Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-619/14/MP
z 26 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej oraz ustalenia stawki amortyzacji dla budynku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej oraz ustalenia stawki amortyzacji dla budynku.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 22 sierpnia 2008 r. na podstawie aktu notarialnego nabył nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym o powierzchni 110 m2 oraz wolnostojącym budynkiem garażowym o powierzchni 48,10 m2 (powierzchni użytkowej 38,07 m2 – budynek garażowy).

W akcie notarialnym wpisana jest jedna cena dla całej nieruchomości.

Budynek garażowy Wnioskodawca nabył na gabinet lekarski. Wymagał on prac remontowych tj. wymiany stolarki okiennej i drzwiowej, grzejników, posadzki, malowania pomieszczeń, prac adaptacyjnych. Ze względu na zły stan techniczny na przestrzeni kilku kolejnych lat Wnioskodawca wykonywał prace remontowe oraz naprawy bieżące, których nie rozliczał w kosztach uzyskania przychodu. Nieruchomość nie była amortyzowana. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2007 r. oznaczoną symbolem PKD 86.21.Z. W 2011 r. Wnioskodawca wystąpił o stosowne pozwolenie na adaptację budynku, które otrzymał w 2012 r.

W wyniku dokonanych zmian sposobu użytkowania budynek garażowy o niskim standardzie został przekształcony w nowoczesny gabinet lekarski (nie wszystkie wydatki zostały udokumentowane). W dniu 8 stycznia 2013 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję pozwolenia na użytkowanie gabinetu lekarskiego, który wprowadzi po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i będzie amortyzował.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zasadne będzie naliczanie 10% stawki amortyzacyjnej jak dla budynków używanych?

Jak ustalić wartość początkową po zmianie sposobu użytkowania zakupionego budynku garażowego na gabinet lekarski?

Wnioskodawca wskazuje, że budynek według opisu rzeczoznawcy wybudowany został w 1970 r. Przez poprzednich właścicieli był używany 37 lat. Wnioskodawca dla gabinetu lekarskiego zamierza ustalić roczną stawkę amortyzacji według art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na remont oraz z uwagi na to, iż akt notarialny jest sporządzony na grunty i budynki w jednej wartości na całą nieruchomość, ustalenie wartości początkowej środka trwałego możliwe jest tylko według zasad określonych w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  
• musi być należycie udokumentowany.
  

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
  

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  

Z kolei, zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu. Niemniej jednak, z treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Do grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  
• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
  
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
  
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
  
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
  
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.
  

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
  
• w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
  

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z kolei ust. 4 art. 22g stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, czy też biegłego.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Natomiast na mocy art. 22g ust. 9 ustawy jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zarówno treść, jak i usytuowanie przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 3 i 4 oraz ust. 8 i 9 ustawy wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych, czy też wytworzonych przez podatnika. Zasadą jest, przy nabyciu w drodze kupna, ustalenie wartości początkowej środka trwałego na podstawie ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia.

Identyczna sytuacja występuje w przypadku wytworzenia środka trwałego, jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Jest to jednak szczególny sposób ustalenia wartości początkowej, który nie może mieć zastosowania w sytuacji, gdy faktycznie ustalenie kosztu wytworzenia jest możliwe.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 22 sierpnia 2008 r. na podstawie aktu notarialnego nabył nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym o powierzchni 110 m2 oraz wolnostojącym budynkiem garażowym o powierzchni 48,10 m2 (powierzchni użytkowej 38,07 m2 – budynek garażowy). W akcie notarialnym wpisana jest jedna cena dla całej nieruchomości.

Budynek garażowy nabył Wnioskodawca na gabinet lekarski. Wymagał on prac remontowych tj. wymiany stolarki okiennej i drzwiowej, grzejników, posadzki, malowania pomieszczeń, prac adaptacyjnych. Ze względu na zły stan techniczny na przestrzeni kilku kolejnych lat Wnioskodawca wykonywał prace remontowe oraz naprawy bieżące, których nie rozliczał w kosztach uzyskania przychodu. Nieruchomość nie była amortyzowana. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2007 r. oznaczoną symbolem PKD 86.21.Z. W 2011 r. Wnioskodawca wystąpił o stosowne pozwolenie na adaptację budynku, które otrzymał w 2012 r.

W wyniku dokonanych zmian sposobu użytkowania budynek garażowy o niskim standardzie został przekształcony w nowoczesny gabinet lekarski (nie wszystkie wydatki zostały udokumentowane). W dniu 8 stycznia 2013 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję pozwolenia na użytkowanie gabinetu lekarskiego, który wprowadzi po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych i będzie amortyzował.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie kosztu wytworzenia środka trwałego nie jest możliwe. Cena zakupu nieruchomości obejmującej cenę działki gruntu i znajdujących się na niej budynków jest wartością znaną. Zasadą jest, że do ewidencji środków trwałych należy wpisać oddzielnie każdy składnik majątku wykorzystywany w działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie należy więc wyodrębnić wartość budynku, garażu, z dnia zakupu nieruchomości.

W przypadku gdy w akcie notarialnym zakupu wartość gruntu i budynków podana jest w łącznej kwocie, na podatniku spoczywa obowiązek prawidłowego ustalenia wartości poszczególnych składników. Przy określaniu wartości początkowej Wnioskodawca powinien jednak mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym dotyczącym nabycia tej nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawca nie może wywodzić niemożności ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego z faktu, że nie gromadził wszystkich dokumentów potwierdzających prace adaptacyjne.

W przypadku, gdy Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie przeznaczenia nieruchomości (garażu) na cele działalności gospodarczej dokonując zakupu towarów i usług o charakterze inwestycyjnym, powinien – dla celów ustalenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego - gromadzić dowody poniesienia tych wydatków.

Reasumując, przy ustaleniu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, będącego podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych, Wnioskodawca zobowiązany jest brać pod uwagę - ustaloną przez siebie (na podstawie ceny zakupu podanej w akcie notarialnym) wartość przebudowanego garażu oraz udokumentowanych kosztów prac budowlanych poczynionych do dnia w którym wytworzony budynek – gabinet lekarski, stał się kompletny i zdatny do użytku.

Odnośnie możliwości ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy przeanalizować art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych .

Zgodnie z jego treścią podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:



1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
   
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
   
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;



2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:



1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych
   i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż
   3 lata;


4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   

Przy czym stosownie do treści ust. 3 tegoż artykułu środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku, ulepszonych przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, w wyniku dokonanych prac zmieniono sposób użytkowania budynku. Garaż o niskim standardzie został przekształcony w nowoczesny gabinet lekarski.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje należy stwierdzić, iż w wyniku przebudowy budynku garażowego, oraz innych wydatków inwestycyjnych (wymiany stolarki okiennej i drzwiowej, grzejników, posadzki, malowania pomieszczeń) został wytworzony nowy środek trwały. Dlatego też, poniesione nakłady na poczet ww. prac należy traktować jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie nowego środka trwałego, tak aby spełniał on definicję środka trwałego, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Do przedmiotowego środka trwałego nie można więc zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zauważyć bowiem należy, że wynikająca z cyt. wyżej art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Jednakże w przedmiotowej sprawie trudno doszukać się takiej tożsamości starego i nowego obiektu, która uzasadniałaby uznanie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ww. ustawy. Wnioskodawca wprawdzie zakupił garaż, używany przez poprzedniego właściciela przez 37 lat, jednakże w wyniku przeprowadzonych prac powstał nowy gabinet lekarski, który będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej.

Reasumując, z analizy przepisu art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do używanych lub ulepszonych środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku. Przedmiotowy budynek nie spełniał tych warunków, dopiero przeprowadzone prace spowodowały, że budynek ten spełniał definicję środka trwałego, a więc kompletnego i zdatnego do użytku. Skoro wykonane prace nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, to Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.