INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz Gminy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz Gminy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany, Spółka, TBS) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca został powołany przez Gminę Wrocław (dalej: Gmina), która jest jego jedynym udziałowcem, w celu realizacji zadań społecznego budownictwa mieszkaniowego przy współdziałaniu z Gminą.

Do zadań Spółki należy m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Zainteresowany jest właścicielem budynków mieszkalnych na S. z przeznaczeniem na wynajem w oparciu o ustawę z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (t.j Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 ze zm.).

Gmina oraz Spółka zawarły umowę najmu przedmiotowych lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe z prawem do dalszego podnajmowania w celu zaspokojenia potrzeb pomocy społecznej i pieczy zastępczej, w szczególności w celu:

• podnajmowania ich osobom fizycznym,
• prowadzenia w nich mieszkań chronionych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej,
• ulokowania w nich placówek opiekuńczo-wychowawczych.
  
  

Gmina w umowie zobowiązała się do wykorzystania lokali mieszkalnych wyłącznie na powyżej wymienione cele mieszkaniowe.

Gmina zobowiązała się do zapłaty na rzecz Spółki czynszu najmu w określonej kwocie oraz opłat niezależnych od wynajmującego.

Strony postanowiły, że Gmina może zawrzeć umowę podnajmu z osobami fizycznymi, jeżeli osoby te zobowiążą się do przestrzegania zasad i regulaminów obowiązujących w Spółce. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony.

Gmina wykorzystywać będzie przedmiotowe lokale mieszkalne w celu realizacji uchwały Rady Miejskiej z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie przyjęcia „Gminnego programu wspierania osób w podeszłym wieku, niepełnosprawnych oraz niesamodzielnych na lata 2014-2018” w zakresie miejsc pobytu dostosowanych do potrzeb życiowych osób w podeszłym wieku, niepełnosprawnych oraz niesamodzielnych.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 6 oraz 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych oraz gminnego budownictwa mieszkaniowego.

Gmina powołując więc Spółkę wykonuje zadanie własne w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego, natomiast wynajmując mieszkania od Wnioskodawcy i podnajmując je w celu zaspokojenia potrzeb pomocy społecznej i pieczy zastępczej wykonuje zadanie własne z zakresu pomocy społecznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podlegają zwolnieniu od podatku VAT usługi w zakresie wynajmowania przez Spółkę mieszkań dla Gminy z prawem do ich podnajmowania przez Gminę na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 77, poz. 1054 ze zm.) określa, że zwolnieniu od VAT podlegają usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zastosowanie zwolnienia od VAT przy wynajmie nieruchomości mieszkalnych jest zatem uzależnione od przesłanek dotyczących przedmiotu – muszą to być lokale mieszkalne oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu wyłącznie na cel mieszkalny.

W wyżej przedstawionym opisie stanu faktycznego wynajem na „cel mieszkaniowy” został zrealizowany. Najemcą jest bowiem Gmina, która jako osoba prawna zobowiązana jest do realizacji zadań z zakresu gminnego budownictwa społecznego oraz pomocy społecznej, przy czym oczywistym jest, że Gmina nie będzie zaspokajała własnych potrzeb mieszkaniowych.

Należy zaznaczyć, co zostało podkreślone w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 22 lutego 2012 r. nr IPTPP4/443-76/11-4/OS, że „zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny. W przypadku kiedy cel wynajęcia nieruchomości mieszkalnej będzie związany ze stałym interesem życiowym, wówczas podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy korzysta ze zwolnienia podatkowego, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego usługi wynajmu będą zatem świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz firmy, która nieruchomość należącą do Wnioskodawcy będzie udostępniać swoim pracownikom, oddelegowanym do pracy w innej miejscowości. Zatem zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy omawiane zwolnienie znajduje zastosowanie, za podstawę przyjmując kryterium celowościowe, tj. celu mieszkalnego realizowanego przez usługobiorcę oraz oferty usługodawcy. W przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników najemcy. Zatem celem wynajmu jest odpłatne udostępnianie osobom trzecim lokalu mieszkalnego i zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych”.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, że zgodnie z kryterium celowościowym Wnioskodawca wynajmuje mieszkania dla Gminy w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych mieszkańców Gminy, w szczególności celem umowy najmu nie jest krótkotrwały pobyt, lecz zaspokojenie stałego interesu życiowego mieszkańców Gminy.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku VAT, a więc czynność wynajmu mieszkań przez Spółkę dla Gminy korzystać będzie ze zwolnienia od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Tym samym zasadniczą kwestią dla opodatkowania czy zwolnienia od podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi. W przypadku, kiedy najemcą jest osoba fizyczna, osoba prawna bądź jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej prowadząca działalność gospodarczą, wykorzystująca lokale mieszkalne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (podnajem lokali dotychczasowym najemcom), cel zawsze będzie finansowy (gospodarczy).

Zatem w takim przypadku podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu lub dzierżawy nieruchomości mieszkalnej na cele gospodarcze najemcy nie korzysta ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Tym samym winien świadczoną usługę opodatkować według stawki 23%.

Ponadto wskazać trzeba, że cel realizowany przez ostatecznego konsumenta, który podnajmuje lokal, nie ma wpływu na opodatkowanie usługi najmu świadczonej przez wynajmującego na rzecz najemcy podnajmującego tenże lokal. Ma natomiast bezpośredni wpływ na sposób opodatkowania usługi świadczonej przez najemcę na rzecz konsumenta. W ocenie tut. Organu cel każdego stosunku prawnego powinien być analizowany w oderwaniu od celów realizowanych przez pozostałe podmioty nie będące stroną danego stosunku prawnego.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca został powołany przez Gminę, która jest jego jedynym udziałowcem, w celu realizacji zadań społecznego budownictwa mieszkaniowego przy współdziałaniu z Gminą. Do zadań Spółki należy m.in. wynajem i zarządzenie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Zainteresowany jest właścicielem budynków mieszkalnych z przeznaczeniem na wynajem w oparciu o ustawę o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Gmina oraz Spółka zawarły umowę najmu przedmiotowych lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe z prawem do dalszego podnajmowania w celu zaspokojenia potrzeb pomocy społecznej i pieczy zastępczej, w szczególności w celu:

• podnajmowania ich osobom fizycznym,
• prowadzenia w nich mieszkań chronionych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej,
• ulokowania w nich placówek opiekuńczo-wychowawczych.
  
  

Gmina w umowie zobowiązała się do wykorzystania lokali mieszkalnych wyłącznie na powyżej wymienione cele mieszkaniowe. Gmina zobowiązała się do zapłaty na rzecz Spółki czynszu najmu w określonej kwocie oraz opłat niezależnych od wynajmującego. Strony postanowiły, że Gmina może zawrzeć umowę podnajmu z osobami fizycznymi, jeżeli osoby te zobowiążą się do przestrzegania zasad i regulaminów obowiązujących w Spółce. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. Gmina wykorzystywać będzie przedmiotowe lokale mieszkalne w celu realizacji uchwały Rady Miejskiej z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie przyjęcia „Gminnego programu wspierania osób w podeszłym wieku, niepełnosprawnych oraz niesamodzielnych na lata 2014-2018” w zakresie miejsc pobytu dostosowanych do potrzeb życiowych osób w podeszłym wieku, niepełnosprawnych oraz niesamodzielnych.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 6 oraz 7 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych oraz gminnego budownictwa mieszkaniowego. Gmina powołując więc Spółkę wykonuje zadanie własne w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego, natomiast wynajmując mieszkania od Wnioskodawcy i podnajmując je w celu zaspokojenia potrzeb pomocy społecznej i pieczy zastępczej wykonuje zadanie własne z zakresu pomocy społecznej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, Wnioskodawca świadczy na rzecz Najemcy – Gminy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu dokonuje bowiem na jego rzecz świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (lokale mieszkalne) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie Zainteresowany świadczy usługi wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz Gminy, która to będzie dokonywać dalszego wynajmu tych lokali w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Zatem wynajem lokali mieszkalnych nie jest dokonywany na cele mieszkaniowe, gdyż Gmina będzie wykorzystywała te lokale w działalności gospodarczej (nie ma potrzeb mieszkaniowych). W rezultacie usługa wynajmu ww. lokali spełnia przesłankę dotyczącą charakteru wynajętych lokali (lokale mieszkalne), natomiast lokale te nie będą przeznaczone przez Wnioskodawcę na cele mieszkaniowe. W konsekwencji usługa świadczona przez Spółkę na rzecz innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą stanowi wynajem lokali mieszkalnych na cele działalności gospodarczej Gminy i tym samym nie spełnia przesłanki wynajmu na cele mieszkalne. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie korzysta więc ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Skoro zatem Wnioskodawca świadcząc usługi polegające na wynajmie lokali mieszkalnych na rzecz Gminy, która następnie będzie zawierać umowy podnajmu tych lokali, nie powinien – zgodnie z dyspozycją art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy – potraktować ich jako usługi zwolnione od podatku od towarów i usług. Zatem usługi te są opodatkowane przy zastosowaniu odpowiedniej stawki podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, usługi w zakresie wynajmowania przez Zainteresowanego mieszkań dla Gminy z prawem do ich dalszego podnajmowania przez Gminę nie są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacja ta została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.