INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 15.05.2012 r. (data wpływu 23.05.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 03.08.2012 r. (data nadania 06.08.2012 r., data wpływu 08.08.2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 30.07.2012 r. Nr IPPB4/415-440/12-2/JK (data nadania 30.07.2012 r., data doręczenia 01.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30.07.2012 r. Nr IPPB4/415-440/12-2/JK (data nadania 30.07.2012 r., data doręczenia 01.08.2012 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do zadanego pytania.

Pismem 03.08.2012 r. (data nadania 06.08.2012 r., data wpływu 08.08.2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu córkę w wieku 27 lat, która zamieszkuje z rodzicami od urodzenia. Jest niepełnosprawna od 1987 r. (stan po dwóch zabiegach neurochirurgicznych guza móżdżku lewej półkuli). Córka posiada oświadczenie o niepełnosprawności od 1987 r. do dnia 29.02.2012 r. W dniu 23.11.2010 r. córka zawarła umowę o pracę na czas określony do dnia 31.12.2016 r. W 2011 r. otrzymywała wynagrodzenie minimalne w wysokości 1386 zł brutto. Od grudnia 2010 r. do 31.12.2011 r. ZUS zawiesił córce wypłatę renty socjalnej (ponieważ prawo do renty socjalnej zawiesza się w razie osiągnięcia przychodu wyższego niż 30% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy). Córka otrzymywała w 2011 r. zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł (słownie sto pięćdziesiąt trzy złote) miesięcznie. W związku z utrzymywaniem córki na Wnioskodawczyni ani na Jej mężu nie ciążył obowiązek alimentacyjny. W 2011 r. Wnioskodawczyni uzyskała dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dochody pochodziły tylko ze stosunku pracy (umowa o pracę, roczny dochód w kwocie 38.213,35 zł, słownie trzydzieści osiem tysięcy dwieście trzynaście 35/100 zł). Ani Wnioskodawczyni ani Jej córka nie prowadzą działalności gospodarczej, która podlegałyby przepisom art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ani ustawy o podatku tonażowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni miała prawo skorzystać z ulgi prorodzinnej na niepełnosprawną córkę za 2011 r....

Zdaniem Wnioskodawczyni, miała prawo skorzystać z ulgi na niepełnosprawną córkę. Córka jest pełnoletnim, niepełnosprawnym dzieckiem. W przypadku takich dzieci ulgę można odliczać bez względu na ich wiek. Do dorosłych dzieci niepełnosprawnych nie mają także zastosowania wymogi: nauki w szkole i nie uzyskiwania dochodów, a do dziecka nie miały też zastosowania, w 2011 r., przepisy o podatku liniowym, karcie podatkowej lub ryczałcie ewidencjonowanym. Jedynym warunkiem odliczania ulgi na pełnoletnie dzieci niepełnosprawne bez względu na wiek jest otrzymywanie przez nie jednego ze świadczeń. Są to: renta socjalna, zasiłek pielęgnacyjny, dodatek pielęgnacyjny. Córka otrzymywała zasiłek pielęgnacyjny, a więc Wnioskodawczyni miała prawo z ulgi skorzystać. Mając powyższe na względzie Wnioskodawczyni uprzejmie poprosiła o potwierdzenie zasadności Jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską,
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało,
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

W myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1. Odliczenie nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych,
2. wstąpiło w związek małżeński.
   
   

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej (art. 27f ust. 4 tej ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powyższe przepisy stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Jak wynika z powyższego z ulgi o której mowa powyżej mogą skorzystać podatnicy wychowujący w roku podatkowym dzieci (art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.):

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,

• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (w 2011 r. jest to kwota 3.089,00 zł), z wyjątkiem renty rodzinnej.
  
  

Podkreślenia wymaga, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż możliwość skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej ma podatnik, który wychowywał w roku podatkowym dzieci, bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymują zasiłek pielęgnacyjny, bez znaczenia jest przy tym, czy dzieci te poza zasiłkiem, otrzymują inne dochody i w jakiej wysokości.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu córkę w wieku 27 lat, która zamieszkuje z rodzicami od urodzenia. Jest niepełnosprawna od 1987 r. (stan po dwóch zabiegach neurochirurgicznych guza móżdżku lewej półkuli), posiada oświadczenie o niepełnosprawności od 1987 r. do dnia 29.02.2012 r. W dniu 23.11.2010 r. córka zawarła umowę o pracę na czas określony do dnia 31.12.2016 r. W 2011 r. otrzymywała wynagrodzenie minimalne w wysokości 1386 zł brutto. Córka otrzymywała w 2011 r. zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie, od grudnia 2010 r. do 31.12.2011 r. ZUS zawiesił wypłatę renty socjalnej. W związku z utrzymywaniem córki na Wnioskodawczyni, ani na Jej mężu nie ciążył obowiązek alimentacyjny.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że zgodnie z powołanym art. 27f ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do dokonania odliczenia kwoty wskazanej w ust. 2 tego przepisu, przysługuje m.in. podatnikom utrzymującym pełnoletnie dzieci w związku z wykonywaniem przez nich ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego.

Obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) jako obowiązek dostarczania przez osobę zobowiązaną podmiotowi uprawnionemu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania.

Z art. 133 § 1 ww. ustawy wynika, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci precyzuje zaś art. 135 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Oznacza to, że osoby, które zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, obciąża obowiązek alimentacyjny względem dziecka legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji uprawnione są do skorzystania z ulgi z tytułu wychowywania dzieci.

Warunkiem jest jednak spełnienie wszystkich przesłanek nakreślonych w zacytowanym art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać przy tym należy, iż oceny istnienia obowiązku alimentacyjnego Wnioskodawczyni wobec Jej córki, musi dokonać sama Wnioskodawczyni. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni, nie przysługuje uprawnienie do skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej z uwagi na nie spełnienie przesłanki wymaganej do zastosowania tej ulgi, wskazanej w art. 27f ust. 6 powołanej ustawy, tj. utrzymania córki w związku z wykonywaniem przez Nią obowiązku alimentacyjnego.

Zaakcentować należy, że warunkiem koniecznym do skorzystania z powyższego odliczenia od podatku, jest oprócz pobierania przez córkę zasiłku pielęgnacyjnego, utrzymywanie córki w związku z wykonywaniem przez Wnioskodawczynię obowiązku alimentacyjnego określonego w przepisach ustawy Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy.

Należy jednocześnie podkreślić, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Wnioskodawczynię wszystkich przesłanek uprawniających do skorzystania z odliczeń w ramach przedmiotowej ulgi. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Wobec tego, wydając przedmiotową interpretację oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanie faktycznym.

W przypadku, gdy przytoczony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.