Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1068/14-4/KS
z 12 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia (brak daty sporządzenia, data wpływu 26 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Od dnia 10 lipca 2013 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług marketingowych oraz doradztwie w zakresie budowania wizerunku przedsiębiorstw. Działalność ta została zarejestrowana w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, zaś przychody z niej opodatkowywane są na zasadach przewidzianych w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o pdof”), tj. art. 9a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 Ustawy o pdof (bez zastosowania stawki liniowej). Wskazana działalność gospodarcza jest ewidencjonowana przy pomocy podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jednocześnie, od 2008 roku Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu wynajmu nieruchomości mieszkalnej - tj. stanowiącego jego własność lokalu mieszkalnego, stanowiącego odrębną nieruchomość, zlokalizowanego w budynku wielomieszkaniowym, z wyodrębnioną własnością poszczególnych lokali (dalej: „Lokal”).

W dacie rozpoczęcia działalności gospodarczej, tj. 10 lipca 2013 r. lokal nie został włączony do składników prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, zaś przychody z wynajmu lokalu były - do końca 2013 r. opodatkowywane na zasadach określonych w Ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, (dalej: Ustawa o podatku ryczałtowym tj. z zastosowaniem preferencyjnej 8,5% stawki, kalkulowanej od wysokości uzyskiwanego przychodu. Warto nadmienić, że do końca 2013 r. Wnioskodawca nie mógł rozpocząć opodatkowywania przychodów z wynajmu ww. lokalu na zasadach przewidzianych w Ustawie o pdof, (a więc włączyć go do prowadzonego przedsiębiorstwa) z tego względu, że wybór ryczałtowej formy opodatkowania dokonywany jest na cały rok i jego zmiany można dokonać jedynie na początku kolejnego roku, do 20 stycznia.

Na początku 2014 r. Wnioskodawca podjął decyzję o rozszerzeniu prowadzonej działalności gospodarczej o wynajem nieruchomości oraz zaliczył ww. lokal do składników majątkowych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. W konsekwencji, do 20 stycznia 2014 r. złożył (na podstawie art. 9 ust. 2 Ustawy o podatku ryczałtowym) do właściwego naczelnika urzędu zawiadomienie o rezygnacji z opodatkowania wynajmu lokalu podatkiem ryczałtowym, a w konsekwencji o objęciu przychodów z wynajmu lokalu prowadzoną działalnością gospodarczą, opodatkowaną, jak wskazał powyżej, na zasadach ogólnych wynikających z art. 9a ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 Ustawy o pdof (tj. bez stosowania stawki liniowej). Należy wskazać, że w przyszłości Wnioskodawca nie wyklucza rozszerzenia skali działalności gospodarczej w tym zakresie (tj. nabywania kolejnych nieruchomości włączanie ich do składników prowadzonego przedsiębiorstwa oraz uzyskiwania przychodów z ich wynajmu).

Ponieważ, jak Wnioskodawca wskazał powyżej, ww. lokal został zaliczony do składników majątkowych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie, rozpoczęta została jego amortyzacja oraz zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca prawo własności lokalu nabył na podstawie umowy darowizny (zawartej w formie aktu notarialnego) z dnia 28 czerwca 2008 r., która wskazuje wartość rynkową lokalu (wraz z przynależnym do niego proporcjonalnie gruntem). W konsekwencji, jako wartość początkową lokalu dla potrzeb amortyzacji przyjął, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 Ustawy o pdof, wartość rynkową lokalu z dnia otrzymania darowizny (na potrzeby ustalenia wartości początkowej Lokalu Wnioskodawca wyłączył wartość przypisanego do niego gruntu).

Jednocześnie, ponieważ lokal zlokalizowany jest w budynku wybudowanym i oddanym do używania w latach 1950-tych, zaś przed dokonaniem darowizny na rzecz Wnioskodawcy był on wykorzystywany (zamieszkiwany) przez okres około 50 lat, działając na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o pdof podjął decyzję o zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji i dokonywaniu amortyzowania lokalu w okresie 10-cio letnim (jako „używanego” środka trwałego w rozumieniu ww. przepisów).

Wnioskodawca wskazał, że w zależności od konkretnych uzgodnień z każdorazowym przyszłym najemcą lokalu, przychód z tytułu wynajmu lokalu może być (lub nie) niższy od miesięcznego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego wg wyżej wskazanych zasad.

Lokal może być wynajmowany zarówno osobom fizycznym, dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, osobom prawnym dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych ich pracowników, jak również - zarówno osobom fizycznym, jak również osobom prawnym dla potrzeb innych niż mieszkaniowe (np. na potrzeby prowadzenia biura). Umowy mogą być zawierane zarówno na czas określony, jak również na czas nieokreślony.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, iż niewykluczone jest, że w przyszłości podejmie decyzję o sprzedaży ww. lokalu.

Pismem z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) Wnioskodawca doprecyzował pytanie oznaczone nr 6 oraz przedstawił własne stanowisko w sprawie oceny prawnej adekwatne do zadanego pytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca był uprawniony (przy uwzględnieniu opisanej w stanie faktycznej okoliczności dokonania stosownego zawiadomienia do dnia 20 stycznia 2014 r.) do rozpoczęcia opodatkowywania przychodów z wynajmu lokalu na takich samych zasadach jak przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług marketingowych i doradztwa wizerunkowego, tj. opodatkowania tych przychodów na przewidzianych w Ustawie o pdof zasadach ogólnych dla działalności gospodarczej określonych w art. 9 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 27 ust. 1 tej Ustawy?
2. W przypadku uznania stanowiska na pytanie nr 1 za prawidłowe, czy na potrzeby kalkulacji podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, przychodem z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej będzie łączna suma przychodów uzyskanych zarówno ze świadczenia usług marketingowych/doradztwa w zakresie wizerunku przedsiębiorców oraz przychodów uzyskanych z tytułu wynajmu lokalu?
3. Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane w odniesieniu do lokalu będą stanowiły koszt uzyskania przychodów pomniejszający łączny przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, obliczony w sposób wskazany w pytaniu nr 2, nawet wówczas gdy w konkretnym miesiącu kwota odpisu amortyzacyjnego będzie wyższa niż przychód z tytułu wynajmu lokalu?
4. Czy w prawidłowy sposób określona została wartość początkowa lokalu, jako jego wartość rynkowa z dnia otrzymania darowizny (bez uwzględnienia wartości przypisanego do lokalu gruntu)?
5. Czy w odniesieniu do opisanego lokalu Wnioskodawca był uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacji właściwej dla tzw. „używanego” środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o pdof?
6. Uwzględniając okoliczność, że opisany lokal stanowi lokal mieszkalny stanowiący oddzielną nieruchomość, jeśli w przyszłości Wnioskodawca podejmie decyzję o sprzedaży lokalu, to czy przychód z tytułu ww. sprzedaży będzie opodatkowany zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy o pdof, tj. nie wystąpi przychód, jeśli zbycie nastąpi po 5 latach licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lokalu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 4, 5 Natomiast w zakresie pozostałych pytań zostaną wydane odrębne interpretacje indywidualne.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie nr 4

Zgodnie z artykułem 22g ust. 1 pkt 3 Ustawy o pdof, „Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: (...) w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości”.

W konsekwencji, uwzględniając opisaną w stanie faktycznym okoliczność, że prawo własności lokalu Wnioskodawca uzyskał w drodze umowy darowizny (zawartej w formie aktu notarialnego), która wskazywała wartość rynkową lokalu, należy wskazać, że w sposób prawidłowy Wnioskodawca określił wartość początkową lokalu dla celów amortyzacji jako jego wartość rynkową z dnia otrzymania darowizny (nie uwzględniając wartości przypisanego do lokalu gruntu).

Pytanie nr 5

Zgodnie z artykułem 22i ust. 1 Ustawy o pdof:

„Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust 1 pkt 1.

Natomiast zgodnie z artykułem 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o pdof:

„Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: (...)

3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.”

W kolei zgodnie z art. 22j ust. 3 Ustawy o pdof:

„3. Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.”

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, prawo własności lokalu uzyskał w dniu 24 czerwca 2008 r.

Natomiast lokal zlokalizowany jest w budynku oddanym do używania w latach 1950-tych. W konsekwencji, lokal stanowił „używany” środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 Ustawy o pdof, a w konsekwencji Wnioskodawca był uprawniony do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu, nie wyższej jednak niż powodującej amortyzację w okresie krótszym niż 10 lat (tj. nie wyższej niż 10%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  
  

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  
  

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 ww. ustawy).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca na początku 2014 r. zaliczył lokal mieszkalny stanowiący jego własność do składników majątkowych związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca prawo własności lokalu nabył na podstawie umowy darowizny, która wskazuje wartość rynkową lokalu (wraz z przynależnym do niego proporcjonalnie gruntem). Jednocześnie, ponieważ lokal zlokalizowany jest w budynku wybudowanym i oddanym do używania w latach 1950-tych, zaś przed dokonaniem darowizny na rzecz Wnioskodawcy był on wykorzystywany (zamieszkiwany) przez okres około 50 lat, podjął decyzję o zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji i dokonywaniu amortyzowania lokalu w okresie 10-cio letnim jako „używanego” środka trwałego.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy, że wartość początkową wskazanego we wniosku składnika majątku - lokalu mieszkalnego otrzymanego w drodze darowizny Wnioskodawca winien ustalić zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określi tą wartości w niższej wysokości. Przy czym pamiętać należy, że działka na której znajduje się przedmiotowy lokal stanowi odrębny środek trwały, nie podlegający amortyzacji, bowiem z mocy prawa grunty nie podlegają amortyzacji (art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po ustaleniu wartości początkowej ww. lokalu mieszkalnego jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawi amortyzacji będzie wynosić 10%.

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego. Tym samym dopuszczalne było ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny jako środek trwały został bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną – maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż niż 10 lat.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.