Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-499/14-2/SJ
z 18 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, w latach 2011-2013 odbył aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w X. Ukończenie aplikacji stanowiło warunek przystąpienia do egzaminu radcowskiego, który Wnioskodawca złożył z wynikiem pozytywnym w 2014 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca poniósł w okresie od 2011 r. do 2014 r., następujące koszty:

• opłaty roczne za I, II i III rok aplikacji radcowskiej (płacone w ratach):
  
  

1. rok aplikacji radcowskiej:
   

• luty 2011 r. - 808 zł 50 gr,
  

kwiecień 2011 r. - 808 zł 50 gr,

• czerwiec 2011 r. - 808 zł 50 gr,
  

• sierpień 2011 r. - 808 zł 50 gr,
  

• wrzesień 2011 r. - 808 zł 50 gr,
  

• listopad 2011 r. - 808 zł 50 gr.
  
  

2. rok aplikacji radcowskiej:
   

• maj 2012 r. - 700 zł,
  

• maj 2012 r. - 700 zł,
  

• czerwiec 2012 r. - 700 zł,
  

• sierpień 2012 r. - 700 zł,
  

• wrzesień 2012 r. - 700 zł,
  

• listopad 2012 r. - 700 zł.
  
  

3. rok aplikacji radcowskiej:

• marzec 2013 r. - 1 100 zł,
  

• kwiecień 2013 r. - 550 zł,
  

• czerwiec 2013 r. - 550 zł,
  

• czerwiec 2013 r. - 550 zł,
  

• sierpień 2013 r. - 550 zł,
  

• wrzesień 2013 r. - 550 zł,
  

• październik 2013 r. - 550 zł,
  

• październik 2013 r. - 560 zł.
  
  

• składki członkowskie z tytułu uczestnictwa w samorządzie radcowskim (jako aplikant radcowski) w latach 2010 - 2014 - poniesione za okres od 2010 r., tj. od miesiąca wpisu na listę aplikantów radcowskich, do 2014 r., tj. do miesiąca złożenia egzaminu radcowskiego i uzyskania wyników tegoż egzaminu:
  • październik 2011 r. - 100 zł (aplikancka składka samorządowa XI.2010 – III.2011),
    
  • listopad 2011 r. - 180 zł (aplikancka składka samorządowa IV-XII.2011 r.),
    
  • wrzesień 2012 r. - 232 zł (aplikancka składka samorządowa I-XII.2012 r.),
    
  • czerwiec 2013 r. - 100 zł (aplikancka składka samorządowa I-V.2013 r.),
    
  • listopad 2013 r. - 140 zł (aplikancka składka samorządowa VI-XII.2013 r.),
    
  • maj 2014 r. - 80 zł (aplikancka składka samorządowa I-IV.2014 r.).
    
    

  łącznie kwota: 14 843 zł.
  
  

  Poniesione wydatki udokumentowane są potwierdzeniami wykonania przelewów oraz dowodami dokonania przelewów (przelewy pocztowe lub bankowe, dowody wpłat do Okręgowej Izby Radców Prawnych w X).
  

  Wnioskodawca rozpoczął aplikację radcowską z zamiarem wykonywania w przyszłości zawodu w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej. W lipcu 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej w formie Kancelarii Radcy Prawnego, i prowadzi ją w dalszym ciągu osiągając dochód. Księgowość prowadzona jest na zasadach ogólnych w formie książki przychodów i rozchodów. W ramach działalności Wnioskodawca świadczy usługi prawnicze, w tym zastępuje klientów w postępowaniach przed sądami powszechnymi.
  
  

  W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
  
  

  Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej - Kancelarii Radcy Prawnego, w 2014 r., ww. wydatki poniesione w latach 2011 - 2014 w związku z odbytą aplikacją radcowską oraz uczestnictwem w samorządzie zawodowym w charakterze aplikanta radcowskiego?
  
  

  Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Niego w latach 2011 - 2014 w związku z odbytą aplikacją radcowską oraz uczestnictwem w samorządzie zawodowym, zarówno w czasie trwania aplikacji, jak i po jej zakończeniu, a przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej.
  

  Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt II FSK 1271/08, z powołanego przepisu wynika, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu.
  

  Art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w żadnym punkcie nie wymienia wydatków związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych podatnika. W opinii Wnioskodawcy skoro również istnienie źródła przychodów nie powinno w opisanym stanie faktycznym budzić wątpliwości, to należy jedynie rozważyć, czy przedmiotowe wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
  

  Dopuszczalność zaliczenia wydatków poniesionych w związku z odbytą aplikacją oraz egzaminem radcowskim, była już przedmiotem orzecznictwa.
  

  Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 896/12, wskazał, że określenie ,,w celu” oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów, zdaniem Wnioskodawcy, określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10). Tak więc według Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, przy czym związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2349/11). Z powyższego wynika w ocenie Wnioskodawcy, że za koszt uzyskania przychodu należy tym bardziej uznać wydatek, który warunkuje rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku wykonywania zawodu radcy prawnego i doradcy podatkowego.
  

  W opinii Wnioskodawcy, jeżeli osoba, która rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej wykonuje zawód radcy prawnego, to wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że jeżeli wydatki są poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22, są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione i właściwie udokumentowane, to stanowią koszt uzyskania przychodu.
  

  Sposób uzyskania uprawnień zawodowych określa szczegółowo ustawa o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, z późn. zm.). Przewiduje ona, iż podstawową drogą zdobycia uprawnień zawodowych jest odbycie aplikacji radcowskiej (art. 24 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 23). Możliwość odbycia aplikacji uzależniona jest od zdania egzaminu konkursowego (obecnie wstępnego) na aplikację radcowską (art. 33 ust. 2 ww. ustawy), zaś ukończenie aplikacji upoważnia do wzięcia udziału w egzaminie radcowskim (art. 36 (1) ust. 1 cyt. ustawy). Pozytywny wynik tego egzaminu daje z kolei możliwość wpisu na listę radców prawnych (art. 24 ust. 1 i 2 tej ustawy) i uzyskania tytułu zawodowego radcy prawnego (art. 23 ww. ustawy). Wszystkie opisane etapy niezbędne do uzyskania uprawnień zawodowych łączą się z koniecznością poniesienia opłat. Odpłatność dotyczy egzaminu konkursowego na aplikację radcowską, wpisu na listę aplikantów radcowskich, opłat rocznych za aplikację radcowską egzaminu radcowskiego i wpisu na listę radców prawnych. W czasie odbywania aplikacji, aplikanci obowiązani są również uiszczać opłaty z tytułu członkostwa w samorządzie radcowskim. Ich nieuiszczenie skutkuje wykreśleniem z listy aplikantów (art. 9 pkt 4a w zw. z art. 37 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).
  

  Sam fakt poniesienia kosztów przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej nie stanowi przeszkody do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Zgodnie z art. 22 ust. 6, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. W przedmiotowej sprawie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w latach 2011-2014, powinno być dokonane w Jego ocenie, w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, a więc w 2014 r.
  
  

  Zdaniem Wnioskodawcy Jego stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku znajduje potwierdzenie w linii orzeczniczej Sądów Administracyjnych (a także w stanowiskach Organów interpretacyjnych) w tym m.in. w:
  

  1. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 31 maja 2012 r., I SA/Po 301/12: nie ma wątpliwości, zdaniem Sądu, że odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65), prawo wykonywania zawodu radcy prawnego powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę radców prawnych i złożenia ślubowania. Zaś na listę radców prawnych, zgodnie z art. 24 ust. 1 powołanej ustawy, może być wpisany ten, kto, m.in. odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski (z zastrzeżeniem art. 25 ust. 1 i 2). Zawód radcy prawnego można wykonywać m.in. w ramach działalności gospodarczej, prowadząc kancelarię radcy prawnego.
  2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 listopada 2012 r., I SA/Wr 1144/12: skoro skarżąca rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej i wykonuje zawód radcy prawnego, wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności radcy prawnego i uzyskiwania z tego tytułu przychodu.
  3. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2013 r., I SA/Po 50/13: przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Należy przyjąć, że jeżeli wydatki są poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej, to spełniają warunki określone w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane, a tym samym stanowią koszt uzyskania przychodu w miesiącu rozpoczęcia działalności gospodarczej. W ocenie Sądu, aby wydatki ponoszone na szkolenia podatnika mogły być uznane za koszt uzyskania przychodu, tj. aby warunek związku przyczynowo - skutkowego z przychodem był spełniony, wydatki te muszą być bezwzględnie związane z nabywaniem umiejętności i wiedzy potrzebnej do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Nie ma wątpliwości, zdaniem Sądu, że odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Zgodnie z art. 23 ustawy o radcach prawnych, prawo wykonywania zawodu radcy prawnego powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę radców prawnych i złożenia ślubowania. Zaś na listę radców prawnych, zgodnie z art. 24 ust. 1 powołanej ustawy, może być wpisany ten kto, m.in. odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski (z zastrzeżeniem art. 25 ust. 1 i 2). Zawód radcy prawnego można wykonywać m.in. w ramach działalności gospodarczej, prowadząc kancelarię radcy prawnego. Skoro skarżąca rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej i wykonuje zawód radcy prawnego, wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu.
  4. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2013 r., I SA/Łd 122/13: wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają przesłanki kosztów uzyskania przychodów, gdyż są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności gospodarczej. Nie może być żadnych wątpliwości, że kancelaria radcy prawnego może być prowadzona jedynie przez osobę posiadającą tytuł zawodowy radcy prawnego. Wniosek taki wynika z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, który wymienia jako jedną z form wykonywania przez radcę prawnego zawodu działalność w formie kancelarii radcy prawnego. Warunkiem podjęcia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego jest zatem uprzednie uzyskanie tytułu radcy prawnego. W konsekwencji wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania uprawnień zawodowych radcy prawnego muszą być uznane za koszty uzyskania przychodu działalności gospodarczej radcy prawnego wykonywanej w ramach jego kancelarii. Bez ich poniesienia niemożliwe byłoby w ogóle założenie działalności w formie kancelarii radcy prawnego i świadczenia w jej ramach usług prawnych. W ocenie Sądu charakter odbytej przez skarżącego aplikacji radcowskiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym, przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, przemawia za uznaniem tychże wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, których poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia. W żadnym względzie nie można uznać natomiast, aby wydatki te miały charakter osobisty. Aplikacja radcowska wraz z egzaminami: wstępnym i radcowskim stanowi szkolenie dodatkowe, niestanowiące typowego etapu edukacji (jak, np. studia magisterskie) podnoszącego ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Jej podstawowym celem jest bowiem uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego (zgodnie z art. 32 ust. 1 oraz art. 35 pkt 4 ustawy o radcach prawnych, przewidujących obowiązek aplikantów radcowskich przystąpienia do egzaminu radcowskiego) i możliwości prowadzenia działalność gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego. Sąd nie podziela stanowiska organu uznającego, iż poniesione przez skarżącego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wydatki mają charakter osobisty, związany z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej i w konsekwencji nie można ich uznać za związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem Sądu wydatki te mają charakter kosztów specjalistycznego szkolenia zawodowego, niezbędnego dla osiągnięcia tytułu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych w ramach indywidualnej kancelarii.
  5. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 lipca 2013 r., I SA/Gd 626/13: charakter aplikacji adwokackiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym, przygotowującym do wykonywania zawodu adwokata i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii adwokackiej, przemawia za uznaniem tychże wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, których poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia.
  6. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 października 2013 r., I SA/Po 358/13: aplikacja radcowska jest specjalistycznym szkoleniem zawodowym, którego odbycie jest warunkiem koniecznym do uzyskania uprawnień zawodowych, a następnie podjęcia działalności zawodowej w ramach indywidualnej kancelarii. Nie ma tutaj istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Należy zatem przyjąć, zdaniem Wnioskodawcy, że jeżeli wydatki są poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22, są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane, to niewątpliwie stanowią koszt uzyskania w miesiącu rozpoczęcia działalności gospodarczej. Zawód radcy prawnego można wykonywać, m.in. w ramach działalności gospodarczej prowadząc kancelarię radcy prawnego. Skoro skarżący miał zamiar prowadzenia działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej i wykonywania zawodu radcy prawnego, to wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. Aplikacja radcowska nie jest w opinii Wnioskodawcy kolejnym ogólnym etapem edukacji prawniczej, jest natomiast specjalistycznym szkoleniem zawodowym, którego odbycie jest warunkiem koniecznym do uzyskania uprawnień zawodowych, a następnie podjęcia działalności zawodowej w ramach indywidualnej kancelarii. W ocenie Wnioskodawcy nie ma tutaj istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego, na co zwrócił uwagę Organ podatkowy, skoro w okolicznościach faktycznych sprawy chodzi o konkretną formę, którą wybrał skarżący (indywidualna kancelaria radcy prawnego). Istnienie elementów edukacyjnych, które mogą być wykorzystane poza kancelarią radcowską, czy adwokacką nie zmienia oceny tego etapu dalszej edukacji, jako zawodowego szkolenia specjalistycznego, niezbędnego do uzyskania uprawnień zawodowych i wykonywania zawodu radcy prawnego, czy adwokata. Konieczność odbycia aplikacji i poniesienia wydatków, jako realizacja obowiązków wynikających z ustawy, jednoznacznie przesądza o istnieniu związku przyczynowo - skutkowego między tymi wydatkami, a przyszłym źródłem przychodów, uzyskiwanych w ramach prowadzenia indywidualnej kancelarii radcy prawnego lub kancelarii adwokackiej.
  7. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014 r., I SA/Gd 1448/13: jeżeli podatnik rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji radcowskiej i wykonuje zawód radcy prawnego, wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają unormowań, które zabraniałyby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Należy przyjąć, że jeżeli wydatki są poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22, są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione i właściwie udokumentowane, to stanowią koszt uzyskania w miesiącu rozpoczęcia działalności gospodarczej. Kancelaria radcy prawnego może być prowadzona jedynie przez osobę posiadającą tytuł zawodowy radcy prawnego. Wniosek taki wynika z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, który wymienia jako jedną z form wykonywania przez radcę prawnego zawodu działalność w formie kancelarii radcy prawnego.
  8. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 listopada 2013 r., I SA/Lu 952/13: nie sposób się zgodzić z główną tezą, że pomimo, iż skarżący w latach wcześniejszych, czyli przed rozpoczęciem działalności gospodarczej w ramach kancelarii adwokackiej, poniósł wskazane we wniosku wydatki w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu adwokata, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tej działalności, gdyż nie spełniają one przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 p.d.f., z uwagi na to, że mają charakter wydatków typowo osobistych i zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Wbrew twierdzeniu Organu podatkowego, poniesione przez skarżącego wydatki osobistego charakteru nie mają. Okoliczność natomiast, że zostały one poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej sama w sobie nie może prowadzić do pozbawienia podatnika prawa do ich zaliczenia w koszty uzyskania przychodu, gdy zważyć, że zostały one poniesione właśnie po to, aby przychód został uzyskany. Kancelaria adwokacka może być prowadzona jedynie przez osobę posiadającą tytuł zawodowy adwokata. Wniosek taki wynika wprost z art. 4a ust. 1 Prawa o adwokaturze. Należy również wskazać, że z regulacji tej ustawy wynika, iż aplikacja adwokacka jest płatna (art. 76b ust. 1), zaś za egzamin wstępny (art. 75d ust. 1) i egzamin adwokacki (art. 78b ust. 1) kandydat ma obowiązek uiścić opłatę, która stanowi dochód budżetu państwa. Odbycie aplikacji adwokackiej jest zatem niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu adwokata. Zgodnie bowiem z art. 65 pkt 4 Prawa o adwokaturze, na listę adwokatów może być wpisany ten, kto odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację adwokacką i złożył egzamin adwokacki. Natomiast do egzaminu adwokackiego może przystąpić osoba, która odbyła aplikację adwokacką i otrzymała zaświadczenie o jej odbyciu (art. 77b). W kontekście tych przepisów, aplikację adwokacką należy uznać za swego rodzaju specjalistyczne szkolenie zawodowe, przygotowujące do wykonywania zawodu adwokata i stanowiące ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii adwokackiej, W konsekwencji wydatki z tym związane są racjonalne i uzasadnione gospodarczo. Ich poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia. Zdaniem Wnioskodawcy nie można zapominać, że podstawowym celem aplikacji adwokackiej jest uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu adwokata i możliwości prowadzenia działalność gospodarczej w formie kancelarii adwokackiej. Nie ma takiej możliwości, aby bez odbycia aplikacji adwokackiej byłoby możliwe w ogóle założenie działalności w formie kancelarii adwokackiej i świadczenia w jej ramach usług prawnych. Sąd nie podziela także stanowiska Ministra Finansów jakoby niemożliwe było zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów z działalności wydatków poniesionych przed rozpoczęciem tej działalności, albowiem taka możliwość istnieje zarówno wobec wydatków poniesionych w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostaną przychody z działalności, jaki i wydatków z lat wcześniejszych. Treść art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyklucza zaliczenia jako kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych w innym roku podatkowym niż osiągnięte przychody. Reasumując Sąd stwierdza, że skoro skarżący rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej po odbyciu aplikacji adwokackiej i wykonuje zawód adwokata, wydatki poniesione na odpłatną aplikację adwokacką spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności, jak również i do uzyskiwania przychodu.
  9. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 marca 2014 r., I SA/Po 772/13: wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. To samo dotyczy wydatków poniesionych już po uzyskaniu wpisu na listę radców prawnych, a przed rozpoczęciem działalności gospodarczej (m.in. składki z tytułu przynależności do samorządu zawodowego). Nie można już jednak zgodzić się ze stanowiskiem Organu w kwestii oceny charakteru aplikacji radcowskiej (z uzasadnienia interpretacji można wywnioskować, że Organ uznał aplikację radcowską, jako kolejny etap edukacji), co z kolei rzutowało na ocenę charakteru wydatków poniesionych w toku tej aplikacji jako wydatków osobistych, a w konsekwencji spowodowało błędną wykładnię art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, której rezultatem było twierdzenie Organu o nie istnieniu związku przyczyno - skutkowego między tymi wydatkami, a źródłem przyszłych przychodów. W ocenie Sądu, aby wydatki ponoszone na szkolenia podatnika mogły być uznane za koszt uzyskania przychodu, tj. aby warunek związku przyczynowo - skutkowego z przychodem był spełniony, muszą one być bezwzględnie związane z nabywaniem umiejętności i wiedzy potrzebnej do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga według Wnioskodawcy, że aplikacja radcowska nie jest kolejnym ogólnym etapem edukacji prawniczej, lecz jest specjalistycznym szkoleniem zawodowym, którego odbycie jest warunkiem koniecznym do uzyskania uprawnień zawodowych, a następnie podjęcia działalności zawodowej w ramach indywidualnej kancelarii. Nie ma tutaj istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego, na co zwrócił uwagę Organ podatkowy, skoro w okolicznościach faktycznych sprawy chodzi o konkretną formę, którą wybrał skarżący (indywidualna kancelaria radcy prawnego). Odbycie aplikacji radcowskiej jest obowiązkiem wynikającym z ustawy, podobnie normatywne (ustawowe) podstawy ma obowiązek uiszczana opłat w toku aplikacji. Nie może zatem budzić wątpliwości uzasadnienie poniesienia tego rodzaju wydatków. Nie ma też żadnych podstaw do kwestionowania tych wydatków z punktu widzenia kwalifikacji ich poniesienia – jako racjonalnych. Wobec powyższego brak jest też uzasadnionych podstaw do kwalifikowania tego rodzaju wydatków, jako wydatków wyłącznie osobistych, nie wykazujących związku z planowaną działalnością gospodarczą, wykonywaną w ramach dopuszczalnej ustawowo formy (indywidualna kancelaria radcy prawnego). Nie budzi wątpliwości według Wnioskodawcy fakt, że w toku aplikacji radcowskiej skarżący pozyskał szeroką wiedzę, która może być wykorzystana poza kancelarią radcowską, czy adwokacką, nie zmienia to jednak oceny tego etapu dalszej edukacji, jako zawodowego szkolenia specjalistycznego, niezbędnego do uzyskania uprawnień zawodowych i wykonywania zawodu radcy prawnego, czy adwokata. Konieczność odbycia aplikacji i poniesienia wydatków, jako realizacja obowiązków wynikających z ustawy, jednoznacznie przesądza o istnieniu związku przyczynowo - skutkowego między tymi wydatkami, a przyszłym źródłem przychodów, uzyskiwanych w ramach prowadzenia indywidualnej kancelarii radcy prawnego lub kancelarii adwokackiej.
  10. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 marca 2014 r., I SA/Po 902/13: wydatki poniesione na opłaty w trakcie aplikacji radcowskiej przed rozpoczęciem działalności gospodarczej są kosztem uzyskania przychodów działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie usług prawniczych w ramach kancelarii radcy prawnego. W opinii Wnioskodawcy nie można już jednak zgodzić się ze stanowiskiem Organu w kwestii oceny charakteru aplikacji radcowskiej (z uzasadnienia interpretacji można wywnioskować, że Organ uznał aplikację radcowską, jako kolejny etap edukacji), co z kolei rzutowało na ocenę charakteru wydatków poniesionych w toku tej aplikacji jako wydatków osobistych, a w konsekwencji spowodowało błędną wykładnię art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, której rezultatem było twierdzenie Organu o nie istnieniu związku przyczyno - skutkowego między tymi wydatkami, a źródłem przyszłych przychodów. Podkreślenia wymaga, że aplikacja radcowska nie jest kolejnym ogólnym etapem edukacji prawniczej, lecz jest specjalistycznym szkoleniem zawodowym, którego odbycie jest warunkiem koniecznym do uzyskania uprawnień zawodowych, a następnie podjęcia działalności zawodowej w ramach indywidualnej kancelarii. W ocenie Wnioskodawcy nie ma tutaj istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego, na co zwrócił uwagę Organ podatkowy, skoro w okolicznościach faktycznych sprawy chodzi o konkretną formę, którą wybrał skarżący (indywidualna kancelaria radcy prawnego). Odbycie aplikacji radcowskiej jest obowiązkiem wynikającym z ustawy, podobnie normatywne (ustawowe) podstawy ma obowiązek uiszczana opłat w toku aplikacji. Nie może zatem budzić wątpliwości uzasadnienie poniesienia tego rodzaju wydatków. Nie ma też żadnych podstaw do kwestionowania tych wydatków z punktu widzenia kwalifikacji ich poniesienia – jako racjonalnych. Wobec powyższego brak jest też uzasadnionych podstaw do kwalifikowania tego rodzaju wydatków, jako wydatków wyłącznie osobistych, nie wykazujących związku z planowaną działalnością gospodarczą, wykonywaną w ramach dopuszczalnej ustawowo formy (indywidualna kancelaria radcy prawnego).
  11. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2014 r., I SA/Gd 416/14: wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. Podzielić należy wniosek, ponieważ odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Zgodnie bowiem z art. 23 ustawy o radcach prawnych, prawo wykonywania zawodu radcy prawnego powstaje z chwilą dokonania wpisu na listę radców prawnych i złożenia ślubowania. Zaś na listę radców prawnych, zgodnie z art. 24 ust. 1 powołanej ustawy, może być wpisany ten kto, m.in. odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski (z zastrzeżeniem art. 25 ust. 1 i 2). Należy przyjąć według Wnioskodawcy, że jeżeli wydatki są poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22, są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione i właściwie udokumentowane, to stanowią koszt uzyskania w miesiącu rozpoczęcia działalności gospodarczej. Także zdaniem Sądu, wydatki te mają ewidentnie charakter kosztów specjalistycznego szkolenia zawodowego, niezbędnego dla osiągnięcia tytułu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych w ramach indywidualnej kancelarii. Nie jest uzasadnione stanowisko Organu co do tego, że zawód radcy prawnego można wykonywać w ramach stosunku pracy, co wyklucza możliwość uznania za koszty przedmiotowych wydatków. Pytanie zadane Organowi nie dotyczyło bowiem wydatków związanych ze stosunkiem pracy, lecz prowadzeniem kancelarii radcy prawnego będącej formą co najmniej równoprawną ze stosunkiem pracy. Powyższa konstatacja jest tym bardziej oczywista dla Wnioskodawcy, ponieważ z przedstawionego stanu faktycznego wynika wprost, że Skarżąca otworzyła kancelarię w krótkim odstępie czasu od uzyskania wpisu na listę radców prawnych. Tak więc, wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają przesłanki kosztów uzyskania przychodów, gdyż są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności gospodarczej. Poniesienie przedmiotowych wydatków było więc niezbędne dla rozpoczęcia zarobkowej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawniczych w ramach kancelarii radcy prawnego. Celem takiej działalności gospodarczej, co nie jest kwestionowane przez Organy podatkowe, jest osiąganie przychodu, gdyż działalność ta (jak pozostałe rodzaje działalności gospodarczej) ma charakter zarobkowy.
  12. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 czerwca 2014 r., I SA/Op 296/14: w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości fakt, że do prowadzenia kancelarii radcy prawnego wymagane jest posiadanie tytułu zawodowego radcy prawnego. Jak wynika bowiem z treści art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, wśród form wykonywania przez radcę prawnego zawodu, wymieniono działalność w formie kancelarii radcy prawnego. Warunkiem podjęcia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego było zatem uprzednie uzyskanie tytułu radcy prawnego. Nie ma przy tym znaczenia dla Niego wybór drogi prowadzącej do uzyskania tego tytułu, istotne bowiem jest to, aby spełniony był warunek związku przyczynowo - skutkowego z przychodem, czyli aby wydatki ponoszone celem uzyskania tytułu zawodowego radcy prawnego, mogły być uznane za koszt uzyskania przychodu. Zatem, muszą być one bezpośrednio wiązać się z nabywaniem umiejętności i wiedzy potrzebnej do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Tak właśnie jest w przypadku Wnioskodawcy, albowiem charakter odbytej aplikacji radcowskiej, która przygotowuje do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowi ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych, umożliwia podjęcie działalności w formie kancelarii radcy prawnego. Bezpośrednio po uzyskaniu uprawnień radcy prawnego taka działalność została rozpoczęta. Powyższe okoliczności niewątpliwie pozwalają na uznanie tych wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, a ich poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest niezbędne dla ich osiągnięcia. Aplikacja radcowska jest specjalistycznym szkoleniem zawodowym przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego. Nie sposób przypisać jej jak ma to miejsce, np. w przypadku ukończenia studiów wyższych, waloru edukacyjnego związanego z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy. Jej podstawowym celem jest uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego (art. 32 ust. 1 ustawy o radcach prawnych). Reasumując, skoro strona rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego bezpośrednio po odbyciu aplikacji radcowskiej i uzyskaniu uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, to wydatki poniesione na aplikację radcowską, w tym egzamin wstępny i radcowski oraz związane z wpisem na listę radców prawnych spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszystkie koszty ponoszone na poszczególnych etapach celem uzyskania uprawnień zawodowych, są bezpośrednio związane z uzyskaniem tych uprawnień i niezbędne do prowadzenia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, a tym samym uzyskiwania przychodu. Wydatki te służyły zatem stworzeniu źródła przychodów. W opinii Wnioskodawcy niewątpliwie są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu w znaczeniu obejmującym także koszty związane z powstaniem (stworzeniem) źródła owego przychodu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 12 grudnia 2012 r., I SA/Po 896/12). Wprawdzie istnieje również inna droga dochodzenia do tego zawodu, jak i możliwość wykonywania go w innych formach, na co zwrócił uwagę Organ w wydanej interpretacji, to jednak nie ma to znaczenia w niniejszej sprawie dla Wnioskodawcy, skoro we wniosku o wydanie interpretacji strona wskazała cel, jaki przyświecał jej przy staraniach podjętych w związku z uzyskaniem uprawnień radcy prawnego oraz wydatki, które w tym celu poniosła.
      
  13. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2014 r., I SA/Kr 317/14: Sąd nie podzielił stanowiska Organu uznającego, że poniesione przez skarżącego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wydatki mają charakter osobisty, związany z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej i w konsekwencji nie można ich uznać za związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem Sądu wydatki te mają charakter kosztów specjalistycznego szkolenia zawodowego, niezbędnego dla osiągnięcia tytułu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych w ramach kancelarii funkcjonującej na zasadach spółki cywilnej. Aplikacja radcowska wraz z egzaminami: wstępnym i radcowskim stanowi szkolenie dodatkowe, niestanowiące typowego etapu edukacji (jak, np. studia magisterskie) podnoszącego ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Jej podstawowym celem jest według Wnioskodawcy uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego i możliwości prowadzenia działalność gospodarczej w formie kancelarii radcowskiej. Podkreślić należy Jego zdaniem, że nie ma istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego, na co zwrócił uwagę organ podatkowy, skoro w okolicznościach faktycznych sprawy chodzi o konkretną formę, którą wybrał skarżący (kancelaria radcy prawnego). Odbycie aplikacji radcowskiej jest obowiązkiem wynikającym z ustawy. Podobnie normatywne (ustawowe) podstawy, ma obowiązek uiszczana opłat w toku aplikacji. W ocenie Wnioskodawcy nie może zatem budzić wątpliwości uzasadnienie poniesienia tego rodzaju wydatków, nie ma też żadnych podstaw do kwestionowania tych wydatków z punktu widzenia kwalifikacji ich poniesienia - jako racjonalnych. Wobec powyższego brak jest też uzasadnionych podstaw do kwalifikowania tego rodzaju wydatków jako wydatków wyłącznie osobistych, niewykazujących związku z planowaną działalnością gospodarczą, wykonywaną w ramach dopuszczalnej ustawowo formy (kancelaria radcy prawnego).
  14. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15 maja 2014 r., I SA/Go 188/14: charakter aplikacji adwokackiej, będącej specjalistycznym szkoleniem zawodowym, przygotowującym do wykonywania zawodu adwokata i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii adwokackiej, przemawia za uznaniem tychże wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, których poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest wręcz nieuniknione dla ich osiągnięcia. Wydatki poniesione w celu uzyskania uprawnień zawodowych adwokata muszą być uznane za koszty uzyskania przychodu działalności gospodarczej adwokata wykonywanej w ramach jego kancelarii. Bez ich poniesienia niemożliwe byłoby w ogóle założenie działalności w formie kancelarii adwokackiej i świadczenia w jej ramach usług prawnych.
  15. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 lipca 2014 r., I SA/Gd 689/14: należy przyjąć, że za koszt uzyskania przychodu należy - tym bardziej - uznać wydatek, który warunkuje rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku wykonywania zawodu radcy prawnego w formie kancelarii radcy prawnego. Podnieść należy bowiem, że odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Sąd nie podziela stanowiska Organu uznającego, że poniesione przez skarżącego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wydatki mają charakter osobisty, związany z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej i w konsekwencji nie można ich uznać za związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem Sądu wydatki te mają charakter kosztów specjalistycznego szkolenia zawodowego, niezbędnego dla osiągnięcia tytułu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych w ramach indywidualnej kancelarii. Nie jest uzasadnione stanowisko Organu co do tego, że zawód radcy prawnego można wykonywać w ramach stosunku pracy, co wyklucza możliwość uznania za koszty przedmiotowych wydatków. Należy podkreślić, że pytanie zadane Organowi nie dotyczyło wydatków związanych ze stosunkiem pracy, lecz z prowadzeniem kancelarii radcy prawnego będącej formą co najmniej równoprawną ze stosunkiem pracy. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika wprost, że skarżący otworzy kancelarię w krótkim odstępie czasu od uzyskania wpisu na listę radców prawnych. Tak więc wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają przesłanki kosztów uzyskania przychodów, gdyż są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności gospodarczej. Reasumując zdaniem Wnioskodawcy:
      • poniesienie przedmiotowych wydatków było niezbędne dla rozpoczęcia zarobkowej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawniczych w ramach kancelarii radcy prawnego; celem takiej działalności gospodarczej jest osiąganie przychodu, gdyż działalność ta (jak i pozostałe rodzaje działalności gospodarczej) ma charakter zarobkowy;
        
      • skoro wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu i nie są wymienione w katalogu wyłączeń z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza to, że winny być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu.
  16. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 czerwca 2014 r., I SA/Op 296/14: w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości fakt, że do prowadzenia kancelarii radcy prawnego, wymagane jest posiadanie tytułu zawodowego radcy prawnego. Jak wynika bowiem z treści art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, wśród form wykonywania przez radcę prawnego zawodu, wymieniono działalność w formie kancelarii radcy prawnego. Warunkiem podjęcia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego było zatem uprzednie uzyskanie tytułu radcy prawnego. Nie ma przy tym znaczenia wybór drogi prowadzącej do uzyskania tego tytułu, istotne bowiem jest to, aby spełniony był warunek związku przyczynowo - skutkowego z przychodem, czyli aby wydatki ponoszone celem uzyskania tytułu zawodowego radcy prawnego, mogły być uznane za koszt uzyskania przychodu. Zatem, muszą być one bezpośrednio związane z nabywaniem umiejętności i wiedzy potrzebnej do prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Tak właśnie jest w przypadku Wnioskodawcy, ponieważ charakter odbytej aplikacji radcowskiej, która przygotowuje do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowi ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych, umożliwia podjęcie działalności w formie kancelarii radcy prawnego. Bezpośrednio po uzyskaniu uprawnień radcy prawnego taka działalność została rozpoczęta. Zdaniem Wnioskodawcy powyższe okoliczności niewątpliwie pozwalają na uznanie tych wydatków za racjonalne i uzasadnione gospodarczo, a ich poniesienie nie tylko może przyczynić się do osiągnięcia przychodów z planowanej działalności, ale jest niezbędne dla ich osiągnięcia. Aplikacja radcowska jest specjalistycznym szkoleniem zawodowym przygotowującym do wykonywania zawodu radcy prawnego i stanowiącym ustawowy warunek uzyskania uprawnień zawodowych oraz możliwości podjęcia działalności w formie kancelarii radcy prawnego. Nie sposób przypisać jej według Wnioskodawcy jak ma to miejsce, np. w przypadku ukończenia studiów wyższych, waloru edukacyjnego związanego z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy. Jej podstawowym celem jest uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego (art. 32 ust. 1 ustawy o radcach prawnych). W ocenie Wnioskodawcy nadto, na co słusznie zwróciła uwagę strona w skardze, konieczność poniesienia opisanych we wniosku wydatków znajdowała podstawę w przywołanych przez stronę regulacjach ustawowych i przepisach korporacyjnych, a zatem była ona zobowiązana do opłacania tych wydatków i bez ich poniesienia nie uzyskałby tytułu radcy prawnego. Reasumując Wnioskodawca uważa, że skoro strona rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego bezpośrednio po odbyciu aplikacji radcowskiej i uzyskaniu uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, to wydatki poniesione na aplikację radcowską, w tym egzamin wstępny i radcowski oraz związane z wpisem na listę radców prawnych spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wszystkie koszty ponoszone na poszczególnych etapach celem uzyskania uprawnień zawodowych, są bezpośrednio związane z uzyskaniem tych uprawnień i niezbędne do prowadzenia działalności w formie kancelarii radcy prawnego, a tym samym uzyskiwania przychodu. Wydatki te służyły zatem stworzeniu źródła przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy niewątpliwie są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu w znaczeniu obejmującym także koszty związane z powstaniem (stworzeniem) źródła owego przychodu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 12 grudnia 2012 r., I SA/Po 896/12). W ocenie Sądu, poniesienie przedmiotowych wydatków było warunkiem niezbędnym dla rozpoczęcia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawniczych w ramach kancelarii radcy prawnego. Nie budzi przy tym wątpliwości według Wnioskodawcy, że celem prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej, co nie jest także kwestionowane przez Organ interpretacyjny, jest osiąganie przychodu, gdyż działalność ta (jak pozostałe rodzaje działalności gospodarczej) ma charakter zarobkowy. Skoro zatem wydatki zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu (stworzenia źródła owych przychodu) i nie są wymienione w katalogu wyłączeń z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to powinny być potraktowane jako koszty uzyskania przychodów. Wprawdzie istnieje również inna droga dochodzenia do tego zawodu, jak i możliwość wykonywania go w innych formach, na co zwrócił uwagę Organ w wydanej interpretacji, to jednak nie ma to znaczenia w niniejszej sprawie, skoro we wniosku o wydanie interpretacji strona wskazała cel, jaki przyświecał jej przy staraniach podjętych w związku z uzyskaniem uprawnień radcy prawnego oraz wydatki, które w tym celu poniosła.
  17. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 stycznia 2012 r., IPTPB1/415-227/11-2/ASZ: reasumując, mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, iż prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w związku z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, jako niezbędne do rozpoczęcia, a następnie do prowadzenia działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w tejże działalności niezależnie od sposobu prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (metoda memoriałowa albo kasowa).
  18. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 lutego 2014 r., I SA/Kr 2213/13: wydatki poniesione na odpłatną aplikację radcowską spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 oraz 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ są bezpośrednio związane i niezbędne do prowadzenia tej działalności i uzyskiwania przychodu. Sąd nie podziela stanowiska Organu uznającego, że poniesione przez skarżącego przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wydatki mają charakter osobisty, związany z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej i w konsekwencji nie można ich uznać za związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem Sądu wydatki te mają charakter kosztów specjalistycznego szkolenia zawodowego, niezbędnego dla osiągnięcia tytułu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych w ramach kancelarii funkcjonującej na zasadach spółki cywilnej. Aplikacja radcowska wraz z egzaminami: wstępnym i radcowskim stanowi szkolenie dodatkowe, niestanowiące typowego etapu edukacji (jak, np. studia magisterskie) podnoszącego ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Jej podstawowym celem jest bowiem uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego i możliwości prowadzenia działalność gospodarczej w formie kancelarii radcowskiej. Nie ma przy tym istotnego znaczenia wielość form wykonywania zawodu radcy prawnego, na co zwrócił uwagę Organ podatkowy, skoro w okolicznościach faktycznych sprawy chodzi o konkretną formę, którą wybrał skarżący (kancelaria radcy prawnego). Odbycie aplikacji radcowskiej jest obowiązkiem wynikającym z ustawy, podobnie normatywne (ustawowe) podstawy, obowiązek uiszczana opłat w toku aplikacji. Nie może zatem zdaniem Wnioskodawcy budzić wątpliwości uzasadnienie poniesienia tego rodzaju wydatków, nie ma też żadnych podstaw do kwestionowania tych wydatków z punktu widzenia kwalifikacji ich poniesienia - jako racjonalnych. Wobec powyższego brak jest też uzasadnionych podstaw do kwalifikowania tego rodzaju wydatków jako wydatków wyłącznie osobistych, nie wykazujących związku z planowaną działalnością gospodarczą, wykonywaną w ramach dopuszczalnej ustawowo formy (kancelaria radcy prawnego).
      
      

  W ocenie Wnioskodawcy powyższe wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (oraz stanowisko Organów interpretacyjnych) w sposób jednoznaczny potwierdzają możliwość zaliczenia kosztów związanych z aplikacją radcowską, egzaminem radcowskim oraz wpisem na listę radców prawnych do kosztów uzyskania przychodów w przypadku otwarcia kancelarii radcy prawnego po ukończonej aplikacji radcowskiej. Stanowisko Wojewódzkich Sądów Administracyjnych zdaniem Wnioskodawcy nie pozostawia wątpliwości w tym zakresie. W przedmiotowych orzeczeniach Sądy nie zgodziły się z argumentami prezentowanymi stale przez Organy interpretacyjne wydające „negatywne” interpretacje podatkowe w tego typu przypadkach. Nie można zatem w żaden sposób uznać wydatków związanych z aplikacją radcowską za wydatki o charakterze osobistym. Nie jest to bowiem kolejny etap edukacji ogólnej. Jest to szkolenie specjalistyczne, którego ukończenie jest warunkiem sine qua non rozpoczęcia działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. Celem osób decydujących się na odbycie aplikację radcowską jest zdobycie uprawnień radcy prawnego, dzięki którym będą mogli wykonywać przedmiotowy zawód zaufania publicznego, w tym duża część w formie działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. Zdaniem Wnioskodawcy nikt nie realizuje aplikacji radcowskiej jedynie ze względu na fakt chęci podniesienia kwalifikacji, czy zdobycia wiedzy. Ponadto, w opinii Wnioskodawcy nie ma znaczenia fakt, iż zawód radcy prawnego można wykonywać w różnych formach. Skoro osoba, która ukończyła aplikację radcowską rozpoczyna działalność gospodarczą – kancelarię radcy prawnego, to możliwość wykonywania tego zawodu w innych formach jest prawnie irrelewantna.
  

  Nie ma znaczenia dla Wnioskodawcy także fakt, iż działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług prawnych można wykonywać bez ukończenia aplikacji radcowskiej. Wskazać należy zdaniem Wnioskodawcy, iż osoby takie nie mogą rozpocząć działalności - kancelarii radcy prawnego, a jedynie działalność w postaci kancelarii prawnej, co jest odmiennym rodzajem działalności, chociażby ze względu na zakres uprawnień, kwestię odpowiedzialności zawodowej, wykonywania zawodu zaufania publicznego i wielu innych, a więc nie może stanowić zasadnego argumentu kwestionującego możliwość zaliczenia kosztów aplikacji radcowskiej do kosztów uzyskania przychodu.
  

  Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, opłaty poniesione w związku z odbywaniem aplikacji,
  przynależnością do samorządu radcowskiego w czasie trwania aplikacji, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Jako, że po odbyciu aplikacji została zarejestrowana działalność gospodarcza - kancelaria radcy prawnego w opinii Wnioskodawcy uznać należy, że wydatki na aplikację - niezbędne do uzyskania tytułu radcy prawnego i rozpoczęcia takiej działalności gospodarczej - zostały poniesione w celu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. Koszty takie nie zostały również wymienione w przepisie art. 23 ustawy o PIT określających wydatki, które nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.
  

  Wnioskodawca uważa, że nie ma także wątpliwości, iż nie stanowi przeszkody do uznania za koszty uzyskania przychodów opłat związanych z aplikacją fakt, iż zostały one poniesione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego. Niewątpliwie zdaniem Wnioskodawcy, gdyby nie ich poniesienie nie byłoby możliwe rozpoczęcie działalności gospodarczej - kancelarii radcy prawnego i nie byłoby możliwe uzyskiwanie przychodów z takiej działalności.
  

  Należy także według Wnioskodawcy stanowczo podkreślić, iż Organy wydające interpretację mają obowiązek brać pod uwagę stanowisko Sądów Administracyjnych, czy też stanowisko zaprezentowane w innych interpretacjach, wydawanych w analogicznych sprawach, a podnoszonych przez Wnioskującego o wydanie takiej indywidualnej interpretacji podatkowej.
  

  Jak przyjęto w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 maja 2014 r., I SA/Gd 416/14: jednocześnie mając na uwadze zasadę jednolitości stosowania prawa podatkowego, krytycznie ocenić należy praktykę Organu interpretacyjnego, sprowadzającą się do konsekwentnego pomijania wydanych w przedmiotowej kwestii orzeczeń Sądów, a w szczególności brak odniesienia się do przywołanych przez Skarżącą przykładów. Oczywistym dla Wnioskodawcy jest, że wydający interpretacje indywidualne Organ powinien analizować orzeczenia Sądów, a także własne i innych organów akty, wydane dotychczas w sprawach dotyczących analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a następnie odnieść się do nich, gdy strona powołuje je na poparcie swojego stanowiska. Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. przepis art. 14e § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu Sądów Administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Podobnie przyjął Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu w wyroku z dnia 13 czerwca 2014 r., I SA/Op 296/14, stwierdzając, że nie może zasługiwać na akceptację stanowisko Organu interpretacyjnego pomijające odmienne stanowiska wyrażone w innych interpretacjach, na które powołuje się strona, a zapadłych na gruncie tych samych przepisów i w takim samym bądź zbliżonym stanie faktycznym. W opinii Wnioskodawcy wprawdzie ma rację Organ twierdząc, że pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego są wydawane w indywidualnych sprawach i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, to jednak funkcjonowanie w obrocie odmiennych interpretacji dotyczących tego samego stanu faktycznego i prawnego nie służy budowaniu zaufania do Organów podatkowych i nie daje się pogodzić z zasadami państwa prawa (art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Dlatego już chociażby z tych powodów według Wnioskodawcy, obowiązkiem Organu interpretacyjnego było ustosunkowanie się do treści tych interpretacji, na które powołał się podatnik i ewentualne podjęcie próby wyjaśnienia, dlaczego Organ nie podzielił wyrażonego w nich stanowiska.
  

  W ocenie Wnioskodawca należy wskazać, iż w analogicznych stanach faktycznych, a więc w kwestii zaliczenia wydatków na aplikację do kosztów uzyskania przychodów, przeważająca jest linia orzecznicza Sądów Administracyjnych przyjmująca, iż wydatki takie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

  W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
  
  

  Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
  
  

  Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
  

  • pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
    
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
    
  • być właściwie udokumentowany.
    
    

  Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
  

  Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.
  

  Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.
  

  Wydatki związane ze szkoleniem w ramach odbywanej aplikacji radcowskiej, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.
  

  Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, w latach 2011  2013 odbył aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w X. Ukończenie aplikacji stanowiło warunek przystąpienia do egzaminu radcowskiego, który Wnioskodawca złożył z wynikiem pozytywnym w 2014 r. W związku z powyższym, Wnioskodawca poniósł w okresie od 2011 r. do 2014 r., koszty w łącznej kwocie 14 843 zł. W 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej w formie Kancelarii Radcy Prawnego.
  

  Należy zauważyć, że zawód radcy prawnego można wykonywać w różnych formach, np. w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej lub w ramach działalności gospodarczej. Zatem, celem ponoszenia tego rodzaju wydatków było zdobycie przez Wnioskodawcę wiedzy i umiejętności oraz należyte przygotowanie do zawodu radcy prawnego, a nie osiągnięcie przychodów z konkretnego źródła, jakim jest działalność gospodarcza. Zatem, wydatki związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego, poniesione przez Wnioskodawcę należy zaliczyć do wydatków o charakterze osobistym, związanych z podnoszeniem ogólnego poziomu wiedzy prawniczej (działalność gospodarczą w zakresie usług prawniczych można również prowadzić nie posiadając tytułu zawodowego radcy prawnego). Jest to ten sam rodzaj wydatków, jak np. wydatki na płatne studia wyższe, czy podyplomowe. Zauważyć należy, że studia wyższe również stanowią warunek niezbędny do wykonywania określonych zawodów, co nie kwalifikuje kosztów z nimi związanych do kosztów podatkowych. W konsekwencji, wydatków takich nie można uznać za koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.
  

  Dodać ponadto należy, że art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustanawiający ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów, wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą, skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie. Tak więc, dla poprawności dokonania odliczenia istotne jest ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym możliwe jest dokonanie potrącenia kosztów podatkowych.
  

  W podatku dochodowym od osób fizycznych generalną zasadą jest, że koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Oznacza to, że podatnicy powinni uwzględnić koszt w tym roku, w którym został poniesiony. Zasadę tę ustanawia przepis art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  

  Reasumując, stwierdzić należy, że u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, wydatki, które w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią koszt podatkowy, co do zasady muszą być zaewidencjonowane w księdze w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, nawet jeśli dotyczą przychodów przyszłych lat. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy). Zasada ta ma zastosowanie także w przypadku prowadzenia księgi w sposób memoriałowy.
  

  Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że pomimo, że Wnioskodawca w latach wcześniejszych, czyli przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej w ramach kancelarii radcy prawnego, poniósł wskazane we wniosku wydatki w celu uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, to nie może ich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tej działalności. Przedmiotowe wydatki nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wydatki mają charakter wydatków typowo osobistych i zostały poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w związku z powyższym nie można ich uznać za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  

  Odnosząc się do podniesionej we wniosku sprawy wydania przez tutejszy Organ interpretacji z dnia 5 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-227/11-2/ASZ (dotyczącej wydatków związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego), w której zapadło odmienne rozstrzygnięcie podkreślić należy, że takie odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych sprawach nie mogą stanowić podstawy do żądania wydania takiej samej interpretacji w sprawie Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. I takie działania zmierzające do weryfikacji ww. interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2012 r., Nr IPTPB1/415-227/11-2/ASZ, zostały przez tut. Organ podjęte.
  

  Nawiązując z kolei do powołanych we wniosku wyroków - wspierających argumentację Wnioskodawcy - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w przedmiotowym uzasadnieniu nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w Dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, Organ wydając interpretację przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretację Organ odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.
  
  

  Wskazać przy tym należy, że w analizowanej sprawie orzecznictwo sądów administracyjnych jest niejednolite, a prawidłowość stanowiska tut. Organu potwierdzają poniższe wyroki:
  

  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2577/12,
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 5 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 2009/13,
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Gl 746/13;
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 27 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 210/14.
    
    

  Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.
  
  

  Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
  

  Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
  

  
  

  doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.