Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-68/15/BJ
z 27 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2015 r. (data wpływu do Biura – 26 stycznia 2015 r.), uzupełnionym 31 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z/do miejsca garażowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z/do miejsca garażowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 16 marca 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-68/15/BJ, IBPB II/1/4511-185/15/BJ wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 31 marca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca (Spółka) przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych oraz przedstawicielom handlowym operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe – w ramach obowiązków pracowniczych – wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Siedziba Spółki znajduje się w innym mieście niż większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów.

Biorąc po uwagę powyższe, a także konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę – w tym także do siedziby Spółki – Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązała oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W piśmie z 23 marca 2015 r. (wpływ do Biura – 31 marca 2015 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że przejazdy pracowników samochodem służbowym z/do miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym, ponieważ obowiązek parkowania samochodów w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Spółkę (pracodawcę) obowiązków pracowniczych. Przejazdy pracowników samochodem służbowym służą tylko celom służbowym.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?

Zdaniem Spółki, przedstawione w opisie stanu faktycznego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Przejazdy pracownika samochodem służbowym „na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca – jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych – nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone za pracownika), czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych).

Zdaniem Wnioskodawcy, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników przejawiającej się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę.

Wnioskodawca podkreślił, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników – realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w tym w miejscu zamieszkania – uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy.

W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

• zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych,
• optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych.
  
  

Parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników – a nie w siedzibie Spółki czy zakładzie produkcyjnym – w ocenie Wnioskodawcy wpływa na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Wnioskodawcy.

Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem) nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych (jako przykład podano kilka interpretacji indywidualnych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zajętego w przedstawionym stanie faktycznym w kwestii zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z/do miejsca garażowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych. W zakresie oceny ww. stanowiska zajętego na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, zgodnie z wnioskiem Wnioskodawcy, wydano odrębną interpretację znak: IBPB II/1/4511-185/15/BJ.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści wniosku wynika, że Spółka przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych oraz przedstawicielom handlowym operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe – w ramach obowiązków pracowniczych – wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki. Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązała pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika. Przejazdy pracowników samochodem służbowym z/do miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym, ponieważ obowiązek parkowania samochodów w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Spółkę (pracodawcę) obowiązków pracowniczych. Przejazdy pracowników samochodem służbowym służą tylko celom służbowym.

Wnioskodawca uważa, że wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem) nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zauważyć, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014r., poz. 1502, ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom – wykonującym znaczną część czynności poza siedzibą Spółki – samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, stanowią realizację celu służbowego zleconego przez Spółkę, jakim jest utrzymanie w stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez Spółkę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych – o ile faktycznie jak wskazano we wniosku służą tylko celom służbowym – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym a w konsekwencji okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem) nie skutkują powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie jest w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, iż interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.