Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1175/13-2/TW
z 22 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2013 r. (data wpływu 22 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania poniesionych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencjonowania poniesionych wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Przedmiotem działalności spółki jest świadczenie usług laboratoryjnych obejmujących badania w kierunku grzybicy skóry i jej przydatków oraz roztoczy: nużeńca ludzkiego, a także świerzbowca ludzkiego. Rezultatem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi jest uzyskiwanie wyników badania prezentowanych na wydruku.

W codziennej pracy w laboratorium zużywany jest głównie sprzęt jednorazowego użytku. Dotyczy to zarówno etapu pobierania materiału do badań od pacjenta w punktach pobrań, jak i czynności diagnostycznych wykonywanych w laboratorium.

Podczas pobierania materiału w punkcie pobrań, na jednego pacjenta zużywane są m.in. rękawice nitrylowe, jałowe skalpele, wymazówki, szalki Petriego, szkiełka mikroskopowe oraz niekiedy jałowa pęseta. Osoba pobierająca materiał zużywa w cyklu dziennym fartuch flizelinowy oraz maseczkę ochronną.

W trakcie czynności diagnostycznych wykonywanych w laboratorium na jednego pacjenta zużywane są duże jednorazowe probówki z podłożami mikrobiologicznymi, jednorazowe ezy mikrobiologiczne do posiewu materiału, szkiełka mikroskopowe, testy identyfikujące oraz określające lekooporność grzybów i pojemniki na odpady medyczne. W powyższych procesach zostały uwzględnione jedynie sprzęty jednorazowe, ale oprócz nich w laboratorium są używane również innego rodzaju materiały (wielokrotnego użytku).

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wymienione w stanie faktycznym rzeczy (materiały) tj. rękawice nitrylowe, skalpele, szalki Petriego, szkiełka mikroskopowe, probówki z podłożem mikrobiologicznym, wymazówki, ezy mikrobiologiczne, maseczki do ochrony osobistej, fartuchy flizelinowe, pęsety, testy identyfikujące oraz określające lekooporność grzybów i pojemniki na odpady medyczne Wnioskodawca powinien ująć w remanencie końcowym oraz początkowym, uznając wskazane wyżej przedmioty jako materiały podstawowe lub materiały pomocnicze?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien ujmować w remanencie końcowym ani początkowym takich rzeczy jak m.in. sprzętu jednorazowego użytku wymienionego zarówno w opisie zaistniałego stanu faktycznego (poz. 68 wniosku) oraz w pytaniu (poz. 69 wniosku).

Przedmioty wskazane w zdaniu poprzednim nie stanowią bowiem ani materiałów podstawowych ani pomocniczych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W myśl art. 24 ust. 2 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (…).

Tym samym w remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest ująć m.in. materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak definicji obu wyżej wskazanych pojęć. Wyjaśnienie tych pojęć można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

W świetle § 3 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania – puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Materiałami pomocniczymi, w świetle postanowień § 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia, są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

Z przywołanej powyżej definicji materiału pomocniczego wynika, że warunkiem uznania określonego materiału za pomocniczy jest łączne spełnienie trzech warunków:

• materiał nie stanowi materiału podstawowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia,
• materiał musi być zużywany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz
• musi on bezpośrednio oddawać wyrobowi swoje właściwości.
  
  

Z kolei, wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (§ 3 pkt 1 lit. d) ww. rozporządzenia).

Z kolei w myśl § 27 pkt 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotem działalności spółki jest świadczenie usług laboratoryjnych obejmujących badania w kierunku grzybicy skóry i jej przydatków oraz roztoczy: nużeńca ludzkiego, a także świerzbowca ludzkiego. Rezultatem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi jest uzyskiwanie wyników badania prezentowanych na wydruku. W trakcie przeprowadzanych badań zużywane są rękawice nitrylowe, skalpele, szalki Petriego, szkiełka mikroskopowe, probówki z podłożem mikrobiologicznym, wymazówki, ezy mikrobiologiczne, maseczki do ochrony osobistej, fartuchy flizelinowe, pęsety, testy identyfikujące oraz określające lekooporność grzybów i pojemniki na odpady medyczne.

W świetle powyższego należy uznać, że wykonana usługa laboratoryjna (wynik badania prezentowany na wydruku) jest wyrobem gotowym. Natomiast wydatki poniesione na zakup wskazanych wyżej rzeczy (materiałów) nie stanowią materiałów podstawowych. Nie można ich także uznać za materiały pomocnicze, bowiem mimo że są one nabywane w celu wykonania usługi, to nie oddają bezpośrednio usłudze swoich właściwości.

Tak więc, należy zgodzić się ze stanowiskiem Zainteresowanego, że nie powinien ujmować w remanencie początkowym ani końcowym zakupionych rzeczy (materiałów), takich jak: rękawice nitrylowe, skalpele, szalki Petriego, szkiełka mikroskopowe, probówki z podłożem mikrobiologicznym, wymazówki, ezy mikrobiologiczne, maseczki do ochrony osobistej, fartuchy flizelinowe, pęsety, testy identyfikujące oraz określające lekooporność grzybów i pojemniki na odpady medyczne. Materiały te nie stanowią bowiem ani materiałów podstawowych ani pomocniczych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.