego, tłumacza przysięgłego, adwokata, radcy prawnego, mediatora czy kuratora).

Biegli sądowi (w charakterze, których występują m.in. doradcy podatkowi), tłumacze przysięgli, adwokaci, radcowie prawni, mediatorzy czy kuratorzy niejednokrotnie prowadzą działalność gospodarczą w różnych formach prawnych. Są to jednoosobowe działalności gospodarcze, spółki osobowe jak również spółki kapitałowe.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma on obowiązek, jako płatnik, pobierać od przychodów z działalności wykonywanej osobiście na podstawie art. 13 pkt 6 zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych niezależnie od tego czy dana osoba (biegły, doradca podatkowy, tłumacz przysięgły, mediator, kurator procesowy) prowadzi dodatkowo działalność gospodarczą z art. 10 ust. l pkt 3, bowiem art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od należności z tytułów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i pkt 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności.

Z takim stanowiskiem nie należy się zgodzić. Jak już wyżej wskazano, na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód aby dochody z działalności wykonywanej osobiście kwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej, jeżeli są uzyskiwane w warunkach spełniających przesłanki działalności gospodarczej. Taka sytuacja dotyczyć będzie osób prowadzących działalność gospodarczą z tytułu wykonywanych w ramach tej działalności – na zlecenie sądu, prokuratury czy policji – czynności, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskiwane w takich warunkach można kwalifikować do działalności gospodarczej. Takiej też kwalifikacji należy dokonać w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę zaistniały stan faktyczny. Jeżeli biegły swoją działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, a czynności podejmowane przez niego w charakterze biegłego są wykonywane w ramach tej działalności, to nie ma podstaw, aby przychód tej osoby kwalifikować do innego źródła niż działalność gospodarcza. Powyższe stwierdzenie odnosi się również do doradców podatkowych, tłumaczy przysięgłych, mediatorów i kuratorów wykonujących czynności na zlecenie Sądu, które to czynności wykonywane są w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Obowiązki płatnika jakie będą ciążyć na Wnioskodawcy zależne będą od tego czy biegli, tłumacze, mediatorzy i kuratorzy zadeklarują zakwalifikowanie osiągniętego przychodu z tytułu wykonania zleconych przez Wnioskodawcę czynności do przychodów z działalności wykonywanej osobiście czy też do przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Zależeć to będzie od dokumentacji przedstawionej przez osoby wykonujące dane czynności. Jeżeli Wnioskodawca będzie dysponował dokumentem, z treści którego będzie wynikało, że biegły sądowy, tłumacz przysięgły, mediator czy kurator prowadzi działalność gospodarczą i czynności wykonywane na zlecenie Sądu wchodzą w zakres prowadzonej działalności, wówczas na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Wnioskodawca nie ma obowiązku badania treści tego dokumentu pod kątem aktualności czy też w inny sposób weryfikowania jego prawdziwości.

Podkreślić przy tym należy, iż dokumentu (oświadczenia), o którym mowa powyżej nie należy utożsamiać z oświadczeniem, do którego odwołuje się art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazany przepis dotyczy bowiem przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8. Art. 41 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zamyka jednakże drogi by do przychodów z działalności gospodarczej zaliczyć inne przychody niż określone w art. 13 pkt 2 i 8, a zatem także np. określone w art. 13 pkt 6 ww. ustawy. W konsekwencji art. 41 ust. 2 ww. ustawy dopuszcza możliwość zaliczenia przychodów z działalności wykonywanej osobiście (a zatem art. 13 pkt 2-8), do działalności gospodarczej, jeżeli są uzyskiwane w warunkach spełniających przesłanki działalności gospodarczej.

Należy zaznaczyć, że ustawy podatkowe nie regulują kwestii częstotliwości z jaką biegły sądowy, tłumacz przysięgły, mediator czy kurator winien składać ww. dokument (oświadczenie). Od strony przepisów podatkowych nie jest istotne czy biegły sądowy, tłumacz przysięgły, mediator, kurator będzie każdorazowo do składanego rachunku lub faktury VAT składać ww. dokument (oświadczenie) czy też złoży je raz i będzie ono ważne aż do odwołania.

W świetle powyższych argumentów nie można było zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że niezależnie od formy prowadzonej działalności biegły sądowy (w charakterze, którego występują m.in. doradcy podatkowi), tłumacz przysięgły, mediator i kurator (w tym adwokat, radca prawny powołany jako kurator procesowy) winni mieć potrącane zaliczki na podatek dochodowy.

Wobec powyższej stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.