Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-650/14/MG
z 29 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2014 r. (data wpływu 24 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 16 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki rolnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki rolnej.

Wniosek został uzupełniony pismem z 16 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 września 2014 r. nr IBPP1/443-650/14/MG.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem gospodarstwa rolnego na podstawie darowizny z dnia ….. W skład gospodarstwa między innymi wchodziła działka rolna o obszarze 1.36 -51 ha o numerze 1584/22, 1585/22. Część tej działki, 1585/22 została samoistnie, bezumownie zajęta przez powstające wysypisko śmieci miejskie – obszar zajęty to 197 m². Część tej działki była już zajęta/ 197 m przed przejęciem przez Wnioskodawcę gospodarstwa. Na tym obszarze Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej, rolniczej, ani innej. Miasto T. nie płaciło Wnioskodawcy przez te wszystkie lata żadnych odszkodowań z tytułu zajęcia 197 m².

Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo na zasadach ogólnych VAT. Wnioskodawca rozlicza

naliczony VAT od nabytych towarów, nabytych środków produkcji i VAT za uzyskane dochody z produkcji rolniczej.

Dnia 6.06.2014 r., zajętą działkę o pow. 197 m² Gmina T. wykupiła od Wnioskodawcy za sumę, kwotę 12300 zł.

Jako, że przedmiotowa działka była własnością Wnioskodawcy, ale Wnioskodawca nie prowadził na niej działalności rolniczej nigdy nie stanowiła źródła jakiegokolwiek dochodu,
a zajęcie tej działki było samowolne, Wnioskodawca zadaje następujące pytanie czy od uzyskanej ze sprzedaży działki sumy 12300 zł, musi odliczyć podatek VAT i jaka stawka VAT?

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca podał:

Wnioskodawca jest rolnikiem i od 01.04.2007 r. rozlicza podatek VAT na zasadach ogólnych. Wnioskodawca naliczony podatek VAT do środków do produkcji rolniczej odlicza, natomiast podatek VAT naliczony do sprzedanych produktów z gospodarstwa Wnioskodawca wpłaca do Urzędu Skarbowego. Wnioskodawca rozliczenia dokonuje składając deklaracje kwartalnie, na druku VAT-7K.

Działka (pow. 197 m²) stanowiła część działki rolnej, nigdy nie była przez Wnioskodawcę użytkowana rolniczo, nigdy też Wnioskodawca nie prowadził na niej innej działalności gospodarczej i Wnioskodawca na takową nikomu nie udzielał pozwolenia.

W połowie lat 70tych ub.w. na graniczącym z polem Ojca Wnioskodawcy wyrobisku po kamieniołomach utworzyło się wysypisko śmieci komunalnych (ludność okoliczna zaczęła składować odpady komunalne), które z czasem, bez odpowiedniego nadzoru rozszerzyło się
i samowolnie zajęło część działki rolnej około 200 m². (Odpady nie były należycie spryzmowane, spychane).

Z wysypiska korzystali zarówno osoby fizyczne jak i prawne z miasta T. i okolicznych miejscowości, jednakże bez żadnego nadzoru (dzikie wysypisko). Taki stan faktyczny został przekazany Wnioskodawcy wraz z całym gospodarstwem przez ojca w 1977 aktem notarialnym.

Z początkiem lat 80-tych ub.w. administrację wysypiska przejęło Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej. Wówczas Wnioskodawca zwracał się z pismem do zarządu wysypiska z żądaniem odszkodowania za zajęty grunt. Wnioskodawca w odpowiedzi otrzymał pismo, że ma wskazać kamienie graniczne, lub dokonać pomiaru na własny koszt. Na tym korespondencję zakończono. Jednak wówczas nie doszło ugody pomiędzy Wnioskodawcą a MPGK.

Jako, że zajęty grunt nie stanowił znacznego obszaru, a ze strony MPGK nie było woli ugody Wnioskodawca odstąpił od dochodzenia odszkodowania ze względu na wysokie koszty (pomiar geodezyjny). Po zakończeniu składowania i zamknięcia składowiska z końcem ubiegłego wieku, Wnioskodawca także zwracał się z pismem do miasta T. i wtedy to otrzymał odpowiedź, że po zrekultywowaniu terenu po byłym wysypisku sprawa zostanie uregulowana (wytyczone granice byłego wysypiska), tzn. zajęty grunt wykupiony przez Gminę T. To zdarzenie miało miejsce w ubiegłym roku a transakcji kupna-sprzedaży działki (190 m²) dokonano 06.06.2014 r. aktem notarialnym. W kancelarii Notarialnej w T. Na należną za sprzedaż działki sumę Wnioskodawca wystawił fakturę VAT gdyż takową żądali od Wnioskodawcy urzędnicy Wydziału Geodezji UM T.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy naliczony do ceny działki podatek VAT muszę odprowadzić do Urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy wyrażonym w uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że na ogólnych zasadach rozliczenia VAT jest od 1.04.2007 r., a działka była już zajęta w latach 70-tych ubiegłego wieku, i pozostawała zajęta do dnia sprzedaży, więc jako podatnik VAT Wnioskodawca nie prowadził na ww. działce żadnej działalności rolniczej ani innej, nie uzyskiwał z tytułu własności żadnych korzyści, więc przekazana Wnioskodawcy należność za sprzedaż działki w wysokości 12300 zł (dwanaście tysięcy trzysta złotych) powinna być przez Wnioskodawcę zainkasowana w całości, a naliczony podatek VAT nie powinien być przedmiotem rozliczenia z Urzędem Skarbowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza
o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany
z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Wskazać należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Analizując przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zaistniałego stanu faktycznego w kontekście powyższych orzeczeń TSUE stwierdzić należy, że nie wynika z niego aby Wnioskodawca w zakresie odnoszącym się do wskazanej działki podejmował działania porównywalne z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca jak wynika z opisu stanu faktycznego nabył wskazaną działkę w formie darowizny, stąd przedmiotowego nabycia nie można uznać za nabycie charakterystyczne dla podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył od ojca, w formie darowizny, w 1977 roku gospodarstwo rolne. W skład gospodarstwa rolnego w momencie nabycia wchodziła działka rolna, której część była już zajęta samowolnie na poczet wysypiska śmieci. Ze wskazaną działką rolną graniczyło wyrobisko po kamieniołomach,

w którym zostało utworzone wysypisko śmieci komunalnych, w konsekwencji wysypisko rozszerzyło się na przylegającą obok działkę Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowej działki do prowadzonej działalności rolniczej i nigdy też nie prowadził na niej żadnej innej działalności. Nigdy też nikomu nie pozwalał na prowadzenie na tej działce jakiejkolwiek działalności. Wnioskodawca jest, od 1 kwietnia 2007 r., podatnikiem podatku od towarów i usług. Część działki była przez wiele lat składowiskiem śmieci komunalnych. Wnioskodawca zwracał się do administracji wysypiska – Miejskiego Przedsiębiorstwa Inżynierii Komunalnej z żądaniem wypłaty odszkodowania za zajęty grunt. Odszkodowania jednak nie otrzymał, tylko pismo aby wskazać kamienie graniczne bądź dokonać pomiaru na własny koszt. Wnioskodawca w tej sytuacji odstąpił od dochodzenia odszkodowania ze względu na wysokie koszty pomiaru geodezyjnego.

6 czerwca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał przedmiotową działkę miastu. Została zawarta umowa kupna-sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą a miastem, którą potwierdzono aktem notarialnym. Działka została sprzedana za kwotę 12300 zł. Wnioskodawca na żądanie nabywcy (miasta) wystawił fakturę dokumentującą sprzedaż części działki.

Wątpliwości Wnioskodawcy w omawianej kwestii dotyczą opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej kwoty 12300 zł z tytułu sprzedaży działki.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca dla tej transakcji nie działał jako podatnik VAT. Nie poczynił bowiem żadnych działań, które wskazywałyby na taką aktywność Wnioskodawcy, która jest charakterystyczna dla podmiotu zajmującego się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nabył wskazaną działkę wraz z całym gospodarstwem rolnym w formie darowizny. Ze względu na fakt, że przedmiotowa działka została zajęta samowolnie na poczet komunalnego składowiska śmieci, Wnioskodawca w żaden sposób jej nie wykorzystywał, nie czerpał z niej żadnych pożytków. Nie otrzymał również żadnego odszkodowania będącego wynagrodzeniem za bezumowne zajęcie części gruntu Wnioskodawcy przez miasto.

Wnioskodawca dokonując 6 czerwca 2014 r. sprzedaży przedmiotowej części na rzecz miasta nie działał dla tej transakcji jako podatnik podatku od towarów i usług.

W ocenie tut. organu w przedmiotowej sprawie nie wystąpił ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że nabycie i sprzedaż części działki wskazanej we wniosku wypełniają przesłanki działalności gospodarczej.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowej działki przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106a ustawy o VAT, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu,
   
   

z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
   
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
   
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
   
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy o VAT podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1) czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności,

z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2) sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Na podstawie art. 108 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na czynność sprzedaży działki wystawił fakturę VAT, ponieważ żądał jej nabywca.

Jednak biorąc pod uwagę przytoczone wyżej przepisy oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie powinien udokumentować transakcji sprzedaży działki fakturą, ponieważ dla tej transakcji nie działał w charakterze podatnika podatku VAT. Również na żądanie nabywcy Wnioskodawca nie był zobowiązany wystawić faktury dokumentującej ww. sprzedaż.

Ponieważ jednak Wnioskodawca taką fakturę wystawił to zgodnie z art. 108 ustawy o VAT był też zobowiązany do zapłaty podatku VAT z niej wynikającego.

Nic nie stoi jednak na przeszkodzie aby wystawić fakturę korygującą i dokonać korekty deklaracji podatkowej, skoro transakcja jako w istocie niepodlegająca opodatkowaniu, nie powinna być udokumentowana fakturą VAT.

Podsumowując sprzedaż działki przez Wnioskodawcę jest czynnością niepodlegającą podatkowi od towarów i usług, zatem Wnioskodawca od otrzymanej kwoty 12300 zł nie powinien naliczać podatku VAT. Wnioskodawca nie powinien również wystawić faktury dokumentującej sprzedaż działki.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.