Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-649/10/14-S/TW
z 12 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 3518/13 stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest radcą prawnym wykonującym zawód w ramach stosunku pracy oraz w ramach prowadzonej w formie spółki cywilnej – kancelarii prawnej. W piśmie z dnia 10 listopada 2009 roku Wicedziekan Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych wyznaczył Wnioskodawczynię jako pełnomocnika z urzędu pozwanego w toczącej się przed sądem okręgowym sprawie. Wyznaczenie radcy prawnego przez Radę danej Okręgowej Izby Radców Prawnych jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego zgodnie z art. 118 k.p.c. w związku z art. 91 k.p.c. Postanowieniem z dnia 25 marca 2010 roku sąd okręgowy przyznał ze Skarbu Państwa sądu okręgowego tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie pozwanego z urzędu radcy prawnemu – Wnioskodawczyni prowadzącej kancelarię prawniczą kwotę 2.196 zł brutto (tj. 1.800 zł + VAT).

Następnie pismem z dnia 6 kwietnia 2010 roku sąd okręgowy zwrócił się o nadesłanie faktury na kwotę 2.196 zł zgodnie z ww. postanowieniem. W odpowiedzi na wezwanie sądu okręgowego radca prawny – Wnioskodawczyni, prowadząca kancelarię prawniczą w formie spółki cywilnej wystawiła fakturę VAT na kwotę 2.196 zł z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie sprawy z urzędu. W kolejnym piśmie z dnia 20 kwietnia 2010 roku sąd okręgowy wezwał radcę prawnego – Wnioskodawczynię do wypełnienia druku oświadczenia dla celów obliczania podatku dochodowego i nadesłania wypełnionego druku. Zgodnie z poleceniem sądu druk został uzupełniony i odesłany do sądu okręgowego. Następnie sąd wystawia radcy prawnemu PIT-11, w którym wskazuje na uzyskanie dochodów z tytułu indywidualnej wykonywanej działalności, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Wymaga podkreślenia, iż Wnioskodawczyni wykonuje zawód radcy prawnego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. Wobec wystawienia faktury przez spółkę wynagrodzenie radcy prawnego stanowi przychód spółki (wspólników), a nie indywidualnie radcy prawnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasądzone postanowieniem sądu na rzecz radcy prawnego prowadzącego kancelarię prawną – pozarolniczą działalność gospodarczą określoną w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), wynagrodzenie za reprezentowanie strony z urzędu jest przychodem z wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej z art. 10 ust. 1 pkt 3, czy też z tytułu działalności wykonywanej osobiście określonej w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 cytowanej wyżej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku wykonywania przez radcę prawnego pozarolniczej działalności gospodarczej, w szczególności w formie spółki cywilnej, w której każdy ze wspólników zobowiązał się do wykonywania zawodu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek nieposiadających osobowości prawnej, zasądzone przez sąd ze Skarbu Państwa wynagrodzenie za reprezentowanie pozwanego z urzędu – stanowi przychód z działalności gospodarczej. Nieprawidłowe jest rozliczenie przez sąd wynagrodzenia radcy prawnego ze wskazanego tytułu jako przychodu określonego w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za przychód z działalności wykonywanej osobiście, określonej w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, iż jakkolwiek krąg osób, którym zostały zlecone określone czynności nie jest zamknięty, co może sugerować dopuszczalność objęcia funkcjonowaniem tego przepisu radców prawnych świadczących pomoc prawną z urzędu, to krąg podmiotów zlecających wykonanie określonych czynności na podstawie odrębnych przepisów (co również nie jest bez znaczenia) jest wyczerpujący. Wśród tych podmiotów nie jest wymieniona okręgowa Izba radców prawnych. Przy zleceniu usługi powstaje między zlecającym, a przyjmującym zlecenie stosunek zobowiązaniowy, co jest niezwykle istotne dla uznania, czy w sprawie mają zastosowanie przepisy art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy wykonywaniu zastępstwa procesowego z urzędu, nie powstaje pomiędzy radcą prawnym, a sądem żaden stosunek zobowiązaniowy. Taki stosunek powstaje natomiast pomiędzy radcą prawnym a osobą, na rzecz, której sąd ustanawia pełnomocnika z urzędu tj. mocodawcą. To ta osoba może zwolnić pełnomocnika, żądać jego wymiany itd. Pomoc prawna świadczona przez radcę prawnego z urzędu nie jest, więc pomocą świadczoną na zlecenie organów wskazanych w przedmiotowym przepisie. Sąd, bowiem nie ustanawia dla strony pełnomocnika w osobie konkretnego radcy prawnego, lecz zwraca się o jego wyznaczenie do okręgowej izby radców prawnych, po wydaniu postanowienia o przyznaniu pomocy prawnej z urzędu, co ma formę blankietową. Sądowe ustanowienie dla strony pełnomocnika z urzędu raczej wskazuje na zobowiązanie się przez Skarb Państwa do pokrycia kosztów tej pomocy, a nie na powstanie stosunku zobowiązaniowego. Świadczenie samej pomocy prawnej odbywa się po wskazaniu konkretnego radcy prawnego przez Okręgową Izbę Radców Prawnych, do której on przynależy – instytucja ta z kolei nie jest wymieniona w cytowanym przepisie art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy z całą mocą jeszcze raz podkreślić, iż radca prawny nie świadczy pomocy prawnej z urzędu na zlecenie sądu, tylko na mocy wyznaczenia radcy prawnego przez właściwą izbę radców prawnych i na tej też podstawie zostaje umocowany do działania w sprawie. Na skutek takiego wyznaczenia przez izbę, powstaje stosunek prawny jedynie pomiędzy wyznaczonym radcą prawnym (adwokatem) a osobą uprawnioną do uzyskania nieodpłatnej pomocy prawnej, która jest jego mocodawcą. To ta osoba decyduje o tym, czy dany radca prawny będzie w dalszym ciągu i pełnomocnikiem (może pełnomocnictwo wypowiedzieć), może zostać również (w skrajnym przypadku) zobowiązana przez sąd do pokrycia kosztów tej pomocy, gdy nastąpiło z jej strony nadużycie uprawnienia (art. 120 k.p.c.), choć w tym przypadku – gdy sąd cofnie przyznaną pomoc w formie przyznania pomocy prawnej z urzędu – nie ustaje stosunek prawny łączący radcę prawnego i jego mocodawcę, dopóki pełnomocnictwo nie zostanie wypowiedziane przez stronę. Takie uregulowanie potwierdza, iż sądowe ustanowienie pełnomocnika z urzędu jest zobowiązaniem jednostronnym Skarbu Państwa, w stosunku do strony na rzecz, której ta pomoc jest przyznawana, do pokrycia zamiast niej kosztów pomocy prawnej. Dopiero wyznaczenie radcy prawnego przez izbę jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego zgodnie z art. 118 k.p.c. w związku z art. 91 k.p.c., a nie wcześniejsze udzielenie przez sąd stronie procesowej pomocy w formie ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Niewątpliwie radca prawny nie świadczy żadnej usługi na rzecz organów określonych w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastępowanie strony jako pełnomocnik z urzędu nie różni się niczym od zastępstwa prawnego z wyboru oraz świadczenia usług w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej w ramach kancelarii prawnej (radców prawnych – niezależnie od nazwy) w formie spółki cywilnej.

Świadczenie pomocy prawnej różni się również od wykonywania czynności biegłych, rzeczoznawców, które faktycznie realizowane są dla sądu, a czynności inkasentów w stosunku do osoby prawnej na rzecz, której następuje inkaso. Osoby te z reguły wpisane są na listę biegłych danego sądu okręgowego, a wydawane w ramach postępowania sądowego opinie są obiektywne i nie wykonywane dla żadnej ze stron. Biegły przed sądem składa przyrzeczenie, że swoje obowiązki (w stosunku do sądu) będzie wykonywał rzetelnie i obiektywnie. Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że jedynie słusznym stanowiskiem jest przyjęcie, iż przychody radców prawnych prowadzących działalność gospodarczą w formie kancelarii (indywidualnej lub w formie spółki cywilnej lub spółki prawa handlowego) otrzymywane z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu nie są czynnościami wykonywanymi na zlecenie sądu i w związku z tym nie należy ich kwalifikować jako przychodów, o których mowa w powołanym powyżej przepisie art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co wiąże się – stosownie do treści art. 41 ust. 1 tejże ustawy – z obowiązkiem pobrania zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika, tj. na gruncie przedmiotowej sprawy przez sąd.

Ten sam przychód nie może stanowić podstawy opodatkowania z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (przychód spółki) oraz z tytułu działalności wykonywanej osobiście. Niezależnie od powyższego nadmienić należy, iż sądy żądając do wypłaty wynagrodzenia z tytułu zastępstwa procesowego z urzędu faktur bezpodstawnie potrącają podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawiają PIT-11.

W dniu 30 sierpnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-649/10-2/TW stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie źródła przychodów jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 17 września 2010 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 14 października 2010 r. znak ILPB1/415W-130/10-2/AP. W dniu 23 listopada 2010 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1483/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 18 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1483/10 wskazał, że wynagrodzenie za zastępstwo procesowe udzielone z urzędu nie ma charakteru umownego, lecz zostaje przyznane w ramach władczych uprawnień sądu, wedle ustalonych prawem reguł. Wynagrodzenie to zatem nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu wg zasad określonych w przepisach art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Sądu trafnie uznano w zaskarżonej interpretacji, że na podstawie art. 41 w związku z art. 13 punkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy jest sąd przyznający wynagrodzenie radcy prawnemu wyznaczonemu z urzędu.

Strona nie zgodziła się ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wyrażonym w wyroku z dnia 18 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1483/10.

Na powyższe orzeczenie Skarżąca w dniu 31 maja 2011 r. wniosła skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 3518/13 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił w całości interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 sierpnia 2010 r. nr ILPB1/415-649/10-2/TW.

Sąd wskazał, że z uwagi na rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych w dniu 21 października 2013 r., NSA w składzie poszerzonym – całej Izby Finansowej podjął uchwałę, o sygn. akt II FPS 1/13, że wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

W ocenie Sądu, skoro skarżąca wykonuje zawód radcy prawnego także w formie spółki cywilnej, prowadząc tym samym pozarolniczą działalność gospodarczą, uzyskiwane przez nią wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu należy przypisywać do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.), a nie do przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.).

Końcowo Sąd wskazał, że wydając ponowną interpretację organ interpretacyjny zgodnie z art. 153 w związku z art. 193 P.p.s.a. zastosuje się do oceny prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, której istota sprowadza się do tezy, że w przypadku wykonywania przez skarżącą zawodu radcy prawnego w formie spółki cywilnej, uzyskiwane przez nią wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną z urzędu należy uznać za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.).

W dniu 12 maja 2014 r. do tut. Organu zwrócono akta administracyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 3518/13 – stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie źródła przychodów jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdza co następuje.

Na wstępie zauważyć należy, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu regulują przepisy niebędące przepisami prawa podatkowego, a tym samym niemogące być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tj. m.in. przepisy:

• ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) oraz
• ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 637 ze zm.).
  
  

Z treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy o radcach prawnych wynika, że wykonywanie zawodu radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej, z wyjątkiem występowania w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym i w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce partnerskiej, w której partnerami są radcowie prawni, adwokaci, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast stosownie do treści art. 10 ustawy o radcach prawnych, jednostka organizacyjna zapewnia udział radcy prawnego w postępowaniu:

1. przed Sądem Najwyższym, Naczelnym Sądem Administracyjnym oraz przed naczelnym lub centralnym organem administracji państwowej;
2. przed sądem wojewódzkim, przed sądem apelacyjnym, przed wojewódzkim sądem administracyjnym oraz przed organem drugiej instancji w postępowaniu administracyjnym;
3. w którym bierze udział kontrahent zagraniczny.
   
   

Zgodnie z art. 243 § 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Wniosek ten wolny jest od opłat sądowych. Przyznanie prawa pomocy przed lub w toku postępowania rozpoznawczego obejmuje także postępowanie egzekucyjne.

W myśl art. 244 ww. ustawy, prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa. Jeżeli strona we wniosku wskazała adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego, właściwa okręgowa rada adwokacka, rada okręgowej izby radców prawnych, Krajowa Rada Doradców Podatkowych lub Krajowa Rada Rzeczników Patentowych, w miarę możliwości i w porozumieniu ze wskazanym adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym, wyznaczy adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego wskazanego przez stronę.

Stosownie do art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.

O wyznaczenie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej, rady okręgowej izby radców prawnych, Krajowej Rady Doradców Podatkowych lub Krajowej Rady Rzeczników Patentowych. Jeżeli adwokat, radca prawny, doradca podatkowy lub rzecznik patentowy ustanowiony w ten sposób ma podjąć czynności poza siedzibą sądu orzekającego, właściwa okręgowa rada adwokacka, rada okręgowej izby radców prawnych, Krajowa Rada Doradców Podatkowych lub Krajowa Rada Rzeczników Patentowych, na wniosek ustanowionego adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, wyznaczy w razie potrzeby adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego lub rzecznika patentowego z innej miejscowości (art. 253 ww. ustawy).

Przenosząc powyższe, na grunt przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) stwierdzić należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są odpowiednio:

• działalność wykonywana osobiście oraz
• pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Definicja pozarolniczej działalności gospodarczej zawarta została w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z jej treścią, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza, to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

− prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Wyłączenie zawarte w art. 5a pkt 6 ww. ustawy obejmuje m.in. działalność wykonywaną osobiście, zdefiniowaną, jako odrębne źródło przychodów, wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, której poszczególne kategorie wymieniono w art. 13 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Powyższe nie oznacza jednak, że przychody radców prawnych, otrzymywane z tytułu pomocy prawnej, udzielanej na zlecenie sądu należy zawsze kwalifikować do przychodów, o których mowa w powołanym wyżej art. 13 pkt 6 w związku art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy – z obowiązkiem pobrania zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika (Sąd).

Podkreślić bowiem należy, że w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 3518/13 wskazano na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2013 r. sygn. akt II FPS 1/13 (podjętej w składzie pełnej Izby Finansowej), zgodnie z którą kwalifikacja otrzymanego przez radcę prawnego wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu do odpowiedniego źródła przychodów jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu radcy prawnego. W przypadku gdy, radca prawny działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów pozarolnicza działalność gospodarcza, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy zaliczyć do przychodów z tego źródła.

Jeżeli natomiast radca prawny wykonuje swoją działalność zawodową w innej formie, wówczas jego wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ww. ustawy.

Tak więc, mając na uwadze wskazania zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II FSK 3518/13 uznać należy, że stanowisko Wnioskodawczyni – zgodnie z którym w przypadku wykonywania przez radcę prawnego pozarolniczej działalności gospodarczej, w szczególności w formie spółki cywilnej, w której każdy ze wspólników zobowiązał się do wykonywania zawodu radcy prawnego i świadczenia usług prawniczych na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek nieposiadających osobowości prawnej, zasądzone przez sąd ze Skarbu Państwa wynagrodzenie za reprezentowanie pozwanego z urzędu stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.