Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-192/14-4/AG
z 15 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2014 r. (data wpływu 2 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 2 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla turbiny wiatrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla turbiny wiatrowej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 czerwca 2014 r., Nr … na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 czerwca 2014 r. (data doręczenia 23 czerwca 2014 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 2 lipca 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 30 czerwca 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2012 r. Wnioskodawczyni nabyła turbinę wiatrową w ramach prowadzonego przez Nią gospodarstwa rolnego E…... Wiatrak DeWind d4 został wyprodukowany w Niemczech w 2000 r. W latach 2000-2011 produkował energię elektryczną na terenie Niemiec.

Oprócz posiadanego gospodarstwa rolnego, Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe E….., w zakresie wydzierżawiania turbiny wiatrowej. Powyższe urządzenie, kompletne i zdatne do użytku, zostało przyjęte jako środek trwały we wrześniu 2013 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno Handlowym E…… Środek trwały został wykazany w ewidencji środków trwałych i amortyzowany z zastosowaniem stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Turbina wiatrowa jest urządzeniem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zastosowano więc indywidualną stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22j ust. 1 powyższej ustawy.

W ramach podpisanej umowy dzierżawy urządzenie zostało wydzierżawione Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością „B….”, która wytwarza i sprzedaje energię elektryczną. Urządzenie będzie wydzierżawiane Spółce przez okres 10 kolejnych lat, zgodnie z żywotnością nowego urządzenia wynoszącą ok. 22 lat (11 lat eksploatacji w Niemczech).

Turbina wiatrowa została zamontowana w sierpniu 2013 r. przez firmę Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe E…. na fundamencie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością „Bit-Energia”, na podstawie umowy dzierżawy. Zgodnie z powyższą umową obowiązek uruchomienia urządzenia spoczywał na firmie Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe E…... Środek trwały był zdatny i kompletny do użytku we wrześniu w 2013 r., po zatwierdzeniu zakończenia budowy elektrowni wiatrowej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. We wrześniu 2013 r. został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz amortyzowany od następnego miesiąca z zastosowaniem 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewidzianej dla używanych środków trwałych.

Przychód z tytułu dzierżawy turbiny wiatrowej jest opodatkowany w ramach działalności gospodarczej na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 30 czerwca 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Działalność pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe E…. jest prowadzone od 4 kwietnia 2013 r. w zakresie wytwarzania energii elektrycznej, produkcji mebli, handlu artykułami rolniczymi.
2. Dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzona jest książka przychodów i rozchodów, ewidencja środków trwałych i ewidencja VAT.
3. Turbina wiatrowa została przekazana na cele działalności gospodarczej w dniu 4 kwietnia 2013 r., jej uruchomienie i przekazanie do Spółki „B…” nastąpiło we wrześniu 2013 r.
4. Umowa ze Spółką „B….” została zawarta w dniu 4 kwietnia 2013 r. i reguluje ona wszystkie kwestie związane z dzierżawą urządzenia wiatrak DeWind d4. Wydzierżawiającym urządzenie jest E…..prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe E…...
5. Zarówno kolumna, jak i turbina, są własnością E…..
6. Wydzierżawione urządzenie składa się ze śmigła, przekładni, generatora i układu hydraulicznego zamontowanego na wspólnej podstawie (potocznie nazywanej gondolą lub turbiną) oraz wieży (kolumny), w której zamontowane są elektroniczne układy sterujące oraz inwerter przetwarzający prąd wytwarzany przez generator na trójfazowy prąd przemienny o odpowiedniej częstotliwości i napięciu (inwerter dostosowuje prąd do wymagań zakładu energetycznego w zakresie częstotliwości i synchronizacji faz). Turbina i wieża stanowią integralną całość i zostały zakupione przez Wnioskodawczynię jako jedno urządzenie. Zarówno kolumna jak i turbina zostały wyprodukowane w tym samym roku i są elementami używanymi.
7. Turbina wraz z kolumną oraz wewnątrzzakładowym przyłączem energetycznym została przekazana do używania Spółce „B….” po uruchomieniu, tj. we wrześniu 2013 r.
8. Fundament został wytworzony przez Spółkę „B…”, celem zamontowania na nim kolumny.
9. W ewidencji środków trwałych widnieje wieża z turbiną (jest to integralna całość nie mogąca działać oddzielnie) wraz z przyłączem elektrycznym wewnątrzzakładowym, które składa się ze stacji transformatorowej oraz okablowania. Wszystkie te elementy (z wyjątkiem okablowania) zostały kupione łącznie i były używane w Niemczech.
   
   

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo określono stawkę amortyzacyjną dla urządzenia turbina wiatrowa, stosując stawkę indywidualną dla używanych środków trwałych w wysokości 10%, przyjmując okres amortyzacji 10 lat na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22l, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Elektrownie wiatrowe znajdują się w poz. 2 powyższego wykazu, jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%. Elektrownie wiatrowe składają się m.in. z kolumny (elementu budowlanego opodatkowanego podatkiem od nieruchomości) oraz gondoli (właściwego urządzenia), mieszczą się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 obiekty inżynierii lądowej i wodnej, do których zalicza się budowle elektrowni wodnych, budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni opalanych węglem, elektrowni atomowych, elektrowni napędzanych wiatrem).

Podatnicy mają możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych na podstawie przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3, zgodnie z którym okres amortyzacji dla budynków i budowli, innych niż wymienionych w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat. Indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalone dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji.

Pojęcie używanych środków trwałych zostało zdefiniowane w art. 22j ust. 3, zgodnie z którym za używane środki trwałe uznaje się środki, jeśli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6O miesięcy.

Zakupiona przez Wnioskodawczynię w 2012 r. turbina wiatrowa była wykorzystywana w Niemczech w latach 2000-2011, do produkcji energii elektrycznej, spełniony jest zatem warunek z art. 22j ust. 3 dotyczący okresu wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem.

Na podstawie przytoczonych wyżej przepisów, Wnioskodawczyni uważa, że właściwym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla turbiny wiatrowej w wysokości 10% - 10 letni okres amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
   
   

Według art. 22g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 4 powyższej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:

1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach.
   
   

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Według art. 22j ust. 3 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Treść powyższych przepisów wskazuje, iż zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej środka trwałego. Zauważyć przy tym należy, iż wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2012 r. nabyła turbinę wiatrową, która składała się ze śmigła, przekładni, generatora i układu hydraulicznego zamontowanego na wspólnej podstawie (potocznie nazywanej gondolą lub turbiną) oraz wieży (kolumny). Turbina i wieża stanowiły integralną całość i wyprodukowane zostały w 2000 r. Turbina wiatrowa była urządzeniem używanym w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwietniu 2014 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej, produkcji mebli, handlu artykułami rolniczymi. Na cele tej działalności przekazała ww. turbinę wiatrową. Urządzenie to w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na mocy zawartej w dniu 4 kwietnia 2014 r. umowy, wydzierżawiła na okres 10 lat Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością „B…”. Zgodnie z powyższą umową, turbina zamontowana została na fundamencie wykonanym przez Spółkę „B….”. Przy czym na firmie Wnioskodawczyni spoczywał obowiązek zamontowania turbiny oraz jej uruchomienia. Powyższe czynności wykonano, przy czym jej uruchomienie i przekazanie Spółce „B….” nastąpiło we wrześniu 2013 r. We wrześniu 2013 r. Wnioskodawczyni turbinę wiatrową (turbina z kolumną) wprowadziła do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jako środek trwały i amortyzowała od następnego miesiąca stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną przewidzianą dla używanych środków trwałych wynoszącą 10%.

Zauważyć należy, ze kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Turbina, jako „zespół wiatrowo - elektryczny” oraz wieża z fundamentem, jako „budowle na terenach elektrowni” zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, jako odrębne obiekty inwentarzowe, dla celów amortyzacji podatkowej, powinny być zatem traktowane jako odrębne środki trwałe.

Mając na uwadze powyższe, części składowe turbiny wiatrowej nabytej i wykorzystywanej w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię, można sklasyfikować w następujący sposób:

• turbina wiatrowa – mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 – zespoły wiatrowo-elektryczne. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%,
  

• kolumna – mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 rodzaj 201 – elektrownie, do których zalicza się budowle elektrowni wodnych, budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni opalanych węglem, elektrowni atomowych, elektrowni napędzanych wiatrem). Została umieszczona pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.
  
  

Przy czym o zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje sam podatnik. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do urzędu statystycznego.

Mając na względzie powyższe zauważyć należy, że prawidłowość dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji poszczególnych środków trwałych na gruncie ww. KŚT, dokonana w części H., poz. 70 wniosku ORD-IN - Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego - nie była przedmiotem niniejszej interpretacji.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro wykorzystywana dla celów działalności gospodarczej turbina wiatrowa (turbina wraz z kolumną) spełnia zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicję używanego środka trwałego to okres jej amortyzacji może wynosić 10 lat. W przypadku turbiny (gondoli), w zależności od jej wartości początkowej, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 2, 3 lub 5 lat, tym samym może być dłuższy i wynosić 10 lat. Natomiast w przypadku kolumny okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. W takiej sytuacji za prawidłowy należy uznać przyjęty przez Wnioskodawczynię 10 okres amortyzacji turbiny wiatrowej, ustalony na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.