Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-890/14-4/AG
z 2 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2014 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 21 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 19 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2014 r. Pani złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie. Pismem z dnia 22 sierpnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi – działając na podstawie art. 15 i art. 170 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – przekazał wniosek Pani do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu – zgodnie z właściwością rzeczową i miejscową. Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. Organu w dniu 26 sierpnia 2014 r.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 listopada 2014 r., znak ILPB1/415-890/14-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono 12 listopada 2014 r., a w dniu 19 listopada 2014 r. wpłynęła odpowiedź (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 14 listopada 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami oraz wynajmem i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, opodatkowaną na zasadach podatku liniowego.

Dnia 26 marca 1999 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem w formie aktu notarialnego od Urzędu Miasta działkę gruntu zabudowaną budynkiem mieszkalnym, dla której zaprowadzona była księga wieczysta. Rok budowy kamienicy datowany jest na 1840 r., pomimo prowadzonych działań wojennych w tamtym okresie przedmiotowa nieruchomość nie ucierpiała, w związku z tym była przez tan cały okres użytkowana (zamieszkała) a ostatni lokatorzy zostali wysiedleni w 1995 r.

Kamienica od momentu kiedy ją nabyto nigdy nie została wprowadzona na ewidencję środków trwałych. Decyzją z 10 maja 2012 r. wydaną przez Starostę otrzymano pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z wydzielonym lokalem usługowym w formie odtworzeniowej kamienicy śródmiejskiej, gdzie powierzchnia użytkowa wynosi 390,33 m², w tym liczba lokali mieszkalnych 3 o łącznej powierzchni 241.36 m², natomiast powierzchnia lokalu usługowego wynosi 110,06 m².

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych budynek została zaklasyfikowany jako budynki zbiorowego zamieszkania PKOB 112. W 1999 r., po nabyciu przedmiotowej nieruchomości dokonaliśmy pierwszych wydatków związanych z zabezpieczeniem obiektu, pracami porządkowymi oraz wykonaniem projektu budowlanego.

Natomiast w 2012 r., Wnioskodawczyni wraz z mężem zaczęli już sukcesywnie, etapami generalny remont. W związku z tym że 1 i 2 piętro kamienicy nadawało się do wyburzenia zostało to zrobione. Pozostały piwnice i parter kamienicy oraz przyłącza wodnokanalizacyjne, gazowe i elektryczne. W formie odtworzeniowej zgodnie z ww. decyzją wybudowano dwa pozostałe piętra wraz z nową konstrukcją dachową. Wartość poniesionych nakładów remontowych przekroczyła 30% wartości początkowej.

Pismem z dnia 7 listopada 2014 r. wezwano Zainteresowaną do uzupełnienia wniosku poprzez:

• podanie numeru klasyfikacji środka trwałego (budynku) według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622 ze zm.),
• wskazanie, czy lokal usługowy, znajdujący się na parterze kamienicy, będzie stanowił odrębny środek trwały, a jeżeli tak to należy podać numer klasyfikacji tego środka trwałego wg ww. Klasyfikacji.
  
  

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, że jej zdaniem, według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r., w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622 ze zm.) budynek będzie miał nadane KŚT nr 110. Jednocześnie poinformowała, że lokal usługowy znajdujący się na parterze kamienicy nie będzie stanowił odrębnego środka trwałego.

Mając na uwadze udzieloną odpowiedź na wezwanie wystosowane przez Organ przyjęto, że budynek, o którym mowa we wniosku, będzie stanowił składnik majątku, który zgodnie z ww. rozporządzeniem należy kwalifikować do grupy 110.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podatnik ma prawo wprowadzając po raz pierwszy na ewidencję środków trwałych budynek zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% oraz zaliczyć do wartości początkowej środka trwałego wydatki poniesione w 1999 r.?
2. Czy podatnik ma prawo również zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% do lokalu usługowego znajdującego się na parterze kamienicy?
3. Czy podatnik ma prawo potraktować jako ulepszenie środka trwałego poprzez rekonstrukcję, modernizację i w tym przypadku zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do nowo wprowadzonego środka trwałego w wysokości 10% przed rozpoczęciem jego amortyzacji, zarówno do lokalu usługowego jak i do pozostałej części mieszkalnej budynku. Ponadto uważa, że może zaliczyć do wartości początkowej, zwiększając w ten sposób wartość środka trwałego, wydatki poniesione w 1999 r. Przedmiotowy środek trwały był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przed nabyciem przez Wnioskodawczynię przez okres ponad 60 miesięcy oraz został przez Zainteresowaną ulepszony przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni spełnia nawet dwa warunki, które pozwalają wybrać indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% w skali roku (art. 22 ust. 1 pkt 3 updof, art. 22j ust. 1 pkt 1c updof, art. 22h ust. 2 updof, art. 22g ust 17 updof).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, - nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, że składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Zatem warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Tym samym, wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z przystosowaniem kamienicy (środka trwałego) do stanu umożliwiającego jego wykorzystanie, są składnikami wartości początkowej.

Należy przy tym wskazać, że stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl zaś art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Mając zatem na uwadze treść ww. przepisów Wnioskodawczyni prawidłowo uznaje, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć również wydatki poniesione w 1999 r. związane z zabezpieczeniem obiektu, pracami porządkowymi oraz wykonaniem projektu budowlanego.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zauważa się, że zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie zaś do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, że podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, środek trwały (kamienica) ma nadane KŚT 110, co oznacza, że zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawowa stawka amortyzacyjna tego środka trwałego wynosi 1,5%. Zastosowanie więc – w przypadku ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, znajdzie art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 2 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że warunki, o których mowa w wyżej cytowanym przepisie zostały spełnione. Wnioskodawczyni wskazała, że rok budowy kamienicy datowany jest na 1840 r., zaś wartość poniesionych nakładów remontowych przekroczyła 30% wartości początkowej.

Stąd więc Zainteresowana prawidłowo uznaje, że podatnik ma prawo, wprowadzając budynek po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych po jego rekonstrukcji, modernizacji i adaptacji, zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Stawka ta dotyczy całego środka trwałego, stąd też – mając na uwadze fakt, że lokal usługowy, o którym mowa we wniosku, nie stanowi odrębnego środka trwałego, stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% należy zastosować do całego budynku (w tym również lokalu użytkowego).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.