INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2013 r. (data wpływu 20 listopada 2013 r.) uzupełnionego pismem z dnia 6 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 31 stycznia 2014 r. Nr IPPB1/415-1196/13-2/AM o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych– jest prawidłowa.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej z tytułu udziału w spółce jawnej . Sp. J.

Spółka zgodnie z wydanym pozwoleniem na budowę (na budynek magazynowo-usługowy z częścią socjalno-biurową) wybudowała zlecając prace budowlane wyspecjalizowanej firmie obiekt, który składa się z parterowej jednonawowej hali magazynowej przeznaczonej do magazynowania komponentów oświetleniowych i dwukondygnacyjnej części biurowo-socjalnej. Obydwie części są ze sobą połączone. Halę magazynową przewidziano, jako magazyn wysokiego składowania. Konstrukcja hali obejmuje komplet ram blachownicowych wraz z konstrukcjami nośnymi ścian szczytowych oraz niezbędne usztywnienia wiatrowe ze skrzyżowanych prętów. Ramy nośne są wykonane z elementów o pełnych przekrojach.

W/w elementy zostały wykonane w fabryce, jako gotowe do montażu i przywiezione na miejsce budowy. Obudowę hali stanowią montowane na powierzchniowo do konstrukcji płyty warstwowe gr. l0 cm mocowane do słupów stalowych oraz slupów pośrednich w układzie poziomym. Konstrukcja nośna przykręcona jest do stóp betonowych za pomocą śrub nakręconych na wystające szpilki montażowe. Część magazynowa nie jest na trwale związaną z gruntem i w przypadku potrzeby istnieje możliwość demontażu hali bez uszkodzeń oraz przewiezienie jej winne miejsce w celu ponownego montażu. Konstrukcję ścian biurowca zaprojektowano, jako mur z pustaka wapienno-piaskowego gr. 24 cm z rdzeniami żelbetowymi. Ściany zewnętrzne obłożone zostały stalowymi kasetonami elewacyjnymi na stelażu. Jedna ze ścian jest wykonana w okładzinie kamiennej. Miedzy okładziną a częścią konstrukcyjną została wykonana izolacja termiczna.

Jak wynika z w/w opisu zawartego w projekcie budowlanym hala oraz część socjalno- biurowa zostały wykonane w innej technologii, z innego materiału oraz są różnej wysokości. Części obiektu są połączone ze sobą poprzez drzwi wykonane w ścianie biurowca. Ewentualna rozbiórka hali magazynowej nie wyklucza dalszego użytkowania części biurowej. Obiekt został oddany do użytku w maju 2013 r.

Pismem z dnia 6 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że:

1. W ewidencji środków trwałych budynek socjalno-biurowy i hala magazynowa zostały ujęte, jako oddzielne środki trwałe.
2. Środki trwałe zostały sklasyfikowane w następujący sposób:
   • budynek socjalno-biurowy pod symbolem KŚT 105,
   • hala magazynowa pod symbolem KŚT 806.
     
     

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Spółka miała prawo do zastosowania do wybudowanej części magazynowej 10 % stawki amortyzacji, a do części biurowo-socjalnej obiektu 2,5% stawkę amortyzacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo mocowania prefabrykowanych elementów stalowych do fundamentów, część magazynowa nie jest trwale związana z gruntem. Istnieje, bowiem możliwość jej zdemontowania i montażu w innym miejscu. Klasyfikacja Środków Trwałych wyodrębnia 10 grup środków trwałych. Do grupy 8 Klasyfikacji zaliczone są również wolno stojące, nie związane w sposób trwały z gruntem kioski, baraki, domki kempingowe.

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy art. 22k ust. 1, art. 22i ust. 1, art. 22a, art. 22g ust. 1 pkt 2 oraz art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc powyższe pod uwagę, spółka ma prawo zaliczyć część magazynową obiektu niezwiązaną trwale z gruntem do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10%. W przypadku budynków niemieszkalnych stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %. Zatem dla budynku biurowo-socjalnego stawka amortyzacyjna wynosi 2,5 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Treść przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do przepisu art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego, wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi przepis art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie, do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części I Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa "Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego" obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Definicja budynku zawarta została w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8 powołanej Klasyfikacji wynika, iż do grupy 8 zaliczane są również wolno stojące nie związane w sposób trwały z gruntem, budki, kioski, domki campingowe i inne obiekty z wyjątkiem ujętych w grupie 1 - "Budynki i lokale".

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka wybudowała obiekt na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, składający się z części biurowo-socjalnej oraz z części magazynowej. W opisie stanu faktycznego wskazano, że w ewidencji środków trwałych budynek socjalno-biurowy i hala magazynowa zostały ujęte, jako oddzielne środki trwałe. Środki trwałe zostały sklasyfikowane w następujący sposób: budynek socjalno-biurowy pod symbolem KŚT 105, hala magazynowa pod symbolem KŚT 806.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych – dla środków trwałych sklasyfikowanych do grupy 8 rodzaj 806 KŚT, ma zastosowanie stawka 10%, dla środków trwałych sklasyfikowanych do grupy 1 rodzaj 105 KŚT, dla której wysokość stawki amortyzacyjnej określono w wysokości 2,5%.

Przyjmując zatem za Wnioskodawcą, iż hala magazynowa stanowi środek trwały sklasyfikowany w pod symbolem KŚT 806, natomiast budynek socjalno-biurowy stanowi środek trwały sklasyfikowany pod symbolem KŚT 105, to stawki amortyzacyjne dla tych środków trwałych wynoszą odpowiednio 10% i 2,5%.

Zastrzec należy, że interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie udzielenia pisemnej informacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanych przez Wnioskodawcę. Nie rozstrzyga natomiast prawidłowości zakwalifikowania przedmiotowych środków trwałych do odpowiedniego grupowania wg. Klasyfikacji Środków Trwałych, wobec czego tutejszy organ oparł się wyłącznie na grupowaniu podanym we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.