Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-580/14-3/AA
z 30 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mieszka i prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą wpisaną do ewidencji działalności gospodarczej w Poznaniu w dniu 29 lipca 2010 r., pod numerem 74370/2010. Przedmiotem działalności są: 70.22.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania oraz 73.11.Z - działalność agencji reklamowych. Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną na zasadach ogólnych od dnia 9 sierpnia 2010 r. W dniu 18 lutego 2013 r. Zainteresowany musiał zawiesić prowadzenie działalności gospodarczej z powodu braku ofert współpracy. Po roku poszukiwania kontrahenta, nawiązał współpracę z firmą która ma siedzibę w A, zawarł z nią umowę o świadczenie usług i od dnia 7 marca 2014 r. wznowił działalność gospodarczą. W ramach zawartej umowy na świadczenie usług związanych z opracowywaniem projektów marketingowo-promocyjnych Wnioskodawca musi być obecny u kontrahenta w B przez 5 dni w tygodniu. Dojazdy z A i opłaty za hotele są bardzo kosztowne. W celu obniżenia kosztów obsługi kontrahenta Zainteresowany zdecydował się na wynajem mieszkania w B na czas świadczenia usług związanych z przedmiotem działalności. Koszty wynajmu mieszkania (czynsz i opłaty za media) stanowią koszty uzyskania przychodów. Zrezygnowanie z ponoszenia wydatków na wynajem pokoi w hotelach na rzecz wynajmu mieszkania, jest ekonomiczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasadne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków (czynsz i opłaty za media) ponoszonych za wynajem mieszkania w B, związanych z wykonywaniem usług poza miejscem zamieszkania?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy miejscem zamieszkania, będącym jednocześnie siedzibą firmy jest A, a miejscem świadczenia usług związanych z opracowywaniem projektów marketingowo-promocyjnych jest B, wydatki jakie ponosi z tytułu wynajmu i używania mieszkania w miejscu świadczenia tych usług, stosownie do postanowień ww. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w okresie świadczenia tych usług stanowić koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowe wydatki nie są również wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ww. ustawy. Podobną w prawie tożsamym co do okoliczności stanie faktycznym interpretację o zasadności zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu wydał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach na wniosek, który wpłynął do Biura Izby Skarbowej w dniu 29 listopada 2010 r. Podobnie również zinterpretował wniosek z dnia 20 stycznia 2011 r. w podobnej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wskazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca mieszka i prowadzi działalność gospodarczą w A. Jednak w ramach działalności świadczy usługi związane z opracowaniem projektów marketingowo-promocyjnych i musi być obecny u kontrahenta w B przez 5 dni w tygodniu. W celu obniżenia kosztów obsługi kontrahenta Wnioskodawca zdecydował się na wynajem mieszkania w B.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Skoro zatem wydatki z tytułu najmu (czynsz i opłaty za media) są ponoszone w celu prawidłowego wykonywania czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej, a przy tym są racjonalne i uzasadnione, o ile będą prawidłowo udokumentowane, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.