Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1260/13-5/IF
z 18 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm. ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2013 r. (data wpływu 9 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2014 r. (data nadania 7 marca 2014 r., data wpływu 10 marca 2014 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1260/13-2/IF z dnia 25 lutego 2014 r. (data nadania 26 lutego 2014 r., data doręczenia 3 marca 2014 r.)o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komandytariuszem (wspólnikiem) spółki komandytowej.

Zgodnie z notarialnym aktem założycielskim spółki, przedmiotem jej działalności jest:

• naprawa i konserwacja maszyn (PKD 33.12.Z);
• działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01.Z);
• działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki (PKD 62.02.Z);
• działalność związana z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi (PKD 62.03.Z);
• pozostała działalność usługa w zakresie technologii informatycznych i komputerowych (PKD 62.09.Z);
• przetwarzanie danych – zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobna działalność (PKD 63.11.Z);
• pozostała finansowa działalność usługowa gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z),
• pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z);
• badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych (PKD 72.19.Z);
• badanie rynku i opinii publicznej (PKD 73.2);
• pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana(PKD 96.09);
• pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 82.99);
• naprawa i konserwacja komputerów i urządzeń peryferyjnych (PKD 95.11.Z).
  
  

Wszyscy wspólnicy wpłacili do spółki udziały, które utworzyły fundusz założycielski. Tak zgromadzone środki finansowe są inwestowane w różnorakie instrumenty finansowe. W chwili obecnej spółka nie uruchomiła żadnego z przedstawionych wyżej przedmiotów działalności gospodarczej. Generuje jednak koszty związane z jej funkcjonowaniem:

KO- koszty ogólne, do których zalicza m. in.: opłaty za telefon, opłaty bankowe związane z prowadzonymi rachunkami bankowymi, opłaty dla biura rachunkowego za prowadzenie ksiąg rachunkowych, opłata za audyt podatkowy oraz koszty związane z nabywanymi instrumentami finansowymi (KIF - koszty zakupu instrumentów – prowizje).

Spółka prowadzi księgi rachunkowe, w których są ujęte koszty = KO + KIF.

Koszty(KIF) są wliczane do ceny zakupu danego instrumentu finansowego i są rozliczane w chwili sprzedaży danego papieru.

Pismem z dnia 6 marca 2014 r. będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca doprecyzował, że przedmiot działalności spółki, zgodnie z treścią umowy notarialnej został szczegółowo wymieniony we wniosku. Wśród przedmiotów działalności jest m. in.:

pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z). Mimo tego zapisu, Wnioskodawca wskazuje, że nabywanie i zbywanie papierów wartościowych tj. kontraktów terminowych, akcji na rynku futures, w zakresie w jakim dotyczy własnych instrumentów finansowych, nie stanowi działalności opisanej w nomenklaturze działalności gospodarczej. W związku z czym, czynności te nie są klasyfikowane według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych jako działalność usługowa, gdyż istotą tejże działalności jest wykonywanie czynności na rzecz innych osób, podmiotów.

Spółka komandytowa nie posiada licencji na prowadzenie biura maklerskiego, również komplementariusz jak i komandytariusze tej spółki nie są maklerami papierów wartościowych.

Pozostałe z przedmiotów działalności wymienionych we wniosku nie zostały i nie są realizowane.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że wszyscy wspólnicy wpłacili udziały, które utworzyły fundusz założycielski. Środki te były przechowywane na rachunku bankowym (podstawowym). Zgromadzone środki finansowe były inwestowane w nabywanie i zbywanie papierów wartościowych tj. kontraktów terminowych, akcji na rynku futures. W tym celu założono w biurze maklerskim rachunki:

• papierów wartościowych, na którym zapisywane są instrumenty finansowe,
• rachunek pieniężny służący do obsługi rachunku papierów wartościowych, na którym zapisywane są środki pieniężne Spółki, zwane łącznie „rachunkiem brokerskim”. Przepływ środków pieniężnych odbywał się pomiędzy podstawowym rachunkiem bankowym a rachunkiem brokerskim.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym „inwestowanie w instrumenty finansowe” nie jest przedmiotem działalności spółki i nie stanowi realizacji przedmiotu działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy uzyskiwane przychody z tytułu inwestycji w instrumenty finansowe należy zaliczyć do źródła przychodów działalności gospodarczej, czy też do kapitałów pieniężnych?
2. W przypadku, gdy przychody z inwestycji w instrumenty finansowe zaliczone zostaną do źródła przychodów jakim są kapitały pieniężne, to czy koszty funkcjonowania (KO) spółki stanowią koszty ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, podlegające rozliczeniu u każdego wspólnika i tym samym u Wnioskodawcy, stosownie do posiadanego udziału?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2. Wniosek w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostanie rozpatrzony w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka komandytowa jako spółka osobowa nie ma osobowości prawnej. Nie mają do niej zastosowania przepisy podatkowe dotyczące podatku dochodowego.

Podatek dochodowy opłacają wspólnicy zgodnie z zasadami ich obowiązującymi.

Będąc osobą fizyczną - wspólnikiem spółki komandytowej, w zakresie podatku dochodowego mają do Niego zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm. - dalej updof).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 updof. przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 updof.

Podobną zasadę, na mocy art. 8 ust. 2 updof, stosuje się do rozliczania kosztów uzyskania przychodów oraz wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Spółka komandytowa ewidencjonuje przychody i koszty uzyskania przychodów. Wynikające z ewidencji przychody i koszty dzielone są pomiędzy wspólników stosownie do posiadanych udziałów, a uzyskane wyniki przekazywane są wspólnikom spółki w formie załącznika PIT-B, którzy rozliczają zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 30b updof dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach (przewidzianych m.in. dla działalności gospodarczej) określonych w art. 27 oraz art. 30c updof, a podatek dochodowy ustala się w wysokości 19% uzyskanego dochodu. Dochód stanowi różnicę między osiągniętym przychodem z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, a kosztami ich nabycia, za które należy uznać wyłącznie koszty wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 38 i 38 a updof tj. wydatki na nabycie papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka powinna przekazywać Jemu informacje o przypadającej na Niego części przychodów i kosztów odrębnie dla:

• kapitałów pieniężnych, i
  

• działalności gospodarczej.
  
  
  

Przy czym w przedstawionym stanie faktycznym, koszty, które nie dotyczą nabycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, będą kosztami działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030), spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W myśl natomiast z art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zatem, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółki komandytowej, bowiem spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Analogicznie, w sytuacji gdy wspólnikiem spółki osobowej jest inna spółka osobowa, to dochód uzyskany przez tą spółkę będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym u jej wspólników.

Zasady rozliczeń podatkowych osób fizycznych związanych z posiadaniem przez nich udziału w spółce niebędącej osobą prawną zostały uregulowane w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wyróżnił kategorię „przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebedącej osobą prawną”, przypisywanych podatnikom uczestniczącym w tego rodzaju spółkach.

I tak, zgodnie z ust. 1 ww. przepisu, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Na mocy art. 8 ust. 2, wskazane zasady stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną nie są zatem rozpoznawane na poziomie spółki (spółka taka jest transparentna /„przezroczysta” podatkowo), ale są przypisywane jej wspólnikom będącym podatnikami podatku dochodowego jako skutki podatkowe posiadania udziału w spółce niebędącej osobą prawną. W przypadku wspólników – osób fizycznych, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwalifikując przy tym przychody wspólnika z udziału w spółce niebędącej osobą prawną do odpowiedniego źródła przychodów.

Należy przy tym podnieść, że stosownie do art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli spółka niemająca osobowości prawnej prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej).

Kryterium służącym ustaleniu wartości przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, jakie należy przypisać poszczególnym wspólnikom tej spółki, jest prawo wspólników do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

W celu ustalenia przychodów/kosztów uzyskania przychodów osoby fizycznej z udziału w spółce niebędącej osobą prawną prowadzącej działalność gospodarczą należy:

• ocenić możliwość uznania przysporzeń/kosztów spółki za przychody/koszty uzyskania przychodów na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
  

• „przypisać” odpowiednią część tych przychodów/kosztów uzyskania przychodów wspólnikowi, zgodnie z proporcją, o której mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy (proporcją wynikającą z posiadanego przez wspólnika prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną).
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej. W notarialnym akcie założycielskim jest zawarty obszerny katalog usług, które są przedmiotem działalności spółki. Wszyscy wspólnicy wpłacili do spółki udziały, które utworzyły fundusz założycielski. Tak zgromadzone środki finansowe są inwestowane w różnorakie instrumenty finansowe. W chwili obecnej spółka nie uruchomiła żadnego ze wskazanych w notarialnym akcie założycielskim przedmiotów działalności. Spółka generuje koszty związane z jej funkcjonowaniem, m. in.: opłaty za telefon, opłaty bankowe związane z prowadzonymi rachunkami bankowymi, opłaty dla biura rachunkowego za prowadzenie ksiąg rachunkowych, opłata za audyt podatkowy, tzw. koszty ogólne. Spółka w księgach rachunkowych ujmuje m. in. koszty ogólne.

W związku z powyższym, Wnioskodawca rozważa, czy będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce komandytowej wydatki tej spółki z tytułu jej funkcjonowania (koszty ogólne).

Analizując to zagadnienie, w pierwszej kolejności należy wskazać na klauzulę generalną zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej Wnioskodawcy podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Przez pojęcie „zachować" należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Dlatego też właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (celowość i zasadność dla funkcjonowania firmy),
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej.

Zatem, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy, wskazać należy, że koszty funkcjonowania (koszty ogólne) spółki mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej, przy założeniu, że ponoszone są przez spółkę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty te, podlegają rozliczeniu u każdego wspólnika i tym samym u Wnioskodawcy, stosownie do posiadanego udziału w spółce.

Ponadto, to na Wnioskodawcy, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ciąży obowiązek wykazania związku, jaki wydatki te mieć będą z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania. Nadmienić także należy, iż zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.