Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1041/13/BJ
z 21 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 listopada 2013 r. (data wpływu do Biura – 21 listopada 2013 r.), uzupełnionym 27 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu dojazdu własnym samochodem na zabiegi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu dojazdu własnym samochodem na zabiegi.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 21 stycznia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-1041/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 27 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną z I grupą inwalidzką z orzeczeniem znaczny stopień niepełnosprawności, wydanym w dniu 3 marca 2008 r. na czas nieokreślony przez Zespół do spraw orzekania niepełnosprawności. Jego niepełnosprawność istnieje od 3 października 2005 r. i ma charakter trwały. Wnioskodawca spadł z drabiny i uszkodził rdzeń kręgowy. Rehabilitacje, które odbywał w R., J., Szpitalu w T., prywatnie w domu i u prof. (…) są bez skutków. Wnioskodawca boryka się z wieloma chorobami: serca, nerek czy płuc (miał lekki zator). Jest sparaliżowany od pasa, ma pampersy oraz cewnik. Wymiana cewnika wymaga 1-2 razy w miesiącu wizyty u urologa w przychodni lekarskiej, która znajduje się w miejscowości oddalonej około 3 km od miejsca zamieszkania. Wymiana konieczna jest ze względu na stany zapalne i tylko przez specjalistę urologa.

Powyższy stan faktyczny dotyczy 2012 r. W zeznaniu rocznym PIT-37 za 2012 r. Wnioskodawca korzystał z odliczenia od dochodu ulgi rehabilitacyjnej. W 2012 r. Wnioskodawca był właścicielem samochodu i skorzystał z odliczenia na przewóz na zabiegi oraz do lekarzy przewlekłego bólu, w kwocie 2 280 zł.

W piśmie z 23 stycznia 2014 r. (data wpływu – 27 stycznia 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że jak wszystkie osoby, które są na wózkach i są sparaliżowane boryka się z różnymi problemami, a szczególnie z przepisami dotyczącymi wydatków na rehabilitację. Osoby takie jak on są przez życie ukarane a również skazane na biurokrację i dyskryminację przez wiele ludzi. Wnioskodawca chciałby wrócić do stanu sprzed 9 lat i być osobą nikomu nie sprawiającą kłopotów. Rehabilitacje, które Wnioskodawca miał w różnych ośrodkach wiele nie dawały. Obecnie Wnioskodawca jest na zabiegu w szpitalu na Oddziale Neurochirurgii. Z powodu bóli ma wszczepiony symulator bólu.

W 2012 r. Wnioskodawca miał parę razy rehabilitację ale bóle nie pozwalały na dalsze zabiegi. Za 2012 r. Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia – było to w szpitalu w (…), natomiast posiada zaświadczenie za 2011 r., który przesłał jako załącznik.

Wnioskodawca korzystał z przychodni przewlekłego bólu, z przychodni urologicznej – wymiana cewnika 1-2 razy w miesiącu, z poradni kardiologicznej oraz poradni pulmonologicznej. Wszystkie wyjazdy pokrywane są z własnych środków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego Wnioskodawca miał prawo do skorzystania w zeznaniu za 2012 r. z przedmiotowej ulgi w pełnej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, dojazd jest konieczny gdyż jest on na wózku inwalidzkim a wszystkie problemy z jakimi się boryka są nie do opisania. Wyjazdy na wymiany cewnika czy do innych specjalistów są konieczne ze względu na zdrowie Wnioskodawcy. Wymiana cewnika chroni go przed przewlekłymi stanami zapalnymi.

Wnioskodawca uważa, że odliczenie w zeznaniu za 2012 rok kwoty 2 280 zł było zasadne i zgodne z przepisami ustawy podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29 -30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Katalog wydatków, o których mowa powyżej został zawarty w treści art. 26 ust. 7a powołanej ustawy.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do uregulowań art. 26 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Natomiast w art. 26 ust. 7f ww. ustawy, wskazano, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
   
   

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

W myśl art. 26 ust. 13a cyt. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Należy zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza. Odliczenie od dochodu wydatków na zabiegi możliwe będzie tylko wówczas gdy lekarz specjalista zakwalifikuje je jako niezbędne zabiegi rehabilitacyjne.

W świetle powyższego, aby skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i posiadać dla celów dowodowych dokument potwierdzający zlecenie tych zabiegów.

Ustawodawca jednak nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną z I grupą inwalidzką z orzeczeniem znaczny stopień niepełnosprawności. Jego niepełnosprawność ma charakter trwały. Rehabilitacje, które odbywał w R., J., Szpitalu w T., prywatnie w domu i u prof. (…) są bez skutków. Wnioskodawca boryka się z wieloma chorobami: serca, nerek czy płuc (miał lekki zator). Jest sparaliżowany od pasa, ma pampersy oraz cewnik. Wymiana cewnika wymaga 1-2 razy w miesiącu wizyty u urologa w przychodni lekarskiej, która znajduje się w miejscowości oddalonej około 3 km od miejsca zamieszkania. Wymiana konieczna jest ze względu na stany zapalne i tylko przez specjalistę urologa.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w 2012 r. miał parę razy rehabilitację ale nie posiada zaświadczenia – wskazał jedynie, że było to w szpitalu. Korzystał z przychodni przewlekłego bólu, przychodni urologicznej, poradni kardiologicznej oraz poradni pulmonologicznej. Wszystkie wyjazdy pokrywane są z własnych środków. Wnioskodawca był właścicielem samochodu.

Wnioskodawca uważa, że odliczenie w zeznaniu za 2012 rok kwoty 2 280 zł na przewóz na zabiegi oraz do lekarzy przewlekłego bólu było zasadne i zgodne z przepisami ustawy podatkowej.

Podkreślić należy, że odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają wyłącznie wydatki związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza), związane z orzeczoną przez stosowne organy niepełnosprawnością. Oznacza to, że zabiegi te powinny mieć ścisły związek z niepełnosprawnością i winny się przyczyniać do wywołania określonego skutku, jakim jest przywrócenie sprawności. Zatem, nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. A więc, nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, iż szczególna sytuacja życiowa Wnioskodawcy uprawnia Wnioskodawcę do szerokiego stosowania odliczeń w ramach omawianego przepisu. W ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza), poniesione przez osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa.

Wskazane przez Wnioskodawcę wizyty w przychodni przewlekłego bólu, przychodni urologicznej w celu wymiany cewnika, na które Wnioskodawca dojeżdża 1-2 razy w miesiącu, czy wizyty w poradni kardiologicznej oraz poradni pulmonologicznej nie są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. Wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zapewne przyczyniają się one do poprawy stanu zdrowia Wnioskodawcy lecz nie są to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Nadmienić należy, że wymiany cewnika również nie wpisują się w pojęcie „zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne” użyte w przepisie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyraźną wolą ustawodawcy przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy dotyczy zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych, a więc zabiegów, które jak wynika z powołanych wyżej definicji obejmują połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym. Zatem, wyjazdy Wnioskodawcy w celu diagnozowania stanu zdrowia – nawet jeśli są zlecone przez lekarzy prowadzących i stanowią nieodłączny element procesu rehabilitacji Wnioskodawcy – nie mogą zostać zaliczone do zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 2853/11 „(…) nie każda wizyta u lekarza specjalisty jest jednocześnie zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym i nie ulega wątpliwości, że wizyty kontrolne u lekarza, czy też badania lekarskie nie są tożsame z określeniem „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”. Twierdzenie przeciwne – jest oczywiście bezzasadne i to nie tylko z racji elementarnych reguł językowych, ale też ze względów wynikających z zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego.”

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że w zeznaniu za 2012 r. Wnioskodawca nie może skorzystać z odliczenia wydatków z tytułu ulgi rehabilitacyjnej z uwagi na fakt, że wskazane przez Wnioskodawcę wydatki związane z wyjazdami do przychodni przewlekłego bólu, lekarzy specjalistów w celu wymiany cewnika nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca poniósł koszty związane z przemieszczaniem się, jednak cel tych przejazdów był inny niż określony w treści tego przepisu. Również podstawą do skorzystania z odliczenia w ramach omawianego przepisu nie będzie fakt skorzystania „parę razy z rehabilitacji”, skoro Wnioskodawca nie jest w stanie tego faktu udowodnić, bo jak twierdzi nie ma żadnych dowodów odbycia takich zabiegów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył kserokopię dokumentu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny (weryfikacji); jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zatem dołączony do wniosku dokument pozostał bez wpływu na załatwienie sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.