Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-746/14/HS
z 17 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2014 r. (data otrzymania 18 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym 6 listopada 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 27 października 2014 r. Znak: IBPBII/2/415-746/14/HS, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 6 listopada 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W lutym 2014 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem zakupił mieszkanie nr 9 w budynku przy ulicy W. w K. w celu wynajmu. Lokal ten małżonkowie nabyli w wyniku częściowego zniesienia współwłasności przez poprzedniego właściciela i ustanowienia odrębnej własności lokalu nr 9. Doprecyzowując Wnioskodawca wskazał, że mieszkanie zostało nabyte poprzez kupno udziału we współwłasności, dokonanie zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności tego lokalu. Wszystkie te czynności zostały dokonane w jednym akcie notarialnym z 17 lutego 2014 r. Do tego momentu lokal ten nie był prawnie wyodrębniony. Od wyżej wymienionych czynności został odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnych. Aktualnie lokal stanowi odrębną własność z założoną księgą wieczystą – data złożenia wniosku o wpis: 19 lutego 2014 r., dokonanie wpisu w księdze wieczystej: 7 kwietnia 2014 r.

Do 26 listopada 2013 r. lokal był fizycznie wyodrębniony na trzeciej kondygnacji budynku (drugie piętro) i składał się z pokoju z aneksem kuchennym, dwóch innych pokojów, łazienki i przedpokoju. Po 26 listopada 2013 r. lokal został zmniejszony o jeden pokój, czyli składa się z pokoju z aneksem kuchennym, pokoju, łazienki i przedpokoju i w takim stanie został kupiony. Lokal był użytkowany przez poprzednich właścicieli. Cały budynek nosi ślady użytkowania, przy przepisywaniu umów na dostawę mediów również istniały umowy z poprzednimi właścicielami, do skrzynki pocztowej (jeszcze po zakupie przez małżonków mieszkania) dochodziła korespondencja adresowana do poprzednich użytkowników lokalu.

Budynek, w którym znajduje się mieszkanie został oddany w użytkowanie w 1930 r. W okresie przed zakupem, w ww. budynku dochodziło do sukcesywnego wyodrębniania lokali w myśl art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Ponadto w budynku, w którym mieści się lokal nr 9, była przeprowadzona przebudowa poddasza, w wyniku której powstały lokale mieszkalne na szóstej kondygnacji (piąte piętro). Z przebudową wiązało się również wykonanie nowego pokrycia dachowego oraz budowa windy. Ww. prace w żadnym stopniu nie dotyczyły mieszkania nr 9 i żadne pomieszczenie lokalu nr 9 nie znajduje się w dobudowanej części budynku.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy istnieje możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Podstawą możliwości ustalenia indywidualnej stawki jest fakt fizycznego użytkowania lokalu przez co najmniej 60 miesięcy przez poprzednich właścicieli a nie tytuł prawny użytkowania czy brak zmian w rozkładzie poszczególnych lokali. Na substancję lokalu składają się poszczególne pomieszczenia i jeżeli te poszczególne pomieszczenia były użytkowane, to również lokal, który składa się z tych pomieszczeń należy uznać za użytkowany.

Zakupione mieszkanie znajduje się w starej części budynku na drugim piętrze (oryginalnie budynek był czteropiętrowy aktualnie pięciopiętrowy) i oczywistym jest, że wszystkie pomieszczenia budynku w części mieszkalnej (a w takiej części zostało wydzielone mieszkanie będące przedmiotem zakupu), które jako cały budynek zostały wybudowane i oddane do użytkowania w 1930 r., do roku 2014, niezależnie od ewentualnego faktu zmiany przypisania tych pomieszczeń do poszczególnych lokali, były użytkowane przez co najmniej 60 miesięcy, szczególnie, że budynek znajduje się w centralnej, atrakcyjnej części miasta, gdzie również okoliczne kamienice są zamieszkałe i użytkowane.

Cały budynek nosi ślady użytkowania, przy przepisywaniu umów na dostawę mediów również istniały umowy z poprzednimi właścicielami, do skrzynki pocztowej dochodziła korespondencja adresowana do poprzednich użytkowników lokalu.

W ocenie Wnioskodawcy, dodatkowym argumentem jest zapłacenie przez niego podatku od czynności cywilnoprawnych, który ma zastosowanie przy zakupie nieruchomości używanej. Wnioskodawca nadmienił, że mieszkania z piątego piętra (nowo dobudowanego) sprzedawane były jako nowe i nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (według skali podatkowej), podatnik ma prawo do obniżenia osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy – amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy – amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy – składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy – podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy – odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – lokale mieszkalne (grupa 1, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że prawo takie mu przysługuje na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ uznać należy, że przed wprowadzeniem lokalu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych był on fizycznie użytkowany przez poprzednich właścicieli przez co najmniej 60 miesięcy.

Wskazać zatem należy, że stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są m.in. używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane ¬– jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, zakup) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Tymczasem w omawianej sprawie lokal mieszkalny nr 9, który Wnioskodawca zamierza wynajmować i chciałby do jego amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną powstał w sensie prawnym dopiero 19 lutego 2014 r. – dopiero wówczas złożono bowiem wniosek o wpis do księgi wieczystej lokalu mieszkalnego nr 9. Oznacza to, że przed tą datą lokal ten w sensie prawnym nie istniał a zatem w momencie składania niniejszego wniosku (18 sierpnia 2014 r.) nie mógł być wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres 60 miesięcy, co wyklucza możliwość ustalenia do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zauważyć bowiem należy, że datą powstania nieruchomości lokalowych jest data złożenia wniosku o dokonanie wpisu do księgi wieczystej lokali, w tej dacie następuje bowiem ustanowienie odrębnej własności tych lokali. Wynika to z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) oraz z art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 707 ze zm.)

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o własności lokali – umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z kolei w myśl art. 29 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) – wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu – od chwili wszczęcia tego postępowania.

Powyższe przepisy oznaczają, że prawo odrębnej własności lokalu powstaje z chwilą dokonania wpisu w księdze wieczystej. Jednakże podkreślenia wymaga, że wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu. Zatem w sytuacji gdy sąd dokonał wpisu do księgi wieczystej, to odrębna własność istnieje od chwili złożenia wniosku.

Założenie nowej księgi wieczystej dla wyodrębnionego lokalu mieszkalnego ma charakter konstytutywny. Znaczenie konstytutywne orzeczenia wyraża się w tym, że jego przedmiotem nie jest deklaratywne potwierdzenie stanu prawnego, ale ustanowienie, zmiana, zniesienie stosunku prawnego. Orzeczenie takie wywołuje skutek prawotwórczy w postaci zmiany stosunku materialnoprawnego, wypełnia je zawsze treść kształtująca. Zatem nie istnieje prawo odrębnej własności lokalu dopóki ono nie powstanie, czyli zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o własności lokali – nie zostanie dokonany wpis do księgi wieczystej o ustanowienie odrębnej własności lokalu. Należy jednak pamiętać, że z art. 29 ustawy o księgach wieczystych i hipotece wynika zasada wstecznego działania wpisu. Oznacza to, że – w razie dokonania wpisu – datą powstania odrębnej własności lokalu jest chwila, w której wniosek o wpis wpłynął do sądu.

Skoro zatem środkiem trwałym podlegającym amortyzacji są lokale stanowiące odrębne nieruchomości a datą powstania nieruchomości lokalowych jest data złożenia wniosku o dokonanie wpisu do księgi wieczystej lokali – w tej dacie następuje bowiem ustanowienie odrębnej własności tych lokali – to uznać należy, że przed dokonaniem wpisu w księdze wieczystej lokalu mieszkalnego nr 9 lokal ten nie istniał, a więc nie mógł być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Przed ustanowieniem odrębnej własności lokal mieszkalny nr 9 w sensie prawnym jeszcze nie istniał – nie istniała jeszcze odrębna własność lokalu. W konsekwencji brak jest podstaw prawnych aby amortyzować ten środek trwały według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści tego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić m.in. dla używanych środków trwałych. Ta metoda amortyzacji nie ma zatem zastosowania do nowopowstałych środków trwałych.

Bez znaczenia pozostaje przy tym, że budynek, w którym mieści się lokal wybudowany i oddany do użytkowania został w 1930 r. oraz że poszczególne pomieszczenia tego lokalu również przed jego wyodrębnieniem były wykorzystywane. Wnioskodawca jako środek trwały amortyzował będzie bowiem lokal mieszkalny nr 9, a nie budynek, który stanowi oddzielny środek trwały od lokalu. Nie stanowią również środków trwałych poszczególne pomieszczenia danego lokalu, zatem fakt, że były one wykorzystywane nie ma znaczenia. Lokal mieszkalny, który Wnioskodawca zamierza amortyzować powstał w dacie złożenia wniosku o wpis do księgi wieczystej nowego lokalu, tj. 19 lutego 2014 r. z tego względu nie mógł wcześniej być wykorzystywany, ponieważ po prostu nie istniał w sensie prawnym. Wcześniej istniała współwłasność całej nieruchomości, natomiast aby móc korzystać z tej nieruchomości została ona podzielona na lokale, które jednak w sensie prawnym nie istniały. Poszczególne lokale w budynku wydzielone były tylko dla potrzeb umożliwienie fizycznego korzystania z tego budynku przez różne osoby. Jednak w sensie prawnym poszczególne lokale w tym budynku nie istniały.

Biorąc powyższe wyjaśnienie pod uwagę stwierdzić należy, że powstały w wyniku ustanowienia odrębnej własności środek trwały (lokal mieszkalny) – stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy – powinien być amortyzowany przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, datą powstania lokalu mieszkalnego nr 9 jest data złożenia wniosku o dokonanie wpisu do księgi wieczystej lokalu, w tej dacie nastąpiło bowiem ustanowienie odrębnej własności tego lokalu na rzecz Wnioskodawcy. Dlatego dla amortyzacji tego lokalu nie jest dopuszczalne ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal ten będzie bowiem pierwszy raz wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, ale przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji nie był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat), gdyż powstał dopiero poprzez ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy odrębnej własności lokalu. Okoliczność, że budynek, w którym znajduje się lokal został wybudowany i oddany do użytkowania w 1930 r. oraz że poszczególne pomieszczenia tego lokalu użytkowane były wcześniej jest na gruncie omawianej sprawy bez znaczenia, podobnie jak zapłata podatku od czynności cywilnoprawnych. Przedmiotem amortyzacji jest lokal stanowiący odrębną nieruchomość, a nie budynek.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że może on indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla lokalu mieszkalnego nr 9. W omawianej sprawie nie mamy do czynienia z używanym środkiem trwałym, lecz z nowopowstałym w wyniku ustanowienia odrębnej własności środkiem trwałym.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.