INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 08 listopada 2011 r. (data wpływu 14.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia praw do bazy danych klientów do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia praw do bazy danych klientów do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (zwana dalej Kupującym) prowadzi na rynku polskim działalność handlową w zakresie m.in. sprzedaży hurtowej realizowanej na zlecenie, działalność agentów zajmujących się sprzedażą paliw, rud, metali, chemikaliów przemysłowych, sprzedażą detaliczną drobnych wyrobów metalowych, farb i szkła, sprzedażą detaliczną poza siecią sklepową.

Spółka świadczyła na rzecz X Y GmbH (dalej jako Sprzedający) usługi agencyjne, polegające na pośrednictwie w nawiązywaniu umów handlowych z klientami na terenie Polski. W wyniku świadczonych usług na rzecz Sprzedającego, powstała określona baza klientów, z którymi Sprzedający pozostawał w stałych stosunkach handlowych. W celu rozszerzenia prowadzonej przez siebie działalności, Kupujący dnia 1 grudnia 2010 r. zawarł ze Sprzedającym umowę nabycia relacji z klientami, jakie na rynku polskim posiada Sprzedający. Relacje handlowe z klientami, będące przedmiotem sprzedaży, są to te same relacje handlowe, w stosunku do których wcześniej Kupujący był agentem działającym na rzecz Sprzedającego. Dzięki zawartej umowie Spółka nabyła prawo do prowadzenia działań handlowych bezpośrednio z polskimi klientami Sprzedającego.

Zgodnie z treścią umowy, przedmiotem sprzedaży są relacje handlowe z klientami (stosunki biznesowe) włączając w to klientelę, wewnętrzne informacje o zawartych transakcjach / klientach i pozostałe relacje z klientami. Informacje dotyczące klientów są poufne, nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne. Są to informacje istotne z punktu widzenia prowadzonej przez Kupującego sprzedaży. Baza klientów została utrwalona w formie pliku E w sposób zrozumiały. Wchodząca w skład przedmiotu sprzedaży baza danych zawiera kompleksowe informacje dotyczące przejmowanych klientów Sprzedawcy, w tym ich szczegółowe dane teleadresowe oraz dane dotyczące transakcji. Spółka (Kupujący) przed podpisaniem umowy była w posiadaniu tychże informacji, jednakże dopiero od dnia zawarcia umowy, Spółka zyskała prawo do bezpośredniej sprzedaży towarów na rzecz dotychczasowych klientów Sprzedającego. Wartość nabycia przedmiotu umowy, tj. nabycia relacji z klientami (stosunków gospodarczych) przekracza wartość 3 500 PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy nabyte przez Kupującego relacje z klientami mogą być uznane za informację związaną ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie handlowej (know - how), o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy w świetle przepisu art. 16m ust. 1 pkt 4 w/w ustawy istnieje możliwość dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od wartości tych praw...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 1.

Zgodnie z umową, przedmiotem sprzedaży są relacje handlowe z klientami, w stosunku do których wcześniej Kupujący był agentem działającym na rzecz Sprzedającego, tj. Kupujący pośredniczył w nawiązywaniu stosunków handlowych pomiędzy Sprzedającym a klientami z Polski, które to stosunki są teraz przedmiotem sprzedaży. Konsekwencją tego jest możliwość bezpośredniego dokonywania sprzedaży przez Kupującego na rzecz dotychczasowych klientów Sprzedającego. Z chwilą zawarcia umowy przeszedł na Kupującego dostęp do rynku polskiego w zakresie klienteli dotychczas „obsługiwanej” przez Sprzedającego (w zakresie dostaw towarów).

Informacje te, zdaniem Spółki, można uznać za fachową wiedzę handlową dotyczącą sprzedaży na rzecz przejętych klientów i nie ma tu znaczenia fakt, iż Kupujący pośredniczył w nawiązywaniu stosunków handlowych, które stały się przedmiotem sprzedaży (czyli de facto był w posiadaniu informacji handlowych będących przedmiotem sprzedaży).

Zdaniem Wnioskodawcy, ważnym z podatkowego punktu widzenia pozostaje fakt, iż dopiero z chwilą zawarcia umowy sprzedaży, Kupujący mógł dokonywać bezpośredniej sprzedaży na rzecz polskich klientów określonych w bazie.

W ocenie Spółki, cena jaką Kupujący był obowiązany zapłacić na rzecz Sprzedającego, nie może być uznana za rodzaj jednorazowej opłaty z tytułu dostępu do rynku polskiego.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sytuacji nabyte prawa do bazy danych należy uznać za swoisty „know - how”.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest definicji tego terminu, ale z przepisu wynika iż „know - how” dotyczy informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy).

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym doszło do nabycia wartości niematerialnej i prawnej, której przedmiotem są informacje o charakterze handlowym, przydatne w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Zakupiona wiedza o istniejących stosunkach biznesowych, tj. danych dotyczących danego klienta, zawartych umowach, zrealizowanych zamówieniach niewątpliwie służyć będzie usprawnieniu handlu na rynku zbytu Kupującego. Tak jak to zostało podkreślone wcześniej, do kwalifikacji nabytej wiedzy jako „know - how” nie ma znaczenia fakt, iż Spółka poniekąd była w posiadaniu części tej wiedzy przed nabyciem bazy klientów (z uwagi na pełnioną wcześniej rolę agenta). Dopiero bowiem po nabyciu „relacji z klientami” możliwe stało się wykorzystywanie tej wiedzy do celów własnej sprzedaży (bezpośredniej) jako pełnoprawny partner handlowy (dostawca) klientów objętych bazą.

Podsumowując, z uwagi na to, iż Spółka nie mogła ww. wiedzy wykorzystywać do celów własnej sprzedaży, nabycie informacji handlowych o klientach i możliwość korzystania z niej jako pełnoprawny właściciel, upoważnia Spółkę do zakwalifikowania zdobytej wiedzy jako „know - how”.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że przedmiotem umowy jest wartość niematerialna i prawna.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 2.

W przedmiotowej sytuacji doszło do zakupu „know - how”. Nabyte prawa do wiedzy handlowej o klientach Sprzedającego, w przedstawionym stanie faktycznym, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartości niematerialne i prawne i amortyzować na warunkach określonych w przepisie art. 16m ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, zatem przez okres nie krótszy niż 60 miesięcy.

Zgodnie z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, amortyzacji podlega nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know - how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka powinna rozliczyć poniesiony w związku z zawartą umową wydatek w kosztach podatkowych w drodze odpisów amortyzacyjnych. Zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów podatkowych w całości w momencie poniesienia byłoby tym samym nieprawidłowe i doprowadziło do zawyżenia kosztów podatkowych w danym roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.