2014.08.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-540b/14/PSZ
z 4 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2011 r. (data wpływu 6 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2014 r. (data wpływu 22 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zastępstwa procesowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów zastępstwa procesowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 lipca 2014 r. (data wpływu 22 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 grudnia 2010 r. spółka jawna, której jest Pan wspólnikiem w 50%, jako sprzedająca zawarła w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży lokalu biurowego, na łączną kwotę 2.834.084 zł 40 gr, obejmującą podatek VAT w stawce 22%. Na podstawie powyższego aktu notarialnego, spółka wystawiła fakturę sprzedażową uwzględniając 22% VAT.

Po uzyskaniu interpretacji podatkowej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, spółka dokonała korekty stawki podatku VAT z 22% na stawkę zwolnioną. W związku z powyższym, w dniu 20 października 2011 r. spółka wystawiła pierwszą korektę faktury VAT, zmieniając stawkę podatku należnego z 22 % na stawkę zwolnioną.

W tej sytuacji, kwota podatku VAT uległa zmniejszeniu o kwotę 511.064 zł 40gr, natomiast kwota netto zwiększyła się o ww. kwotę. Kwota brutto sprzedaży pozostała na niezmienionym poziomie.

Nabywca nieruchomości zakwestionował wystawioną korektę, twierdząc, że jest pozbawiona podstaw prawnych i jest sprzeczna z treścią składanych, w toku negocjacji ofert, godząc się na kwotę netto 2.323.020 zł i zwolnioną stawkę podatku VAT.

Tym samym wystawienie ww. faktury korygującej, w której kwota ta została zwiększona do poziomu 2.834.084 zł 40 zł, stanowić może jedynie nieuprawnioną próbę do zwiększenia ceny określonej aktem notarialnym. Spółka, której jest Pan wspólnikiem nie zgodziła się z określoną tezą. Sprawa trafiła do sądu. Sąd przyznał rację stronie kupującej.

W związku z powyższym, spółce zasądzono kwotę 511.064 zł 40 gr tytułem nienależnie pobranego świadczenia, w postaci obowiązku zapłaty przez kupującego podatku VAT w stawce 22% przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości.

Dodatkowo spółka musiała zapłacić kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 25.554 zł tytułem opłaty od pozwu.

Po wyroku sądu, w dniu 31 maja 2013 r., spółka wystawiła drugą korektę faktury VAT, z uwzględnieniem kwoty netto i brutto w wysokości 2.323.020 zł i zwolnionej stawki VAT oraz zapłaciła stronie kupującej kwotę sporną.

Spółka dla potrzeb podatkowych prowadzi księgi handlowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy za koszty uzyskania przychodów można uznać koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty za pozew do sądu? Jeśli tak, to w jakim roku można je zaksięgować aby obniżyć podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty za pozew do sądu można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia, czyli w 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Należy zauważyć, że kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest uzależnione od celu poniesienia wydatku, a nie od wystąpienia efektu w postaci osiągnięcia przychodu. Określony wydatek może bowiem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów również wówczas, gdy nie przyniósł spodziewanego przychodu, ale został poniesiony w takim celu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Przepisy prawa podatkowego nie przewidują szczegółowych unormowań w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zapłatę kosztów procesowych. Koszty te (za wyjątkiem kosztów egzekucyjnych) nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak wyłączenia określonego wydatku z katalogu wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje jeszcze o tym, że dany wydatek jest kosztem podatkowym. Wydatki mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodu o ile spełniają przesłanki określone w ww. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności zostały poniesione w celu uzyskania przychodu bądź też zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 29 grudnia 2010 r. spółka jawna, której jest Pan wspólnikiem w 50%, jako sprzedająca zawarła w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży lokalu biurowego, obejmującą podatek VAT w stawce 22%. Na podstawie powyższego aktu notarialnego, spółka wystawiła fakturę sprzedażową uwzględniając 22% podatek VAT.

W tej sytuacji, kwota podatku VAT uległa zmniejszeniu o kwotę 511.064 zł 40gr, natomiast kwota netto zwiększyła się o ww. kwotę. Kwota brutto sprzedaży pozostała na niezmienionym poziomie.

Dodatkowo spółka musiała zapłacić kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 25.554 zł tytułem opłaty od pozwu.

Spółka dla potrzeb podatkowych prowadzi księgi handlowe.

Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia. Zatem koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnych przychodów. W konsekwencji, nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą może być kosztem podatkowym i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Należy przy tym podkreślić, iż skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty powinny zatem omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Dlatego też właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (celowość i zasadność dla funkcjonowania firmy),
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie nie można wykazać takiego związku przyczynowo-skutkowego. Poniesione wydatki nie przyczyniły się w żaden sposób do uzyskanego przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie można ich również uznać za normalne koszty funkcjonowania spółki. Poniesione koszty były bowiem efektem błędnego naliczenia podatku VAT, co skutkowało konicznością wystawienia korekty faktury VAT. Wobec tego nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem przedmiotowych wydatków a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Poniesionych wydatków nie można również uznać za wydatki służące zabezpieczeniu źródła przychodu, bowiem jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Poniesione koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty za pozew do sądu – jako rezultat przegranego sporu sądowego z kontrahentem nie wpływają na – w okolicznościach niniejszej sprawy - zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu z działalności gospodarczej.

Reasumując, wydatki te nie spełniają więc warunku kosztów poniesionych w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin