Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-807/14/KW
z 16 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2014 r. (data wpływu 6 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Córka Wnioskodawcy jest właścicielką 3 lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny w 2004 r. Lokale te stanowią odrębną nieruchomość z własnymi księgami wieczystymi. W przyszłości córka planuje dokonać podziału 2 lokali mieszkalnych na 4 mniejsze z założeniem odrębnych ksiąg wieczystych dla tych lokali. Powstałe w ten sposób 5 lokali mieszkalnych, córka planuje przekazać rodzicom w darowiźnie.

Następnie wraz z żoną w ramach najmu prywatnego rozliczanego na zasadach ogólnych Wnioskodawca zamierza dokonywać amortyzacji tych lokali od ich wartości wynikającej z wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny, zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. z uwagi na to, że lokale te będą spełniać warunek środka trwałego wykorzystywanego przed ich nabyciem przez co najmniej 60 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy lokale powstałe w wyniku podziału większego lokalu mieszkalnego, uprzednio wykorzystywanego przez okres ponad 60 miesięcy, dla których to lokali założona zostanie nowa księga wieczysta będą podlegały amortyzacji przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie podarowane Mu lokale, także te powstałe z podziału lokali mieszkalnych o większej powierzchni, wprowadzone przez Wnioskodawcę i jego żonę do ewidencji środków trwałych, stanowić będą środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez Nich do ewidencji środków trwałych, używany przed ich nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy, do których będą mogli zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, przy której okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 10 lat.

Za wartość początkową otrzymanych w darowiźnie środków trwałych będzie wówczas należało przyjąć wartość rynkową wynikającą z umowy darowizny.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a u.p.d.o.f. stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny

Z powyższego przepisu wynika, że odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nabytych w drodze darowizny mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w razie nabycia ich w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, za którą uważa się stosowanie do treści art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Na podstawie art. 22 i ust. 1 u.p.d.o.f., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22 j-22 ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali mieszkalnych wynika z przepisów zawartych w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Zgodnie z ich treścią, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 -10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Z przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f, wynika, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższa definicja wskazuje na konieczność przeniesienia własności oraz wykazanie wykorzystywania tego składnika, bez doprecyzowania przez kogo ten składnik i na jakie cele miał być wykorzystany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, a podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca wraz z żoną powzięli wątpliwości co do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., w stosunku do lokali mieszkalnych otrzymanych w darowiźnie, które wcześniej zostaną podzielone na mniejsze i otrzymają odrębny numer w księgach wieczystych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pomimo dokonania przez córkę podziału dwóch większych lokali mieszkalnych na cztery mniejsze, są to nadal lokale (powierzchnie) mieszkalne wykorzystywane wcześniej przez poprzedniego właściciela co najmniej od 2004 r. Nie można podziału nieruchomości na mniejsze i założenie nowego numeru księgi, uznać za tożsame z wytworzeniem nowego lokalu mieszkalnego, który nie był do tej pory wykorzystywany.

Zatem w stosunku do opisanych lokali spełniony jest warunek wykorzystywania środka trwałego przed ich nabyciem przez okres co najmniej 60 miesięcy, co pozwala na zastosowanie indywidulanej stawki amortyzacyjnej, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidulanej z dnia 4 marca 2013 r., znak: IBPBII/2/415-1566/12/MW wypowiedział się odnośnie możliwości zastosowania indywidulnej stawki amortyzacyjnej. Organ uznał, że w przypadku, gdy przed nabyciem w drodze spadku udziału w lokalu (podzielonym następnie na dwa lokale) wynoszącego 1/3, lokal ten był użytkowany przez rodzinę wnioskodawcy nieprzerwanie od około 1977 r., w przedmiotowej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem przez wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, zatem Wnioskodawca przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wnioskodawca uważa, że z powyższej interpretacji wynika, że podział lokali na dwa mniejsze nie powoduje utraty prawa do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosowanej dla nieruchomości użytkowanych przez okres co najmniej 60 miesięcy przed wprowadzeniem jej do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowe środki trwałe, tj. wszystkie 5 lokali mieszkalnych otrzymane tytułem darnym mogą być amortyzowane przez Niego i jego żonę na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że będą Oni mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie od wartości początkowej przedmiotowych lokali ustalonej wg wartości rynkowej wskazanej w umowie darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.



Stosownie do art. 23 ust.1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.



Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że jeżeli nabyte w drodze darowizny lokale mieszkalne będą stanowić środki trwałe, to nie ma przeszkód do ich amortyzacji i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).



Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W powołanym wyżej przepisie występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy co do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali mieszkalnych powstałych w wyniku podziału innego lokalu, który był już wykorzystywany przez jednego właściciela przez okres co najmniej 60 miesięcy należy stwierdzić, że dokonanie takiego podziału nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie był do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania podziału lokalu mieszkalnego na dwa mniejsze, pozostają to nadal lokale (powierzchnie) mieszkalne wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy je uznać za używane środki trwałe w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że córka Wnioskodawcy jest właścicielką 3 lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny w 2004 r. Lokale te stanowią odrębną nieruchomość z własnymi księgami wieczystymi. W przyszłości córka planuje dokonać podziału 2 lokali mieszkalnych na 4 mniejsze z założeniem odrębnych ksiąg wieczystych dla tych lokali. Powstałe w ten sposób 5 lokali mieszkalnych, córka planuje przekazać rodzicom w darowiźnie. Następnie Wnioskodawca wraz z żoną w ramach najmu prywatnego rozliczanego na zasadach ogólnych zamierzają dokonywać amortyzacji tych lokali zgodnie z przepisem art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. z uwagi na to, że w jego ocenie lokale te będą spełniać warunek środka trwałego wykorzystywanego przed ich nabyciem przez co najmniej 60 miesięcy.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego do powołanych wcześniej przepisów prawa należy przyjąć, że wszystkie wskazane we wniosku lokale, w tym również te powstałe w wyniku podziału innego lokalu, były wykorzystywane przez poprzedniego właściciela, co najmniej od 2004 r. Zatem, spełniony jest warunek wykorzystywania tych lokali przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W konsekwencji dla wszystkich wskazanych we wniosku lokali, które Wnioskodawca nabędzie w drodze darowizny dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną one po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Tutejszy organ zastrzega, że niniejsza interpretacja nie obejmuje oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości początkowej wskazanych we wniosku lokali z uwagi na to, że kwestia ta nie jest przedmiotem zadanego pytania.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do Jego żony. Żona Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Ponadto zastrzega się, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonano wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności na podatniku spoczywa ciężar wykazania faktu, że przed nabyciem przedmiotowych lokali były one wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Jeżeli zatem przedstawione zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.