Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-202/14-2/AMN
z 15 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca działając z upoważnienia Marszałka Województwa, prowadzi sprawy z zakresu świadczeń rodzinnych realizowanych w ramach przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Często zdarza się, że nie udaje się ustalić miejsca pobytu osoby będącej stroną postępowania prowadzonego przez Ośrodek. W takich sytuacjach, zgodnie z art. 34 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 267), zachodzi konieczność wystąpienia do sądu o wyznaczenie przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego.

Wyznaczenie przez sąd przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego na wniosek organu administracyjnego zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 k.p.a., następuje na podstawie art. 184 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r, poz. 788 ze zm.).

Jeśli we wniosku o wyznaczenie przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego, nie zostanie wskazany kandydat na kuratora dla osoby nieobecnej w osobie jednego z krewnych, lub pracownika gminnego ośrodka pomocy społecznej (taki kandydat musi wyrazić na to zgodę), sąd występuje do okręgowej rady adwokackiej lub okręgowej izby radców prawnych w celu wskazania adwokata, radcy prawnego lub aplikanta, który podjąłby się pełnienia obowiązków kuratora.

Jeden z takich kuratorów wyznaczonych przez sąd wystąpił z wnioskiem o wypłatę wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego.

W uchwale z dnia 9 lutego 1989 r. (sygn. akt. III CZP 117/88, OSNC 1990/1/11) Sąd Najwyższy orzekł, że wynagrodzenie przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego należy do kosztów postępowania administracyjnego.

W związku z powyższym wyznaczając kuratora dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego, sąd nie orzeka w sprawie wynagrodzenia takiego kuratora.

Koszty postępowania administracyjnego związane z wynagrodzeniem przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego ponosi organ prowadzący postępowanie.

W obecnym stanie prawnym nie ma przepisów, które regulowałyby sposób ustalenia wynagrodzenia kuratora w sprawach innych niż cywilne i karne. W związku w powyższym Wnioskodawca wystąpił do Departamentu Administracji Publicznej Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji z prośbą o udzielenie wyjaśnień w tej kwestii.

Departament Administracji Publicznej MAiC wskazał, że ustalając wysokość wynagrodzenia kuratora, należałoby sięgnąć, w drodze analogii, do odpowiednich rozwiązań obowiązujących w postępowaniu cywilnym, a konkretnie do § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 sierpnia 1982 r. w sprawie stawek, warunków przyznawania i wypłaty ryczałtu przysługującego sędziom i pracownikom sądowym za dokonanie oględzin oraz stawek należności kuratorów (Dz.U. z 1982 r. Nr 27, poz. 197ze zm.), zgodnie z którym „Wysokość wynagrodzenia kuratorów ustanowionych w poszczególnych sprawach zależy w każdym wypadku od rodzaju sprawy, stopnia jej zawiłości i nakładu pracy kuratora.” oraz „Wysokość wynagrodzenia kuratorów ustala się według przepisów określających opłaty za czynności zespołów adwokackich. Wysokość wynagrodzenia kuratorów będących adwokatami nie może przekraczać stawek zasadniczego wynagrodzenia przewidzianego tymi przepisami, a wysokość wynagrodzenia innych kuratorów - 50% tych stawek.”

Opierając się na ww. rozporządzeniu, biorąc pod uwagę, wartość przedmiotu sprawy, rodzaj i stopień zawiłości sprawy, a także nakład pracy kuratora, Wnioskodawca ustalił wysokość wynagrodzenia dla kuratora wnioskującego o przyznanie takiego wynagrodzenia. Ustalenie wynagrodzenie za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony postępowania, nastąpi w drodze postanowienia wydanego na podstawie art. 123 k.p.a.

Dokumentem stanowiącym podstawę wypłaty należności będzie ostateczne postanowienie o przyznaniu wynagrodzenia kuratorowi dla nieznanej z miejsca pobytu strony postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy właściwe jest zakwalifikowanie wynagrodzenia dla osoby pełniącej funkcję kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony postępowania administracyjnego jako przychodów osiąganych z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym i pobieranie od takiego wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy wynagrodzenie dla kuratora (przedstawiciela) dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego jest dochodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako przychody osiągane z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zdaniem Wnioskodawcy, postanowienie sądu, który na wniosek organu administracji publicznej, ustanawia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony postępowania administracyjnego w celu reprezentowania jej praw w prowadzonym postępowaniu, spełnia ww. przesłanki do uznania czynności wykonywanych przez takiego kuratora jako działalność wykonywaną osobiście.

Zakwalifikowanie wynagrodzenia kuratora do przychodów z działalności wykonywanej osobiście powoduje, że na płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, na płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wynika, że sąd ustanowił kuratora dla nieobecnej strony prowadzonego przez Wnioskodawcę postępowania administracyjnego. Zainteresowany ustalił wysokość wynagrodzenia dla kuratora wnioskującego o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony postepowania. Dokumentem stanowiącym podstawę wypłaty należności będzie ostateczne postanowienie o przyznaniu kuratorowi ww. wynagrodzenia.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że zwrot kosztów wypłacony kuratorowi ustanowionemu przez sąd dla nieznanej z miejsca pobytu strony postępowania stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy.

Zakwalifikowanie zaś przychodu, uzyskanego przez kuratora wyznaczonego dla nieznanej z miejsca pobytu strony postepowania, do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, że na Wnioskodawcy, jako płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu, ciąży obowiązek pobrania zaliczki określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.