Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-315/13/MCZ
z 17 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 13 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 19 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni zawarła ze swoim mężem (pożyczkodawcą) umowy pożyczek: 8 grudnia 2009 r. na kwotę 375.000 zł, 12 lutego 2010 r. na kwotę 100.000 zł oraz 1 marca 2010 r. na kwotę 130.000 zł (dalej: umowy pożyczek). W związku zawarciem każdej z umów pożyczek, Wnioskodawczym złożyła odpowiednie deklaracje PCC-3 i uiściła należny podatek od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji udzielenia pożyczek po stronie pożyczkodawcy powstały wierzytelności w postaci roszczeń o zwrot pożyczonych kwot wraz z odsetkami. Obecnie mąż Wnioskodawczyni rozważa przeniesienie na jej rzecz pod tytułem darmym przysługujących mu praw majątkowych w postaci roszczeń o zwrot każdej z pożyczek wraz z odsetkami, które to przeniesienie praw przyjmie postać darowizny. W konsekwencji dokonania darowizny ww. praw majątkowych na rzecz Wnioskodawczyni, doszłoby do konfuzji, tj. połączenia w jednej osobie obowiązków dłużnika oraz uprawnień wierzyciela, prowadzącego do wygaśnięcia zobowiązania.

Tym samym zobowiązanie Wnioskodawczyni do zwrotu pożyczek wraz z odsetkami wygasłoby z mocy prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy dokonana na rzecz Wnioskodawczyni przez jej męża (pożyczkodawcę) darowizna, której przedmiotem byłyby wierzytelności z tytułu umów pożyczek, będzie zwolniona z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn ze względu na istnienie węzła małżeńskiego między stronami darowizny, pod warunkiem spełnienia obowiązków notyfikacyjnych określonych w tym przepisie?

Czy otrzymane przez Wnioskodawczynię przysporzenie w wysokości wartości przeniesionych wierzytelności będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji poniżej przywołano jedynie stanowisko odnoszące się do pytania oznaczonego nr 1.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że dokonana na jej rzecz przez męża darowizna, mająca za przedmiot wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, pod warunkiem spełnienia warunku zgłoszenia nabycia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Uzasadniając stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków darowizn, podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne tytułem darowizny praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W myśl art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że istotą darowizny jest jej nieodpłatny charakter, który oznacza brak ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego po stronie obdarowanej. Darowizna może polegać na przesunięciu do majątku obdarowanego zbywalnych praw majątkowych oraz na innych dyspozycjach darczyńcy, prowadzących do zmniejszenia jego majątku i równocześnie do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów po stronie obdarowanego. Brak jest ograniczeń co do przedmiotu darowizny, a zatem możliwe jest również przeniesienie tytułem darowizny wierzytelności z tytułu pożyczki. Potwierdza to art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jednocześnie zgodnie z art. 511 Kodeksu cywilnego jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

W przedmiotowej sprawie darczyńcą będzie mąż Wnioskodawczyni, który dokona na jej rzecz darowizny wierzytelności z tytułu umów pożyczek, tzn. dokona na jej rzecz cesji ww. wierzytelności pod tytułem darmym z intencją przysporzenia kosztem swojego majątku. Tym samym na Wnioskodawczynię przejdą prawa wierzyciela z tytułu każdej z umów pożyczek. Wraz z przeniesieniem ww. praw (co zgodnie z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego następuje z chwilą zawarcia umowy darowizny), dojdzie do konfuzji, tj. zlania się w jednej osobie uprawnień wierzyciela oraz obowiązków dłużnika. Spowoduje to wygaśnięcie stosunku zobowiązaniowego z tytułu każdej z umów pożyczek z mocy prawa, bowiem zaniknie istotny element tego stosunku prawnego, jakim jest istnienie dwóch stron, z których jedna (wierzyciel) może żądać od drugiej (dłużnika) świadczenia, a ta ostatnia powinna to świadczenie spełnić. Nie jest możliwe bowiem istnienie stosunku prawnego z samym sobą. W takim przypadku istnienie zobowiązania traci sens, bowiem nie można skutecznie egzekwować od siebie samego spełnienia świadczenia na swoją rzecz.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Na mocy art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze darowizny powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 4a ust. 1 tejże ustawy zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych m.in. przez małżonka, pod warunkiem zgłoszenia ww. nabycia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego; w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, drugim warunkiem zwolnienia jest udokumentowanie ich otrzymania dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy lub na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.

Powyższy przepis ustanawia zwolnienie podmiotowe, które nie zostało ograniczone do nabycia jedynie wskazanych w ustawie rzeczy lub praw. Nie została również ograniczona wartość praw, których nabycie podlega zwolnieniu. Oznacza to, że również przeniesienie tytułem darowizny wierzytelności z tytułu pożyczki, jeśli jest dokonywane pomiędzy podmiotami wskazanymi w art. 4a ww. ustawy, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn pod warunkiem dokonania w odpowiednim terminie zgłoszenia ww. nabycia właściwemu organowi podatkowemu. Warunek w postaci udokumentowania nabycia nie znajdzie w takim przypadku zastosowania, bowiem przedmiotem darowizny nie są środki pieniężne, ale wierzytelność. Powyższe ma w pełni zastosowanie do przypadku przeniesienia na Wnioskodawczynię przez jej męża wierzytelności z tytułu umów pożyczek. Istnienie węzła małżeńskiego pomiędzy stronami darowizny wypełnia dyspozycję przepisu art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, który będzie podstawą zwolnienia od opodatkowania pod warunkiem wypełnienia wymogu notyfikacyjnego w postaci zgłoszenia nabycia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni stwierdziła, że nabycie przez nią wierzytelności z tytułu ww. umów pożyczek będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn na mocy art. 4a ww. ustawy, pod warunkiem, że w terminie 6 miesięcy od ww. nabycia dokona ona jego zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawczyni zajęta na gruncie podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych darowizny wierzytelności. W pozostałym zakresie wniosku, tj. w zakresie skutków podatkowych powstałych na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z darowizną wierzytelności zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” czy „wierzytelność” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Natomiast wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Powyższe oznacza, że zawierając umowę darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec wierzyciela, obdarowany - na mocy tej umowy - nabywa prawo majątkowe, dające mu podstawę do wystąpienia z roszczeniem wobec wierzyciela o spełnienie określonego świadczenia.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Jak z powyższego wynika umowę cesji można uznać jako darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. oświadczenie darczyńcy (darczyńców) o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny oraz cesja dokonywana jest bezpłatnie – kosztem majątku cedenta (darczyńcy), a cesjonariusz (obdarowany) nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonaną cesję.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz

udokumentują – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 (t. j. 9.637 zł) – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo -kredytową lub przekazem pocztowym.

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub

gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że mąż Wnioskodawczyni rozważa dokonanie darowizny na jej rzecz. Przedmiotem darowizny mają być przysługujące mu wobec Wnioskodawczyni prawa majątkowe w postaci wierzytelności z tytułu zawarcia wymienionych we wniosku umów pożyczki (wraz z odsetkami).

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

To oznacza, iż organ uprawniony do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego posiada kompetencje jedynie do rozstrzygania w zakresie uregulowań zawartych w przepisach podatkowych. Tym samym nie jest kompetentny m.in. do stwierdzenia czy dana czynność stanowi darowiznę czy też nie oraz czy darowizna pomiędzy małżonkami jest prawnie skuteczna. Ustalenia w tym zakresie dokonane w niniejszej sprawie przez Wnioskodawczynię przyjmuje więc jako elementy stanu faktycznego, który nie podlegają ocenie, gdyż nie regulują go przepisy prawa podatkowego.

Jeżeli zatem istotnie opisana we wniosku cesja wierzytelności (pożyczki wraz z naliczonymi odsetkami) będzie w rozumieniu art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, umową darowizny wierzytelności przysługujących darczyńcy wobec Wnioskodawczyni, to podlega ona co do zasady, opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Jednakże, darowizna ta będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a tej ustawy. Jeżeli umowa darowizny zostanie zawarta w formie aktu notarialnego na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek jej zgłoszenia. Natomiast w sytuacji nie zachowania formy aktu notarialnego Wnioskodawczyni, w celu skorzystania z omawianego zwolnienia, będzie zobowiązana do zgłoszenia faktu nabycia ww. prawa majątkowego na formularzu SD-Z2, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w terminie 6 miesięcy od dnia dokonania czynności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ wydający niniejszą interpretację pragnie podkreślić, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.