Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1325/13-2/ISZ
z 25 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla transakcji na pochodnych instrumentach finansowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla transakcji na pochodnych instrumentach finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: „X.”, „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 950 - dalej jako „ustawa o działalności ubezpieczeniowej”), prowadzącym działalność reasekuracyjną. W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera i wykonuje m.in. umowy reasekuracji czynnej. Usługi reasekuracji czynnej świadczone przez X. objęte są zasadniczo zwolnieniem z opodatkowania VAT.

W ramach prowadzonej działalności, X. dokonuje również operacji dotyczących pochodnych instrumentów finansowych. W przypadku operacji dotyczących pochodnych instrumentów finansowych, wynagrodzeniem Spółki z tytułu ich realizacji jest wynik (zysk lub strata) zrealizowany przez Spółkę w odniesieniu do konkretnego kontraktu.

1. Rodzaje transakcji na rynku instrumentów finansowych zawieranych przez X.
   
   

Zasadniczo, X. zawiera z klientami dwojakiego rodzaju transakcje:

• służące zarządzaniu ryzykiem kursów walutowych oraz ryzykiem stopy procentowej,
  

• polegające na dokonaniu określonego rozliczenia pieniężnego w przyszłości.
  
  
  

Poniżej Wnioskodawca zamieszcza szczegółowy opis poszczególnych instrumentów finansowych, będących przedmiotem niniejszego wniosku.

Transakcje służące zarządzaniu ryzykiem kursów walutowych oraz ryzykiem stopy procentowej:

• FRA (Forward Rate Agreement) tj. terminowe transakcje stopy procentowej umowa, w ramach których dwaj partnerzy (X. - klient) określają wysokość stopy procentowej, która będzie miała zastosowanie do ich wzajemnego przyszłego rozliczenia, a także ustalają kwotę, do której stosowana będzie ta hipotetyczna stopa procentowa. Umowa zawierana jest na określony z góry czas, po upływie którego strony umowy dokonują rozliczenia różnicy pomiędzy iloczynem uzgodnionej kwoty i stawki procentowej transakcji, a iloczynem uzgodnionej kwoty i właściwej dla danego okresu umownego stopy referencyjnej (np. LIBOR). W transakcji FRA nie dochodzi do faktycznego przepływu kapitału w jego nominalnej wysokości, gdyż przedmiotem wypłaty (na rzecz Spółki bądź na rzecz klienta) jest jedynie kwota stanowiąca iloczyn uzgodnionej w umowie kwoty oraz stopy procentowej stanowiącej różnicę pomiędzy hipotetyczną stopą ustaloną przez strony w kontrakcie a stopą referencyjną. Dla przykładu, klient zawiera umowę ze Spółką na okres 1 roku ustalając stopę procentową na poziomie X, zaś punktem odniesienia będzie stopa referencyjna Y. Umowa jest zawierana dla kwoty 100 jednostek. Jeśli po zakończeniu roku okaże się, iż stopa X jest wyższa od stopy referencyjnej Y, X. jest zobowiązany dokonać na rzecz klienta wypłaty kwoty płatności obliczonej od ustalonej kwoty kapitału (tj. od kwoty 100 jednostek) według stopy procentowej (X - Y), za okres, na który zawarta została umowa. W takim przypadku X. realizuje stratę na transakcji. Jeśli natomiast stopa referencyjna Y przewyższa w danym okresie ustaloną przez strony stopę procentową X, odpowiednio ustaloną kwotę wypłaca klient na rzecz X.;

• IRS (Interest Rate Swap) tj. SWAP procentowy - umowa pomiędzy X. a klientem na zamianę w przyszłości stopy procentowej od umownej kwoty nominału ze stopy zmiennej na stałą (bądź odwrotnie). W ramach kontraktu, w ustalonych okresach płatności, jedna ze stron zobowiązuje się do dokonywania na rzecz drugiej strony płatności swapowych według określonej z góry stałej stopy procentowej, natomiast druga strona zobowiązuje się do dokonywania płatności swapowych według zmiennej, rynkowej stopy procentowej ustalanej na początku każdego okresu umownego (np. WIBOR 1M). W ramach kontraktu nie dochodzi do rzeczywistej wymiany kapitału, od którego obliczane są strumienie swapowe, a jedynie do wymiany płatności swapowych obliczanych w odniesieniu do określonego przez strony kapitału;
  

• CIRS (Cross Currency Interest Rate Swap) tj. SWAP walutowo procentowy - umowa, w ramach, której X. i klient umawiają się, że będą dokonywać wzajemnie na swoją rzecz płatności swapowych opartych o dwie różne stopy procentowe, przez ustalony okres, z ustaloną częstotliwością i od ustalonych nominałów w dwóch określonych walutach. Inaczej mówiąc - strony będą dokonywać zamiany stóp procentowych swoich zobowiązań lub należności w dwóch różnych walutach. Rozliczenie transakcji może nastąpić przez rozliczenie netto płatności swapowych (tj. strony dokonują wyłącznie wzajemnych wypłat płatności swapowych), jak i wzajemną wypłatę płatności swapowych oraz dostawę samej waluty (rozliczenie brutto), której dotyczy transakcja;
  
• opcje, czyli instrumenty finansowe dające ich posiadaczowi (tj. klientowi X.) prawo do nabycia lub sprzedaży określonego dobra (np. waluty) po z góry określonej cenie. W zależności od typu opcji, prawo to może być zrealizowane w dniu wygaśnięcia opcji, w dowolnym dniu od daty nabycia opcji bądź w kilku ściśle określonych datach. X. będący wystawcą opcji jest natomiast zobowiązany do sprzedania lub zakupu danego dobra, jeżeli klient uzna, że chce zrealizować prawa wynikające z posiadanej opcji (co ma miejsce, jeśli klient uzna wykonanie opcji za opłacalne). Do realizacji opcji przez klienta dochodzi, jeśli przewidywana w ramach opcji cena jest z perspektywy klienta korzystniejsza niż aktualna cena rynkowa. W wielu przypadkach rozliczenie opcji odbywa się nie poprzez zawarcie faktycznej transakcji, do której opcja uprawnia (tj. klient nie nabywa faktycznie waluty będącej przedmiotem opcji), lecz jedynie poprzez wypłatę na rzecz klienta określonej kwoty, stanowiącej różnicę cen dobra, którego dotyczy opcja. Klient nabywając opcję płaci na rzecz X. tzw. premię opcyjną, stanowiącą wynagrodzenie X. z tytułu wystawienia opcji.
  
  

• Transakcje polegające na dokonaniu określonego rozliczenia pieniężnego w przyszłości
  
  
  

• FX forward, tj. forward walutowy - transakcja, której istotą jest wzajemne zobowiązanie stron do przeniesienia własności na rzecz drugiej strony określonej kwoty waluty w uzgodnionym terminie w przyszłości, zgodnie z przyjętym przez strony terminowym kursem wymiany (ustalonym z góry w momencie zawierania transakcji);
  
• FX spot, tj. spot walutowy - transakcja, która polega na ustaleniu kursu kupna - sprzedaży danego instrumentu po określonej cenie w momencie zawierania umowy z jednoczesnym zobowiązaniem obydwu stron do dostarczenia instrumentu będącego przedmiotem transakcji.
  
  

2. Sposoby rozliczenia transakcji na rynku instrumentów finansowych.
   
   

Zgodnie z zasadami przyjętymi na rynku instrumentów finansowych, rozliczenie transakcji następuje według jednego z następujących sposobów:

• rozliczenie rzeczywiste, w ramach którego klient, X., bądź obie strony są zobowiązane do dostawy instrumentu bazowego (np. dostawy waluty), jak i do zapłaty płatności swapowych.
  
  
  

W przypadku rzeczywistego rozliczenia transakcji terminowych, X. dokonuje na rzecz klienta fizycznej dostawy ustalonej kwoty stanowiącej podstawę do rozliczenia kontraktu (np. waluty) oraz dochodzi do ustalenia różnic wynikających z zastosowania dwóch różnych kursów walutowych/stóp procentowych/cen w transakcji terminowej.

Przykładowo, w przypadku transakcji rzeczywistego forwardu walutowego pomiędzy klientem a X. dochodzi do faktycznej wymiany kwot w poszczególnych walutach po ustalonym w dniu zawarcia transakcji kursie. Rozliczenie walutowej transakcji terminowej forward kończy się wówczas rzeczywistą fizyczną dostawą lub zakupem określonej kwoty waluty. Rozliczenie transakcji polega tym samym na rzeczywistym, wzajemnym postawieniu sobie do dyspozycji środków w dwóch różnych walutach.

• rozliczenie nierzeczywiste, polegające wyłącznie na dokonaniu przez X. bądź klienta płatności na rzecz drugiej strony kontraktu różnicy wynikającej z realizacji kontraktu. Różnicą tą, w zależności od rodzaju kontraktu terminowego, będą albo płatności swapowe od określonej kwoty nominału albo różnica cen określonego dobra (np. waluty w opcji walutowej).
  
  

Przykładowo, w przypadku transakcji nierzeczywistego forwardu walutowego nie dochodzi do wymiany kwot w poszczególnych walutach, a wyłącznie do rozliczenia różnicy pomiędzy równowartością kwoty wyrażonej w jednej walucie, obliczoną po kursie ustalonym w dniu zawarcia transakcji, a równowartością kwoty w drugiej walucie, przeliczoną po kursie bieżącym z dnia rozliczenia. Wówczas rozliczeniu podlega jedynie różnica kursowa powstała pomiędzy ceną określonej ilości waluty w dniu zawarcia transakcji (kurs terminowy), a ceną w dniu jej rozliczenia (kurs rozliczeniowy).

Transakcje nierzeczywiste dotyczyć mogą zarówno walut, jak i stóp procentowych. Co do zasady jednak, w transakcji nierzeczywistej strony zobowiązują się do rozliczenia iloczynu kwoty transakcji i różnicy między kursem waluty (bądź stopą procentową) ustalonym z góry w dniu zawierania transakcji a kursem (bądź stopą procentową) rozliczenia obowiązującym w dniu zapadalności transakcji. W przypadku niektórych transakcji terminowych, rozliczenie nierzeczywiste jest jedynym możliwym sposobem rozliczenia.

3. Określenie wynagrodzenia X. w przypadku transakcji na rynku instrumentów finansowych.
   
   

W przypadku transakcji na instrumentach finansowych, wynagrodzenie Wnioskodawcy jest ustalane w oparciu o wynik (tj. zysk lub stratę) zrealizowany w odniesieniu do konkretnego kontraktu. Ustalenie wynagrodzenia X. jest dokonywane przy uwzględnieniu co najmniej kilku kategorii przychodowych i kosztowych dotyczących poszczególnych kontraktów, na które składają się m.in. takie elementy jak:

• cena nabycia i cena sprzedaży instrumentu finansowego,
  

• wartość rynkowa i wartość umowna instrumentu bazowego,
  

• strumienie płatności dotyczące danego kontraktu (np. płatności swapowe),
  

• premie i odsetki dotyczące danego instrumentu finansowego.
  
  
  

Zrealizowany wynik jest rozumiany jako różnica pomiędzy dodatnimi i ujemnymi strumieniami przepływów finansowych zrealizowanymi w odniesieniu do pojedynczego kontraktu.

4. Klasyfikacja usług będących przedmiotem zapytania X..
   
   

W ocenie Spółki, usługi będące przedmiotem zapytania są zwolnione z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej jako: „ustawa o VAT”).

Należy podkreślić, iż Spółka ustala wynagrodzenie z tytułu transakcji na instrumentach pochodnych zgodnie z otrzymaną interpretacją przepisów prawa podatkowego wydaną na tle przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r., zgodnie z którą: „w przypadku transakcji na pochodnych instrumentach finansowych, podstawą opodatkowania jest dodatni wynik osiągnięty przez Spółkę, tj. różnica pomiędzy dodatnimi i ujemnymi strumieniami przepływów finansowych w odniesieniu do konkretnego kontraktu” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 października 2011 r. o sygn. IPPP1-443-1164/11-2/AS).

Obecnie Spółka chciałaby potwierdzić, że powyższe stanowisko jest prawidłowe także w stanie prawnym jaki będzie obowiązywał od 1 stycznia 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle uregulowań ustawy o VAT w brzmieniu, które obowiązywać będzie od 1 stycznia 2014 roku, w przypadku transakcji na pochodnych instrumentach finansowych podejmowanych przez X. jako podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie wynik dodatni (zysk) osiągnięty przez X. w danym okresie rozliczeniowym w odniesieniu do konkretnego kontraktu, tj. dodatnia różnica pomiędzy zaewidencjonowanymi przez X. dodatnimi i ujemnymi strumieniami przepływów finansowych, w odniesieniu do zawartych poszczególnych transakcji na instrumentach pochodnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku transakcji na instrumentach finansowych podejmowanych przez Wnioskodawcę jako podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podstawą opodatkowania VAT będzie wynik dodatni (zysk) osiągnięty przez X. w danym okresie rozliczeniowym w odniesieniu do konkretnego kontraktu, tj. dodatnia różnica pomiędzy zaewidencjonowanymi przez X. dodatnimi i ujemnymi strumieniami przepływów finansowych w odniesieniu do zawartych poszczególnych transakcji na instrumentach pochodnych. Jednocześnie, w przypadku wyniku ujemnego (straty), kwota takiej straty nie będzie uwzględniana dla celów podatku VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Na wstępie należy podkreślić, iż ustawa o VAT (również w brzmieniu, które zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2014 r.) nie zawiera przepisów regulujących w sposób szczególny sposobu ustalania podstawy opodatkowania VAT w przypadku usług finansowych, w tym transakcji na instrumentach finansowych. Powyższa kwestia nie została również uregulowana na szczeblu wspólnotowym tj. w przepisach Dyrektywy 2006/112/Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej: „Dyrektywą 2006/112/WE”).

W konsekwencji, zastosowanie znajdą ogólne przepisy regulujące sposób ustalania podstawy opodatkowania, w tym w szczególności art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE oraz będący jego odpowiednikiem, wchodzący w życie z dniem 1 stycznia 2014 roku, art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Istotne wskazówki interpretacyjne w tym zakresie można znaleźć również w orzecznictwie zarówno na szczeblu wspólnotowym jak i krajowym.

Zgodnie z artykułem 73 Dyrektywy 2006/112/WE, w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę (wynagrodzenie, zgodnie z brzmieniem wersji angielskiej tekstu, który w tym zakresie posługuje się słowem „consideration” — przyp. Spółki) otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Implementację wskazanego przepisu Dyrektywy 2006/112/WE będzie od 1 stycznia 2014 r. stanowić art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym „podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika”.

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, iż podstawą opodatkowania jest wartość wynagrodzenia (zapłaty - zgodnie z terminologią stosowaną w ustawie o VAT w brzmieniu, które zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2014 r.), otrzymanego przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów od nabywcy.

W przypadku transakcji na instrumentach finansowych, wartością wynagrodzenia będzie więc, zdaniem Spółki, dodatni wynik zrealizowany przez X., ustalany oddzielnie w odniesieniu do każdego kontraktu.

W tym kontekście, należy zwrócić uwagę na odróżnienie wartości wynagrodzenia należnego Spółce od przedmiotu świadczenia (tj. instrumentu bazowego/aktywa, do którego dostawy obowiązana jest strona transakcji zgodnie z treścią zobowiązania). Powyższe wynika bezpośrednio ze specyfiki transakcji zawieranych na rynku finansowym, w tym transakcji na instrumentach pochodnych, w których przedmiotem świadczenia jest nierzadko dostawa określonej kwoty pieniężnej, wyrażonej w walucie obcej lub krajowej, innego instrumentu bazowego lub też wymiana płatności swapowych (np. w przypadku instrumentów finansowych, których celem jest zabezpieczenie ryzyka stopy procentowej, tj. zasadniczo IRS oraz CIRS).

Przykładem obrazującym istotę stanowiska Wnioskodawcy, w kwestii ustalenia wartości podstawy opodatkowania z tytułu wskazanych transakcji finansowych, może być porównanie tej działalności do świadczenia przez uprawniony podmiot usługi polegającej na udzieleniu kredytu. Podstawą opodatkowania dla celów podatku VAT, w przypadku udzielenia kredytu, będzie kwota odsetek należnych kredytodawcy, a nie całkowita wartość środków pieniężnych będących przedmiotem transakcji.

Zdaniem Spółki, analogicznie powinna być ustalana podstawa opodatkowania przy transakcjach finansowych. Oznacza to, że podstawą opodatkowania dla celów VAT przy transakcjach na instrumentach pochodnych jest dodatni wynik (zysk) tj. różnica pomiędzy dodatnimi a ujemnymi strumieniami przepływów finansowych, uzyskana odrębnie w odniesieniu do konkretnej transakcji.

W przypadku, gdyby X. poniósł stratę na danej transakcji (nie zrealizowałby wyniku dodatniego), kwota takiej straty nie byłaby uwzględniana dla celów podatku VAT.

Podsumowując, wynagrodzeniem X. (zapłatą otrzymaną od nabywcy - w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu, które obowiązywać będzie od 1 stycznia 2014 r.) z tytułu realizacji wskazanego kontraktu powinien być wynik (zysk) zrealizowany w odniesieniu do każdego z kontraktów. Zdaniem X. wynagrodzenie to, w rozumieniu ustawy o VAT, stanowi zapłatę z tytułu odpłatnego świadczenia przez X. usług pośrednictwa finansowego, a zatem powinna stanowić podstawę opodatkowania dla celów VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz stanowiskach organów podatkowych.

Odnośnie prawidłowości twierdzenia, iż w przypadku operacji dotyczących pochodnych instrumentów finansowych, efektywnym wynagrodzeniem jest wynik rozumiany jako różnica pomiędzy dodatnimi i ujemnymi przepływami finansowymi, wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 r. o sygn. III SA/Wa 3307/10, w którym stwierdził, że: „skoro podstawą opodatkowania jest całość świadczenia, to nie może być uznany za to świadczenie przedmiot poszczególnych usług. Świadczeniem na rzecz Banku, nie jest wartość środków podlegających wymianie w ramach transakcji swapu walutowego albo walutowo-procentowego. To, co stanowi rzeczywiste, realne, nowe świadczenie Banku, to zysk, marża, jaką Bank odnosi”.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej jako: „NSA”) z dnia 30 września 2010 r. o sygn. I FSK 1402/09, na tle stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania podatkiem VAT m.in. operacji dotyczących pochodnych instrumentów finansowych NSA potwierdził stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym: „podstawą opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest całość świadczenia, rozumianego jako całość wynagrodzenia - wartości dodanej, która towarzyszy usłudze. To, co stanowi rzeczywiste świadczenie Banku, to zysk, marża, jaką Bank odnosi”.

Analogiczne stanowisko odnośnie określenia podstawy opodatkowania zostało zaprezentowane przez NSA w wyroku z dnia 1 stycznia 2010 roku o sygn. I FSK 1846/08 dotyczącym transakcji obrotu walutami, w którym stwierdził, że „z wykładni art. 30 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) wynika, że w transakcjach obrotu walutami, w których żadne opłaty i prowizje nie są naliczane, podstawę opodatkowania stanowi zrealizowany wynik (zysk brutto)”.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku transakcji na instrumentach pochodnych podstawą opodatkowania VAT jest zysk zrealizowany w odniesieniu do konkretnego kontraktu potwierdzają także organy podatkowe.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2011 r. o sygn. IPPP2/443-916/10/2/KG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że „Biorąc pod uwagę brzmienie art. 8 ustawy (ustawy o VAT- przyp. Spółki) należy uznać, że każda transakcja pomiędzy stronami dotycząca instrumentów pochodnych powinna być rozliczana jako odrębna transakcja dla celów opodatkowania podatkiem VAT”. Takie samo stanowisko zostało zaprezentowanie również przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 7 grudnia 2010 roku o sygn. IPPP2/443-67/10-2/IG.

Jak Spółka wskazywała w opisie stanu faktycznego, takie stanowisko zajął także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej Spółce interpretacji indywidualnej z 28 października 2011 r. (sygn. IPPP1-443-1164/11-2/AS).

Przywołane powyżej orzecznictwo sądów administracyjnych oraz stanowiska organów podatkowych, zdaniem Wnioskodawcy, zachowają swoją aktualność również w świetle brzmienia ustawy o VAT, które zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2014 r., w tym zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zapłatą w rozumieniu tego przepisu, należną Spółce z tytułu transakcji na instrumentach pochodnych będzie bowiem dodatnia różnica pomiędzy dodatnimi i ujemnymi strumieniami przepływów pieniężnych z tytułu konkretnego kontraktu.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem X., za prawidłowe należy uznać stanowisko, zgodnie z którym podstawą opodatkowania w przypadku transakcji na instrumentach finansowych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., będzie łączny dodatni wynik (zysk) zrealizowany przez Spółkę w danym okresie rozliczeniowym w odniesieniu do poszczególnych transakcji na instrumentach pochodnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.