Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-744/14-4/JK
z 8 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 23 września 2014 r. (data wpływu 26 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa. Wniosek został uzupełniony 26 września 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką Akcyjną prowadzącą księgi rachunkowe oraz podatnikiem podatku VAT. Głównym przedmiotem działalności Spółki są roboty budowlano-montażowe związane z budową, rozbudową, remontem, modernizacją w zakresie rozdzielczych obiektów sieciowych elektroenergetycznych oraz telekomunikacyjnych, również z realizacją kompleksową danego zlecenia.

Wnioskodawca w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje zakupiony w 2008 roku samochód ciężarowy marki Land Rover. Pojazd ten posiada kabinę kierowcy z dwoma rzędami siedzeń (łącznie 5 miejsc siedzących) i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi 1322 kg. W roku 2008 pojazd ten uzyskał w wyniku dodatkowego przeglądu technicznego zaświadczenie z Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów-VAT-4.

Dane dotyczące dopuszczalnej ładowności pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń) wynikają z informacji zawartych w polskich dokumentach wydanych w oparciu o Prawo o ruchu drogowym, tj. karty pojazdu i dowodu rejestracyjnego dla pojazdu marki Land Rover. Wnioskodawca natomiast nie posiada świadectwa homologacji tego pojazdu ani zwolnienia z obowiązku posiadania świadectwa homologacji.

Pojazd ten wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca informuje, że nie złożył do US informacji o tym pojeździe (VAT-26) oraz nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i w związku z tym zgodnie z art. 86a pkt 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z tym pojazdem kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;
2. Samochód będący przedmiotem wniosku jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług;
3. Przedmiotowy samochód jest samochodem o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony;
4. Nie istnieją obiektywne okoliczności potwierdzające brak możliwości wykorzystania ww. pojazdu do użytku prywatnego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w obecnym stanie prawnym ma prawo do odliczania podatku naliczonego od zakupu paliwa tego pojazdu ciężarowego, wynikającego z otrzymanych faktur zakupu?

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 86a ust. 1 i 2 ustawy o VAT oraz art. 12 ustawy nowelizującej z dnia 7 lutego 2014 r. Wnioskodawca ma prawo do odliczenia 50% VAT od zakupu paliwa do napędu pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony innych niż samochody osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

• 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
• 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
• 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg.
  
  

Dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Dokumentami tymi są zazwyczaj świadectwo homologacji lub odpis decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania ww. świadectwa. Zdaniem Wnioskodawcy, mogą to być także inne dokumenty, wydane na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym, które określają ilość miejsc (siedzeń) oraz dopuszczalną ładowność, np. dowód rejestracyjny, karta pojazdu.

Podsumowując Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pomimo braku świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania ww. świadectwa może odliczać 50% podatku VAT od zakupu paliwa do samochodu ciężarowego marki Land Rover, w którym liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 5 i dopuszczalna ładowność wynosi 1322 kg, a potwierdzenie tych parametrów znajduję się w dokumentach wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, tj. w karcie pojazdu i dowodzie rejestracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od 1 stycznia 2014 r. zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku od towarów i usług wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Z dniem 1 kwietnia 2014 r., na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą zmieniającą – przepis art. 86a uległ zmianie.

I tak, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy (obowiązującego od 1 kwietnia 2014 r.) – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Według art. 86a ust. 4 ustawy – pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 10 ustawy – spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

1. pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

Art. 86a ust. 9 ustawy stanowi, że do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   – jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.
   
   

Na podstawie art. 86a ust. 12 ustawy – podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

W przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia (art. 86a ust. 13 ustawy).

Należy wskazać, że w powołanych przepisach art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą od wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja art. 86a ustawy oznacza, że w sytuacji, gdy znajduje zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w jego ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania, wówczas stosuje się ogólne uregulowania dotyczące odliczania podatku, zawarte w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowany w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje zakupiony w 2008 roku samochód ciężarowy marki Land Rover. Samochód będący przedmiotem wniosku jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Pojazd ten posiada kabinę kierowcy z dwoma rzędami siedzeń (łącznie 5 miejsc siedzących) i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Przedmiotowy samochód jest samochodem o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi 1322 kg. W roku 2008 pojazd ten uzyskał w wyniku dodatkowego przeglądu technicznego zaświadczenie z Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów-VAT-4. Dane dotyczące dopuszczalnej ładowności pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń) wynikają z informacji zawartych w polskich dokumentach wydanych w oparciu o Prawo o ruchu drogowym, tj. karty pojazdu i dowodu rejestracyjnego dla pojazdu marki Land Rover. Wnioskodawca natomiast nie posiada świadectwa homologacji tego pojazdu ani zwolnienia z obowiązku posiadania świadectwa homologacji. Pojazd ten wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Nie istnieją obiektywne okoliczności potwierdzające brak możliwości wykorzystania ww. pojazdu do użytku prywatnego. Wnioskodawca nie złożył do US informacji o tym pojeździe (VAT-26) oraz nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu.

Z treści przywołanych regulacji wynika, że gdy konstrukcja pojazdów nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W niniejszej sprawie należy podkreślić, że z punktu widzenia powołanych przepisów ustawy, konstrukcja tego pojazdu nie wyklucza jego użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy samochód ciężarowy posiada kabinę kierowcy z dwoma rzędami siedzeń. Tym samym przedmiotowy pojazd nie jest pojazdem, o którym mowa w art. 86a ust. 9 ustawy, nie jest też pojazdem konstrukcyjnie przeznaczonym do przewozu 10 osób łącznie z kierowcą (art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b ustawy). Zatem, samochód ten nie spełnia wymogów konstrukcyjnych pozwalających na pełne odliczenie podatku – w myśl przepisów ustawy.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy samochód wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Nie istnieją jednak obiektywne okoliczności potwierdzające brak możliwości wykorzystania ww. pojazdu do użytku prywatnego. Wnioskodawca nie złożył też do Urzędu Skarbowego stosownej informacji (VAT-26) że wykorzystuje ten pojazd wyłącznie do działalności gospodarczej oraz nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu.

Zatem, stwierdzić należy, że przedmiotowy samochód wykorzystywany jest zarówno w działalności gospodarczej jak i do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do pojazdu będącego przedmiotem wniosku, wskazać należy, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy zmieniającej – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   

Z art. 12 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy zmieniającej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że do pojazdów samochodowych innych niż wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, nie ma zastosowania zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r., bowiem dotyczy on tylko tych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które wykorzystywane są do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, wskazanych w cyt. art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie, nie znajdzie zastosowania obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r. zakaz odliczenia podatku od nabywanego paliwa służącego do napędu samochodu, będącego przedmiotem wniosku, wynikający z art. 12 ustawy nowelizującej, ponieważ w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z pojazdem samochodowym o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, posiadającym liczbę siedzeń – 5 oraz dopuszczalną ładowność do 1322 kg.

W niniejszej sprawie wskazać należy, że zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe (…).

W myśl art. 2 pkt 56 ww. ustawy dopuszczalna ładowność oznacza – największą masę ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu.

W każdym dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest podana dopuszczalna masa całkowita pojazdu oraz masa własna pojazdu. Znając ww. parametry można określić dopuszczalną ładowność pojazdu, posługując się definicją dopuszczalnej ładowności, zawartą w art. 1 pkt 56 Prawa o ruchu drogowym, z której wynika, że pojęcie dopuszczalna ładowność oznacza największą masę ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu. A zatem, w oparciu o dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym pojazdu można każdorazowo określić dopuszczalną ładowność konkretnego pojazdu.

W związku z powyższymi przepisami oraz z faktem, że przepis art. 12 ust. 3 ustawy zmieniającej wymaga jedynie aby dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), były określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym – informacje dotyczące powyższych danych zawarte w dowodzie rejestracyjnym oraz karcie pojazdu przedmiotowego samochodu są zatem wystarczające dla potrzeb odliczenia 50% podatku naliczonego związanego z nabyciem paliwa.

Tym samym, w związku z faktem wykorzystywania przedmiotowego samochodu do czynności mieszanych, Wnioskodawcy przysługuje, zgodnie z art. 86a ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy, prawo do odliczenia podatku w wysokości stanowiącej 50% kwoty podatku naliczonego przy zakupie paliwa służącego do napędu tego samochodu.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Zainteresowany może dokonywać obniżenia kwoty podatku należnego w wysokości 50% kwoty podatku naliczonego od wydatków na zakup paliwa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.