2014.08.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-300/14-2/KO
z 22 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 23 maja 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Mieszkanie nabyto w celach najmu. Przychody z najmu są rozliczane na zasadach ogólnych. Nieruchomość stanowi prawo wspólne, a pomiędzy małżonkami istnieje wspólnota majątkowa. Jako, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem rozliczają się z najmu dwóch innych mieszkań, dnia 23 grudnia 2013 r. w siedzibie I Urzędu Skarbowego złożono oświadczenie o wyborze opodatkowania całości przychodów/dochodów z najmu przez jednego z małżonków, tj. w roku 2014 wszystkie przychody/dochody z tytułu najmu są opodatkowane w całości przez Wnioskodawczynię. Małżonkowie są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Mieszkanie, znajdujące się w bloku z wielkiej płyty z lat 70-tych, w dniu nabycia wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat zamieszkiwała je osoba starsza. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić generalny remont składający się z następujących koniecznych prac: wymiany instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenia glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiany sanitariów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowania, gipsowania, malowania ścian, wymiany podłóg w pokojach, przedpokoju, wymiany okien we wszystkich pomieszczeniach, wymiany drzwi wewnętrznych i zewnętrznych.

Koszty wyżej wymienionych prac remontowych zostaną zaliczone przez Wnioskodawczynię do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości.

Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie, za zgodą spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawczyni planuje zastosować wówczas indywidualną stawkę podatkowa w wysokości 9% rocznie przez 11 lat i 1 miesiąc. Naliczanie amortyzacji zostanie rozpoczęte od miesiąca otrzymania pierwszego wpływu z tytułu najmu (tj. w miesiącu oddania nieruchomości do używania). Miesięczne odpisy amortyzacyjne stanowią dla Wnioskodawczyni koszty uzyskania przychodu.

Ponadto, mieszkanie zostanie wyposażone w konieczne sprzęty i meble, tj.: piekarnik elektryczny, płytę indukcyjną, lodówkę, szafy, meble kuchenne, rolety okienne - celem maksymalizacji ceny najmu i zmniejszenia okresów pustostanu mieszkania. Wartość jednostkowa żadnego składnika wyposażenia nie przekroczy kwoty 3 500 zł.

Koszty zakupu wyżej wymienionego wyposażenia wynajmowanego mieszkania zaliczone zostaną do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania (tj. w miesiącu pierwszego wpływu z tytułu najmu).

Stan mieszkania, w tym poszczególnych jego elementów (podłóg, ścian, sufitów, okien, drzwi, sprzętów, mebli) zostanie w sposób dokładny opisany w protokole zdawczo-odbiorczym stanowiącym integralną część umowy najmu podpisanej z najemcą. W protokole znajdować się będzie lista wszystkich składowych wynajętego mieszkania wraz z opisem ich stanu początkowego. Protokół zostanie odczytany w dniu podpisania umowy najmu oraz podpisany przez obie strony (właścicieli i najemców). Protokół stanowić będzie potwierdzenie wynajęcia mieszkania wraz ze wszystkimi jego elementami.

Wszystkie poniesione nakłady udokumentowane będą imiennymi fakturami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje zaliczając:

koszty remontu do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości,
koszty wyposażenia do bieżących kosztów uzyskania przychodu
czy zasadne jest zastosowanie indywidualnej stawki podatkowej w wysokości 9% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jako, że wszystkie poniesione wydatki (nakłady remontowe oraz zakup niezbędnego do życia wyposażenia) poniesione zostaną w celu uzyskania i zachowania przychodu z tytułu najmu Wnioskodawczyni uznała za zasadne zakwalifikowanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Zarówno przeprowadzony remont, jak i wyposażenie mieszkania będzie zasadne i bezpośrednio związane z prowadzonym najmem. Wnioskodawczyni spisze ponadto protokół zdawczo-odbiorczy dokumentujący faktyczny stan mieszkania i jego wyposażenia na dzień zdania lokalu pierwszemu najemcy.

Koszty związane z remontem mieszkania (wymiana instalacji elektrycznej w tym gniazdek, wyłączników, wymiana instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenie glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiana sanitariatów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowanie, gipsowanie, malowanie ścian, wymiana podłóg w pokojach, przedpokoju, wymiana okien we wszystkich pomieszczeniach, wymiana drzwi wewnętrznych, zewnętrznych) Wnioskodawczyni zaliczy do wartości początkowej mieszkania. Wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z przystosowaniem mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu uznane zostaną jako zwiększenie wartości początkowej mieszkania. Wnioskodawczyni uznała, że dopiero po zakończeniu prac remontowych, mieszkanie spełniać będzie warunek kompletności i zdatności do użytku.

Koszty związane z zakupem wyposażenia mieszkania (piekarnik elektryczny, płyta indukcyjna, lodówka, szafy, meble kuchenne, rolety okienne) Wnioskodawczyni uzna jako koszty uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania. Żaden z elementów wyposażenia nie przekroczy kwoty 3 500 zł i nie zostanie zaliczony do odrębnych środków trwałych.

Wnioskodawczyni powołuje się na ścisły związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków z osiągniętymi przychodami z tytułu najmu (art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Koszty te nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w art. 23.

Poniesione wydatki mają podstawowy wpływ na powstanie przychodu oraz na zabezpieczenie jego źródła. Mieszkanie nie będzie wykorzystywane dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Przepis art. 22a i 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W świetle powyższych przepisów Wnioskodawczyni uważa, że może skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 9% przez 11 lat i 1 miesiąc, ponieważ nabyła lokal mieszkalny w drodze umowy sprzedaży po 60 miesiącach użytkowania go przez poprzednich właścicieli. Zgodnie z zaświadczeniem ze spółdzielni mieszkaniowej budynek, w którym mieści się mieszkanie przy ulicy Rzgowskiej 56A m. 31 został oddany do użytku dnia 31 grudnia 1965 r. Spełniony jest zatem warunek do zastosowania indywidualnej stawki podatkowej w kontekście minimalnego okresu wcześniejszego użytkowania.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Przepisy podatkowe nie doprecyzowują przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Przepisy podatkowe nie określają również jakimi dowodami należy udokumentować okres używania środka trwałego. Z przepisów nie wynika także na podstawie jakiego dokumentu należy ustalić dzień oddania lokalu mieszkalnego po raz pierwszy do używania. Dlatego w omawianym przypadku należy odwołać się do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w którym zapisano, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zaznaczyć należy, że aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Dodać należy, że w myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 11 z późn. zm.),
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia, określone zostały w art. 22g ww. ustawy. Art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego (art. 22h ust. 4 ww. ustawy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Mieszkanie nabyto w celach najmu. Mieszkanie wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat zamieszkiwała je osoba starsza. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzenie generalnego remontu składającego się z następujących koniecznych prac: wymiany instalacji elektrycznej w tym gniazdek, wyłączników, wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenia glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiany sanitariów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowania, gipsowania, malowania ścian, wymiany podłóg w pokojach, przedpokoju, wymiany okien we wszystkich pomieszczeniach, wymiany drzwi wewnętrznych, zewnętrznych. Ponadto, mieszkanie zostanie wyposażone w konieczne sprzęty i meble, tj.: piekarnik elektryczny, płytę indukcyjną, lodówkę, szafy, meble kuchenne, rolety okienne (mieszkanie mieści się na parterze) celem maksymalizacji ceny najmu i zmniejszenia okresów pustostanu mieszkania. Żaden z elementów wyposażenia nie przekroczy kwoty 3.500 zł i nie został zaliczony do odrębnych środków trwałych.

Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie.

Odnosząc się do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że zamierzoną przez Wnioskodawczynię funkcję mieszkania przeznaczonego na wynajem, a zarazem stan mieszkania kompletnego i zdatnego do użytku (na potrzeby najmu) – zakupione mieszkanie, o którym mowa we wniosku osiągnie dopiero po zakończeniu prac remontowych jak: wymiana instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiana instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenie glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiana sanitariów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowanie, gipsowanie, malowanie ścian, wymiana podłóg w pokojach, przedpokoju, wymiana okien we wszystkich pomieszczeniach, wymiana drzwi wewnętrznych, zewnętrznych. Dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do używania, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Zatem warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia mieszkania do używania.

Tym samym, wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z przystosowaniem mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, zwiększą wartość początkową mieszkania i będą stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Natomiast w odniesieniu do kosztów poniesionych na zakup wyposażenia lokalu mieszkalnego, tj. piekarnika elektrycznego, płyty indukcyjnej, lodówki, szaf, mebli kuchennych, rolet okiennych, należy wskazać, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania, a ich okres używania będzie przekraczał rok (wskazany wyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3 500 zł - możliwość dokonania jednorazowego odpisu (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wyposażenie mieszkania mającego być przedmiotem wynajmu, którego wartość nie przekracza 3 500 zł – o ile nie zostanie zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup wyposażenia wynajmowanego mieszkania, tj. piekarnik elektryczny, płytę indukcyjną, lodówkę, dwie szafy, meble kuchenne, rolety okienne (w sytuacji, gdy wartość jednostkowa nie przekracza 3 500 zł i składnik majątku nie zostanie zaliczony do środków trwałych) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania.

Odnosząc się do kwestii zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej stwierdzić należy, że możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – o czym stanowi art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 23 maja 2014 r. wraz z małżonkiem zakupiła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które przed rozpoczęciem najmu zostanie przekwalifikowane w odrębną własność. Opisany lokal mieszkalny był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Zgodnie z zaświadczeniem ze Spółdzielni Mieszkaniowej budynek, w którym mieści się mieszkanie, został oddany do użytku dnia 31 grudnia 1965 r.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlegają wynajmowane lokale mieszkalne, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie, stwierdzić należy, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostaną spełnione, bowiem Wnioskodawczyni dysponuje wiedzą, że lokal znajduje się w budynku wybudowanym w 1965 r., a lokal był użytkowany przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 60 miesięcy przed jego nabyciem. Zatem Wnioskodawczyni będzie mogła – na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy – ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną – maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Ponadto Wnioskodawczyni może czas amortyzacji ustalić na okres dłuższy, tj. 11 lat i 1 miesiąc lat, albowiem przepis wprost wskazuje jedynie minimalną długość okresu amortyzacji (10 lat). Jeśli zatem w istocie spełnione zostały wszystkie opisane wyżej przesłanki, to wówczas Wnioskodawczyni będzie mogła amortyzować opisany lokal mieszkalny, ustalając indywidualną stawkę amortyzacji na okres 11 lat i 1 miesiąc.

Podkreślenia wymaga, że obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz właściwe udokumentowanie tych kosztów dowodami księgowymi.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że tut. Organ nie odniósł się do rozważań Wnioskodawczyni zawartych we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, a dotyczących co należy rozumieć przez „wykorzystywanie” oraz jakimi dowodami należy dokumentować okres używania środka trwałego, gdyż powyższe kwestie nie były przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin