Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-263/14/MM
z 9 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2014 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 10 marca 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca z żoną posiadają samochód osobowy. Wnioskodawcy posiada grupę inwalidzką z tytułu „trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji”, a żona posiada II grupę (orzeczenia wydane zostały na stałe). Ponadto Wnioskodawca posiada: zaświadczenie lekarskie z którego wynika, że wskazana jest dla niego rehabilitacja i leczenie w warunkach nadmorskich i górskich, a dla żony w warunkach nadmorskich oraz dowód pobytu nad morzem w postaci opłaty klimatycznej. Wnioskodawca wraz z małżonką złożył w NFZ dokumenty z prośbą o przyznanie sanatorium, ale lekarz NFZ odrzucił wniosek ze względu na przebyte leczenie „raka”. Wnioskodawca jest po operacji płuc i chemioterapii z powodu „raka” płuc; żona Wnioskodawcy jest po operacji serca, ma migotanie przedsionków oraz jest po radioterapii z powodu raka szyjki macicy. Poprzez coroczne wyjazdy nad morze poprawia się zdrowie Wnioskodawcy i jego małżonki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy klimatoterapia jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym w świetle przepisów „skarbowych”, a w konsekwencji, czy ww. wydatki na rehabilitację, tj. używanie samochodu osobowego stanowiącego współwłasność małżonków w celu wyjazdu nad morze w ramach leczenia- rehabilitacji klimatycznej podlegają odliczeniu od dochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przedstawionym stanem faktycznym może odliczyć od dochodu koszt używania samochodu na wyjazd na rehabilitację klimatyczną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;



2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:



1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
   
   
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
   

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca, dlatego też wydatki poniesione na inne cele - nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością – nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca z żoną posiadają samochód osobowy. Wnioskodawcy posiada grupę inwalidzką z tytułu „trwałej niezdolności do samodzielnej egzystencji”, a żona posiada II grupę (orzeczenia wydane zostały na stałe). Ponadto Wnioskodawca posiada: zaświadczenie lekarskie z którego wynika, że wskazana jest dla niego rehabilitacja i leczenie w warunkach nadmorskich i górskich, a dla żony w warunkach nadmorskich oraz dowód pobytu nad morzem w postaci opłaty klimatycznej. Wnioskodawca wraz z małżonką złożył w NFZ dokumenty z prośbą o przyznanie sanatorium, ale lekarz NFZ odrzucił wniosek ze względu na przebyte leczenie „raka”. Wnioskodawca jest po operacji płuc i chemioterapii z powodu „raka” płuc; żona Wnioskodawcy po operacji serca, ma migotanie przedsionków, jest po radioterapii z powodu raka szyjki macicy. Poprzez coroczne wyjazdy nad morze poprawia się zdrowie Wnioskodawcy i jego małżonki.

Aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, należy zatem:

• być osobą niepełnosprawną, zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa lub posiadać na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
  

• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
  

• dojeżdżać nim (lub dowozić nim osoby niepełnosprawne pozostające na utrzymaniu) na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
  

• ponieść z tego tytułu wydatki.
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Co prawda klimatoterapia jest działem fizjoterapii, rodzajem terapii stosowanej w leczeniu uzdrowiskowym wykorzystującej działanie naturalnych czynników klimatu lokalnego, takich jak: czystość powietrza, temperatura, ciśnienie atmosferyczne, promieniowanie słoneczne, itp., jednakże nie sposób uznać, że sam fakt przebywania w klimacie nadmorskim należy uznać za klimatoterapię, gdyż jak wyżej wskazano powinna ona odbywać się w leczeniu uzdrowiskowym. Ponadto wskazać należy, że zabieg leczniczo-rehabilitacyjny musi odbywać się pod instruktażem i nadzorem rehabilitantów.

Odnosząc więc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż tutejszy organ nie kwestionuje faktu, że - co do zasady - pobyt nad morzem przyczynia się do podniesienia sprawności organizmu przez co wpływa na polepszenie stanu zdrowia danej osoby, jednakże pobytu nad morzem nie związanego z leczeniem uzdrowiskowym nie sposób zakwalifikować do kategorii zabiegów rehabilitacyjnych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy. Podkreślić należy, iż teren nadmorski jest miejscem, które cechuje ogólnodostępność, co oznacza, że jest przeznaczony dla wszystkich chętnych do korzystania, a więc nie tylko dla osób niepełnosprawnych. Każdy może wyjechać nad morze, a tym samym z klimatu nadmorskiego może korzystać każda osoba niezależnie od tego, czy posiada orzeczenie o niepełnosprawności, czy też nie. Zatem z faktu, że z wypoczynku nad morzem korzysta osoba niepełnosprawna nie można wywodzić wniosku, że pobyt ten należy utożsamiać z zabiegami leczniczo – rehabilitacyjnymi w ramach klimatoterapii.

Jednocześnie z zacytowanych przepisów wynika, że podatnik który dokonuje odliczeń, o których mowa powyżej, na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych. Jednakże z wniosku wynika, ze Wnioskodawca nie posiada dokumentu potwierdzającego zlecenie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Z faktu, że Wnioskodawcy posiada zaświadczenie lekarskie, z którego wynika, że wskazana jest dla niego rehabilitacja i leczenie w warunkach nadmorskich i górskich, a dla żony w warunkach nadmorskich nie można wywodzić, że posiada dokument potwierdzający zlecenie zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, o których mowa w analizowanych przepisach. Ponadto, skoro – jak podaje Wnioskodawca – lekarz NFZ odrzucił wniosek jego i małżonki o przyznanie sanatorium z uwagi na przebyte leczenie „raka”, to należy mieć wątpliwość, czy – w tym stanie faktycznym – zmiana klimatu korzystnie wpłynęła na zdrowie Wnioskodawcy i jego małżonki i czy zmiana ta rzeczywiście była zalecana przez lekarza.

Wnioskodawca nie posiada również dokumentów, potwierdzających odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, gdyż jak wskazuje, dysponuje jedynie dokumentem potwierdzającym pobyt nad morzem, tj. opłatą klimatyczną.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania, iż klimatoterapia - rozumiana jako pobyt nad morzem - jest zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a w konsekwencji wydatki poniesione na dojazd samochodem do miejscowości nadmorskiej nie mogą być odliczone od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie" 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.