INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 28 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zapłata zobowiązania przez Faktora w ramach faktoringu odwróconego wobec Kontrahenta Wnioskodawcy spełnia przesłanki uregulowania zobowiązania z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT, w związku z czym nie powstanie obowiązek korekty, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy zapłata zobowiązania przez Faktora w ramach faktoringu odwróconego wobec Kontrahenta Wnioskodawcy spełnia przesłanki uregulowania zobowiązania z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT, w związku z czym nie powstanie obowiązek korekty, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest dystrybutorem części zamiennych do samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych w Europie Środkowo-Wschodniej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka nabywa samochodowe części zamienne (dalej: „Towary”) w celu ich dalszej odsprzedaży.

Wnioskodawca typuje dostawców (dalej: „Kontrahenci”), których zobowiązania będą regulowane w ramach faktoringu odwróconego. Istotą faktoringu odwróconego jest to, że klientem instytucji faktoringowej nie jest podmiot występujący w transakcji jako dostawca, ale odbiorca (nabywca) towaru lub usługi.

W opisywanym we wniosku zdarzeniu przyszłym gdy Spółka otrzyma od Kontrahenta faktury za dostarczone mu towary, w określonym terminie przekaże zlecenie uregulowania faktury do banku będącego faktorem (dalej: „Faktor”, „Bank”), który ureguluje zobowiązania wobec Kontrahenta Wnioskodawcy. Płatność tych zobowiązań Spółki będzie następowała natychmiast po przekazaniu zlecenia do Banku lub według wskazanego w zleceniu terminu. W związku z realizacją zawartych umów faktoringu odwróconego Bank będzie z mocy prawa wchodził w prawa zaspokojonego wierzyciela, zgodnie z art. 518 par. 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.

Co do zasady termin płatności będzie wskazany przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie korzystać z dwóch rozwiązań dotyczących terminu i zasad spłaty zobowiązań wobec dostawcy przez Faktora: spłata zobowiązań przed terminem (płatności skontowe) oraz spłata zobowiązań w terminie ich wymagalności. W każdym przypadku płatności wobec Kontrahentów będą dokonywane przez Faktora przed upływem terminów obligujących do dokonania korekty określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT.

Końcowo wskazać należy, że rozliczenia z Bankiem, który wszedł w prawa zaspokojonego wierzyciela dokonywane będą po upływie terminów określonych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT, z upływem których wiąże się obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem Towarów od Kontrahentów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłata zobowiązania przez Faktora w ramach faktoringu odwróconego wobec Kontrahenta Wnioskodawcy spełnia przesłanki uregulowania zobowiązania z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT, w związku z czym powstanie obowiązek korekty, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT...

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o CIT: „w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów”. Natomiast art. 15b ust. 2 ustawy o CIT stanowi, iż „Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie”.

W ocenie Spółki, obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT powstaje w przypadku „nieuregulowania kwoty” w określonych w tym przepisie terminach. W związku z tym powstaje kwestia wykładni pojęcia „uregulowanie kwoty”. Za uregulowanie powinna zostać uznana każda prawem przewidziana forma zaspokojenia wierzyciela, w tym także dokonana w ramach faktoringu odwróconego. W związku z tym, zapłata przez Bank na rzecz Dostawców nie powinna prowadzić do obowiązku zastosowania obowiązku korekty kosztów po stronie Spółki, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT. Wspomniana norma może znaleźć zastosowanie tylko w przypadku nieuregulowania kwoty w terminie, nie wskazując jednocześnie podmiotu, który ma dokonać płatności, jeżeli dochodzi w dozwolony prawem sposób do uregulowania kwoty. W związku z tym każda prawem dozwolona forma uregulowania zobowiązania powinna zostać uznana za wypełnienie przesłanki zawartej w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, iż fakt, że płatności na rzecz wierzyciela (Kontrahentów) będą dokonywane przez Bank, powoduje, że dochodzi do uregulowania kwoty zobowiązania, z chwilą gdy Bank dokona płatności na rzecz Kontrahenta. Stanowisko takie potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 marca 2014 r. sygn. I SA/Wr 76/14.

W związku z powyższym w rozliczeniach Spółki w przypadku realizacji płatności przez Faktora w ramach faktoringu odwróconego, nie powstanie obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.

Przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do konieczności dokonywania korekty kosztów pomimo, że doszło do uregulowania płatności wobec dostawcy, tj. mimo niespełnienia przesłanek, które rodzą obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów po stronie Spółki na podstawie art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 5 maja 2014 r. (data wpływu 8 maja 2014 r.), Spółka wskazała na uzasadnienie powołanych we wniosku wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej „WSA”) w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2014 r. sygn. I SA/Gl 1372/13 i WSA we Wrocławiu z 20 marca 2014 r. sygn. I SA/Wr 76/14.

Spółka podała, że w treści wniosku przywołane zostały wyroki WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2014 r. sygn. I SA/Gl 1372/13 oraz WSA we Wrocławiu z 20 marca 2014 r. sygn. I SA/Wr 76/14 bez odniesienia się do pisemnych uzasadnień wymienionych wyroków ze względu na to, że na moment składania wniosku nie były one dostępne w Centralnej Bazie Orzecznictwa Sądów Administracyjnych (http://orzeczenia.nsa.gov.pI).

W wyroku WSA w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację i w zakresie spełnienia przesłanki uregulowania zobowiązania zgodnie z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez zapłatę zobowiązania przez faktora w ramach faktoringu odwróconego sąd stwierdził, że: „wykładnia językowa art. 15b ust. 2 u.p.d.o.p. wskazuje, że uregulowanie zobowiązania przez faktora, przed upływem 90 dni od daty zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodów, powoduje że nie powstaje obowiązek korekty kosztów.” Jednocześnie WSA w Gliwicach wskazał jednoznacznie na błędne odczytanie przez organ podatkowy celu wprowadzenia art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „Jak już wyżej szczegółowo opisano celem wprowadzenia regulacji zawartej w art. 15b ustawy podatkowej była poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. (...) Sąd stwierdza, iż realizacja powyższych celów nie doznaje żadnego uszczerbku w przypadku regulowania przez faktora kwoty wynikającej z faktury przed upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów. Cel regulacji zostaje osiągnięty; wierzyciel jest chroniony przed narzuceniem mu niekorzystnych terminów płatności oraz przed utratą płynności w związku z brakiem zapłaty.”

Z kolei WSA we Wrocławiu w analogicznej sprawie stwierdził, że: „Należy również zaznaczyć, że uregulowanie zapłaty na rzecz dostawcy surowca odbędzie się w ostatecznym rozrachunku kosztem majątku podatnika, ponieważ podatnik zobowiązany jest zwrócić faktorowi uiszczone kwoty. W rozpatrywanej sytuacji, zrealizowany zostaje cel ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce przez zawarcie przez podatnika umowy z faktorem, skoro dostawcy zaspokajani są w terminach nie przekraczających terminów wskazanych w art. 15b u.p.d.o.p., a podatnik nie finansuje swojej działalności ze środków należnych dostawcom, ale ze środków faktora banku, a wiec instytucji prowadzącej działalność gospodarczą w tym zakresie i pobierającej wynagrodzenie z tytułu udostępniania swoich środków innym podmiotom. Wobec powyższego zasadne jest stanowisko strony skarżącej, że zobowiązanie Spółki wobec dostawcy zostaje każdorazowo uregulowane w rozumieniu art. 15b u.p.d.o.p. i nie powstaje obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, wynikający z tego przepisu”.

Spółka w pełni zgadza się z argumentacją przedstawioną w powyższych orzeczeniach i przyjmuje stanowisko w nich wyrażone za własne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Na mocy przepisów art. 15 ust. 4-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami:

• poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ww. ustawy),

• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego – są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4b cyt. ustawy),

• odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c powołanej ustawy).
  
  

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest zatem ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) – w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r., poz. 1342) do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r., art. 15b zgodnie z którym:

• w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 ww. ustawy),

• jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 ww. ustawy),

• zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy),

• jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ww. ustawy),

• jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 ww. ustawy),

• jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania (art. 15b ust. 8 ww. ustawy),

• przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części (art. 15b ust. 9 ww. ustawy).
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka w związku z prowadzoną działalnością dokonuje zakupu samochodowych części zamiennych („Towary”) w celu ich dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca typuje dostawców (dalej: „Kontrahenci”), których zobowiązania będą regulowane w ramach faktoringu odwróconego.

W opisywanym we wniosku zdarzeniu przyszłym gdy Spółka otrzyma od Kontrahenta faktury za dostarczone mu towary, w określonym terminie przekaże zlecenie uregulowania faktury do banku będącego faktorem (dalej: „Faktor”, „Bank”), który ureguluje zobowiązania wobec Kontrahenta Wnioskodawcy. Płatność tych zobowiązań Spółki będzie następowała natychmiast po przekazaniu zlecenia do Banku lub według wskazanego w zleceniu terminu.

Co do zasady termin płatności będzie wskazany przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie korzystać z dwóch rozwiązań dotyczących terminu i zasad spłaty zobowiązań wobec dostawcy przez Faktora: spłata zobowiązań przed terminem (płatności skontowe) oraz spłata zobowiązań w terminie ich wymagalności. W każdym przypadku płatności wobec Kontrahentów będą dokonywane przez Faktora przed upływem terminów obligujących do dokonania korekty określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o CIT.

Natomiast rozliczenia z Bankiem, który wszedł w prawa zaspokojonego wierzyciela dokonywane będą po upływie terminów określonych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT, z upływem których wiąże się obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z nabyciem Towarów od Kontrahentów.

Wątpliwość Spółki budzi kwestia, czy zapłata zobowiązania przez Faktora w ramach faktoringu odwróconego wobec Kontrahenta Wnioskodawcy spełnia przesłanki uregulowania zobowiązania z art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym nie powstanie obowiązek korekty, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Należy wskazać, że faktoring nie został zdefiniowany w polskich przepisach prawa i należy do tzw. umów nienazwanych. Do umowy faktoringowej stosuje się przepisy o swobodzie zawierania umów (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny) oraz przepisy o cesji wierzytelności (art. 509–518 tej ustawy).

Przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym art. 15b tej ustawy prowadzi do wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeżeli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią (w przedmiocie sprawy uregulowanie zobowiązań Spółki z tytułu nabycia towarów przez faktora, który dokonuje ich zapłaty).

W sprawie Spółka wskazała, że wierzytelności objęte są umową faktoringu odwrotnego. Podkreślenia wymaga, że bez względu na rodzaj faktoringu wierzyciel zawsze zostaje w części lub w całości zaspokojony, czyli następuje faktyczny przyrost jego majątku, natomiast w sytuacji majątkowej dłużnika, zapłata przez faktora nie wywołuje żadnych skutków. Pozostaje on nadal dłużnikiem co do całości pierwotnej wierzytelności.

Zatem fakt, że faktor (bank) dokonuje płatności na rzecz Kontrahenta Spółki nie świadczy, że zobowiązanie Spółki z tytułu nabycia towarów zostaje skutecznie uregulowane jeszcze przed upływem terminów płatności wynikających z faktur. Zobowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie towarów Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych faktorowi (bankowi).

W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku, należy zatem stwierdzić, że płatność na rzecz Kontrahenta Spółki dokonywana przez bank, nie powoduje, że Spółka jako nabywca towarów poniosła ciężar płatności.

Aby można było bowiem mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależnione jest od jego faktycznego i definitywnego poniesienia. Wydatek musi być poniesiony i prawidłowo udokumentowany. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny, tzn. musi być poniesiony z majątku podatnika i mieć ostateczny charakter.

W odniesieniu do powyższego, w sytuacji, gdy Spółka nie ureguluje zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej nabycie towarów na rzecz faktora (nie przekaże środków pieniężnych faktorowi), to nie można uznać, że jej zobowiązanie z powyższego tytułu zostało uregulowane.

Konsekwencją powyższego jest zastosowanie w sprawie art. 15b ust. 1 lub ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kluczową kwestią w sprawie jest wyjaśnienie określenia „uregulowanie zobowiązania”. Należy zauważyć, że używane przez ustawodawcę pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, dlatego też w pierwszej kolejności konieczne jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji – wygaśnięciem zobowiązania.

Kontrahent Spółki zostanie zaspokojony przez faktora (bank), czyli następuje faktyczny przyrost jego majątku. Jednakże po stronie Spółki (dłużnika) zapłata przez faktora (bank) na rzecz kontrahenta nie wywołuje żadnych skutków. Spółka pozostaje nadal dłużnikiem co do pierwotnej wierzytelności. Nie można zatem uznać za prawidłową wykładnię Spółki dot. art. 15b ustawy, że: „fakt, że płatności na rzecz wierzyciela (Kontrahentów) będą dokonywane przez Bank, powoduje, że dochodzi do uregulowania kwoty zobowiązania, z chwilą gdy Bank dokona płatności na rzecz Kontrahenta”.

W sytuacji zatem, dopóki Spółka nie ureguluje zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej nabycie towarów od kontrahenta na rzecz faktora (nie przekaże środków pieniężnych faktorowi), to nie można uznać, że jej zobowiązanie z powyższego tytułu zostało uregulowane. Zatem zastosowanie w sprawie znajdzie art. 15b ust. 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, uregulowanie zobowiązania Spółki przez faktora nie można uznać za uregulowanie zobowiązania w kontekście regulacji przepisu art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

W toku wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie. Z uwagi na powyższe, przywołane wyroki mają jedynie walor informacyjny i nie mogą być wiążące dla tutejszego organu podatkowego w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.